drama queen
Originally uploaded by childish_david.
Βγήκα από το γραφείο μου εχτές το απόγευμα και μου ήρθε στη μύτη μια μυρωδιά Πάσχα. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Για μερικά δευτερόλεπτα γύρισαν στο μυαλό μου ανακατεμένα αυτή η θλίψη της μεγάλης Παρασκευής, η νοσταλγία των μεγάλων ερώτων, ένας μικρός πονοκέφαλος δεξιά, η γεύση ενός φιλιού και μια χορδή που τεντώνεται από το πίσω μέρος τους δεξιού μου αυτιού μέχρι χαμηλά κάτω απ΄ την κοιλιά μου.
Ήταν απλώς τα λουλούδια μιας δίφορης νερατζιάς. Όταν γύρισα να τα ξαναμυρίσω, τίποτε από αυτά δεν ξανάρθε στο μυαλό μου. Μόνο εκείνη η πρώτη στιγμή λειτούργησε μέσα μου σαν ξυπνητήρι του ασυνείδητου. Και χάθηκα στην άνοιξη μ’ ένα λίγο νοσταλγικό και πονεμένο τρόπο.
Τη βλέπω τώρα από το παράθυρο του γραφείου μου αυτή τη φονική νερατζιά. Σκονισμένη, λουλουδιασμένη, στέκεται σαν κάτι ωραίες γυναίκες που έχουν αρχίσει να γερνάνε και φοβούνται πως δεν αρέσουν πια. Σαν εμένα, ίσως?
Η αλήθεια είναι πως αυτό τον καιρό συνειδητοποιώ κάθε μέρα το κόστος της ενηλικίωσης. Αργησα, έ! Μη με μαλώνετε. Οι μη έχοντες δικά τους παιδιά, έχουν την πολυτέλεια της διαρκούς εφηβείας. Είναι άλλο πράγμα να πονάει το αυτί του Κωστάκη και να τρέχεις στο Παίδων μες στη νύχτα, κι άλλο να ξενυχτάς γιατί έχεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις τη θλίψη μιας μοναχικής νύχτας. Στην πρώτη περίπτωση είσαι μαμά στη δεύτερη, παιδί. Και όσο δεν γίνεσαι η μαμά κάποιων άλλων, παραμένεις πάντα λίγο παιδί του εαυτού σου και προσπαθείς πάντα να τον κανακέψεις, να τον χαηδέψεις, να τον νανουρίσεις, ή … να πείσεις κάποιον άλλον να το κάνει.
Βλέπεις, όλοι έχουμε ανάγκη από αγκαλιά και φροντίδα. Όλοι θα θέλαμε κάποιος να ασχολείται με τις ανάγκες μας. Και τι άλλο είναι οι σχέσεις αν όχι ένας διαρκής αγώνας κάλυψης αναγκών, πότε δικών σου, πότε του άλλου. Παιχνίδια εξουσίας, ποιος αγαπάει ποιον περισσότερο. Και πως το αποδεικνύει. Εγώ κάνω τα πάντα για σένα, κι εσύ τίποτε. Μα όχι, εγώ κάνω τα περισσότερα και δεν τα αναγνωρίζεις.
Νομίζω καμμιά φορά πως όλα αυτά πηγάζουν από το αδιέξοδο, ότι εκεί που ο τρόπος ζωής μας, μας πουσάρει διαρκώς μέχρι τα 35 ας πούμε, μετά συνειδητοποιούμε ότι τρέχαμε «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη». Είσαι πιτσιρικάς, σε σπρώχνουν να πας σχολείο. Πας σχολείο, σε σπρώχνουν να το τελειώσεις. Μετά, πρέπει να σπουδάσεις. Μετά, να βρεις ένα καλό παιδί , να κάνεις οικογένεια. Μετά να κάνεις την οικογένεια. Όλα αυτά με διαφορετικά ενδιάμεσα στάδια. Μην κολλάτε στην ακριβή σειρά των γεγονότων. Και μετά έρχεται μια στιγμή, που τα έχεις κάνει όλα αυτά κι αναρωτιέσαι : τι διάτανο, αυτό ήταν όλο? Και τώρα, αυτή θα είναι η ζωή μου από δώ και πέρα? Και το ρίχνεις ανάλογα με την εποχή και το χαρακτήρα σου, άλλος στο βάλιουμ, άλλως στο Ζάναξ, άλλος στις γκόμενες, άλλος στο χρηματιστήριο, άλλος στην ψυχοθεραπεία, άλλος στις καλλιέργειες και τη γευσιγνωσία και ον έκαστος κατά διάνοιαν έχει.
