So long, fairwell, auf Wiedersehen, good night

empty seats
Originally uploaded by Little Dragon.

Παίδες σας φιλώ σταυρωτά.

Δεν σας αποχαιρετώ οριστικά, αλλά ξεκρεμάω την ταμπελίτσα "επιστρεφω αμέσως" και την "ρίψατε σημείωμα" και κρεμάω άλλη :

"Κλειστόν λόγω διακοπών"

Έχει πέσει δουλειά με φούντα, φεύγω κι ένα ταξιδάκι εις τη Λόντρα, να δω τ' αδέρφι μου, που πήγε οικονομικός μετανάστης (πως λέμε Αλβανός τουρίστας) και θα επιστρέψω σε καμμιά δεκαριά μέρες.

Αφενός λοιπόν φεύγω, αφεδύο πινίγομαι και δεν το συντηρώ το blogάκι κατά πως του πρέπει, σας ασπάζομαι αμφοτερόπλευρα και θα τα λέμε λίγο πιο αραιά στο εξής.

Το mail μου το κοιτάω όμως τακτικά οπότε, για ότι θέλετε, "ρίψατε σημείωμα". (Τελικά θα την αφήσω αυτή την ταμπελίτσα.)

See you in a while crocodile

Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας

Στο σχολείο που πήγα από Νηπιαγωγείο μέχρι Τρίτη Λυκείου, τη φράση αυτή την είδα γραμμένη πολλές φορές.
Αναρτημένη στους τοίχους άλλοτε γραμμένη με καλλιγραφικά γράμματα πάνω σε χρωματιστό χαρτόνι, άλλοτε από γράμματα κομμένα σε κανσόν, άλλοτε προβεβλημένη από κάποιο προτζέκτορ, άλλοτε διαβασμένη, μεταφρασμένη, η φράση αυτή πάντα έπαιζε. Συνήθως περιτριγυριζόταν από φωτογραφίες. Θυμάμαι μερικές από αυτές : Ένα παράθυρο από αυτά που εγώ λέω «νοικοκυραίων ανθρώπων» με καλοσιδερωμένο κατάλευκο κουρτινάκι με κοφτό κέντημα. Ένα κλαδί αμυγδαλιάς ανθισμένο. Ένα ωραία στρογγυλό σιδερένιο τραπεζάκι με ένα ελληνικό καφέ κι ένα ποτήρι νερό στο δίσκο. Δεν ξέρω τι καταλάβαινα από αυτές τις εικόνες. Όμως τις θυμάμαι.

…

Η γιαγιά μου η Θεοδότη, μητέρα της μητέρας μου, στον Πόρο, ήταν ένας άνθρωπος που βασανιζόταν από μια ιδεοληψία για την τάξη και την συμμετρία. Το σίδερό της, ήταν τέλειο. Τα αμυγδαλωτά, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονά της, τα τσουρέκια της τα ψωμιά της, ήταν όλα πάντα ίδιου μεγέθους, άψογου σχήματος. Τα ψωμιά, ειδικά τα γιορτινά, καλοκεντημένα, στολισμένα με αμύγδαλα και καρύδια και κεντίδια από ζύμη. Πάντα γυαλιστερά. Τα ρούχα που έραβε, ήταν από την ανάποδη τόσο ωραία όσο κι απ’ την καλή. Παντού καρικωμένα, καλοστριφωμένα. Τα κεντήματα και τα πλεκτά της με το βελονάκι, αψεγάδιαστα, κατάλευκα και σιδερωμένα στην εντέλεια. Όλα της, ήταν πολύ όμορφα. Κι εγώ, φορούσα τα πιο ωραία πλεκτά γιακαδάκια στο σχολείο. Οι άλλες μαμάδες ζητούσαν από τη μαμά μου το σχέδιο, και εκείνη απαντούσε, δεν το έπλεξα εγώ, η μητέρα μου. Ο παππούς μου, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε από το σπίτι, φορούσε πάντα παντελόνι με φρεσκοσιδερωμένη τσάκιση, «στάσου να το πατήσω μια στιγμή» και φρέσκο καθαρό πουκάμισο, ατσαλάκωτο σαν καινούργιο. Τα παπούτσια του τα γυάλιζε η γιαγιά κάθε μέρα και ο παππούς ήταν πολύ όμορφος.
Η γιαγιά ήταν τελειομανής. Όλα της ήταν τέλεια.

