Το πιο περιττό post του internet.

Natural Narcissism!!
Originally uploaded by tarotastic.

Κάτι τέτοιοι αντικατοπτρισμοί γίνονται και έρχεται στο μυαλό μου η φράση του kukuzeli : «Thanks for the internet!»

Διάβαζα εχτές τον Σραόσα. Σκέφτηκα τη φράση «πληβείοι του πνέυματος» και καθρέφτισα επάνω της την φράση του Σεφέρη «νεόπλουτοι του πνεύματος». Διάβασα για την έλλειψη «πρωτόγνωρων και ερεθιστικών απόψεων» και στην αρχή συμφώνησα. Σημειολόγησα την σιτασιόν ενός θυρωρού "έχουμε ανάγκη από πιο πολλή πρόοδο" και καθρέφτισα επάνω της την άποψη ενός υδραυλικού «δεν διαβάζω τίποτε που να εκδόθηκε μετά το 1500».

Νοιώθω ότι βρίσκομαι σε μια φάση εγκεφαλικού οργασμού, στον οποίο με οδηγείτε και εσείς. Είναι αυτό ακριβώς το καθρέφτισμα του μυαλού μου πάνω στις σκέψεις σας, όπως το καθρέφτισμα των συναισθημάτων μου πάνω στα πρόσωπα με τα οποία αλληλεπιδρώ που με οδηγούν στην εξέλιξη. Κι ενώ τείνω να συμφωνήσω σε ορισμένα με τον Σραόσα, κι ενώ καταλαβαίνω πως καταλαβαίνει αυτά που καταλαβαίνω, εντούτοις, νοιώθω την ανάγκη να το αρθρώσω φωναχτά, πως η πρόοδος και ως εκ τούτου και η εξέλιξη είναι μια σκοτεινή διαδικασία που το έρεισμά της βρίσκεται στο βαθειά και στο πίσω. Βαθειά στην ψυχή και πίσω στο χρόνο. Θέλω δηλαδή να πω, ότι δεν είναι ανάγκη να διατυπώσει κανείς μια πρωτόγνωρη και ερεθιστική άποψη. Αρκεί πολλές φορές να καθρεφτίσει το «εκεί και τότε», πάνω στο εδώ και το τώρα, που αρέσκεται να λέει ο Γιάλομ. Αρα η πιο πολύ πρόοδος του θυρωρού του Σραόσα, ίσως καθρεφτίζει την κλασσική σκέψη και την κλασσική λογοτεχνία του δικού μου υδραυλικού (που δεν είναι καν δικός μου, αλλά για οικονομία λόγου).

Έτσι οδηγούμαι μέσα από τα γραπτά του Αθήναιου και του Κουκουζέλη, καθρεφτίζοντάς τα πάνω στη σκέψη του Σραόσα, στη σκέψη ότι μέσα στη σχετικότητα που είμαστε καταδικασμένοι (?) να ζούμε και μέσα από την οποία αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας δεν υπάρχει καινούργιο αν δεν υπάρχει παλιό. Το ένα ορίζει και ορίζεται από το άλλο, όπως όλα τα πράγματα και όλες οι έννοιες κατά ένα τρόπο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην κουζίνα. Δεν θα είχαμε τις προηγμένες για σήμερα πειραματικές συνθέσεις του Ferran Adria ή του Alain Ducasse, αν αυτοί οι δύο άνθρωποι, δεν είχαν εντρυφήσει στο έργο των παλαιότερων σεφ από τον Careme έως τον Escoffier. Έτσι με τη μέθοδο των πολλαπλών αντανακλάσεων που «εισηγείται» ο kuk φτάνουμε να φέρουμε κοντά και να συσχετίσουμε τον Αρχέστρατο με το Λαζάρου και να ξαναδούμε μέσα από αυτό το συσχετισμό δύο πράγματα. Το ότι πράγματι ο Λαζάρου εκφράζει με την τέχνη του την εξέλιξη σε σχέση με τον Αρχέστρατο. Το ότι η ανάγκη του να την εκφράζει και σε σχέση με άλλους σύγχρονούς του σεφ, τον οδηγεί μέσα από έναν ναρκισσιστικό αντικατοπτρισμό, την αγωνία του οποίου περιγράφει η Sylvia Plath, στο ποίημά της Mirror, στην επινόηση πιάτων, όπως η γίδα με σοκολάτα και ριζότο που επικαλέστηκε ο Αθήναιος, που ενώ ενδύονται ένα νεωτεριστικό ένδυμα δεν αποτελούν κατ’ ανάγκην εξέλιξη. Τουλάχιστον με την θετική έννοια που την αντιλαμβάνομαι εγώ.