Αμπελοφιλοσοφία, χμμ, ίσως. Μα η φιλία, είναι φιλία, θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία, κατά πως τα λέει κι ο Νίκος. Και βέβαια το θέμα είναι, πως βρέθηκα στα 37 μου, να περνάω τη φάση «η Πολυάννα μεγαλώνει», αντί τη φάση, «μαμά γερνάω». Πήρα τη ζωή μου λάθος?
Έχω αρχίσει να διαπραγματεύομαι και το φόβο θανάτου. Άλλο κεφάλαιο αυτό. Εγώ που δεν έχω παιδιά, μήπως καταντήσω σαν τη γιαγιά στο καταπληκτικό νούμερο του Κοσμά Βίδου, που εγραψε για την επιθεώρηση «το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές»? Δείτε το και πείτε μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου βλέποντάς την καταπληκτική «Θεοπούλα» να το παίζει. Μήπως λοιπόν, γεράσω με μοναδική συντροφιά την μιας Νατάλιας, ή μιας Γκαλίνας?
Και τι θα μου έχει συμβεί τότε? Θα έχω περάσει μια ζωή όπου η μέρες εναλλάσσονται ίδιες για να καταλήξω σε γηρατειά ερημικά και ανιαρά? Λέω καμμιά φορά με τη γειτόνισσα να κάνουμε ένα τύπου «καταπίστευμα» για όταν γεράσουμε. Να το χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε σε ένα σούπερ ντούπερ γηροκομείο με πολυτελείς συνθήκες όπου θα μας επιτρέπουν να οδηγούμε εκείνη τη Harley Davidson των ονείρων της κι εμένα το ακριβό διθέσιο των δικών μου, με μέσα ένα μικρό λευκό τερριέ των δυτικών χάιλαντς… Όσο μεγαλώνω, μικραίνουν οι σκύλοι μου.
Θα με κοροιδεύει ο Νεγρεπόντης, γελώντας τρανταχτά από τον τάφο του. Εσύ ήσουν που είχες εθνικό σου ύμνο το «οικονομία κάνε, να ‘χεις στα γηρατειά»?
Και τελικά, αυτή η δίφορη νερατζιά, γιατί μου μίλησε χτες το απόγευμα? Τι ήθελε να μου πει? Και, αυτή είναι και η μεγάλη μου απορία, θα εξακολουθήσει να μου μιλάει όταν θα είμαι 80, ή θα μου κόψει την καλημέρα? Κατά πως το βλέπω, μάλλον δεν θα μου την κόψει. Έχω διαλέξει, να ζήσω τη ζωή μου όπως έρθει. Να μην προγραμματίσω απολύτως τίποτε. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Και ίσως αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος για να μπορείς να μιλάς με τις νερατζιές. Κι ας μη σου λένε πάντα ευχάριστα. Ας σου φέρνουν πάντα ένα δάκρυ στο βρυσάκι. Το συγκρατείς και δεν το αφήνεις να φύγει. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι σκληρή, η καθημερινότητα αμείλικτη και δεν έχεις την πολυτέλεια των άσκοπων δακρύων. Δεν έχεις τελικά την πολυτέλεια της εφηβείας. Και το δικό σου πουκάμισο ήταν αδειανό. Αλλά δεν κλαις. Σκουπίζεις τα μάτια σου με την ανάποδη του χεριού, μπάζεις το σκύλο στ’ αμάξι και πας στο βασιλόπουλο, που δεν είναι του παραμυθιού, για ν αγοράσεις χαρτί υγείας, να μπορείς να σκουπίσεις τουλάχιστον τα δάκρυά σου και την μπουκωμένη σου μύτη στο σπίτι. Μα γιατί να κλάψεις? Δεν επιτρέπεται.
You’re a supergirl and supergirls don’t cry. Θα περάσει κι αυτό. Οι νερατζιές, θα ανθίσουν και του χρόνου…
21 comments:
Αγαπητή κυρία Ματζίκα,
Δεν βλέπω το λόγο να μην κλαίμε και καμμια φορά άσκοπα.
