Έχω να σας πω πολλά.
Για το καταπληκτικό εστιατόριο που ανακάλυψα στο Γκάζι, την Τρελλή Πάπια.
Για τη μαρινάτα για κόκκινα κρέατα με μυρτιά.
Για το υπέροχο γκράφιτι που στόλισε το αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ απέναντι από το Γκάζι, Πειραιώς και Ερμού.
Για την πρόοδο της Μάγιας στην α’ δημοτικού.
Για την κίτρινη κολοκύθα και πώς να φτιάξετε ραβιόλια γεμιστά και γλυκιές κολοκυθόπιτες μ’ αυτήν.
Όμως μου έχει πέσει πολλή δουλειά μαζεμένη και πνίγομαι και τα μπλογκάκια μου αραχνιάσανε. Τελείως όμως.
Θ’ αφήσω λοιπόν όλα αυτά στην άκρη και θα τα μαζέψω να σας τα πω αναλυτικά με μια μικρή καθυστέρηση. Τώρα θέλω να σας ζητήσω βοήθεια.
Πριν δυο Δευτέρες συναντηθήκαμε οι εθελοντές των Δρόμων Ζωής και ορίσαμε τις δράσεις του φετεινού Χειμώνα. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα οργανώσουμε ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο Bazaar με σκοπό να μαζέψουμε τα χρήματα που χρειάζονται για να καλυφθούν οι βασικές μας λειτουργικές δαπάνες. Τα ενοίκια του κέντρου στο οποίο γίνονται τα μαθήματα και οι ομάδες ψυχολογικής στήριξης, καμμιά ΔΕΗ, τέτοια πράγματα.
Τι θέλω από σας?
2 Πράγματα :
Κατ’ αρχήν, αν έχετε οτιδήποτε που θα μπορούσε να πουληθεί στο μπαζάρ, κρύσταλλα, παλιά ρολόγια, παλιά βιβλία, καινούργια βιβλία, ένα πολύ καλό κομμάτι καθαρό και σιδερωμένο, ρούχο, ένα γλυκό, ένα κιλό μεζεδάκια, χριστουγεννιάτικα στολίδια, κοσμήματα που δεν φοράτε, ένα χειροτέχνημα, κεριά που δεν ανάψατε ποτέ και βαρεθήκατε να τα βλέπετε, θέλω να βάλετε το χέρι στην καρδιά και να μου το εμπιστευθείτε.
Έπειτα, αν θέλετε και μπορείτε να μας διαθέσετε 4 ώρες από τον χρόνο σας το Σαββατοκύριακο 10-11 Δεκεμβρίου για να στελεχώσετε το μπαζάρ, πάλι να βάλετε το χέρι στην καρδιά και να μου στείλετε ένα σχόλιο ή ένα μεηλάκι.
Τρίτον (αρχίζω να ακούγομαι σαν την Ισπανική Ιερά Εξέταση των Monty Pythons), σας παρακαλώ θερμά, να το κοινοποιήσετε σε φίλους σας.
Ενδεχομένως, να βάλετε ένα λινκάκι στη σελίδα σας.
Κοντολογίς, ζητώ από σας ό,τι θέλετε και ό,τι μπορείτε να προσφέρετε για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας και τον κόσμο, όλοι μαζί, ότι δεν υπάρχουν πολιτιστικά σύνορα στην Ελλάδα. Ότι διεκδικούμε και πετυχαίνουμε για τους Έλληνες Μουσουλμάνους, όλα αυτά που η κοινωνία αρνείται να τους δώσει, αν και η πολιτεία τους τα προσφέρει.
Σφίξτε μας το χέρι, το έχουμε ανάγκη για να πάρουμε δύναμη.
Βοηθήστε μας όπως μπορείτε.
Ελάτε να μας γνωρίσετε.
Θα εκπλαγείτε.
Στο Γκάζι τα παιδιά ονειρεύονται.
Magica de Spell
Friday, September 30, 2005
Friday, September 16, 2005
Tagine αρνιού (παραδοσιακό του Δεκαπενταύγουστου)
Ένα από τα καλύτερα φαγητά του καλοκαιριού που πέρασε ήταν αυτό.
Γενικώς φέτος το καλοκαίρι, δεν μαγείρεψα πολύ (μια και βρισκόμουνα en regime με σκοπό την απώλεια βάρους) και δεν έφαγα καλά και έξω, μια και στον Πόρο, αντίθετα με την περί του αντιθέτου άποψη που προσπαθούν να περάσουν οι διαφημίσεις, το φαί είναι απαίσιο σχεδόν παντού!
Μια μέρα μόνο αποφάσισα ότι θα μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι και θα το ρίξω εντελώς έξω θερμιδικώς πως και αυτή ήταν της Παναγίας. Αποφάσισα λοιπόν να μαγειρέψω ένα πιο γιορτινό κρέας και σκέφτηκα το αρνάκι. Πριν φύγω βεβαίως από την Αθήνα, είχα προνοήσει η πονηρή, να κάνω τις δέουσες προμήθειες σε μπαχαρικά και άλλα τινά μη ευρισκόμενα ευκόλως στην αγνή ελληνική ύπαιθρο.
Ανάμεσα σ’ αυτά αγόρασα μια πάστα από το Carrefour, που λέγεται Lemon Tagine και η μάρκα της είναι al Fez, μια μάρκα γνωστή σε όσους καταγίνονται με την βορειοαφρικάνικη κουζίνα. Λοιπόν αυτό το πραματάκι (είναι ένα μικρό βαζάκι στα ράφια με τα έθνικ τρόφιμα) είναι θαυματουργό. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα για πιάτα τύπου Μαροκινά, γιατί περιέχει τις σωστές αναλογίες μπαχαρικών, που αν δεν είσαι ντόπιος συνήθως τις χάνεις. Το πόσο δυνατή θα είναι η γεύση το ρυθμίζεις με την ποσότητα της πάστας που χρησιμοποιείς, αλλά η ισορροπία των μπαχαρικών μεταξύ τους είναι εξασφαλισμένη. Φυσικά εγώ την κουτσουκέλα μου την έκανα. Γιατί έχοντας προμηθευτεί και αστεροειδή γλυκάνισο από την Αθήνα, τον χρησιμοποίησα, όχι μόνο για το απαλό γλυκό του άρωμα, αλλά κυρίως για την υπέροχη λουλουδάτη όψη που έδωσε στο τελικό πιάτο.