Αυτό που σώζει τον παρατηρητή και κυρίως τον θυρωρό και τον υδραυλικό, είναι η ξεκάθαρη όψη που έχουν για τα πράγματα. Είναι η φωνή του παιδιού στο παραμύθι : «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Κι αυτό το παραμύθι, που από μόνο του εκφράζει μ’ένα μοναδικό τρόπο τον αντικατοπτρισμό του μυαλού των πολλών πάνω στην άποψη του ενός, δίνει βεβαίως και το μεγάλο μάθημα ότι ο καθρέφτης δεν είναι πάντα ακριβής και αληθινός όπως τον περιγράφει προς στιγμήν η Plath, αλλά χρειάζεται την ξεκάθαρη ματιά της ψυχής για να ερμηνεύσει το είδωλό του.

Ξέρεις Σραόσα, την νύχτα που ξενύχτησες εσύ, ξενύχτησα κι εγώ. Με πήρε ο ύπνος γύρω στη μία και ξύπνησα κατά τις τρεις. Δεν ξανακοιμήθηκα και πέρασα τις υπόλοιπες τρεις ώρες στο κρεβάτι αναλογιζόμενη μια προσφάτως προδομένη φιλία. Δάκρυ, θυμός, πόνος θλίψη, εκδίκηση, πίκρα, οργή, ήταν τα συναισθήματα που διαδοχικά γέμισαν την ψυχή μου, τη μικρή κι αβοήθητη και εντελώς τρομαγμένη μέσα στο πυκνό σκοτάδι (η φράση απλώς περιγράφει τη φάση, δεν επιδιώκει να θυμίσει κακή πεζογραφία). Το πρωί, είδα την εικόνα που προσέφερε ο kuk στον Αθήναιο και διάβασα το ποστ σου και στην συνεδρία μου εχτές το απόγευμα (διανύω την τρίτη χρονιά προβολής του ασυνειδήτου μου στον καθρέφτη του θεραπευτή μου) κατάφερα να δω με τα μάτια τη θαρραλέας μου πια ψυχής το αυτονόητο. Είχα απλώς καθρεφτίσει την αγάπη και τη φιλία μου πάνω σε μια ψυχή που δεν βίωνε τα ίδια συναισθήματα. Το λάθος ήταν ξεκάθαρα δικό μου. Αναπόφευκτο ίσως, αλλά δικό μου.

Το παρόν ποστ, δεν έχει φιλοσοφική διάθεση. Ξέρει επίσης ότι είναι εντελώς περιττό στη ζωή, τη σκέψη και τον ιστό. Αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθεί να νοιώθει την ανάγκη να καταγράψει την πορεία μιας σκέψης μέσα από τις πολλαπλές αντανακλάσεις της στους καθρέπτες των bloggers. Γι αυτό σας παρακαλώ να το δείτε με αγάπη και να καθρεπτίσετε σ’ αυτό την αλήθεια σας. Τη δική μου καθρέπτισα εγώ, πάνω στα δικά σας. Γι αυτό σας ευχαριστώ που υπάρχετε και που συνομιλείτε. Με πάτε παραπέρα.