Με στενοχωρεί πολύ που οι μακαρονάδες στην Ελλάδα είναι εν μεγάλω μέρει «κρεμογαλατάδες» που λέει κι ένας φίλος μου… Με στενοχωρεί επίσης που αν τολμήσεις να παραγγείλεις μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, η σάλτσα αυτή είναι παραβρασμένη, βαριά και ξινή και καθόλου δεν θυμίζει τις πανάλαφρες σάλτσες φρέσκιας ντομάτας που τρως στην Ιταλία.
Δεν θεωρώ τις μακαρονάδες «Ιταλική κουζίνα», με την έννοια ότι τα ζυμαρικά υπήρχαν στην Ελλάδα πολύ πρωτού αντιληφθούμε ότι ήταν και το εθνικό πιάτο των Ιταλών. Ετσι, θεωρώ το παστιτσάδο κορυφαίο πιάτο της ελληνικής κουζίνας, όπως επίσης και τα γαμομακάρονα της Κρήτης. Ομοίως συμπαθώ αν και δεν τρελλαίνομαι και τις διάφορες βερσιόν σπιτικών ζυμαρικών που φτιάχνονται στις Κυκλάδες.
Τα πιάτα ζυμαρικών όμως που κάποιος τρώει στα τάχα μου ή και όχι Ιταλικά εστιατόρια, είναι με φωτεινές εξαιρέσεις βαρυφορτωμένα ζυμαρικά από πηχτές σάλτσες. Αλλά τόσο βαρυφορτωμένα που αδυνατούν να σηκώσουν κεφάλι κι αν προσπαθήσεις να τα τυλίξεις γύρω από το πηρούνι σου γεμίζεις με σάλτσες όλους τους συνδαιτημόνες σου.
Μοιάζουν τα πιάτα αυτά, να ντρέπονται που περιέχουν πάστα. Να τους φαίνεται το ζυμαρικό αυτό καθεαυτό φτωχό κι ανάξιο να αναδειχτεί και ότι είναι χρέος των μαστόρων να το ντύσουν με βαριά φορέματα σαν για να το κρύψουν.
Λοιπόν, εγώ διαφωνώ.
Και διαφωνώντας, έχω ανακαλύψει τρόπους να απολαμβάνω μακαρονάδες εκλεπτυσμένες με διάφανες σάλτσες τέτοιες που ίσα να γυαλίζουν τα ζυμαρικούλια παρά να τα ντύνουν. Με βάση την απλούστερη εκδοχή πάστας στην Ιταλία, την aglio olio e peperoncino, αυτοσχεδιάζω φτιάχνοντας πολύ ελαφριά πιάτα με διακριτικές γεύσεις και φυσικά αρώματα.
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου από αυτά είναι το ακόλουθο.
Χρησιμοποιώ :
· 1 πακέτο ζυμαρικά καλύτερα μικρού σχήματος
· 25-30 ντοματίνια τσέρρυ
· 1 ματσάκι ρόκα
· 3 σκέλιδες σκόρδο
· Ελαιόλαδο
· Πιπέρι από το μύλο
Βράζω τα ζυμαρικά για όσο χρόνο λέει το πακέτο.
Την ώρα που βράζουν σωτάρω στο ελαιόλαδο το σκόρδο κομμένο σε λεπτές φετούλες. Αμέσως μετά προσθέτω τα ντοματίνια και τα σωτάρω κι αυτά, ολόκληρα. Σουρώνω τα ζυμαρικά και τα αδειάζω στο τεράστιο τηγάνι μου που έχω κατεβάσει από τη φωτιά και που έχει το λάδι το σκόρδο και τα ντοματίνια. Προσθέτω τη ρόκα κομμένη στα τρία. Ανακατεύω ώσπου να μαραθεί. Σερβίρω σε μεγάλα πιάτα και αρωματίζω με πιπέρι.
Αν δεν αντέχετε χωρίς τυρί, προσθέστε από πάνω λίγα ξύσματα παρμεζάνας.
Καλή όρεξη
Magica de Spell
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
i'll be watching you .... :)
Και τα τρία πιάτα που αναφέρεις προέρχονται από περιοχές που υπήρξαν κάποτε υπό την άμεση επιρροή κατοίκων της Ιταλικής χερσονήσου. Κρήτη: ενετοκρατία, Κυκλάδες: Γενουάτες (ή μήπως Ενετοί;). Τέλος η παστιτσάδα, αν δεν κάνω λάθος, προέρχεται απ' τα Επτάνησα. Εκτός από παρατηρήσεις όμως έχω και δύο ερωτήματα. Το πρώτο: πόση ώρα να σοτάρω τα ντοματίνια; Και το δεύτερο: τα ντοματίνια τσέρρυ είναι διαφορετικά από τα ντοματίνια που βρίσκω στο σούπερ μάρκετ;
*
Χμμ…
Δεν είναι ακριβώς έτσι…
Στην Κρήτη έχουν βρεθεί αρχαιολογικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ένα τύπο πάστας τρώγανε οι Μινωίτες από πριν το σεισμό της Σαντορίνης. Έχω μάλιστα την εντύπωση (αλλά σε καμμία περίπτωση βεβαιότητα) ότι η λέξη μακαρόνι (που προέρχεται από κάποιο πολύ παλιότερο τύπο που δεν θυμάμαι), βγαίνει από τη λέξη «μάκαρες», παρατσούκλι των Μινωιτών, λόγω πλούτου.
