Φύρδην μείγδην πολύχρωμη τάρτα ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ.

Είναι από αυτά τα βράδυα που λες : δε θα μαγειρέψω. Θα φτιάξω ότι υπάρχει στην κουζίνα . Δεν θέλω να κουραστώ, θέλω όλα να είναι ελαφριά και δροσερά και καλοκαιρινά και να απολαύσω τους ακριβούς μου φίλους που έχω καιρό να τους δω.

Με τη Χάρη και το Δημήτρη, γνωρίζομαι πολλά χρόνια. Η γνωριμία μας ήταν (για μένα τουλάχιστον) coup de foudre. Πριν μερικές Ολυμπιάδες ήταν να χτίσω ένα σπίτι. Γύρισα 2-3 αρχιτεκτονικά γραφεία, αλλά κανείς δεν μου έκανε κούκου. Μια μέρα, μπαίνοντας στο καινούργιο σπίτι ενός καλού φίλου, είδα το τζάκι του, και είπα: «Θέλω να γνωρίσω τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε αυτό το τζάκι.» Έτσι βρέθηκα στο νεοκλασσικό γραφείο τους στην Κυψέλη, έτσι τους ερωτεύτηκα, έτσι ξεκινήσαμε το 93 – 94, τις κουβέντες για τη μονοκατοικία, που ποτέ δεν κατοίκησα, ανάμεσα σε πυρέξ με τυρόπιτες που έφερνα μαζί μου και σε κούπες κακάο και στυμμένη πορτοκαλάδα που έφτιαχνε η Χάρη. Πήγαμε εκδρομές, πότε στην Άνδρο, πότε στο Λεμονοδάσος, κάναμε μαζί κι άλλα σχέδια, συνεργαστήκαμε αγαστά πάνω στα τραπέζια κι αφήσαμε δάκρυα να κυλήσουν από κάτω για τις κουβέντες εκείνες τις καρδιάς που μας ενώνουν.
Η Χάρη με το Μητσούλη, συμφοιτητές από την Αρχιτεκτονική και αδιαχώριστοι φίλοι, ήταν και νομίζω είναι οι πιο ταιριαστοί συνεργάτες που υπάρχουν. Η Χάρη είναι ο da Vinci του γραφείου, η πιο εμπνευσμένη αρχιτεκτόνισσα που ξέρω, και ο Μητσούλης, είναι η Lister του γραφείου. Ο ντηζελοκινητήρας που κάνει τα πάντα να γυρίζουν, ξέρει τα καλύτερα συνεργεία, τις εξυπνότερες τεχνικές λύσεις και έχει το μακαριότερο και λαμπρότερο χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του. Ένα αεικίνητο χαμογελαστό ζουζούνι, που με την πραγματική του ευγένεια και αμεσότητα διαχειρίζεται ιδιοκτήτες, συνεργεία, όπως ο μακαρίτης ο φον Κάραγιαν την συμφωνική της Βιέννης. Από τα διάφορα καθημερινά ταξίδια του στην Ελλάδα φέρνει πάντα κάτι πεσκέσι. Λουκούμια και χαλβαδόπιτες από τη Σύρο, σαπουνέ χαλβά από τα Καμμένα Βούρλα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Πριν μερικά χρόνια, η Χάρη, γνώρισε το Γιάγκο. Τον αγάπησε, τον παντρεύτηκε, ησύχασα κι εγώ που η φιλενάδα μου η τρυφερή κι αγαπημένη, βρέθηκε σε μια αγκαλιά τόσο αγαπητική. Ο Γιάγκος την κυττάζει με πραγματική αγάπη και τη λέει βρέφος. Ο Γιάγκος ο λιγομίλητος, ο σοβαρός, με τα γελαστά μάτια. Ο Γιάγκος που αγαπάει το φαγητό και που την παέλλια μου τη δοκίμασε από ταπεράκι. Ο Γιάγκος, η χαρά της μαγείρισσας. Χαηδεύει τα ξανθά μαλλιά της Χάρης, τα μεταξένια, και νοιώθω ήσυχη ότι η κρυστάλλινη μπορντώ καρδιά της, ίδια με την πεταλούδα που κρέμεται στο λαιμό της, είναι σε χέρια που θα την προσέξουν.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι αγαπημένοι, μοιράστηκαν το τραπέζι μου ένα Σάββατο βράδυ και μια και ήθελα να τελειώσω το τραπέζι με τυριά, ό,τι φάγαμε ήταν πολύ ελαφρύ.

Αποφάσισα να μη ζυμώσω τη ζύμη της τάρτας μου, μέσα στη ζέστη. Έστρωσα μια σφολιάτα στην ταρτιέρα και την έψησα λίγο πριν τη γεμίσω.
Τη γέμισα με μικρά κυβάκια μελιτζάνας.
Πάνω από αυτά έβαλα μια στρώση κυβάκια ντομάτας, προσεκτικά καθαρισμένης από σποράκια και φλούδια.
Τέλειωσα με φέτα και κάπαρη.
Πασπάλισα με σχοινόπρασσο και μερικά φυλλαράκια φρέσκιας μαντζουράνας από τη γλάστρα .
Πασπάλισα το σύνολο με μερικές κουταλιές ελαιόλαδο από μια κονσέρβα λιαστές ντομάτες με κάπαρη.
Αποφάσισα να μην προσθέσω τίποτε για συνεκτικότητα πολλώ μάλλον την κλασσική migaine για τάρτες, που θα βάραινε το αποτέλεσμα. Δεν με πείραζε που στο κόψιμο τα υλικά θα σκορπούσαν, μια και η ελαφρότητα της γεύσης και η λίγη αταξία είναι χαρακτηριστικά του καλοκαιριού.

Για πρώτο πιάτο έφτιαξα κι άλλο ένα : Μανιτάρια portobello με Pesto χωρίς τυρί, από σκόρδο, βασιλικό, μαϊντανό, macadamia και κουκουνάρι

Γεύση άτακτη, καλοκαιρινή, αγαπημένη μου φέρνει στο μυαλό ησυχότερες εποχές και μια γαλήνη που η αταξία της τάρτας την υπογραμμίζει και με κάνει να την νοσταλγώ πολύ περισσότερο. Ελπίζω να την ξανασυναντήσω μια μέρα.