…

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον Flaubert, αντελήφθην, ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το γραπτό του έπρεπε απλώς να είναι τέλειο. Η ομορφιά, υπήρχε γι αυτόν στην τελειότητα. Αργότερα ανακάλυψα τον Wilde και διαπίστωσα ότι ο αισθητισμός είναι παντρεμένος με την φιλοκαλία. Μ’ ένα Χατζιδακικό τρόπο, η ποιότητα ενέχει την ομορφιά, η ομορφιά την απλότητα και η απλότητα την ποιότητα. Η ευτέλεια, στην φράση των αρχαίων, προσδιορίζει φυσικά την απλότητα. Την λιτότητα. Και η φιλοκαλία την προυποθέτει.

…

Αργότερα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους αισθητιστές. Ίσως γιατί αυτοί τους ξεβολεύουν. Ίσως γιατί η εποχή που ζούμε διακατέχεται από μια μαρκετίστικη αισθητική, μια μαζικοποιημένη ομορφιά, η οποία ανάλογα με το φαίνεσθαι του καθενός καθορίζει το αισθητικό του πρότυπο. Έτσι η απλότητα έγινε “Less is more”. Η λιτότητα συνάντησε την επιτήδευση. Η φιλοκαλία εξοστρακίστηκε από το λεξικό και όσοι αγαπάμε τη μορφή, γίναμε «εστέτ».

…

Οι φίλοι μου με έχουν ακούσει συχνά να λέω, ότι θεωρώ την ομορφιά ύψιστη πολιτική αξία. Νομίζω ότι η ουσιαστική της επιδίωξη και η σφυρηλάτηση της ψυχής σ’ αυτήν, η παιδεία της ομορφιάς, σφυρηλατεί πολίτες. Πολίτες που δεν ανέχονται την ασχήμια. Σε καμμία έκφραση της ζωής. Αυτοί βέβαια οι πολίτες είναι κακοί καταναλωτές. Κι έτσι η δύναμη της οικονομίας δεν θα επιτρέψει ποτέ στην φιλοκαλία ν’ ανθίσει. Μπορούμε όμως να της δώσουμε μια ευκαιρία στην ψυχή μας.

…

Η αιτία για την οποία δεν μ’ αρέσει ο εορτασμός του Αγ. Βαλεντίνου ως Ημέρας των Ερωτευμένων, είναι όλη αυτή η νάυλον συνομωσία χαρτοπολών, ανθοπολών και ζαχαροπλαστών, να προσβάλλουν την αισθητική μου. Δεν αντέχω άλλο τα λούτρινα αρκουδάκια με κόκκινους φιόγκους. Τις κόκκινες καρδιές με λευκή νάυλον δαντελίτσα φρίλι γύρω-γύρω. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον έρωτα να ταυτίζεται με ψεύτικης ομορφιάς γυναίκες και άντρες. Δεν μπορώ να φαντάζομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούν υποχρέωσή τους να βγουν να «γιορτάσουν» μια μέρα που ακόμα και το σουβλατζίδικο της γειτονιάς έχει ταμπλ ντ’ οτ (τρομάρα του) και να τους σερβίρουν απελπισμένοι σερβιτόροι καταϊδρωμένοι και κατακουρασμένοι. Δεν αντέχω αυτό το κιτς των εορτασμών γενικότερα, αλλά η συγκεκριμένη γιορτή προσβάλλει την αισθητική μου ανεπανόρθωτα. Εκεί και μόνο εκεί αποδώστε την anti- Valentine στάση μου.