Κι έτσι όμως να μην είναι, η πάστα δεν ήρθε στην Ελλάδα από την Ιταλία. Όπως δεν πήγε και στις άλλες χώρες από ‘κει. Είναι ένα «αυτονόητο» κατασκεύασμα που φαίνεται σε παρόμοιες χρονικές στιγμές να παρουσιάζεται σε εντελώς διαφορετικούς πολιτισμούς. Θυμήσου τα πελμένι στη Ρωσία, τις χυλοπίτες τις δικές μας, τα Κινέζικα noodles κ.α.
Στο ντοματίνι τώρα. Δοκίμασέ το κανα δυο φορές, να δεις πως το προτιμάς. Μπορείς να το σωτάρεις μέχρι ν’ αρχίσει να σκάει η φλούδα. Αν σου φανεί παραψημένο, την άλλη φορά, ασ’ το λιγότερο. Εγώ, μόλις σκάσει το πρώτο φλούδι, το αποσύρω από τη φωτιά.
Η συνταγή γίνεται και με μπρόκολο αντί ρόκας, που όμως το περνάς από το τηγάνι σε μικρά μπουκετάκια μαζί με τα ντοματίνια. Γίνεται πολύ αρωματική με βασιλικό, που όμως τον προτιμώ στην πάστα φρέντα και το πέστο.
Ντοματίνια τσέρρυ είναι αυτά που βρίσκεις στο σουπερ μάρκετ.
Ξαναδιαβάζοντας το σχόλιό μου, μου θύμησα τον κύριο Πορτοκάλο τον μπαμπά της νύφης στο Γάμος αλά Ελληνικά, που προσπαθούσε από ποια ελληνική λέξη κρατάει τη σκούφια της η λέξη κιμονό…
Δεν πιστεύω καθόλου ότι το γένος των Ελλήνων ευθύνεται μεταξύ όλων των άλλων και για την εφεύρεση των ζυμαρικών. Απλώς ήθελα να πω, ότι τα ζυμαρικά, όπως και πολλά άλλα πράγματα εφευρέθηκαν χρονικά «ταυτόχρονα».
Φυσικά και αναντίρρητα τα ζυμαρικά είναι εθνικό πιάτο των Ιταλών, αλλά όχι γιατί εφήυραν την πρώτη ύλη παρά γιατί την ανέδειξαν μαγειρικά. Και βέβαια το παστιτσάδο μπορεί να είναι Ιταλική επιρροή, αν και πήρε δικό του δρόμο αργότερα, αλλά δεν νομίζω ότι τα κρητικά ζυμαρικά ή τα ματσάτα της Φολεγάνδρου προέρχονται από Ιταλούς. Τουλάχιστον δεν γνωρίζω κάτι τέτοιο.
Σας ευχαριστώ και τους δύο για την επίσκεψη. :-D
Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τον κόπο σου. Μου φαίνεται εύλογο μερικά πιάτα να "ανακαλύπτονται" ταυτόχρονα. Έψαξα λίγο και βρήκα αυτό, αυτό κι αυτό. Είσαι ένας παρα τρίχα Πορτοκάλος αφού, όπως φαίνεται, συμφωνούν κι άλλοι μαζί σου. Δες κι αυτό. Την μακαρονάδα με τα ντοματίνια θα την φτιάξω σίγουρα.
Μιά ενδιαφέρουσα παραλλαγή είναι αντί για ντοματίνια τσέρρυ , λιαστή ντομάτα (όχι σε λάδι) ελαφρά προβρασμένη και κομμένη σε μπαστουνάκια. Σωτάρεται ελαφρά όπως τά τσέρρυ μαζί με τό σκόρδο. (πάει πολύ με πένες)
Υ.Γ. Οι μαγειρικές σου προτάσεις είναι θαυμάσιες.
Σχετικά με την προέλευση της λέξης μακαρόνι και τη σύνδεσή της με τους μάκαρες που αναφέρεις: Δεν ξέρω αν οι Μινωίτες είχαν κάποτε αυτή την ονομασία, η Χώρα των Μακάρων όμως στην αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν ο τόπος όπου κατέληγαν οι ψυχές των δικαίων (εξ ου προφανώς και η λέξη "μακαρίτης". Anyway, υπάρχουν αρκετά links που έχουν δώσει οι φίλοι παραπάνω). Κοίτα τώρα το παιχνίδι των λέξεων: στην ποντιακή κουζίνα υπάρχει το πιάτο "μακαριά", ένα είδος χειροποίητου ζυμαρικού που τρώγεται ειδικά στα μννημόσυνα και τις κηδείες προς τιμήν των νεκρών. Τώρα, το "μακαρόνι" μπορεί να έχει πολύ μακρινή, εξ αγχιστείας συγγένεια με τη "μακαριά", η "μακαριά" όμως με τους "Μάκαρες" είναι πρώτα ξαδερφάκια...
Γειά σου Μάτζικα!
Θα μπορούσα λες να βρω κάποιον "αντικαταστάτη" της ρόκας? Μου πικρίζει λίγο και την αποφεύγω.
Χμ.. Τωρα σκέφτομαι οτι ίσως με τα ντοματίνια να δημιουργούν γευστική ισορροπία..
Δεν ξέρω, θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη σου!
Γλυκός και μυριστικός.
Σαγηνευτικός και καταπραυντικός.
Πλατυφύλλος και παινεμένος.
Με λίγα λόγια :
Β Α Σ Ι Λ Ι Κ Ο Σ.
Αν όμως θες την πάστα σου, πιο φαγάκι, πάνε πολύ πολύ και τα μπουκετάκια μπρόκολου.
Για τον βασιλικό θα επανέλθω με pasta fredda.
Post a Comment