Μετακομίζω γιατί χωρίζω...

"Divorce Your Loved One With Dignity"
Originally uploaded by buhny.

... έχω δικαίωμα σαν άνθρωπος να ζήσω.

Δεν αντέχωάλλο βρε παιδιά στον blogger.
Να ποστάρω δεν μπορώ.
Να σχολιάσω, δε μ' αφήνει, ούτε στο ίδιο μου το Blog.
Για ν' αλλάξω τα links ή άλλες περίπλοκες διαδικασίες, δεν το συζητάμε.

Φεύγω λοιπόν.
Στο εξής θα βρίσκομαι στην ακόλουθη διεύθυνση :
http://magicacooking.wordpress.com/
με το ίδιο μενού : Κουζίνα και συμπάθεια.

Τρέχω για να μη με βρει η καινούργια χρονιά εδώ και πάει γκαντεμιά.


Down on my knees I' m begging you :

Αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει στη μετακόμιση, θα του οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη. Και τον ευχαριστώ προκαταβολικά.

Φιλάκια

Magica de Spell
(keeps cooking)

Christmas on the Island of La Grande Jatt
Originally uploaded by _mpd_.

Ήθελα κάτι να γράψω για τα Χριστούγεννα.
Μου ήταν σχεδόν αδύνατο.
Κατ’ αρχήν γιατί ποτέ δεν κατάφερα να περιγράψω με λόγια όλη την αγάπη που θα ‘θελα να υπάρχει στον κόσμο. Ο ακοίμητος ρομαντικός «Ρομπέν των πολυκατοικιών» μου, κλαίει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Βασανίζομαι που βλέπω ανθρώπους και ζώα να υποφέρουν. Βασανίζομαι που παρατηρώ τον εαυτό μου στην πνευματική του φτώχεια, να μη μπορεί να σηκωθεί δυο πόντους από τη γη, παρά σέρνεται σαν το σκουλήκι. Καταλαβαίνω κάτι τέτοιες μέρες, γιατί, όσο κι αν λες πως είσαι «αισθηματίας» κι ευαίσθητος, χωρίς πνευματικότητα δεν κάνεις τίποτε. Και κάθε χρόνο οι γιορτές μου, γεμίζουν στολίσματα και ψώνια και γυαλιστερά ρούχα και παπούτσια και βέβαια ακριβά μαγειρέματα, ακριβά όχι μόνο σε υλικά αλλά και σε εργασία. Κι όταν τελειώσουν οι γιορτές, έχω κουραστεί, έχω αποκάνει και νοιώθω πάλι άδεια και λίγο, εσωτερικά, μόνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο που όλοι οι άνθρωποι είναι μόνοι. Και καθόλου πιο κοντά δεν έχω έρθει στα μυστήρια του Θεού, μόνο σαν να ‘χω πάει λίγο μακρύτερα.

Σήμερα, ήθελα να βρω κάτι πνευματικό να γράψω. Να σας το χαρίσω μαζί με την ευχή μου, να έχετε ό,τι θέλετε κι εγώ ν’ ανέβω λίγο μισό ποντάκι μόνο από τον κόσμο. Δεν μπορούσα όμως να βρω τίποτε. Και σκέφτηκα να κλέψω κάποιον από σας. Πήγα στο Γιώργο και χωρίς να ζητήσω την άδειά του, σας στέλνω από κει, να διαβάσετε μια

Monday, December 11, 2006

Αποστολή εξετελέσθη!

Warped Christmas Reflection
Originally uploaded by markcveitch.

