Warped Christmas Reflection
Originally uploaded by markcveitch.Η Παρασκευή, ήταν ίσως η δυσκολότερη μέρα της χρονιάς. Οι προσφορές μου έμειναν πίσω. Οι πελάτες γκρίνιαζαν, η γραμματέας μου με κυνηγούσε για να της δώσω και την πιο απλή απάντηση κι εγώ αντί γι αυτό την παρακαλούσα να μου τυπώσει 500 αντίτυπα της λίστας των χορηγών και 3 αντίγραφα από τα αυτοκόλλητα καρτελάκια με τα ονόματα των παιδιών. «Παιδιά είναι Μαρία μου, θα λερωθούν θα θέλουν ν’ αλλάξουν μπλούζα, να έχουν άλλο καρτελάκι τους το έχω υποσχεθεί.»
Η Μαρία άφησε εκείνη την ημέρα τα παιδιά στη μαμά της και δούλεψε μαζί μου μέχρι τις 5:30. Ο Γιώργος από την άλλη τύπωνε ετικέττες για τα ζυμαρικά του Άρτου και τα τουρσιά της Αλεξάνδρας και το σιρόπι της Λίας και την δικιά μου μοστάρντα. «Γιωργάκο, μου, δεν μου βγαίνουν ίσιες ετικέτες και το περίγραμμα του άβαταρ, ξέφυγε, κι αυτήν την ετικέτα δεν μπορώ να τη γυρίσω και μπορείς να μου βρεις ένα κλιπ σταριού να στολίσω την άλλη?»
Τα καλά μου τα παιδιά, όχι απλώς δε μου λένε ποτέ όχι, αλλά προσπαθούν να με βοηθήσουν όσο περισσότερο γίνεται κάθε χρόνο.
Η κυρία Λίτσα, η κα Μαρία, ο Θοδωρής έχουν έρθει από το πρωί και διακοσμούν το μπαζάρ. Αυτούς τους ανθρώπους, του γνώρισα πριν 3 χρόνια, που για πρώτη φορά ασχολήθηκα με το μπαζάρ των Δρόμων Ζωής, σαν αλεξιπτωτίστρια. Τι να σας πω ρε παιδιά, του έχω θαυμάσει. Η κα Λίτσα έχει ξεκινήσει 4 μήνες πριν. Μαζί με την 80αετή μαμά της, φτιάχνουν χριστουγεννιάτικα τραπεζομάντηλα, σουπλά γεμισμένα με ρύζι και γαρύφαλλο, που ακουμπάς το πυρεξ και μοσκοβολάει το σπίτι, αρωματικά λάδια, λιαστές ντομάτες, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ομοίως και η κα Μαρία. Εκείνη φτιαχνει στεφάνια, διαφορετικά κάθε χρόνο για να μην μας βαρεθεί και η πελατεία, άλλοτε χριστουγεννιάτικα, άλλοτε διακοσμητικά. Φέτος ξεκίνησε μήνες πριν να φτιάχνει τα στεφάνια της με λουλούδια και καρπούς από πηλό δεμένα με σύρμα. Χώρια τα λαδοτύρια μυτιλήνης, χώρια τα Μυτιληνιά γλυκά. Χώρια που τα λένε στις φίλες τους και φτιάχνουν και κείνες γιαουρτοτυράκια όνειρο, χριστουγεννιάτικα στολίδια, πάστα ελιάς, κουραμπιέδες, μελομακάρονα. Για τη Μάρω, από πού ν’ αρχίσω? Η Μάρω, ακοίμητος φρουρός του ταμείου, όσοι ψωνίσατε τη γνωρίσατε, είναι ο στρατηγός του μπαζάρ. Μόλις τη δεις ή ακούσεις τη φωνή της σου έρχεται να χτυπήσεις προσοχή αναφωνώντας “Oui, mon general!” Η Μάρω φέτος ζωγράφισε και προσέφερε πήλινους κουμπαράδες και ρόδια. Όχι μόνο όμως. Ήταν ο άνθρωπος που μας έφερε σ’ επαφή με σχεδόν όλους τους χορηγούς μας. Τι ψυχάρες που έχουμε στους Δρόμους Ζωής! Το σκεφτόμουν την Παρασκευή, καθώς έβλεπα τον Θοδωρή, να τακτοποιεί το δωμάτιο με τις χειροτεχνίες των παιδιών. Οι μάσκες της θεατρικής παράστασης «Μόγλης» που έπαιξαν τα παιδιά του Δημοτικού το καλοκαίρι, τα σουρωτήρια – ημερολόγια που έφτιαξαν τα νηπιαγωγάκια και τα πρωτάκια, κάτω από την επίβλεψη του ίδιου και του αδελφού του, του Μπάμπη.