Διαβάζω τα κειμενά σας εδω και λίγο καιρό, ένα χρόνο περίπου, και τολμώ να πώ ότιμου είσθε πολύ συμπαθής, με τον τρόπο που καταθέτετε τα εσώψυχά σας ( και τις συνταγές σας ενίοτε).
Ο Τσαγκαρουσιάνος σ΄ενα απο τα τελευταία του edito του LIFO,έγραψε για την μέση ηλικία (τα μισά της ζωής, whatever):"...όχι πιά ψέμματα, αλλά τι να την κάνεις και την αλήθεια ?"
Κάπως έτσι αισθανόμαστε όλοι οι "μεσαίοι", εγω σας περνάω 10 χρόνια,βέβαια, και έχω και παιδιά. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι πάντα το παιδί μέσα μας, ψάχνεινα ντατευτεί! Κι ας είμαστε καλά να είναι μόνο αυτά τα προβλήματά μας...
Σχετικό άσχετο.
Σήμερα το πρωϊ, δουλεύω κάπου κοντά στην Πλ. Ομονοίας, είδα ένα ζευγαράκι νέων παιδιών(προφανώς ναρκομανών, ή αλκοολικών)αγκαλιασμένα καιξαπλωμένα πάνω στην σχάρα του εξαερισμού του μετρό, πάνω στην πλατεία. Βλέπετε απο εκεί βγαίνει ζεστός αέρας!
Χαλάστηκα, αγαπητή μου Ματζίκα. Σας χαιρετώ με εκτίμηση.
Αγαπητέ κύριε Ανώνυμε,
Σας ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας οτι μια χαρά είναι να κλαίμε και άσκοπα ενίοτε. Αφήστε που εμένα ένα καλό κλάμμα ουδέποτε μου φάνηκε άσκοπο. Το λιγότερο που κάνει, είναι οτι γυαλίζει τα μάτια.
Μια διάθεση αυτοσαρκασμού πάντως την έχει αυτό το άρθρο και περισσότερο τη δείχνει με τη φωτογραφία. Προσέξτε τον τίτλο της : "Drama Queen". Ξέρετε, πάντα έχω το φόβο, οτι ο τρόπος που καταθέτω τα εσώψυχά μου, καταντάει λίγο γραφικός. Και πάω να σας προλάβω όλους εσάς του λίγους συνομιλητές μου, κάνοντας την ήδη εσκληρησμένη, εξ' ου και ο αυτοσαρκασμός. Παρόλη τη μάσκα, παρόλη την απόσταση παρ' όλη την ανωνυμία εξακολουθώ να φοβάμαι την απόρριψη αγαπητέ μου ανώνυμε. Μάλλον η Πολυάννα δεν μεγαλώνει πολύ γρήγορα...
Βλέπω μπροστά μου την εικόνα των άστεγων που περιγράφετε. Οταν βλέπω κάτι τέτοια, νοιώθω τόσο, μα τόσο τυχερή που έχω ακόμα την πολτέλεια της προσωπικής μου θλίψης. Είμαι σίγουρη οτι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Διατηρούμε όλοι μας μια γοητευτική ψευδαίσθηση μιας boheme πλευράς της ψυχής μας, νοιώθουμε "αδέσποτοι", χωρίς να έχουμε ζήσει ποτέ στην απέναντι πλευρά κατ' ουσίαν. Ωραίες και δωρεάν συζητήσεις, που τις κάνουμε πίνοντας καλά κρασιά σε αναπαυτικούς κόκκινους καναπέδες. Νοιώθω καμμιά φορά οτι παρακμάζω χωρίς να έχω καν ακμάσει ποτέ.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Δεν ξέρω. Ίσως επειδή κάνατε το λάθος ναμου πείτεοτι σας είμαι συμπαθής.
Κάντε μου και μια άλλη χάρη.
Να με λέτε Μάτζικα. Σκέτο. Χωρίς το κυρία. Το κυρία, εννοείται :-)
Αγαπητή κυρία Magica,
Επειδή και μένα μου είστε ιδιαίτερα συμπαθής θα σας μιλήσω στον πληθυντικό γιατί το θεωρώ πιο σικ και πρέπον, ενώ το κυρία το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της προσφώνησης καθώς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είστε μια Κυρία, αν και η άλλη πλευρά σας, εκείνη η λιμανίσια, είναι τολμώ να πω εξίσου ενδιαφέρουσα, άλλωστε και στα λιμάνια οι Κυρίες δεν σπανίζουν.