Η Παρασκευή, ήταν ίσως η δυσκολότερη μέρα της χρονιάς. Οι προσφορές μου έμειναν πίσω. Οι πελάτες γκρίνιαζαν, η γραμματέας μου με κυνηγούσε για να της δώσω και την πιο απλή απάντηση κι εγώ αντί γι αυτό την παρακαλούσα να μου τυπώσει 500 αντίτυπα της λίστας των χορηγών και 3 αντίγραφα από τα αυτοκόλλητα καρτελάκια με τα ονόματα των παιδιών. «Παιδιά είναι Μαρία μου, θα λερωθούν θα θέλουν ν’ αλλάξουν μπλούζα, να έχουν άλλο καρτελάκι τους το έχω υποσχεθεί.»
Η Μαρία άφησε εκείνη την ημέρα τα παιδιά στη μαμά της και δούλεψε μαζί μου μέχρι τις 5:30. Ο Γιώργος από την άλλη τύπωνε ετικέττες για τα ζυμαρικά του Άρτου και τα τουρσιά της Αλεξάνδρας και το σιρόπι της Λίας και την δικιά μου μοστάρντα. «Γιωργάκο, μου, δεν μου βγαίνουν ίσιες ετικέτες και το περίγραμμα του άβαταρ, ξέφυγε, κι αυτήν την ετικέτα δεν μπορώ να τη γυρίσω και μπορείς να μου βρεις ένα κλιπ σταριού να στολίσω την άλλη?»
Τα καλά μου τα παιδιά, όχι απλώς δε μου λένε ποτέ όχι, αλλά προσπαθούν να με βοηθήσουν όσο περισσότερο γίνεται κάθε χρόνο.

Η κυρία Λίτσα, η κα Μαρία, ο Θοδωρής έχουν έρθει από το πρωί και διακοσμούν το μπαζάρ. Αυτούς τους ανθρώπους, του γνώρισα πριν 3 χρόνια, που για πρώτη φορά ασχολήθηκα με το μπαζάρ των Δρόμων Ζωής, σαν αλεξιπτωτίστρια. Τι να σας πω ρε παιδιά, του έχω θαυμάσει. Η κα Λίτσα έχει ξεκινήσει 4 μήνες πριν. Μαζί με την 80αετή μαμά της, φτιάχνουν χριστουγεννιάτικα τραπεζομάντηλα, σουπλά γεμισμένα με ρύζι και γαρύφαλλο, που ακουμπάς το πυρεξ και μοσκοβολάει το σπίτι, αρωματικά λάδια, λιαστές ντομάτες, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ομοίως και η κα Μαρία. Εκείνη φτιαχνει στεφάνια, διαφορετικά κάθε χρόνο για να μην μας βαρεθεί και η πελατεία, άλλοτε χριστουγεννιάτικα, άλλοτε διακοσμητικά. Φέτος ξεκίνησε μήνες πριν να φτιάχνει τα στεφάνια της με λουλούδια και καρπούς από πηλό δεμένα με σύρμα. Χώρια τα λαδοτύρια μυτιλήνης, χώρια τα Μυτιληνιά γλυκά. Χώρια που τα λένε στις φίλες τους και φτιάχνουν και κείνες γιαουρτοτυράκια όνειρο, χριστουγεννιάτικα στολίδια, πάστα ελιάς, κουραμπιέδες, μελομακάρονα. Για τη Μάρω, από πού ν’ αρχίσω? Η Μάρω, ακοίμητος φρουρός του ταμείου, όσοι ψωνίσατε τη γνωρίσατε, είναι ο στρατηγός του μπαζάρ. Μόλις τη δεις ή ακούσεις τη φωνή της σου έρχεται να χτυπήσεις προσοχή αναφωνώντας “Oui, mon general!” Η Μάρω φέτος ζωγράφισε και προσέφερε πήλινους κουμπαράδες και ρόδια. Όχι μόνο όμως. Ήταν ο άνθρωπος που μας έφερε σ’ επαφή με σχεδόν όλους τους χορηγούς μας. Τι ψυχάρες που έχουμε στους Δρόμους Ζωής! Το σκεφτόμουν την Παρασκευή, καθώς έβλεπα τον Θοδωρή, να τακτοποιεί το δωμάτιο με τις χειροτεχνίες των παιδιών. Οι μάσκες της θεατρικής παράστασης «Μόγλης» που έπαιξαν τα παιδιά του Δημοτικού το καλοκαίρι, τα σουρωτήρια – ημερολόγια που έφτιαξαν τα νηπιαγωγάκια και τα πρωτάκια, κάτω από την επίβλεψη του ίδιου και του αδελφού του, του Μπάμπη.
Τη σκέψη μου διέκοψε η γλυκειά flo, που ήρθε για να μας φέρει χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τι να πω γι αυτήν την αλληλεγγύη του διαδικτύου?