Τη σκέψη μου διέκοψε η γλυκειά flo, που ήρθε για να μας φέρει χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τι να πω γι αυτήν την αλληλεγγύη του διαδικτύου?
Κατά το απόγευμα έφτασε στο γραφείο μου ο Αρτος του Δία. Είχε δηλώσει εθελοντής φρουρός, για όλα τα φρέσκα τρόφιμα και τις παραλαβές που θα γινόντουσαν το απόγευμα της Παρασκευής. Δυστυχώς, εγώ έπρεπε να λείψω για να τελειώσω την decadence και το ρολλό με μους πέστροφας. Με τέτοιο συναγωνισμό, ήταν ζήτημα τιμής να φέρω πετυχημένα πράγματα στο μπαζάρ. Γύρισα μετά από καμμιά δυο ώρες και βρήκα την ομάδα της Λίας φουλ αφοσιωμένη στην τιμολόγηση. Μητσούλης στα βιβλία, Βιολέτα στα είδη για το σπίτι, Χριστιάννα στο γιουσουρούμ, Μαρία στα κοσμήματα, Μάτα παντού (μα πως αντέχει?) και σε λίγο κατέφθασε κι ο Αθήναιος και επεδόθη στην τιμολόγηση των συσκευασμένων τροφίμων και ποτών. Κόσμος ερχόταν συνέχεια κι έφερνε πράγματα και τελευταίοι οι καταπληκτικοί μου φίλοι από την Θεσσαλονίκη, η Ασπα και ο Ντινάκος. Δυο, ή τρία κιβώτια πράγματα έφεραν οι άνθρωποι. Τι μουστοτσίπουρα, τι αρωματισμένα ελαιόλαδα, τι εληές καταπληκτικές, τι να σας λέω. Φύγαμε από κει 11:30 το βράδυ. Και φυσικά κοιμηθήκαμε κατά τις 1:30, αφού ένα κρασί το τραβούσε η περίσταση…
Το πρωί του, Σαββάτου ξύπνησα στις 6:00. Μπήκα από το κινητό μου στο my all time favourite blog του kuk. Ηθελα να δω αν έγραψε κάτι για το μπαζάρ. Κατά κάποιο τρόπο, είχα ανάγκη τη στήριξή του. Τον έχω λίγο πυξίδα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνετε, η γνώμη του, μετράει. Αλλά μη σας ζαλίσω κι εσάς μ’ αυτό το θέμα, αρκετά έπρηξα τον ζηλιάρη Αθήναιο. Βλέποντας το λονκ του για το μπαζάρ, ηρέμησα. Κι έτσι, μπόρεσα να βρω το κουράγιον να συρθώ μέχρι το κομμωτήριο. Όλα κι όλα, κυρίες μου και κύριοι, άλλο η ταλαιπώρια, άλλο η κουαφίρ. Δεν θα μας δει και τόσος κόσμος σαν κατσιβέλες που έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου!