Λένε λοιπόν αγαπητή κυρία ότι στο τέλος όλοι μόνοι μας θα μείνουμε, αλλά αν όμως αυτή η διαπίστωση είναι απλά το διακήβευμα μιας μοιρολατρικής θεώρησης της ζωής, τότε πολύ απλά εγώ της γυρνώ την πλάτη.
Με τις βασικές αλήθειες της ζωής δεν είναι να τα βάζει κανείς αγαπητή κυρία, απλά να τις αποδεχτεί και να χαράξει την ανάλογη πορεία. Μπορεί λοιπόν να είστε 37 όπως δηλώνετε , αλλά δεν είστε και τόσο μεγάλη ωσάν την Πελοπόννησο που θα έλεγε και η Βασιλειάδου, στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας». Απλά βρίσκεται στα μισά του παραγωγικού σας βίου, ο βίος όμως δεν θα πρέπει να είναι απαραίτητα παραγωγικός και το ραχάτι έχει κι αυτό τη χάρη του, υγεία να υπάρχει μόνο, σωματική και ψυχική.
Δεν σας φοβάμαι λοιπόν εσάς αγαπητή κυρία Magica μου, εσείς τα νιώθετε και τα λέτε φωναχτά κι όποιος τα λέει φωναχτά να μην τον φοβάσαι, τα αβάσταχτα φορτία όταν εκτονώνονται και δεν παραμένουν στοιβαγμένα μέσα μας για καλό είναι.
Δεν σας φοβάμαι εσάς αγαπητή κυρία Magica, γιατί είστε ναζιάρα και τα θέλετε τα χάδια, είστε και λίγο παραπονιάρα και τον θέλετε και τον καλό τον λόγο τον συμπονετικό, δεν σας φοβάμαι εσάς γιατί ξέρω ότι από εκείνη τη σκονισμένη νεραντζιά θα κόψετε νεράντζια για να κάνετε γλυκό νεράντζι και το γλυκό νεράντζι είναι ωραίο παναθεμά το γιατί είναι γλυκό και πικρό συνάμα, όπως και η ίδια η ζωή, για αυτό είναι ωραία η πρόστυχη .
Δεν σας φοβάμαι αγαπητή κυρία Magica μου, γιατί τελικά ούτε και εσείς κατά βάθος φοβάστε για τον εαυτό σας, απλά σήμερα θέλατε ένα χάδι και αϊ στο διάολο πια, σιγά που θα πρέπει να απολογηθούμε και για αυτά που νιώθουμε, απλά με το internet διαφωνώ, βλέπετε εγώ έχω μείνει, ως μεγαλύτερος, στην παλιά τεχνολογία της προσωπικής επαφής ή έστω του τηλεφώνου.
Τα ακούσατε αυτά καλέ κυρία ή μήπως θέλετε να κάνω και κακά;
Τέρας!
Μην αφήσεις μια κουβέντα να πέσει χάμω! Τι θα γίνω πια με σένα...
Κατά τα άλλα καλά τα λες.
Ετσι ακριβώς είναι. Να δούμε πότε θα βρούμε χρόνο στα μισά του παραγωγικού μας βίου κι εσύ κι εγώ να πιούμε κανα καπνιστό. Εγώ πάντως ήπια ένα το βράδυ του Σαββάτου στο γνωστό στέκι. Ηταν το πρώτο καπνιστό της σαιζόν και σε θυμήθηκα.
Εάν το γνωστό στέκι σερβίρει καπνιστό με μπιμπερόν, μέσα!
"and then she 'd shout down the line,
tell me she's got,
no more time,
'cause she's a supergirl..
and supergirls don't hide"..
Καλά η σχέση της πολύφορης και ευσταλούς Μάτζικα με μια δίφορη σκονισμένη νερατζιά επιτρέψτε μου να καταθέσω ότι ούτε καν' ποιητική αδεία δεν μου βγαίνει!
Την καλημέρα μου λίγο πριν φύγει το πλοίο με τελικό προορισμό το "μπαλανίκειον" όρος.
Anonymous ξαναχτυπά.
Dear Μάτζικα λοιπόν,
Δίκιο έχει που διαφωνεί ο καλός σας φίλος john boy με το internet, αφού ενα άφυλο anonymous εύκολα μετέτρεψε μια κυρία σε κύριο. Ας διάλεγα κι εγώ ένα ψευδώνυμο! Anyway.