Κατά το απόγευμα έφτασε στο γραφείο μου ο Αρτος του Δία. Είχε δηλώσει εθελοντής φρουρός, για όλα τα φρέσκα τρόφιμα και τις παραλαβές που θα γινόντουσαν το απόγευμα της Παρασκευής. Δυστυχώς, εγώ έπρεπε να λείψω για να τελειώσω την decadence και το ρολλό με μους πέστροφας. Με τέτοιο συναγωνισμό, ήταν ζήτημα τιμής να φέρω πετυχημένα πράγματα στο μπαζάρ. Γύρισα μετά από καμμιά δυο ώρες και βρήκα την ομάδα της Λίας φουλ αφοσιωμένη στην τιμολόγηση. Μητσούλης στα βιβλία, Βιολέτα στα είδη για το σπίτι, Χριστιάννα στο γιουσουρούμ, Μαρία στα κοσμήματα, Μάτα παντού (μα πως αντέχει?) και σε λίγο κατέφθασε κι ο Αθήναιος και επεδόθη στην τιμολόγηση των συσκευασμένων τροφίμων και ποτών. Κόσμος ερχόταν συνέχεια κι έφερνε πράγματα και τελευταίοι οι καταπληκτικοί μου φίλοι από την Θεσσαλονίκη, η Ασπα και ο Ντινάκος. Δυο, ή τρία κιβώτια πράγματα έφεραν οι άνθρωποι. Τι μουστοτσίπουρα, τι αρωματισμένα ελαιόλαδα, τι εληές καταπληκτικές, τι να σας λέω. Φύγαμε από κει 11:30 το βράδυ. Και φυσικά κοιμηθήκαμε κατά τις 1:30, αφού ένα κρασί το τραβούσε η περίσταση…

Το πρωί του, Σαββάτου ξύπνησα στις 6:00. Μπήκα από το κινητό μου στο my all time favourite blog του kuk. Ηθελα να δω αν έγραψε κάτι για το μπαζάρ. Κατά κάποιο τρόπο, είχα ανάγκη τη στήριξή του. Τον έχω λίγο πυξίδα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνετε, η γνώμη του, μετράει. Αλλά μη σας ζαλίσω κι εσάς μ’ αυτό το θέμα, αρκετά έπρηξα τον ζηλιάρη Αθήναιο. Βλέποντας το λονκ του για το μπαζάρ, ηρέμησα. Κι έτσι, μπόρεσα να βρω το κουράγιον να συρθώ μέχρι το κομμωτήριο. Όλα κι όλα, κυρίες μου και κύριοι, άλλο η ταλαιπώρια, άλλο η κουαφίρ. Δεν θα μας δει και τόσος κόσμος σαν κατσιβέλες που έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου!

9:45, το μπαζάρ, είχε ήδη κόσμο. Ένα μεγάλο χτυποκάρδι ένοιωθα μπαίνοντας μέσα. Την Παρασκευή, δεν είχε έρθει σχεδόν τίποτε για σερβίρισμα στο μπαρ. Λες να παθαίναμε κανένα καζίκι, και να μην είχαμε εδέσματα να προσφέρουμε? Μ’ ένα περίεργο τρόπο όμως, τα λίγα που είχαμε από χτες, σαν τα 2 ψωμια και τα πέντε ψάρια, πολλαπλασιάστηκαν και μόλις αντίκρυσα το μπουφέ τά ‘χασα. Ήταν γεμάτος! Το κερασάκι της τούρτας ήταν τα υπέροχα ψωμιά του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, που ελπίζω να μου δώσει τη συνταγή. Ο απλός του τρόπος και το καθαρό του βλέμμα δείχνουν άνθρωπο της προσφοράς.