Το άλλο πρόβλημα που τυχόν αντιμετωπίσετε, είναι το πανελλήνιο πρόβλημα γνωστό με την διακριτική ονομασία «χασάπης». Ο χασάπης στην Ελλάδα, είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος νομίζει ότι έχει επιφορτιστεί με το βαρύ όσο σημαντικό καθήκον να καταστρέψει ολοσχερώς το κρέας πριν σας το δώσει. Παίρνει λοιπόν τον μπαλντά και ρημάζει το κρέας έτσι ώστε να εξασφαλίσει τα εξής :
Να μην έχει αφαιρέσει τις πέτσες.
Να έχει θρυμματίσει τα κόκκαλα σε μέγεθος κεφαλής καρφίτσας.
Να έχει καταντήσει το κρέας ίδιο με το αποτέλεσμα δαγκώματος ύαινας.
Με αυτόν τον τρόπο, ξυπνάει μέσα σας τον άνθρωπο – κυνηγό και σας φέρνει πιο κοντά στη φύση. Επίσης, έχει καταστήσει το κρέας πλήρως άνοστο, ώστε να μην φάτε πολύ και παχύνετε.
Εμένα λοιπόν με έριξε η μαύρη μοίρα μου (μάνα κακομοίρα μου) σε χασάπικόν τι του Γαλατά Τροιζηνίας. Μπαίνω στο χασάπικο, του οποίου είμαστε πελάτες τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον και λέω στην χασάπισσα :
-Ένα αρνίσιο μπουτάκι παρακαλώ.
-Να σας το κόψω?
-Θα ήθελα να μου αφαιρέσετε το κόκκαλο.
-Δυστυχώς κοπέλλα μου (προσέξτε τον ενικό της ασχετίλας, θα το αναλύσω σε άλλο ποστ το μεγάλο αυτό θέμα) δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω. Δεν ξέρω να βγάζω το κόκκαλο και έχει και πολύ δουλειά.
-Καλά, μπορείτε τουλάχιστον να μου το καθαρίσετε επειδή εσάς είναι καλύτερο το μαχαίρι σας?
Λαμβάνει τον μπαλντά, αφαιρεί το 1/3 του λίπους και το βάζει μέσα στο χασαπόχαρτο, να ζυγιστεί, μην τυχόν και χάσει 30 λεπτά από τα 50 ευρώ (σας θυμίζω ότι είναι 17.000 Δρχ) που πλήρωσα για το κρέας.
Παίρνω το μπουτάκι μου και φεύγω χωρίς να κάνω σκηνή, γιατί ο γιος της είναι ερωτευμένος με την αδελφή μου εδώ και δυο χρόνια χωρίς ανταπόκριση, έχω τραγουδήσει άπειρες φορές το «μες στη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι» και δεν θέλω να κόψω κάθε ελπίδα του παιδιού, ούτε να γίνω εμπόδιο στην εξέλιξη του ειδυλλίου.
Γυρίζω στο σπίτι, αποφασισμένη ότι θα κόψω το κρέας όπως αξίζει σε ένα ακριβό κομμάτι και ένα πιάτο αξιώσεων.
Ηθικόν δίδαγμα : ή βρείτε έναν καλό χασάπη και κάντε του ό,τι χάρη σας ζητήσει που να μην θίγει τον ηθικό σας κώδικα, έτσι ώστε να μπορείτε εσείς να του ζητήσετε να κόψει το κρέας όπως το θέλετε, ή αγοράστε ένα πολύ καλό, επαγγελματικό μαχαίρι, και μάθετε να το κόβετε μόνοι σας. (Εγώ έχω ευαίσθητο ηθικό κώδικα κι επιπλέον τα νεύρα μου κι έτσι επένδυσα σε μαχαίρια.)
Ανήμερα της Παναγίας και αφού γυρίσαμε από την εκκλησία σαν καλοί Χριστιανοί, λαμβάνω το καλό μου το μαχαίρι (που αντικειμενικά δεν είναι και τόσο καλό αλλά ήταν εντελώς καινούργιο) και με υπομονή και σάλιο (πιπέρι στο στόμα, κακό κορίτσι) χωρίζω το μπουτάκι μου στους μυς που το απαρτίζουν και όλους μαζί από το μηριαίο οστούν. Μου πήρε λίγο χρόνο παραπάνω αλλά το κρέας μου ήταν καθαρό από λίπος και έτοιμο να μαγειρευτεί διατηρώντας τους χυμούς και την γεύση του, για την οποία και το αγόρασα.
Τι χρησιμοποίησα :
1 κιλό ψαχνό από μπουτάκι αρνιού
1 κιλό καρότα
1 ματσάκι μαϊντανό
4 κ.γ. πάστα Lemon Tagine
1 κρεμμύδι λεπτοκομμένο (όχι λιώμα)
4 σκελίδες σκόρδο
10 αστεράκια γλυκάνισου
1 σακουλάκι κουκουνάρι (δυστυχώς τυποποιημένο)
2 κούπες κους – κους
2 κ. σ. βούτυρο καλής ποιότητας
3-4 κ.σ. ελαιόλαδο
αλάτι προαιρετικά
Πως το έφτιαξα :
Αφού χώρισα το κρέας στους μυς του, έκοψα περίπου 1 κιλό από αυτό σε μικρά φιλετάκια πάχους περίπου 2 εκατοστών
Σωτάρησα στο ελαιόλαδο το κρεμμύδι και το σκόρδο και λίγο πριν γίνει το κρεμμύδι διαφανές, προσέθεσα το κρέας, έτσι ώστε η εγκάρσια πλευρά των φιλέτων να σωταριστεί.
