Thursday, May 25, 2006

Καληνύχτα Ιρφάν. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ?

Ήταν η γειτόνισσα στο τηλέφωνο.
- Έχω να σου πω ένα πολύ δυσάρεστο νέο.
- Το περίεργο θα ήταν να έχεις να μου πεις ευχάριστω.
Έχω τις κλειστές μου αυτόν τον καιρό. Πνίγομαι στη δουλειά, δεν παίρνω ανάσα. Όλα μου φαίνονται βουνό.
- Το νέο που θα σου πω, είναι πραγματικά δυσάρεστο.
- Τι έγινε ρε?
- Ο Ιρφάν. Παύση. Πέθανε.

Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της με τον ίδιο τρόπο που βγαίνουν πάντα. Όπως πάντα βγαίνουν οι λέξεις από τα στόματα τον ανθρώπων. Θέλω να πω, όσο κι αν θλίβεσαι, όσο κι αν κομπιάζεις, οι λέξεις δεν αλλάζουν. Είναι πάντα ίδιες. Κυλάνε από το στόμα αποστασιοποιημένες. Γεννήθηκε, πέθανε. Αλλάζει το ύφος, αλλάζει η εκφορά, αλλάζεις εσύ. Ο τρόπος που προφέρεις δεν αλλάζει. Και απορείς με το πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα σου η λέξη «πέθανε». Πόσο μακριά είσαι από το οριστικό, το αμετάκλητο, το αξεπέραστο. Πόσο μικρός και μόνος και αμήχανος.














Τον είχα πάρει στην αγκαλιά μου. Τον είχα κρατήσει. Ήταν ελαφρύς σαν φτεράκι. Ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τα ματάκια του μεγάλα κι ορθάνοιχτα. Του έκαναν εντύπωση τα ξύλινα βραχιόλια μου, τα κόκκινα νύχια μου, η καρφίτσα που φορούσα στο πέτο. Ότι ήταν μεγάλο γυαλιστερό και με έντονο χρώμα. Του μιλούσα με τη φωνή που μιλούσα στα μωρά και τα ζώα. Στη Μελένια, στην Μάγια στο βαφτιστήρι, στα κουτάβια, στα πολύ μικρά μωρά. Με καταλάβαινε. Μου γελούσε. Το χεράκι του ήταν πολύ δυνατό. Έπιανε το χέρι μου και το κρατούσε δυνατά.

Η μαμά του, 20 χρονών. Η ίδια, ένα κοριτσάκι. Άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πεισματικά αφοσιωμένη στον αγώνα να επιβιώσει το μωρό που γέννησε. Σαν η ζωή που του έδωσε να μην ήταν όλη. Να ήταν μέρος. Ένα όχι αρκετό μέρος. Κι έβαζε κι άλλη από τη δική της. Συνέχεια. Έβαζε ζωή για να συμπληρώσει του Ιρφάν. Όμως το δοχείο δε γέμιζε. Αντίθετα, άδειαζε.

Θυμάμαι πέρσυ, που είχαμε ξεκινήσει τις προσπάθειες να μαζέψουμε χρήματα για την εγχείρηση. Ήταν ένα μικρό διάστημα, στο οποίο άνθισε η ελπίδα. Οι φίλοι μου, οι γονείς οι συγγενείς, οι υποστηρικτές των Δρόμων Ζωής, έδωσαν ό,τι μπορούσαν. Ένας φίλος έδωσε ένα μεγάλο ποσό. Πολύ μεγάλο. Δεν ήθελε να ξέρει τ’ όνομά του κανείς. Τι να του πω? Τι να πω στους άλλους? Φίλοι, τα χρήματά σας δεν φτάσανε για πάντα. Φτάσανε για ένα χρόνο. Τόση ζωή δώσανε. Κι όσα και να ήτανε τόση θα δίνανε. Το δοχείο δεν γεμίζει με λεφτά. Δεν γεμίζει με τίποτε.

Καταλαβαίνω τώρα, ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό. Το έλεγαν όλοι. Το παιδί είναι ανεγχείρητο. Όμως εγώ δεν άκουγα αυτό που έλεγαν. Δεν το μετέφραζα σωστά. Δεν καταλάβαινα «το παιδί θα πεθάνει». Καταλάβαινα θα ζήσει όπως είναι». Δεν ήθελα να πεθάνει. Μου φαινόταν άδικο. Ο θάνατος όμως δεν είναι ποτέ δίκαιος ή άδικος. Απλώς είναι. Και οι προσπάθειες της Αισέ, οι ελπίδες μου, οι βοήθειά σας, πέσανε στο κενό. Δεν μου φαίνεται λιγότερο άδικο τώρα. Απλώς έχω καταλάβει, ότι ακόμα κι όταν ξέραμε ότι δεν έπαιρνε επέμβαση, εξακολουθούσαμε να ελπίζουμε. Γιατί χωρίς ελπίδα, δεν γίνεται προσπάθεια. Γιατί χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτε.