Δεν θα συνεχίσω λέγοντάς σας αναλυτικά όλες τις λεπτομέρειες του μπαζάρ. Ο Αθήναιος εξ’ άλλου έκανε μια πολύ αναλυτική περιγραφή. Ας μην επαναλαμβανόμαστε. Αυτό που θα σας πω, έιναι ότι από το πρωί του Σαββάτου, μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάθε στιγμή που έζησα ήταν μια αποκάλυψη. Αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο μπαζάρ μας και κάθε χρόνο με ξεπερνάει, είναι το πόσο πολύ οι άνθρωποι θέλουν να προσφέρουν. Πόσο είναι έτοιμοι να λύσουν τις κλωστές της τσεπης τους που λέει κι ο Φοίβος Δεληβοριάς, για να στηρίξουν έναν συνάνθρωπό τους. Και πόσο πολύ το κάνουν, όταν τους δείξεις το πώς και το που. Είδα τόσα υπέροχα γελαστά μάτια, είδα τόση αγάπη μέσα στο χώρο, που και μόνο γι αυτήν, θα το έκανα όλο από την αρχή. Χαλάλι η κούραση, χαλάλι το άγχος. Άξιζε κάθε λεπτό. Μόνο που του χρόνου θα το κάνω με πιο χαμηλά παπούτσια !!!

Θέλω να σας πω ευχαριστώ και δακρύζω. (Τα μπήζω εύκολα κι όχι τίποτε αλλά ρεζιλεύτηκα και στο χοιροβοσκό μια τέτοια στιγμή.) Θέλω να σας ευχαριστήσω, κυρίως για την εμπιστοσύνη που δείχνετε σ’ αυτό που σας προτείνουμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να σ’ εμπιστεύονται οι άνθρωποι και δεν ξεπληρώνεται. Σας ευχαριστώ λοιπόν.

Εκτός όμως απ’ όλους εσάς που ήρθατε να ψωνίσετε, θέλω να εκφράσω και την βαθειά μου ευγνωμοσύνη, σε όλους αυτούς που εργάστηκαν σκληρά επί 4 μήνες για να υλοποιηθεί αυτή η προσπάθεια. Τις κυρίες μου τις αγαπημένες, όλους τους εθελοντές των δρόμων ζωής και όλους τους εθελοντές του μπαζάρ από την μπλογκόσφαιρα και το χάνγκρυ που πρόσφεραν το χρόνο και την ενέργειά τους για μας. Είστε συγκινητικοί.

Και περισσότερο απ’ όλους, το Χριστουγεννιάτικο αστέρι του φετεινού μπαζάρ, το φίλο μου τον Αθήναιο. Κάθε χρόνο, το μπαζάρ μας έχει έναν σούπερ ήρωα. Φέτος ήταν αυτός. Και τον ευχαριστώ από καρδιάς για την φιλία και την εμπιστοσύνη του. Είμαι περήφανη που τον έχω φίλο. Και πολύ τυχερή που η ζωή, μου τον έφερε στο δρόμο μου. Αν δε ζήλευε και τον Κουκουζέλη, θα ήταν ο τέλειος άνδρας!

Αδέρφια, είστε όλοι υπέροχοι. Και είμαι περήφανη που σας ξέρω.

Καλά Χριστούγεννα

'twas 16 nights before Christmas...

Peace On Earth
Originally uploaded by skycaptaintwo.

Τα Χριστούγεννα φέτος αρχίζουν στις 16 νύχτες νωρίτερα στο Γκάζι.
Ελάτε να τα γιορτάσετε μαζί μας στο Bazaar των Δρόμων Ζωής, το απόγευμα του Σαββάτου, 9 Δεκεμβρίου, στις 6:00, στην οδό Περσεφόνης 49 στον 3ο όροφο.

Σας υπόσχομαι :

Εκλεκτά γλυκά
Απίθανα εδέσματα
Ζεστό gluhwein
Αρωματικό καφέ
Δυνατή μουσική
Πολλούς καλούς φίλους απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας
και γεύση αληθινής αγάπης

Σας περιμένω με αγωνία,

Magica de Spell
αλλιώς
Τίνα Σταύρου

Ιστορία μου, αμαρτία μου.

Αυτή τη φορά, δεν μπόρεσα να συμμετάσχω.
Οι συγκάτοικοί μου στο Hotel Memory, έγραψαν όμως!!!
Με θέμα την ιστορία ενός blogger που φέρει ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα και υποφέρει λόγω αυτού, που έθεσε, ο maitre του θέματος Γεώργιος Χοιροβοσκός.

Απολαύστε τους!