9:45, το μπαζάρ, είχε ήδη κόσμο. Ένα μεγάλο χτυποκάρδι ένοιωθα μπαίνοντας μέσα. Την Παρασκευή, δεν είχε έρθει σχεδόν τίποτε για σερβίρισμα στο μπαρ. Λες να παθαίναμε κανένα καζίκι, και να μην είχαμε εδέσματα να προσφέρουμε? Μ’ ένα περίεργο τρόπο όμως, τα λίγα που είχαμε από χτες, σαν τα 2 ψωμια και τα πέντε ψάρια, πολλαπλασιάστηκαν και μόλις αντίκρυσα το μπουφέ τά ‘χασα. Ήταν γεμάτος! Το κερασάκι της τούρτας ήταν τα υπέροχα ψωμιά του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, που ελπίζω να μου δώσει τη συνταγή. Ο απλός του τρόπος και το καθαρό του βλέμμα δείχνουν άνθρωπο της προσφοράς.
Δεν θα συνεχίσω λέγοντάς σας αναλυτικά όλες τις λεπτομέρειες του μπαζάρ. Ο Αθήναιος εξ’ άλλου έκανε μια πολύ αναλυτική περιγραφή. Ας μην επαναλαμβανόμαστε. Αυτό που θα σας πω, έιναι ότι από το πρωί του Σαββάτου, μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάθε στιγμή που έζησα ήταν μια αποκάλυψη. Αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο μπαζάρ μας και κάθε χρόνο με ξεπερνάει, είναι το πόσο πολύ οι άνθρωποι θέλουν να προσφέρουν. Πόσο είναι έτοιμοι να λύσουν τις κλωστές της τσεπης τους που λέει κι ο Φοίβος Δεληβοριάς, για να στηρίξουν έναν συνάνθρωπό τους. Και πόσο πολύ το κάνουν, όταν τους δείξεις το πώς και το που. Είδα τόσα υπέροχα γελαστά μάτια, είδα τόση αγάπη μέσα στο χώρο, που και μόνο γι αυτήν, θα το έκανα όλο από την αρχή. Χαλάλι η κούραση, χαλάλι το άγχος. Άξιζε κάθε λεπτό. Μόνο που του χρόνου θα το κάνω με πιο χαμηλά παπούτσια !!!
Θέλω να σας πω ευχαριστώ και δακρύζω. (Τα μπήζω εύκολα κι όχι τίποτε αλλά ρεζιλεύτηκα και στο χοιροβοσκό μια τέτοια στιγμή.) Θέλω να σας ευχαριστήσω, κυρίως για την εμπιστοσύνη που δείχνετε σ’ αυτό που σας προτείνουμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να σ’ εμπιστεύονται οι άνθρωποι και δεν ξεπληρώνεται. Σας ευχαριστώ λοιπόν.
Εκτός όμως απ’ όλους εσάς που ήρθατε να ψωνίσετε, θέλω να εκφράσω και την βαθειά μου ευγνωμοσύνη, σε όλους αυτούς που εργάστηκαν σκληρά επί 4 μήνες για να υλοποιηθεί αυτή η προσπάθεια. Τις κυρίες μου τις αγαπημένες, όλους τους εθελοντές των δρόμων ζωής και όλους τους εθελοντές του μπαζάρ από την μπλογκόσφαιρα και το χάνγκρυ που πρόσφεραν το χρόνο και την ενέργειά τους για μας. Είστε συγκινητικοί.
Και περισσότερο απ’ όλους, το Χριστουγεννιάτικο αστέρι του φετεινού μπαζάρ, το φίλο μου τον Αθήναιο. Κάθε χρόνο, το μπαζάρ μας έχει έναν σούπερ ήρωα. Φέτος ήταν αυτός. Και τον ευχαριστώ από καρδιάς για την φιλία και την εμπιστοσύνη του. Είμαι περήφανη που τον έχω φίλο. Και πολύ τυχερή που η ζωή, μου τον έφερε στο δρόμο μου. Αν δε ζήλευε και τον Κουκουζέλη, θα ήταν ο τέλειος άνδρας!
Αδέρφια, είστε όλοι υπέροχοι. Και είμαι περήφανη που σας ξέρω.
Καλά Χριστούγεννα