Τι σας προτείνω? Να ανακηρύξετε την συγκεκριμένη μέρα σε ημέρα φιλοκαλίας και να θυμηθείτε την ομορφιά. Αν βρείτε φίλους να μαζέψετε, μαζέψτε τους. Και κάντε ένα πάρτυ με κεντρικό θέμα την ομορφιά. Και την ποιότητα. Διαβάστε ποίηση, φωναχτά. Ακούστε το ρυθμό των ποιητικών φράσεων. Είτε με τους φίλους, είτε με τους συντρόφους σας, είτε μόνοι σας. Η ομορφιά, δεν θέλει πολλούς. Θέλει εσάς να την αναζητήσετε και να την αναγνωρίσετε. Ακούστε Χατζιδάκι. Απολαύστε τους στίχους του Γκάτσου, έναν-έναν. Απομονώστε τους και σκεφτείτε τους. Απολαύστε αν θέλετε ένα πολύ καλό κρασί ή ένα πολύ καλό ουίσκι αλλά αυτή τη μέρα, της ομορφιάς, δεν είναι ανάγκη να μαγειρέψετε. Αν θέλετε οπωσδήποτε να το κάνετε, διαλέξτε πολύ καλά υλικά και πολύ απλές συνταγές. Στολίστε πολύ όμορφα τα πιάτα. Είναι η μοναδική κληρονομιά της νουβελ κιουιζιν. Αξιοποιήστε την φιλοκαλώντας.
Μια άλλη ιδέα είναι να κάνετε ένα μπουφέ γλυκών με σαμπάνια. Φτιάξτε δυο – τρία γλυκά υψηλής ποιότητας και μοιραστείτε τα με τους φίλους σας στην υγειά της ομορφιάς. Κι αν θέλετε να κάνετε οπωσδήποτε ένα ολίσθημα στην παρακμή, ακολουθείστε αυτή τη συνταγή. Ανήκει σ’ αυτό που εγώ λέω «αμαρτίες ποιότητας».


Decadence noire

Θα χρειαστείτε :

3 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 ½ κ.γ. baking powder
¾ κ.γ. αλάτι
350 γρ. μαύρη σοκολάτα
1 ½ κούπα βούτυρο κομμένο σε μικρά κομματάκια
1 κούπα πολύ δυνατό καφέ φίλτρου
1 1/3 κούπας μαύρο ρούμι
2 ¼ κούπας ζάχαρη
3 μεγάλα αυγά ελαφρα χτυπημένα
1 ½ κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
βούτυρο για το βουτύρωμα της φόρμας
κακάο για να πασπαλίσετε τη φόρμα.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 150 βαθμούς.
Βουτυρώνουμε μια φόρμα που να χωράει 12 κούπες περιεχόμενο (3 λίτρα). Βουτυρώνουμε πολύ προσεκτικά ιδιαίτερα αν η φόρμα έχει πολλά σκαλίσματα. Κοσκινίζουμε τη σκόνη του κακάο σε όλη την επιφάνεια της φόρμας. Αναποδογυρίζουμε τη φόρμα και τινάζουμε όσο κακάο δεν έχει κολλήσει στο βούτυρο.

Σ’ ένα μπωλ, κοσκινίζουμε το αλεύρι, το baking powder και το αλάτι. Σε μεγάλο μεταλλικό μπωλ, λιώνουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά σε μπαιν μαρί τη σοκολάτα μαζί με το βούτυρο, ανακατεύοντας ώσπου να λιώσει τελείως και να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Κατεβάζουμε τη σοκολάτα από τη φωτιά και της προσθέτουμε ανακατεύοντας το ρούμι, τον καφέ και τη ζάχαρη.
Με ηλεκτρικό μίξερ χτυπάμε το μείγμα της σοκολάτας, προσθέτοντας λίγο-λίγο το αλεύρι και μετά τα ελαφρώς χτυπημένα αυγά και τέλος τη βανίλια ώσπου το μείγμα να ομογενοποιηθεί πλήρως. Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα και την τοποθετούμε στη μέση του φούρνου.

