Ευχαριστώ.

Διάβασα σήμερα το πρωί το άρθρο της κυρίας Κόχυλα στα Νέα.
Το βρήκα πάνω στο γραφείο μου μόλις μπήκα. Το είχε κατεβάσει ο Γιωργάκης μας από κάπου στον ιστό και μου το τύπωσε σε Α3, έγχρωμο. Να το δώ, να χαρώ. «Το έχω σώσει και στο δίκτυο», μου είπε. Φαίνεται, ότι δεν είναι μόνο για μένα σημαντικό, να δω το όνομά μου τυπωμένο σε εφημερίδα (και να μην είναι σε αγγελτήριο θανάτου,ή, ακόμα χειρότερα, σε προαναγγελία γάμου). Ευχαριστώ πολύ λοιπόν την κυρία Κόχυλα που με πρόσεξε και με τίμησε έτσι. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί της, ότι υπάρχει μια «κάτω από το τραπέζι» γαστρονομική δραστηριότητα, που τη στεγάζει και την αγκαλιάζει εν πολλοίς ο ιστός.

Αυτό το αντάρτικο της γεύσης, εκφράζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από την ίδια την Julie Powell, στο blog της, The Julie/Julia Project στο οποίο με πρωτοέστειλε ο kuk και τον ευγνωμονώ γι αυτό.

"But I am strong. And I have had enough. Enough of the $40 olive oils and imported semolina flour and "please, Turkish oregano only." If I read one more dining guru gushing about "honest ingredients, treated with respect," I shall vomit, sir. And "Market Menus"? Dont get me started. The well-meant "food revolution" Alice Waters instigated some thirty years ago has metastasized horribly. The Victorians served Strawberries Romanoff in December; now we demonstrate our superiority by serving our organic, dewy heirloom strawberries only during the two-week period when they can be picked ripe off the vine at the boutique farm down the road from our Hamptons bungalow. People speak of gleaning the green markets for the freshest this, the thinnest that, the greenest or firmest or softest whatever, as if what they're doing is a selfless act of consummate care and good taste, rather than the privileged activity of someone who doesn't have to work for a living.

The more things change, the more they stay the same."

Και μου ‘ρχεται ειλικρινά να τη φιλήσω κάθε φορά που διαβάζω τις φράσεις «εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο», «φρεσκοτριμμένο πιπέρι», και «θαλασσινό αλάτι» σε ένα άρθρο, που απευθύνεται σε Ελληνες. Λες και υπάρχει Ελληνας που δεν έχει στο σπίτι του εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και θαλασσινό αλάτι, ή λες και η ψαρόσουπα της μαμάς μου που έχει πιπέρι πούδρα, αγορασμένο χύμα από την Ευριπίδου, δεν είναι η καλύτερη ψαρόσουπα του κόσμου.

Οι κουζινομπλόγκερς ανά τον κόσμο, αναζητούν την περιπέτεια, δεν υπαινίσσονται ποτέ ότι έφτασαν, ξέρουν ότι ο δρόμος είναι μπροστά και το «ωραίο ταξίδι» τους περιμένει. Και είτε μαγειρεύουν απλά, είτε εξεζητημένα, είναι πάντα απλοί στην ουσία τους γιατί όπως λέει και η κυρία Κόχυλα, δεν περιμένουν ανταπόκριση στην προσφορά τους. Απλώς, δίνουν.

Ευχαριστώ είπα? Ευχαριστώ κυρία Κόχυλα.