Προσέθεσα την Lemon Tagine και γύρισα τα φιλετάκια κι από την άλλη να ροδίσουν καλά.
Προσέθεσα τα καρότα κομμένα σε ροδέλλες και τα ανακάτεψα πολύ καλά με το κρέας. Ομοίως τον αστεροειδή γλυκάνισο.
Πρόσεθεσα χλιαρό νερό όσο να σκεπάζει σχεδόν το φαγητό και μόλις πήρε βράση, χαμήλωσα την φωτιά αρκετά και το άφησα σκεπασμένο να δουλεύει για την ωραία μου πάρτη.
Όταν το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο, προσέθεσα το κουκουνάρι και τον μαϊντανό πολύ ψιλοκομμένο. Σ’ αυτή τη φάση δοκιμάστε το και προσθέστε αν θέλετε αλάτι και πιπέρι.
Ετοίμασα το κους κους όπως λένε οι οδηγίες του πακέτου και του έβαλα και το βουτυράκι.
Σε μεγάλη πιατέλα άπλωσα το κους κους σε ωραίο βουναλάκι και γύρω γύρω τοποθέτησα τα κομμάτια του κρεατος. Στόλισα το κους κους με τα καρότα και τον γλυκάνισο και το ράντισα με τη σάλτσα του φαγητού.
Το σερβίρισα αμέσως .
Το συνοδέψαμε παράδοξα : με Πέτρινες Πλαγιές Παλυβού (Μαλαγουζιά-Chardonnay), ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα περί κόκκινου κρασιού για το κόκκινο κρέας, επειδή η σάλτσα δεν είχε ίχνος ντομάτας και το βουτυρένιο στρογγυλό στόμα του Chardonnay, βρήκα ότι αγκάλιαζε στοργικά το λιπαρό από τη φύση του και αρωματικό από τη θέση του αρνάκι μου.
Ελπίζω πραγματικά να σας αρέσει και να το ευχαριστηθείτε με καλόφαγη παρέα, αλλά όχι πολυπληθή. Από αυτό το φαγητό, πρέπει να φας πολύ!
Γενικώς φέτος το καλοκαίρι, δεν μαγείρεψα πολύ (μια και βρισκόμουνα en regime με σκοπό την απώλεια βάρους) και δεν έφαγα καλά και έξω, μια και στον Πόρο, αντίθετα με την περί του αντιθέτου άποψη που προσπαθούν να περάσουν οι διαφημίσεις, το φαί είναι απαίσιο σχεδόν παντού!
Μια μέρα μόνο αποφάσισα ότι θα μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι και θα το ρίξω εντελώς έξω θερμιδικώς πως και αυτή ήταν της Παναγίας. Αποφάσισα λοιπόν να μαγειρέψω ένα πιο γιορτινό κρέας και σκέφτηκα το αρνάκι. Πριν φύγω βεβαίως από την Αθήνα, είχα προνοήσει η πονηρή, να κάνω τις δέουσες προμήθειες σε μπαχαρικά και άλλα τινά μη ευρισκόμενα ευκόλως στην αγνή ελληνική ύπαιθρο.
Ανάμεσα σ’ αυτά αγόρασα μια πάστα από το Carrefour, που λέγεται Lemon Tagine και η μάρκα της είναι al Fez, μια μάρκα γνωστή σε όσους καταγίνονται με την βορειοαφρικάνικη κουζίνα. Λοιπόν αυτό το πραματάκι (είναι ένα μικρό βαζάκι στα ράφια με τα έθνικ τρόφιμα) είναι θαυματουργό. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα για πιάτα τύπου Μαροκινά, γιατί περιέχει τις σωστές αναλογίες μπαχαρικών, που αν δεν είσαι ντόπιος συνήθως τις χάνεις. Το πόσο δυνατή θα είναι η γεύση το ρυθμίζεις με την ποσότητα της πάστας που χρησιμοποιείς, αλλά η ισορροπία των μπαχαρικών μεταξύ τους είναι εξασφαλισμένη. Φυσικά εγώ την κουτσουκέλα μου την έκανα. Γιατί έχοντας προμηθευτεί και αστεροειδή γλυκάνισο από την Αθήνα, τον χρησιμοποίησα, όχι μόνο για το απαλό γλυκό του άρωμα, αλλά κυρίως για την υπέροχη λουλουδάτη όψη που έδωσε στο τελικό πιάτο.
Το άλλο πρόβλημα που τυχόν αντιμετωπίσετε, είναι το πανελλήνιο πρόβλημα γνωστό με την διακριτική ονομασία «χασάπης». Ο χασάπης στην Ελλάδα, είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος νομίζει ότι έχει επιφορτιστεί με το βαρύ όσο σημαντικό καθήκον να καταστρέψει ολοσχερώς το κρέας πριν σας το δώσει. Παίρνει λοιπόν τον μπαλντά και ρημάζει το κρέας έτσι ώστε να εξασφαλίσει τα εξής :
Να μην έχει αφαιρέσει τις πέτσες.
Να έχει θρυμματίσει τα κόκκαλα σε μέγεθος κεφαλής καρφίτσας.
Να έχει καταντήσει το κρέας ίδιο με το αποτέλεσμα δαγκώματος ύαινας.