Ψήνουμε για περίπου 1 ώρα και πενήντα λεπτά. Μετά την μιάμιση ώρα, ελέγχουμε με ένα σουβλάκι αν το κέηκ έχει ψηθεί. Το σουβλάκι πρέπει να βγαίνει με μικρά ψιχουλάκια κολλημένα επάνω του (ούτε τελείως καθαρό ούτε με ζύμη κολλημένη). Ανάλογα με το φούρνο, ίσως πάρει αρκετά λιγότερη ή αρκετά περισσότερη ώρα να ψηθεί σωστά. Λάβετε υπόψη σας ότι το μείγμα είναι πάρα πολύ υδαρές (μην τρομάξετε), η φόρμα πολύ μεγάλη και η θερμοκρασία σχετικά χαμηλούτσικη.

Όταν βγάλετε το κέηκ από το φούρνο, αφήστε τη φόρμα να κρυώσει ακουμπισμένη σε μία σχάρα τελείως. Θα χρειαστεί πολλές ώρες, ίσως και όλη τη νύχτα, εκτός αν το βγάλετε στο μπαλκόνι. Όταν είναι τελείως μα τελείως κρύο, αναποδογυρίστε το στη σχάρα για να το στολίσετε.

Ταιριάζει να το πασπαλίσει κανείς με άχνη. Μπορείτε όμως να το στολίστε και με ένα γλάσσο από κλασσική ganache (μισή κρέμα - μισή σοκολάτα). Αν δεν θέλετε να βάλετε γλάσσο, κλείστε το σε κουτί που να κλείνει αεροστεγώς ως τη στιγμή που θα το σερβίρετε και, σε κάθε περίπτωση, φυλάξτε το στο ψυγείο. Βγάλτε το από το ψυγείο 1 ώρα πριν το κόψετε.

Ελπίζω να την απολαύσετε. Και είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με τον εορτασμό της Ημέρας των Ερωτευμένων, σας εύχομαι έτσι κι αλλιώς, να ερωτευτείτε την ομορφιά και η μέρα αυτή να σημάνει για σας την αναζήτηση της φιλοκαλίας.
Να είστε ευτυχισμένοι.

Σουηδικό ξόρκι σε μορφή σούπας.

Να προλάβω να σας πω, πριν το Σαββατοκύριακο.
Τη Νίνα – Κατερίνα, την θυμάμαι πριν από χρόνια, που πέρασε από το forum του hungry, να ρωτήσει κάτι που ήθελε μια κι ετοιμαζόταν να φύγει για μόνιμα στη Σουηδία.
Με χαρά ανακάλυψε πριν μήνες το blog της και διαπίστωσα ότι η Νίνα τα πάει τέλεια με τη μαγειρική κι όλο προοδεύει. Με χαρά διαπίστωσα ότι ο έρωτας για τον οποίο εγκατέλειψε τη λιακάδα την φωτίζει ακόμα.
Εχτές, ρίχνοντας μια ματιά στο blog της, είδα μια πολύ απλή συνταγή για σούπα από ντομάτες. Επειδή στην Ελλάδα οι ντομάτες που έχουμε αυτή την εποχή δεν τρώγονται, ενώ στη Σουηδία εισάγουν έτσι κι αλλιώς και διαλέγουν τις καλύτερες, αποφάσισα να κάνω τη συνταγή της με κολοκύθα που είχα στην κατάψυξη.

Το πράγμα είναι πολύ απλό, απίστευτα γευστικό και δεν του βρήκα κανένα ελάττωμα. Και παρά την πρώτη εντύπωση, δεν είναι όσο μπελαλίδικο φαίνεται.
Οι ποσότητες είναι προαιρετικές (το λατρεύω αυτό) οπότε πειραματιστείτε!


Κολοκύθα (η Νίνα προτείνει ντομάτες θα το δοκιμάσω αργότερα έτσι)
Όσες σκελίδες σκόρδο θέλετε
Αλάτι
Γάλα
Μπαχαρικά ή μυρωδικά της αρεσκείας σας.