O come all ye faithfull...

prosklisi-2.indd
Originally uploaded by emotional anaemia.

Κρατάω στα χέρια μου την πρόσκληση και την αφίσα του μπαζάρ.

Βλέπω μπροστά μου τα γλυκά ντροπαλά μάτια του «αγγελάκι» του μπαζάρ Alien Lover. Ηρθε πριν περίπου 2 εβδομάδες, με αυτήν την αθωότητα που σου δίνει η νεότης. Είναι δεν είναι 20 χρονών. Γλυκό, απλό, συνεσταλμένο, μου άφησε το χαρτζιλίκι του για να ψωνίσω χριστουγεννιάτικα στολίδια για να πουληθούν στο μπαζάρ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του.

Κάθε χρόνο, ο Θεός μου στέλνει πριν το μπαζάρ ένα αγγελάκι. Μου το στέλνει να καθίσει απέναντί μου στο γραφείο και να μου προσφέρει κάτι. Άλλοτε είναι πράγματα, άλλοτε είναι χρήματα. Ό,τι και να ‘ναι πάντως, είναι πάντα περιτυλιγμένο με τρυφερότητα και μόλις ανοίξεις το περιτύλιγμά του, το βλέπεις να κάθεται αναπαυτικά σε κατακόκκινα σύννεφα αγάπης. Δεν ξέρω γιατί ο Θεός τα στέλνει αυτά τα αγγελάκια, έχω όμως την υποψία, ότι τα στέλνει για να πάρω κουράγιο. Για να μην κουραστώ, για να μην σταματήσω για να μπορώ να συνεχίσω.

Φέτος μου ‘στειλε δύο. Εκτός από την Alien Lover, μου ‘στειλε κι ένα μικρό. Ένα οκτάχρονο ξανθό με μακριά κοτσίδα, από την Ουκρανία. Ας το πούμε Αλιόνα.
Η Αλιόνα, το αγγελάκι που ζωγραφίζει, ήρθε με του γονείς της στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη. Οι άνθρωποι, γονάτισαν. Δεν άντεξαν να προσπαθούν συνέχεια χωρίς αποτέλεσμα. Γονάτιζαν δίπλα σε μπουκάλια βότκας. Τους καταλαβαίνω, τους συμπονώ. Αλλά σκέφτομαι και την Αλιόνα, που δεν θέλει να πηγαίνει στο σπίτι της. Δεν αντέχει τη μυρωδιά της βότκας. Εχτές, η γειτόνισσα, η Λία, πήρε την Αλιόνα, τη μαμά της και τον μικρό της αδελφό και τους έφερε στο κέντρο. Ανέλαβε να φέρνει κάθε Δευτέρα στο κέντρο την Αλιόνα, να κάνει ελληνικά, και μετά να κάνει ζωγραφική. Ο μικρός γλύκας, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, μου απάντησε με το γλυκύτερο και πιο ναζιάρικο ύφος του κόσμου, «Βανιούσα», όταν τον ρώτησε πως τον λένε. Η Αλιόνα, ενθουσιάστηκε με το κέντρο, με τα παιδιά, με τη δασκάλα της ζωγραφικής και ανυπομονεί να ξεκινήσει την επόμενη Δευτέρα. Σαν να έχει λίγο παραπάνω αίσθημα για μένα το φετινό μπαζάρ.

Τα κορίτσια του κέντρου που πάνε γυμνάσιο, έχουν ενθουσιαστεί με την ιδέα να εργαστούν στο μπαζάρ. «Τι ωραία που περάσαμε πέρσυ, κυρία!» «Κυρία, τι ωραία βραχιολάκια που είχε!» «Κυρία, εγώ ξέρω να πουλάω. Οι γονείς μου είναι μικροπωλητές και πουλάμε στα πανηγύρια χαλβά Φαρσάλων και καλαμπόκι.»
Θα τις γνωρίσετε. Είναι υπέροχες.

Όπως υπέροχοι, είστε και όλοι εσείς που έχετε προσφερθεί να εργαστείτε στο μπαζάρ ή να προσφέρετε είδη για πώληση. Όπως υπέροχο είναι κι αυτό που είμαι σίγουρη ότι θα πετύχουμε και φέτος. Να δώσουμε περισσότερο χαμόγελο σε παιδάκια σαν την Αλιόνα.