Με αυτόν τον τρόπο, ξυπνάει μέσα σας τον άνθρωπο – κυνηγό και σας φέρνει πιο κοντά στη φύση. Επίσης, έχει καταστήσει το κρέας πλήρως άνοστο, ώστε να μην φάτε πολύ και παχύνετε.
Εμένα λοιπόν με έριξε η μαύρη μοίρα μου (μάνα κακομοίρα μου) σε χασάπικόν τι του Γαλατά Τροιζηνίας. Μπαίνω στο χασάπικο, του οποίου είμαστε πελάτες τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον και λέω στην χασάπισσα :
-Ένα αρνίσιο μπουτάκι παρακαλώ.
-Να σας το κόψω?
-Θα ήθελα να μου αφαιρέσετε το κόκκαλο.
-Δυστυχώς κοπέλλα μου (προσέξτε τον ενικό της ασχετίλας, θα το αναλύσω σε άλλο ποστ το μεγάλο αυτό θέμα) δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω. Δεν ξέρω να βγάζω το κόκκαλο και έχει και πολύ δουλειά.
-Καλά, μπορείτε τουλάχιστον να μου το καθαρίσετε επειδή εσάς είναι καλύτερο το μαχαίρι σας?
Λαμβάνει τον μπαλντά, αφαιρεί το 1/3 του λίπους και το βάζει μέσα στο χασαπόχαρτο, να ζυγιστεί, μην τυχόν και χάσει 30 λεπτά από τα 50 ευρώ (σας θυμίζω ότι είναι 17.000 Δρχ) που πλήρωσα για το κρέας.
Παίρνω το μπουτάκι μου και φεύγω χωρίς να κάνω σκηνή, γιατί ο γιος της είναι ερωτευμένος με την αδελφή μου εδώ και δυο χρόνια χωρίς ανταπόκριση, έχω τραγουδήσει άπειρες φορές το «μες στη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι» και δεν θέλω να κόψω κάθε ελπίδα του παιδιού, ούτε να γίνω εμπόδιο στην εξέλιξη του ειδυλλίου.
Γυρίζω στο σπίτι, αποφασισμένη ότι θα κόψω το κρέας όπως αξίζει σε ένα ακριβό κομμάτι και ένα πιάτο αξιώσεων.
Ηθικόν δίδαγμα : ή βρείτε έναν καλό χασάπη και κάντε του ό,τι χάρη σας ζητήσει που να μην θίγει τον ηθικό σας κώδικα, έτσι ώστε να μπορείτε εσείς να του ζητήσετε να κόψει το κρέας όπως το θέλετε, ή αγοράστε ένα πολύ καλό, επαγγελματικό μαχαίρι, και μάθετε να το κόβετε μόνοι σας. (Εγώ έχω ευαίσθητο ηθικό κώδικα κι επιπλέον τα νεύρα μου κι έτσι επένδυσα σε μαχαίρια.)
Ανήμερα της Παναγίας και αφού γυρίσαμε από την εκκλησία σαν καλοί Χριστιανοί, λαμβάνω το καλό μου το μαχαίρι (που αντικειμενικά δεν είναι και τόσο καλό αλλά ήταν εντελώς καινούργιο) και με υπομονή και σάλιο (πιπέρι στο στόμα, κακό κορίτσι) χωρίζω το μπουτάκι μου στους μυς που το απαρτίζουν και όλους μαζί από το μηριαίο οστούν. Μου πήρε λίγο χρόνο παραπάνω αλλά το κρέας μου ήταν καθαρό από λίπος και έτοιμο να μαγειρευτεί διατηρώντας τους χυμούς και την γεύση του, για την οποία και το αγόρασα.
Τι χρησιμοποίησα :
1 κιλό ψαχνό από μπουτάκι αρνιού
1 κιλό καρότα
1 ματσάκι μαϊντανό
4 κ.γ. πάστα Lemon Tagine
1 κρεμμύδι λεπτοκομμένο (όχι λιώμα)
4 σκελίδες σκόρδο
10 αστεράκια γλυκάνισου
1 σακουλάκι κουκουνάρι (δυστυχώς τυποποιημένο)
2 κούπες κους – κους
2 κ. σ. βούτυρο καλής ποιότητας
3-4 κ.σ. ελαιόλαδο
αλάτι προαιρετικά
Πως το έφτιαξα :
Αφού χώρισα το κρέας στους μυς του, έκοψα περίπου 1 κιλό από αυτό σε μικρά φιλετάκια πάχους περίπου 2 εκατοστών
Σωτάρησα στο ελαιόλαδο το κρεμμύδι και το σκόρδο και λίγο πριν γίνει το κρεμμύδι διαφανές, προσέθεσα το κρέας, έτσι ώστε η εγκάρσια πλευρά των φιλέτων να σωταριστεί.
Προσέθεσα την Lemon Tagine και γύρισα τα φιλετάκια κι από την άλλη να ροδίσουν καλά.
Προσέθεσα τα καρότα κομμένα σε ροδέλλες και τα ανακάτεψα πολύ καλά με το κρέας. Ομοίως τον αστεροειδή γλυκάνισο.
Πρόσεθεσα χλιαρό νερό όσο να σκεπάζει σχεδόν το φαγητό και μόλις πήρε βράση, χαμήλωσα την φωτιά αρκετά και το άφησα σκεπασμένο να δουλεύει για την ωραία μου πάρτη.
Όταν το φαγητό ήταν σχεδόν έτοιμο, προσέθεσα το κουκουνάρι και τον μαϊντανό πολύ ψιλοκομμένο. Σ’ αυτή τη φάση δοκιμάστε το και προσθέστε αν θέλετε αλάτι και πιπέρι.
Ετοίμασα το κους κους όπως λένε οι οδηγίες του πακέτου και του έβαλα και το βουτυράκι.