Κρίμα όμως που βιάστηκε να μας στείλει στον αγύριστο,(δεν πιάνει κιόλας αυτή η ρημαδοευχή lately), παρερμηνέυοντας μια κάπως παρηγορητική διάθεση των λόγων μου σε λογοκρισία της ευαισθησίας σας. Ίσα ίσα στο αδίκημα (κοντεύει να γίνει πλημέλημμα)της προσωπικής θλίψης υποπίπτω και εγώ, γιαυτό και προσπαθώ να εφευρίσκω τρόπους να αυτοσυνέρχομαι.
Υ.Γ. 1. Προς john boy , χαριτωμένο (?) το υπονοούμενο με το μπιμπερόν.
Υ.Γ. 2. Τσιγκιτιγκλόν, από σήμερα λέγομαι Κλάρα Μπελ. (Καμμία σχέση με αγελαδίτσα θέλω να πιστεύω, τουλάχιστον στο βλέμμα , pleeeease!)
Αγαπητή κα Κλάρα Μπελ,
Τελευταία πήζω στη δουλειά και δεν έχω χρόνο να εξηγώ γιατί λέω το ένα ή το άλλο και τι ακριβώς εννοώ, βέβαια και δουλειά να μην είχα πάλι δεν θα έμπαινα στον κόπο, βέβαια θα μου πείτε πως έχεις δουλειά ρε βλάχο και κάθεσαι και σχολιάζεις στο άρθρο της Κας Magica.
Η απάντηση είναι ότι την κα Magica έχω καιρό να την δω και την πεθύμησα είναι η αλήθεια, τελευταία φορά που την είδα ήταν ξανθιά ή μήπως μελαχροινή;
Το υπονοούμενο με το μπιμπερόν νομίζω ότι μόνο η κα Magica το έπιασε.
Μην ασχολείστε όμως και πολύ μαζί μου, έχω τρελάνει κόσμο εγώ.
@suigenerisav
Σε μια εποχή που η τρυφερότητα υποκαθίσταται με σοκολάτα χαίρομαι που βρήκατε το χρόνο και μπήκατε στον κόπο να καταθέσετε μια τρυφερή ανταπόκριση στη θλίψη μου.
@mitsoulis
πως το είπε ο ακατονόμαστος?
"καράβι βγήκε στη στεριά"?
Καλά να περάσετε και φιλιά στους μπαλανίκες.
Το instantane με τη νεραντζιά a propos, ήταν πραγματικό δεν το φαντάστηκα. Ελπίζω να μην εννοείς, οτι ποιητικώς το άδειασα. Αστειεύομαι. Φιλάκια
@ Clara Belle
Αγαπητή Κλάρα. Η αγελάδες, είναι τα αγαπημενότερά μου ζώα στον κόσμο μετά τους σκύλους. Η δε συνονόματή σας μου είναι και εξαιρετικά συμπαθής. Ο Οράτιος μου φαινόταν πάντα λίγο ξενερουά, αλλά δεν βαριέστε κανείς δεν είναι τέλειος.
Συμφωνώ μαζί σας στα περί θλίψης. Τα κατάλαβα από χτες και μάλιστα γι αυτό το λόγο σας έχω ετοιμάσει και μια έκπληξη.
Επειδή δε, γνωρίζω και τον john boy πολύ καλά, μπορώ να σας βεβαιώσω οτι τίποτε από όσα έγραψε δεν σας αφορά. Προπάντων το αστείο του. Απλώς ως και δια ζώσης φίλοι, έχουμε ένα κώδικα επικοινωνίας που φαίνεται λίγο δυσνόητος επί του ιστού εκφραζόμενος.
johnny, ελπίζω να σε δω πριν υπάρξει αντικειμενική χρεία μπιμπερόν. χαιρετίσματα και φιλιά στην Σου Έλεν.
Λίγο ψάξιμο στη βιβλιοθήκη…και ναι νάτο:
Θα πρέπει να ΄ταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία,
από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ΄ ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί σωστή να είναι η μνήμη
και να ΄ναι ξένο αυτό το φόντο,
να ΄ναι οι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλη ιστορία,
δική μου ή ξένη...
Από το λίγο του κόσμου
Magica νομίζω ότι είσαι supergirl.