Η ελπίδα μα συντηρεί στη ζωή. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος αλλάζει. Ο Θεός ξέρει πόσο το πιστεύω αυτό. Είναι η αλήθεια με την οποία πορεύομαι. Αν ένα πρωί ξυπνήσω και δω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, δεν θα έχει νόημα η ζωή μου. Και αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια με κλόνισε. Μ’ έριξε στα γόνατα. Μου ‘δειξε ότι δεν έχω τον έλεγχο σε τίποτε. Έχω μόνο την ελπίδα και τα χέρια μου να δουλέψω. Και την ελπίδα. Κι άλλη ελπίδα. Κι ένα όραμα που κυνηγάω από παιδί με ματωμένα γόνατα. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Έχω μια ανάγκη να το λέω συνέχεια. Να το πω χίλιες φορές. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Ελπίζουμε το ισοζύγιο να είναι στο τέλος θετικό. Να είναι λιγότερες οι αποτυχίες από τις επιτυχίες.

Με τσάκισε. Με συνέτριψε αυτός ο θάνατος. Μ’ έκανε κομμάτια.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη χαρά που ένοιωθα το βράδυ της Κυριακής, όταν τέλειωσε η γιορτή. Την ώρα που ήθελα να δοξάσω τον Θεό για την ευλογία αυτή που είδα. Τα μάτια των παιδιών γελαστά. Τα παιδιά στα πόστα τους. Δίπλα μας. Δίπλα στους εθελοντές. Να δουλεύουν γι αυτό που όλοι πιστεύουμε. Ότι ο κόσμος αλλάζει. Δυστυχώς, όχι για σένα, Ιρφάν μου.
Μικρέ μου τρυφερούλη, με τα μικρά δαχτυλάκια, τα μεγάλα μάτια και τα χλωμά μάγουλα.

Ζητείται, ξανά, ελπίς.

Καληνύχτα Ιρφάν. Και δεν θα σου πω, «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ».
Ότι μπορώ, θα το αλλάξω εγώ. Και θα στο αφιερώσω. Και θα σε θυμάμαι. Θα φωτίζεις το δρόμο μου. Το Δρόμο της Ζωής μου.

Καληνύχτα.

9 comments:

---. said...

:'(

Τυπος Νυχτερινος said...

Τα λόγια δεν είναι αρκετά.

Θυμάμαι πέρσι που έτρεχα δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσω κόσμο, γνωστούς και φίλους για την περίπτωση του Ιρφάν και συχνότερα έσπαζα τα μούτρα μου, συχνότερα έμενα άφωνη μπροστά στα όσα άκουγα, αλλά απ' την άλλη , βρήκα ανταπόκριση απο ανθρώπους που μ' εμπιστεύτηκαν, που δεν ήθελαν "χαρτί" δωρεάς για τη φορολογική τους δήλωση, που δεν τους ενδιέφερε το θρήσκευμα και η καταγωγή των γονιών του Ιρφάν... που δεν ρώταγαν τίποτε, παρά όταν άκουγαν "μωρό, κίνδυνος, καρδιά, εγχείρηση", έβαζαν το χέρι στην τσέπη κι έδιναν πραγματικά απο το υστέρημά τους.
Εκτός απο δυο φίλους μου γιατρούς οι υπόλοιποι έδωσαν στ' αλήθεια απο το υστέρημά τους.

Κι εγώ τότε είχα κάπου μέσα σ' όλα χαρεί, έλεγα δεν χάθηκαν όλα, υπάρχουν ακόμα ελπίδες, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι..

Δεν έφτασε η βοήθειά μας, δεν έφτασε, δεν ήταν αρκετή. Όπως γράφεις κι εσύ ίσως ποτέ να μην ήταν αρκετή, αλλά για λίγο, έστω για λίγο ελπίσαμε τότε...

Τα μάτια του μικρού δε θα φύγουν ποτέ απ' τη μνήμη μου.

Vita K said...

Κεραυνός γλυκιά μου για όλους!
Δεν υπάρχουν λόγια....

Magica de Spell said...

Σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση.

Κι εσάς που περάσατε από δω ν' αφήσετε το σημαδάκι σας και σας που μου γράφετε mails.

Σας ευχαριστώ όλους.
Ο Ιρφάν είχε περισσότερους φίλους από όσους ήξερε.

A.F.Marx said...

Άδικο.
Κρίμα

Αθήναιος said...

Γεια σου Μάτζικα, που έχεις καρδιά κ συκώτι για τους Μουσουλμάνους της Αθήνας.

Θυμάσαι που σου είπα πως ένα παιδί για να μεγαλώσει χρειάζεται δυο γονιούς; Μάλλον τον ελλιπή εαυτό μου θα σκεφτόμουν όταν στο έλεγα αυτό.

Κάποιοι, έχετε καρδιά για όλον τον κόσμο.

Μαύρο πρόβατο said...

...

Anonymous said...

Μακάρι να`ήταν η αρχή της αλλαγής για τουσ υπόλοιπους Ιρφάν! Μακάρι να ήταν...

Guy said...

For my part every person may read this.
website