Σε μεγάλη πιατέλα άπλωσα το κους κους σε ωραίο βουναλάκι και γύρω γύρω τοποθέτησα τα κομμάτια του κρεατος. Στόλισα το κους κους με τα καρότα και τον γλυκάνισο και το ράντισα με τη σάλτσα του φαγητού.
Το σερβίρισα αμέσως .
Το συνοδέψαμε παράδοξα : με Πέτρινες Πλαγιές Παλυβού (Μαλαγουζιά-Chardonnay), ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα περί κόκκινου κρασιού για το κόκκινο κρέας, επειδή η σάλτσα δεν είχε ίχνος ντομάτας και το βουτυρένιο στρογγυλό στόμα του Chardonnay, βρήκα ότι αγκάλιαζε στοργικά το λιπαρό από τη φύση του και αρωματικό από τη θέση του αρνάκι μου.
Ελπίζω πραγματικά να σας αρέσει και να το ευχαριστηθείτε με καλόφαγη παρέα, αλλά όχι πολυπληθή. Από αυτό το φαγητό, πρέπει να φας πολύ!
Monday, September 12, 2005
Μικρή αγγελία (στα πλαίσια του redecorating).
Ζητείταi graffity artist με τρυφερή γραφή για graffity με θέμα ένα πολύχρωμο εξωτικό βυθό.
Διατίθενται 3 τοίχοι (εξωτερικοί) διαστάσεων περίπου 1,50 Χ 2μ. υ.
Θέλω χρώμα, τρυφερότητα, αγάπη για τα ψάρια, και αρκετή λεπτομέρεια.
Αποστείλατε mail : emotional_anaemia@yahoo.gr.
Θα με ενδιέφερε να δω δείγματα δουλειάς των υποψήφιων.
Διατίθενται 3 τοίχοι (εξωτερικοί) διαστάσεων περίπου 1,50 Χ 2μ. υ.
Θέλω χρώμα, τρυφερότητα, αγάπη για τα ψάρια, και αρκετή λεπτομέρεια.
Αποστείλατε mail : emotional_anaemia@yahoo.gr.
Θα με ενδιέφερε να δω δείγματα δουλειάς των υποψήφιων.
Magica redecorating.
Πρωτομπήκα σ’ αυτό το σπίτι το Δεκέμβρη του 2001.
Βιάστηκα να το τελειώσω και να μπω μέσα. Ήταν μια περίοδος αλαζονείας. Είχα (και ξόδευα) πολλά χρήματα, η δουλειά μου πήγαινε καλά, είχα ένα καινούργια αστικό διαμέρισμα στο κέντρο, ήμουν 32 χρονών. Ένοιωθα, καβάλα στ’ άλογο. Όλος ο κόσμος, ήταν δικός μου. Φόρτωσα το έχειν μου σε μια νταλίκα και τσουπ, έφτασα.
Ήθελα να κάνω Χριστούγεννα στο καινούργιο σπίτι. Λες και δεν θα ξαναερχόντουσαν Χριστούγεννα… Ανυπόμονη πάντα. Βιαστική.
Έλεγα και ξανάλεγα, ότι όποιος έμπαινε σ’ αυτό το σπίτι, αδιάφορο αν θα του αρέσει ή όχι, θα καταλαβαίνει ότι μπήκε στο σπίτι της Magica (τότε με λέγαν αλλιώς βέβαια…) Ήμουν περήφανη (γιατί άραγε?) για το ολόμαυρο πλακάκι της κουζίνας, το μπάνιο της κρεβατοκάμαράς μου με τη γιαπωνέζικη πόρτα, τους φραουλί καναπέδες μου, την γυάλινη πόρτα της κουζίνας, την γκαζιέρα. Όμως, χωρίς να το καταλάβω βουτιόμουνα στη θλίψη. Σιγά – σιγά, χωρίς να παίρνω πρέφα τι συμβαίνει…
Το μίσησα το σπίτι. Ηρθανε χρόνοι δίσεκτοι και με βούτηξε στα χρέη. Ήταν κοντά στους γονείς μου, που αντιπαθούσα από παιδί. Δεν είχε χώρο για τα βιβλία μου μια και δεν υπήρχαν χρήματα για βιβλιοθήκη και τα στρίμωξα όλα σε μια ντουλάπα. Η ραπτομηχανή μου πήγε στο υπόγειο. Η ψυχή μου έγινε άνω κάτω. Και τέλος, το αγαπημένο μου σκυλί, ο άγγελος του Θεού μεταμφιεσμένος σε σκύλο, η προικισμένη μου, αγαπημένη Μελένια, πέθανε. Πέθανε σε μια στιγμή που δεν το περίμενα και με βρήκε απροετοίμαστη την ώρα που έπινα καφέ στο Θησείο. Δίπλα μου. Τότε το μίσος μου για το σπίτι γιγαντώθηκε. Ξεχείλισε από τα παράθυρα, χύθηκε έξω και επεκτάθηκε και στη γειτονιά. Δεν ήθελα να πηγαίνω στο Θησείο ούτε γι αστείο.
…………………
Φέτος μ’ έπιασε μια μανία να το φτιάξω. Κάτι σε : ή αυτό ή εγώ. Δεν γινότανε να το αφήσω να επικρατήσει επάνω μου και να με στοιχειώνει κατ’ αυτό το σαρωτικό τρόπο! Ως εδώ και μη παρέκει. Εξ’ αλλου, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων, το σπίτι αυτό, ήταν η Magica του 2001. Όχι η Magica του 2005, αν με εννοείτε. Θα σε βάλω λοιπόν κι εγώ σπιτάκι στο κρεβάτι του Προκρούστη και θα σε φέρω στα μέτρα μου. και θα ξεκινήσω από τα πολύ βασικά.