Κόβετε τις ντομάτες ή την κολοκύθα σε κομμάτια και τα απλώνετε σε λαμαρίνα.
Χωρίζετε το σκόρδο σε σκελίδες, χωρίς να το ξεφλουδίσετε. Δώστε μόνο μια σε κάθε σκελίδα, ν’ ανοίξει (όπου «μια» μπορεί να είναι μπουνιά, πετριά, σφυριά κλπ). Σπείρετε τις σκελίδες ανάμεσα στα κομμάτια του λαχανικού. Ψήστε σε δυνατό φούρνο με γκριλ (η κολοκύθα χρειάζεται παραπάνω χρόνο για να μαλακώσει καλά.
Ακολούθως βάζετε στο μιξεράκι τα ψημμένα κομμάτια του λαχανικού και τις σκελίδες του σκόρδου που βγαίνουν πολύ εύκολα τώρα από το πουκάμισό τους.
Χτυπάτε μέχρι να πολτοποιηθούν και γυρνάτε το μείγμα σε κατσαρόλα. Αραιώνετε με γάλα (εχτές έβαλα ελαφρύ γάλα φρέσκο) ώσπου να αποκτήσει η σούπα την επιθυμητή πυκνότητα. Διορθώνετε τη γεύση με αλάτι και πιπέρι κι αν θέλετε προσθέτετε κάποιο μυρωδικό ή μπαχαρικό που σας αρέσει. Η δική μου βερσιόν, είχε το κλασσικό πια «μείγμα» με βάση το κύμινο.

Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει πολύ. Το ψημμένο σκόρδο της δίνει μια καπνιστή γεύση και η υφή της είναι αξεπέραστη.

Νινά, μπράβο! Πάντα επιτυχίες και ευχαριστώ πολύ!!!!

Της εξοχής τα πρωινά...

Pink Morning
Originally uploaded by Sherrymac.

...Θα τα βρούμε ξανά
Αγκαλιά στο κρεβάτι


Σκέφτομαι συχνά, πόσο πολύ αγαπώ τα πρωινά. Νομίζω ότι γεννήθηκα πρωινός τύπος. Η ιδιοσυγκρασία μου αγαπάει το πρωινό ξύπνημα, λειτουργώ καλύτερα τη μέρα από ότι τη νύχτα, διάβαζα πάντα το πρωί και εξαιρετικά σπάνια το βράδυ. Γενικώς είμαι οπαδός της παροιμίας της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει.

Μ’ αρέσει η μέρα, λοιπόν πολύ. Όταν ήμουν μικρή, σηκωνόμουν πολύ πρωί για να προλάβω το σχολικό κι αργότερα το τραίνο και να πάω στο σχολείο μου, στην άλλη άκρη της πόλης. Η αίσθηση της πρωινής δροσιάς, ή και του κρύου, όταν χτυπούσε το πρόσωπό μου βγαίνοντας από το σπίτι, μου έδινε μια αίσθηση ζωντάνιας. Και βλέποντας τα πρώτα χρώματα της μέρας στον ουρανό, ένοιωθα πιο κερδισμένη από τους άλλους ανθρώπους. Ένοιωθα μια συνενοχή με το πρωί. Όλα αυτά και κυρίως το πρωινό μου κέφι, είναι που μ’ έκαναν ν’ αγαπώ να ετοιμάζω πρωινά. Νομίζω, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση της εργένικης ζωής, από το να ξυπνάς αργούτσικα το πρωί της Κυριακής και να στρώνεις ένα τραπέζι πρωινού, που κρατάει μέχρι την ώρα του μεσημεριανού. Βασική προϋπόθεση : Ωραία σπιτικά ρούχα. Μαλακές φόρμες, απαλά μπλουζάκια, ρόμπες κιμονό, χνουδωτά μπουρνούζια. Το ένδυμα του πρωινού, πρέπει να είναι σπιτικό. Σπιτικό, αλλά χλιδάτο, όπως ορίζει το χλιδάτο ο καθένας σας.