Ωχ, μου άρεσε
Αγαπητέ Tifoeus,
Η ποίηση είναι πολύ αγαπημένη μου απόλαυση κι είχα την τύχη να ξεκινήσω μια πολύ "ποιητική μέρα" σήμερα.
Χάρηκα που η δεύτερη ποιητική στιγμή της μέρας μου γυρνώντας στο τεχνοκρατικό μου γραφείο, ήταν δικόσου δώρο από την αγαπημένη μου Κική Δημουλά.
Να σε βλέπω.
Lost, χαίρομαι που σ' άρεσε, αλλά πιο πολύ για το αναπάντεχο του ΩΧ!
Dear Magica,
Ημουν σχεδόν σίγουρη ότι είχαμε συννενοηθεί. Χάρηκα που μου το επιβεβαιώσατε.
Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να μου διευκρινήσετε τόσο ευγενικά κάποια πράγματα...
Εν αναμονή της εκπλήξεως...(μην τάξεις σε παιδί και σε τρελό)!
Εδώ κάποιοι δεν έχουμε χρόνο ούτε για "προσωπική θλίψη"... Κλάμα στα γρήγορα (για να γυαλίσει και το μάτι) στην τουαλέτα και πίσω γιατί η μπέμπα περπάτησε και τρώει τούμπες.
Το χρώμα των μαλλιών σου ποιό να είναι φέτος και μένα με απασχόλησε πρίν από λίγες μέρες.
Το "καπνιστό" θα μας λύσει τις απορίες. Ρίξε σύρμα όταν είναι... Να είναι Σάβ/κο μόνο.
Χάθηκα αλλά στα κλεφτά σας παρακολουθώ όλα τα blogόπαιδα. Φιλιά
Βρε Ντινάκι γλυκό, τι θλίψη να έχετε στην υπερhappy οικογένειά σας? Πολύ σας έχω επιθυμήσει.
Τα μαλλιά μου θα είναι ξανθά ντορέ τουλάχιστον μέχρι την άλλη εβδομάδα. Μετά δεν ξέρω. Πάντως μένω κολλημένη στο ξανθό. Είναι φύση μου βρε παιδί μου...
Α, αξιαγάπητη, γλαφυρή Μάτζικα, μου φέρατε γλυκειά θλίψη και πολλές καλλίτερες αναμνήσεις. Συχνά αναρωτιέμαι αν πρέπει να ομολογώ πόσο νοιώθω τις μυρωδιές.Τι συγκινησιακές αναμνήσεις μούρχονται. Ξέρετε το περιβάλλον που βάζει ετικέτες...Είναι κάποιες φορές που ανοίγει κανεις τα μάτια κι υποχρεώνεται να τα κλείσει αν δεν έχει το σθένος να ξαναρχίσει να δηλώνει όσα σκέφτεται. Και τότε γράφει ανωνύμως.
Κι εγώ σας αποθύμησα κι εσάς και τη mama D
Κυρία Μάτζικα, είστε πολύ όμορφη και φοράτε εκπληκτικά παπούτσια! Οπότε αποκλείεται να μην αρέσετε!!
Εξαιρετικό το κείμενό σας, εύγε!
Μερικά ανώνυμα σχόλια, δεν είναι τόσο ανώνυμα. Εχουν μια συναισθηματική σφραγίδα το ίδιο ιδιαίτερη με τα δακτυλικά αποτυπώματα και την ίριδα του ματιού.
Ασε τους άλλους να λένε. Εμείς εδώ πέρα λέμε ό,τι θέλουμε και ο,τι νοιώθουμε. Και τουλάχιστον, όποιος μιλάει σε μένα, ξέρει οτι αυτό μπορεί να το κάνει ΠΑΝΤΑ.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου.
Alien lover, είσια γλύκα και με κολακεύεις. Σε φιλώ
For many people, the first type of Men’ Footwear that we believe that during the consideration of Hogan scarpe for men in May of tennis shoes or even a generic cross-training shoes. For others, they believe in May of Hogan scarpe donna , it depends on your background. In fact, this category of hogan donna covers a wide range of sports shoes and leisure activities ranging from golf and basketball and soccer shoes race. I tend to buy Hogan scarpe uomo against training only because I am involved in a wide range of sports and weightlifting, the race to play basketball.
Oh my god, there is a great deal of helpful data above!
cute clothing | Chinese restaurant menu | administrator password
Post a Comment