Εν πρώτοις μεσούντος του καλοκαιριού, έβαλα μπαλκόνι στην κουζίνα. Εννοείται, παράνομο. Τέτοια θα λέμε τώρα? Το έβαλα που λέτε και μόλις γύρισα από τις διακοπές, σαν χαρούμενο πουλάκι, του πέρασα σκοινί του απλώματος, από το ακριβό, και άπλωσα τις μπουγάδες μου για να του δείξω ποιος κάνει κουμάντο.
Την ίδια εποχή, έκοψα μια αισχρή μεταλλική πέργκολα που ο απατεώνας ο εργολάβος έβαλε στην βεράντα μου, κι έβαλα τέντα.
Παράγγειλα βιβλιοθήκη στον καλύτερο ξυλουργό του κόσμου, παράγγειλα και γραφείο και ετοιμάστηκα για να φτιάξω επιτέλους το δωμάτιο που θα στεγάσει τα βιβλία μου και ενίοτε την ραπτομηχανή μου. Το μόνο που ήθελε ήταν ένα βάψιμο. όχι για καθαριότητα, για αλλαγή σκηνικού.
Την περασμένη Παρασκευή, που λέτε, πήγα στην Καλλιθέα κι αγόρασα 5 λίτρα κερασί χρώμα και δυόμιση βανίλια. Αγόρασα και ρολλά και πινέλα και σκαφάκι, και στόκο και σπάτουλες και γυαλόχαρτο. Και το Σάββατο μόλις ξύπνησα, έπιασα δουλειά. Μου βγήκε το λάδι. Ξεθεώθηκα. Μου πονάνε όλα τα κόκκαλα. Ακόμα κι αυτό που στηρίζει το φτερό της ουράς. Ακόμα και το ράμφος. Όμως τώρα, έχω ένα δωμάτιο γρανίτα κεράσι με κρέμα βανίλια μ’ ένα μικρό lit de repos που θα ξαπλώνω να βλέπω τα βιβλία μου, να τα ξαναγνωρίσω και να με ξαναγνωρίσουν. Έχω ένα δωμάτιο κρυφό, για να γαζώσω κουρτίνες για το σπίτι του Λεμονοδάσους, και να ράψω στο χέρι στριφώματα από στενές φούστες. Έχω ένα δωμάτιο που θα μου θυμίζει το καλοκαίρι, όλο το χειμώνα. Κι αυτό, είναι μόνο η αρχή.
Μόλις ο κύριος Σπύρος φέρει τη βιλιοθήκη και τακτοποιηθούμε, σκέφτομαι να κάνω την κρεβατοκάμαρα arabesque, με τοίχους στο χρώμα του σαφράν, του σιναπιού, της κανέλλας και του αστεροειδούς γλυκανίσου και ριχτάρια στο χρώμα του δαμάσκηνου. Σεντόνια σταφυλιά βουργουνδί, και μεγάλα μαξιλάρια.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η κουζίνα, εφορμά στο υπόλοιπο σπίτι.
Μήπως αυτή, είναι η Magica του 2005?
Βιάστηκα να το τελειώσω και να μπω μέσα. Ήταν μια περίοδος αλαζονείας. Είχα (και ξόδευα) πολλά χρήματα, η δουλειά μου πήγαινε καλά, είχα ένα καινούργια αστικό διαμέρισμα στο κέντρο, ήμουν 32 χρονών. Ένοιωθα, καβάλα στ’ άλογο. Όλος ο κόσμος, ήταν δικός μου. Φόρτωσα το έχειν μου σε μια νταλίκα και τσουπ, έφτασα.
Ήθελα να κάνω Χριστούγεννα στο καινούργιο σπίτι. Λες και δεν θα ξαναερχόντουσαν Χριστούγεννα… Ανυπόμονη πάντα. Βιαστική.
Έλεγα και ξανάλεγα, ότι όποιος έμπαινε σ’ αυτό το σπίτι, αδιάφορο αν θα του αρέσει ή όχι, θα καταλαβαίνει ότι μπήκε στο σπίτι της Magica (τότε με λέγαν αλλιώς βέβαια…) Ήμουν περήφανη (γιατί άραγε?) για το ολόμαυρο πλακάκι της κουζίνας, το μπάνιο της κρεβατοκάμαράς μου με τη γιαπωνέζικη πόρτα, τους φραουλί καναπέδες μου, την γυάλινη πόρτα της κουζίνας, την γκαζιέρα. Όμως, χωρίς να το καταλάβω βουτιόμουνα στη θλίψη. Σιγά – σιγά, χωρίς να παίρνω πρέφα τι συμβαίνει…
Το μίσησα το σπίτι. Ηρθανε χρόνοι δίσεκτοι και με βούτηξε στα χρέη. Ήταν κοντά στους γονείς μου, που αντιπαθούσα από παιδί. Δεν είχε χώρο για τα βιβλία μου μια και δεν υπήρχαν χρήματα για βιβλιοθήκη και τα στρίμωξα όλα σε μια ντουλάπα. Η ραπτομηχανή μου πήγε στο υπόγειο. Η ψυχή μου έγινε άνω κάτω. Και τέλος, το αγαπημένο μου σκυλί, ο άγγελος του Θεού μεταμφιεσμένος σε σκύλο, η προικισμένη μου, αγαπημένη Μελένια, πέθανε. Πέθανε σε μια στιγμή που δεν το περίμενα και με βρήκε απροετοίμαστη την ώρα που έπινα καφέ στο Θησείο. Δίπλα μου. Τότε το μίσος μου για το σπίτι γιγαντώθηκε. Ξεχείλισε από τα παράθυρα, χύθηκε έξω και επεκτάθηκε και στη γειτονιά. Δεν ήθελα να πηγαίνω στο Θησείο ούτε γι αστείο.