Αφού λοιπόν βάλετε τις βελούδινες φόρμες σας, και τα γυαλιστερά κιμονό σας, πηγαίνετε στην κουζίνα. Ανοίξτε το ψυγείο και παρατηρήστε το για ώρα. Αγνοείστε τη φωνή της γιαγιάς που ηχεί στ’ αυτιά σας «κλείσε παιδί μου το ψυγείο, πιάνει πάγο!». Παρατηρείστε το χαλαρά, και βλέποντας τα περιεχόμενά του, φανταστείτε τα στολισμένα πάνω στο τραπέζι. Δεν είναι ανάγκη να μαγειρέψετε για το πρωινό. Αρκεί να στολίσετε το τραπέζι με τα περιεχόμενα του ψυγείου. Μια άλλη προϋπόθεση για το χλιδάτο πρωινό της εφηβικής ψυχής, είναι το ωραίο στόλισμα του τραπεζιού. Αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο και ζωγραφίστε το τραπέζι, με ό,τι έχετε, ακόμα κι αν δεν έχετε σκοπό να το φάτε. Παράδειγμα : Έχετε στο σπίτι δύο είδη τυρί. Δεν χρειάζεται να τα βάλετε ξεροσφύρι σ’ ένα πιάτο. Στρώστε ένα ωραίο φύλλο σαλάτας κάτω από το καθένα, και γεμίστε τα κενά του πιάτου με ξερά φρούτα και καρπούς. Δεν είναι πολύ πιο ωραία έτσι? Σ’ ένα άλλο πιάτο σερβίρετε ένα αλλαντικό τριγυρισμένο από φρέσκα φρούτα. Βάλτε το γιαούρτι, το μέλι, τις μαρμελάδες, σε ωραία μπωλάκια. Το πρωινό της Κυριακής, θέλει ομορφιά. Θέλει πολύ ομορφιά. Γιατί ξεκινάει την θλιβερότερη μέρα της εβδομάδας. Την πιο νοσταλγική. Την πιο τσιμπητική της καρδιάς. Δώστε του ομορφιά λοιπόν. Χρώματα από φρούτα, μυρωδιές από τυριά, ωραίες πετσέτες περασμένες σε κρικάκια, ένα λουλούδι ίσως.

Το Κυριακάτικο πρωινό, θέλει ακόμα ωραία ψώνια. Υπάρχουν πράγματα που τα αγοράζω μόνο για τα πρωινά. Μέλι αρωματισμένο με τρούφα για παράδειγμα. Εμένα δε μ’ αρέσει πολύ το μέλι. Μ’ αρέσει όμως πολύ το τυρί και το μέλι με τρούφα, ταιριάζει πάρα πολύ με το τυρί. Τα ξερά βερύκοκκα, είναι άλλο ένα πράγμα που δεν τρώω. Όμως μέσα σε μια πιατέλα με τυριά ή φρούτα και ξερούς καρπούς, δίνουν μια λάμψη από καλοκαίρι και δεν πειράζει αν δεν φαγωθούν, τα παίρνω για στολίδια. Μ’ αρέσει ακόμα, να έχω μια ποικιλία τυρίων στο τραπέζι. Έχω την εντύπωση ότι η ποικιλία και η αφθονία είναι απαραίτητοι σύμμαχοι του πρωινού της Κυριακής. Συνήθως σερβίρω ένα λευκό κι ένα κίτρινο τυρί, τουλάχιστον. Ας πούμε κατίκι και φορμαέλλα από τη Βυτίνα. Ή ανθότυρο, και μετσοβόνε. Όμως στα πρωινά, δείχνουν ωραία και όλα τα τυριά με «μούχλα». Τα brie, τα camembert και όλα τα μπλε.

Φλυάρησα πολύ.
Σκοπός μου ήταν να σας δώσω μια δυο απλές συνταγές για πράγματα που γίνονται σε χρόνο dt και ομορφαίνουν και πλουτίζουν το πρωινό της Κυριακής.