Σας περιμένω, με ανοιχτή αγκαλιά.

Κέρασμα λόγω εορτής

self explaining addiction
Originally uploaded by procsilas.

Χωρίς άλλο σχόλιο, κερνάω σήμερα μια πολύ - πολύ αγαπημένη μου συνταγή, που κάποιοι από σας την γνωρίζετε κι άλλοι την έχετε δοκιμάσει.
Το κέρασμα είναι από την καρδιά μου και προορίζετε ειδικά για chocoholics. Απολαύστε το.


Αμαρτωλή, μαύρη κι αλκοολική (τούρτα)

Υλικά

Για το παντεσπάνι:

1 1/2 κουταλάκι μαύρο ρούμι της Jamaica
¾ κουταλάκια στιγμιαίος καφές
2/3 κούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
3 κουταλιές κακάο σκόνη
1/2 κουταλάκι σόδα
3 μεγάλα αυγά χωρισμένα
¾ κούπας ζάχαρη
¼ κουταλάκι κρεμόριο ή 1 κουταλάκι χυμός λεμονιού
¼ κ.γ. αλάτι

Για την κρέμα και την επικάλυψη:

4 κούπες κρέμα γάλακτος ζαχαροπλαστικής
¼ κούπας φρέσκο βούτυρο
¼ κούπας ζάχαρη
600 γρ. μαύρη σοκολάτα (με όσο γίνεται μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε κακάο)
ψιλοκομμένη
1/3 κούπας μαύρο ρούμι της Jamaica
2 κουταλάκια άρωμα βανίλιας

Σιρόπι:

¼ κούπας νερό
2 κουταλιές ζάχαρη
2 κουταλιές μαύρο ρούμι


Ετοιμασία
Ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά την κρέμα γάλακτος και το βούτυρο και τη ζάχαρη, μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και η κρέμα ν’ αρχίσει να σιγοβράζει αργά και με μικρές μπουρμπουλήθρες χαρακτηριστικές της κολάσεως.
Κατεβάζουμε από την φωτιά.
Προσθέτουμε στην κρέμα 550 γρ. από την σοκολάτα και την ανακατεύουμε με περισσή ελαφρότητα μέχρι να λιώσει και να ομογενοποιηθεί.
Προσθέτουμε το ρούμι και τη βανίλια και ανακατεύουμε.
Ξεχωρίζουμε μια κούπα από το μίγμα της κρέμας σε χωριστό μπολ και προσθέτουμε σ’ αυτήν την υπόλοιπη σοκολάτα.
Μεταφέρουμε σεβαστικά την υπόλοιπη κρέμα σε δοχείο, την σκεπάζουμε με στοργή και τοποθετούμε στο ψυγείο για 6 ώρες έως μία μέρα.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180° C.
Βουτυρώνουμε ένα ταψί 25 Χ 25 ή δύο στρογγυλά ταψάκια με διάμετρο 25 cm περίπου. Στρώνουμε τα ταψιά με χαρτί ψησίματος και το βουτυρώνουμε κι αυτό.
Λιώνουμε τον στιγμιαίο καφέ στο ρούμι και εισπνέουμε τους θεραπευτικούς ατμούς.
Κοσκινίζουμε, για τη χαρά του πράγματος, μαζί το αλεύρι, το κακάο (ο αδελφός μου το λέει κακάου) και τη σόδα και τα αφήνουμε ον δε σάιντ μέχρι να τα χρειαστούμε. Χτυπάμε τα ασπράδια μετά του κρεμορίου ή του λεμονιού και του άλατος σε μαρέγκα και σταδιακά προσθέτουμε το ¼ της κούπας ζάχαρη χτυπώντας σαδιστικά ώσπου η μαρέγκα να σφίξει και να γυαλίσει από την ηδονή. Αν την παραχτυπήσουμε και οργάσει, θα μας δώσει μεν τη χαρά της ικανοποίησης αλλά θα χάσει τη γυαλάδα της και θα στεγνώσει πράγμα το οποίο θα την καταστήσει άχρηστη και φτου κι απ’ την αρχή. Την αφήνουμε κι αυτήν ον δε σάιντ.
Χτυπάμε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη, για τρία περίπου λεπτά να σφίξουν και ν’ ασπρίσουν, προσθέτουμε το ρούμι με τον καφέ.
Ανακατεύοντας απαλά αλλά αποφασιστικά, προσθέτουμε στο μείγμα των κρόκων το 1/3 της μαρέγκας, κατόπιν το μισό μίγμα του αλευριού, συνεχίζουμε με άλλο 1/3 της μαρέγκας και το υπόλοιπο αλεύρι.
Τελειώνουμε με το τελευταίο τρίτο της μαρέγκας. Το μίγμα πρέπει να είναι κάπως ομοιογενές.
Το στρώνουμε στο ή τα ταψάκια και το πετάμε με χάρη στο φούρνο όπου το αφήνουμε για 18 λεπτά αν είναι 1 ταψί και περίπου 12 αν είναι 2.
Βγάζουμε το pain d’ Espagne από τον φούρνο, και ακουμπάμε το ταψί σε σχάρα να κρυώσει αλλά να μην πουντιάσει.
Κρυώνοντας θα μπει λιγάκι όπως τα μάλλινα πουλόβερ αν τα πλύνεις στο πλυντήριο.
Ζεσταίνουμε τη ζάχαρη με το νερό για το σιρόπι ώσπου να διαλυθεί. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το ρούμι. Το σκεπάζουμε και το αφήνουμε
Την επόμενη μέρα… Αν έχουμε φτιάξει σιρόπι, (λέω αν γιατί εγώ ως Α.Α. δεν βάζω σιρόπι αλλά σκέτο ρούμι σε μεγάλη ποσότητα) βρέχουμε με αυτό τα δύο δισκάκια του παντεσπανιού από την κάτω μεριά που είναι πορώδης. Αν έχουμε φτιάξει ένα παντεσπάνι, το κόβουμε στα δύο οριζόντια και κάνουμε το ίδιο στα δύο μισά του (εγώ επειδή υποφέρω από τα νεύρα μου και το πολύ το κέντημα με οδηγεί στο tavor, φτιάχνω 2 παντεσπανάκια). Τοποθετούμε το ένα παντεσπάνι με την καλή στο δίσκο και τη βρεγμένη με το ρούμι πλευρά επάνω.
Βγάζουμε από το ψυγείο το μπολ με την πολλή την κρέμα και την τοποθετούμαι στο μίξερ όπου την χτυπάμε να γίνει σφιχτή σαν σαντιγύ και να στέκεται στο ύψος της η παλιομιγάδα.
Βγάζουμε και το μικρό μπολάκι και δοκιμάζουμε με ένα κουτάλι να ανακατέψουμε την κρέμα να δούμε αν η πυκνότητά της είναι τέτοια που απλώνεται. Αν όχι, τη ζεσταίνουμε ελάχιστα των ελαχίστων ίσα να απλώνεται, όχι να ρευστοποιηθεί. Απλώνουμε τα ¾ της σαντιγύ πάνω στο ένα παντεσπάνι και με μια φιγούρα που στα πανηγύρια της πατρίδας μας είναι γνωστή ως τάμπα τούμπα παραράμ, αναποδογυρίζουμε το έτερον παντεσπάνι με την βρεγμένη πλευρά πάνω στην κρέμα.
Απλώνουμε επ' αυτού την άλλη κρέμα, τη σκούρα. Με το υπόλοιπο της σαντιγύ στολίζουμε τα πλαινά του κεικ και με ότι περισσέψει το αντικείμενο του πόθου μας. Αν δεν έχουμε τέτοιο, το τρώμε με το κουτάλι από το μπολ ή το βάζουμε σε άλλο μπολ για πιο κυριλέ. ΔΕΝ το δίνουμε στο σκύλο, όσο κι αν εκλιπαρεί, γιατί θα χάσει το φως του από τη σοκολάτα και δεν ξέρει κι ακορντεόν.
Βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο και το κόβουμε το νωρίτερο σε πέντε ώρες ή ιδανικά, την άλλη μέρα για να αναμιχθούν οι γεύσεις.