…………………
Φέτος μ’ έπιασε μια μανία να το φτιάξω. Κάτι σε : ή αυτό ή εγώ. Δεν γινότανε να το αφήσω να επικρατήσει επάνω μου και να με στοιχειώνει κατ’ αυτό το σαρωτικό τρόπο! Ως εδώ και μη παρέκει. Εξ’ αλλου, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων, το σπίτι αυτό, ήταν η Magica του 2001. Όχι η Magica του 2005, αν με εννοείτε. Θα σε βάλω λοιπόν κι εγώ σπιτάκι στο κρεβάτι του Προκρούστη και θα σε φέρω στα μέτρα μου. και θα ξεκινήσω από τα πολύ βασικά.
Εν πρώτοις μεσούντος του καλοκαιριού, έβαλα μπαλκόνι στην κουζίνα. Εννοείται, παράνομο. Τέτοια θα λέμε τώρα? Το έβαλα που λέτε και μόλις γύρισα από τις διακοπές, σαν χαρούμενο πουλάκι, του πέρασα σκοινί του απλώματος, από το ακριβό, και άπλωσα τις μπουγάδες μου για να του δείξω ποιος κάνει κουμάντο.
Την ίδια εποχή, έκοψα μια αισχρή μεταλλική πέργκολα που ο απατεώνας ο εργολάβος έβαλε στην βεράντα μου, κι έβαλα τέντα.
Παράγγειλα βιβλιοθήκη στον καλύτερο ξυλουργό του κόσμου, παράγγειλα και γραφείο και ετοιμάστηκα για να φτιάξω επιτέλους το δωμάτιο που θα στεγάσει τα βιβλία μου και ενίοτε την ραπτομηχανή μου. Το μόνο που ήθελε ήταν ένα βάψιμο. όχι για καθαριότητα, για αλλαγή σκηνικού.
Την περασμένη Παρασκευή, που λέτε, πήγα στην Καλλιθέα κι αγόρασα 5 λίτρα κερασί χρώμα και δυόμιση βανίλια. Αγόρασα και ρολλά και πινέλα και σκαφάκι, και στόκο και σπάτουλες και γυαλόχαρτο. Και το Σάββατο μόλις ξύπνησα, έπιασα δουλειά. Μου βγήκε το λάδι. Ξεθεώθηκα. Μου πονάνε όλα τα κόκκαλα. Ακόμα κι αυτό που στηρίζει το φτερό της ουράς. Ακόμα και το ράμφος. Όμως τώρα, έχω ένα δωμάτιο γρανίτα κεράσι με κρέμα βανίλια μ’ ένα μικρό lit de repos που θα ξαπλώνω να βλέπω τα βιβλία μου, να τα ξαναγνωρίσω και να με ξαναγνωρίσουν. Έχω ένα δωμάτιο κρυφό, για να γαζώσω κουρτίνες για το σπίτι του Λεμονοδάσους, και να ράψω στο χέρι στριφώματα από στενές φούστες. Έχω ένα δωμάτιο που θα μου θυμίζει το καλοκαίρι, όλο το χειμώνα. Κι αυτό, είναι μόνο η αρχή.
Μόλις ο κύριος Σπύρος φέρει τη βιλιοθήκη και τακτοποιηθούμε, σκέφτομαι να κάνω την κρεβατοκάμαρα arabesque, με τοίχους στο χρώμα του σαφράν, του σιναπιού, της κανέλλας και του αστεροειδούς γλυκανίσου και ριχτάρια στο χρώμα του δαμάσκηνου. Σεντόνια σταφυλιά βουργουνδί, και μεγάλα μαξιλάρια.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η κουζίνα, εφορμά στο υπόλοιπο σπίτι.
Μήπως αυτή, είναι η Magica του 2005?
Tuesday, September 06, 2005
Η γεύση του καλοκαιριού
Γεύση από λεμόνι.
Πάντα γεύση από λεμόνι για μένα. Μια και πάντα πέρναγα μερικές μέρες, έστω σαββατοκύριακα, στο Λεμονοδάσος.
Γεύση από αλάτι.
Μια και ποτέ δεν βάζω αλάτι στο φαί μου, το τρώω μαζεμένο στη θάλασσα.
Γεύση από σβέρκο βαφτιστηριού.
Οδηγίες : Φιλάμε το βαφτιστήρι εκεί που τελειώνει η ουρίτσα των ξανθών μαλλιών στο σβέρκο, μόλις έχεις στεγνώσει από το μπάνιο στη θάλασσα.
Γεύση από Χρυσαλιφούρφουρο.
Οδηγίες : Φιλάμε τη Μάγια λίγο πιο κάτω από τα μάτια επάνω στο μουσούδι, μόλις έχει στεγνώσει από το μπάνιο στη θάλασσα (οι σκύλοι μυρίζουν περίεργα όταν είναι βρεγμένοι).
Γεύση από κρασί.
Γευσιγνωσία σε μικρά και μεγάλα οινοποιεία. Ανακάλυψη των Δρόμων του κρασιού της Ελλάδας. Αρκαδία, Αργολίδα, Θεσσαλία. Και πόσα έχω να δω ακόμα…
Γεύση από τυρί.
Σφέλλα Λακωνίας, γαλοτύρι Τυρνάβου, Φέτα Ελασσώνας, Νιβατό, Γραβιέρα Τριπόλεως, Φορμαέλλα Αρκαδίας.
Γεύση από κουκουνάρι.
Οδηγίες : Επισκέπτεσαι την θεία Τούλα στο περιβόλι, ψάχνεις το χώμα έξω από το μαντράκι. Βρίσκεις άδεια κουκουνάρια και σποράκια με τσόφλι. Σπας το τσόφλι χωρίς να λιώσεις το σποράκι. Μοιράζεσαι με το βαφτιστήρι.
Γεύση από βουνό.
Κίσσαβος. Καρύτσα Λαρίσης.
Γεύση από φιλοξενία.