Ντομάτες «της σιγουριάς τα υλικά»

Η απλούστερη ιδέα στον κόσμο

Λαμβάνουμε ντομάτες κατά προτίμηση πολύ μικρές, αλλά όχι τσέρρυ, και τις κόβουμε στα δύο. Τις τοποθετούμε σε πυρίμαχα σκεύη με την κομμένη πλευρά προς τα πάνω. Τις πασπαλίζουμε με τυρί που λιώνει ιδανικά καπνιστό και αν έχουμε όρεξη με κάποιο φρέσκο μυρωδικό. Ένα όμως. Ή θυμάρι, ή ρίγανη, ή σχοινόπρασσο, ό,τι σας αρέσει. Τις γκρατινάρουμε στο γκριλλ, ώσπου να λιώσει το τυρί και να ζεσταθούν καλά οι ντομάτες. Αν το τυρί δεν είναι αρμυρό, ίσως νομίσετε ότι θέλετε να βάλετε λίγο αλάτι.


Pancakes

1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κούπα γάλα
1 κ.γ. baking powder
½ κ.γ. σόδα
1 αυγό
1 κ.σ. λάδι
1 κ.σ. ζάχαρη
1 πρέζα αλάτι

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε ένα ομοιογενή χυλό.
Σε πολύ ζεστό προαιρετικά βουτυρωμένο τηγανάκι, απλώνουμε κουταλιές από το μείγμα. Όταν αρχίζουν να βγαίνουν φουσκάλες αναποδογυρίζουμε τις τηγανίτες. Τις διατηρούμε ζεστές και τις σερβίρουμε με διάφορα σιρόπια (personal favorite το σιρόπι σφενδάμου, ελληνιστί maple syrup), μαρμελάδες, γιαούρτι, τυρί και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας.
Το ίδιο μείγμα, κάπως πιο πυκνό και με τη διπλάσια σόδα, είναι κατάλληλο και για βάφλες. Θυμηθείτε να ζεστάνετε πολύ καλά το σίδερο για να μη σας κολλήσουν.
Η πείρα μου έχει δείξει, ότι μπορείτε και τελείως να παραλείψετε τη ζάχαρη. Ειδικά αν προτιμάτε τη συνοδεία αρμυρών εδεσμάτων.



Kaiserschmarren

6 αυγά
200 γρ. αλεύρι
50 γρ. Ζάχαρη
1 κούπα γάλα
Μια χούφτα σουλτανίνα
1 πρέζα αλάτι

Χτυπάμε τα ασπράδια των αυγών με το αλάτι σε σφιχτή μαρέγκα.
Ανακατεύουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά μαζί ώσπου να γίνουν ένας ομοιογενής χυλός.
Διπλώνουμε τη μαρέγκα μέσα στο χυλό.

Σε μεγάλο πολύ ζεστό τηγάνι ελαφρότατα βουτυρωμένο, αδειάζουμε το χυλό και τον αφήνουμε να ψηθεί για μερικά λεπτά από την μία πλευρά. Αναποδογυρίζουμε και με ένα πηρούνι κόβουμε την τεράστια τηγανίτα μας σε ακατάστατες λωρίδες. Το Kaiserschmarren δεν πρέπει να παραψηθεί γιατί στεγνώνει. Το μεταφέρουμε σε πιατέλα και το πασπαλίζουμε με μπόλικη άχνη. Μπορεί να συνοδευτεί με ό,τι μαρμελάδα φαντάζεστε αλλά και σκέτο είναι σούπερ. Οι Αυστριακοί το συνοδεύουν με σάλτσα μήλου ή δαμάσκηνου.

Αυτές οι μικρές ιδέες μετατρέπουν ένα πρωινό σε πιο «μαγειρεμένο» και κυρίως στολίζουν το τραπέζι σας με τα πιο απλά υλικά σε μηδέν χρόνο. Αφεθείτε να το απολαύσετε, με καυτό τσάι και καφέ, εφημερίδες και περιοδικά και μουσική.

Καλή Κυριακή.