Μικρές δόσεις ως ακολούθως :
Ντίνα - Νίκος. Σπάρτη
Χάρη – Γιάγκος. Σπάρτη
Μπουταίοι, ΔΟΧΟΣ. Καρύτσα (επαγγελματίες, ή φίλοι? Δυσκολεύομαι ν’ απαντήσω.)
Μαρία. Θεσσαλονίκη.
Ασπα - Ντίνος. Χαλκιδική.
Γεύση χαμόγελου.
Θάλεια, Σούλα. Γιατί νοιώθω ότι χαίρονται στ’ αλήθεια που με βλέπουν, κι ας τις ξέρω τόσο λίγο?
Γεύση shopping.
Λάρισα,
Θεσσαλονίκη.
Γεύση παγωτού.
Λεμονοδάσος.
Γεύση νιαξίματος.
Τα τηλέφωνα του Πάνου. Είσαι καλά?
Γεύση βιβλίου.
Γιάλομ
Χατζιδάκις
Γουάιλντ
Ποίηση
Γεύση αγάπης.
Αγκαλιές τρυφερές, αγαπημένες, ασφαλείς.
Μυρωδιά οικειότητας.
Γεύση ταχύτητας.
Πατάς το γκάζι στη μεγάλη ευθεία της Κατερίνης.
Γεύση συμφιλίωσης.
Καφές στην πλατεία Λαού.
Γεύση στοργής.
Ένα sms από την Ιταλία.
Γεύση επιστροφής.
Πλυντήριο.
Γεύση κούρασης.
Πρώτη μέρα στη δουλειά.
Γεύση blog.
Επίσκεψη στην κόκκινη κλωστή, την αγαπημένη και ασφαλή. Επίσκεψη στην άσπρη πέτρα ξέξασπρη. Επίσκεψη στην … μα τι έπαθε η νοοτροπία?
Γεύση παρέας.
Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω.
Πάντα γεύση από λεμόνι για μένα. Μια και πάντα πέρναγα μερικές μέρες, έστω σαββατοκύριακα, στο Λεμονοδάσος.
Γεύση από αλάτι.
Μια και ποτέ δεν βάζω αλάτι στο φαί μου, το τρώω μαζεμένο στη θάλασσα.
Γεύση από σβέρκο βαφτιστηριού.
Οδηγίες : Φιλάμε το βαφτιστήρι εκεί που τελειώνει η ουρίτσα των ξανθών μαλλιών στο σβέρκο, μόλις έχεις στεγνώσει από το μπάνιο στη θάλασσα.
Γεύση από Χρυσαλιφούρφουρο.
Οδηγίες : Φιλάμε τη Μάγια λίγο πιο κάτω από τα μάτια επάνω στο μουσούδι, μόλις έχει στεγνώσει από το μπάνιο στη θάλασσα (οι σκύλοι μυρίζουν περίεργα όταν είναι βρεγμένοι).
Γεύση από κρασί.
Γευσιγνωσία σε μικρά και μεγάλα οινοποιεία. Ανακάλυψη των Δρόμων του κρασιού της Ελλάδας. Αρκαδία, Αργολίδα, Θεσσαλία. Και πόσα έχω να δω ακόμα…
Γεύση από τυρί.
Σφέλλα Λακωνίας, γαλοτύρι Τυρνάβου, Φέτα Ελασσώνας, Νιβατό, Γραβιέρα Τριπόλεως, Φορμαέλλα Αρκαδίας.
Γεύση από κουκουνάρι.
Οδηγίες : Επισκέπτεσαι την θεία Τούλα στο περιβόλι, ψάχνεις το χώμα έξω από το μαντράκι. Βρίσκεις άδεια κουκουνάρια και σποράκια με τσόφλι. Σπας το τσόφλι χωρίς να λιώσεις το σποράκι. Μοιράζεσαι με το βαφτιστήρι.
Γεύση από βουνό.
Κίσσαβος. Καρύτσα Λαρίσης.
Γεύση από φιλοξενία.
Μικρές δόσεις ως ακολούθως :
Ντίνα - Νίκος. Σπάρτη
Χάρη – Γιάγκος. Σπάρτη
Μπουταίοι, ΔΟΧΟΣ. Καρύτσα (επαγγελματίες, ή φίλοι? Δυσκολεύομαι ν’ απαντήσω.)
Μαρία. Θεσσαλονίκη.
Ασπα - Ντίνος. Χαλκιδική.
Γεύση χαμόγελου.
Θάλεια, Σούλα. Γιατί νοιώθω ότι χαίρονται στ’ αλήθεια που με βλέπουν, κι ας τις ξέρω τόσο λίγο?
Γεύση shopping.
Λάρισα,
Θεσσαλονίκη.
Γεύση παγωτού.
Λεμονοδάσος.
Γεύση νιαξίματος.
Τα τηλέφωνα του Πάνου. Είσαι καλά?
Γεύση βιβλίου.
Γιάλομ
Χατζιδάκις
Γουάιλντ
Ποίηση
Γεύση αγάπης.
Αγκαλιές τρυφερές, αγαπημένες, ασφαλείς.
Μυρωδιά οικειότητας.
Γεύση ταχύτητας.
Πατάς το γκάζι στη μεγάλη ευθεία της Κατερίνης.
Γεύση συμφιλίωσης.
Καφές στην πλατεία Λαού.
Γεύση στοργής.
Ένα sms από την Ιταλία.
Γεύση επιστροφής.
Πλυντήριο.
Γεύση κούρασης.
Πρώτη μέρα στη δουλειά.
Γεύση blog.
Επίσκεψη στην κόκκινη κλωστή, την αγαπημένη και ασφαλή. Επίσκεψη στην άσπρη πέτρα ξέξασπρη. Επίσκεψη στην … μα τι έπαθε η νοοτροπία?
Γεύση παρέας.
Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω.
Subscribe to:
Posts (Atom)
