Αδέξια αφήγηση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας.

banksy old street
Originally uploaded by Stew Dean.

Για την Ειρήνη, το Σπύρο και όλους όσους ζητούν να μάθουν περισσότερα για τους Δρόμους Ζωής.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από περίπου 10 χρόνια. Την ξεκίνησαν ο Κώστας και η Μάτα Βαρλά με μια παρέα φίλων, στην προσπάθειά τους, αρχικά, να ανιχνεύσουν μέσα τους ποιότητες και δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Ένα σεμινάριο συνταξιούχων κοινωνικών λειτουργών για τα παιδιά των φαναριών κι ένας δάσκαλος, τους έδειξαν το δρόμο για το Γκάζι.

Η πρώτη επαφή με τα παιδιά, έγινε συμπτωματικά τέτοια εποχή πριν10 χρόνια. Στη γιορτή του σχολείου. Λίγο μετά μια δεύτερη προσέγγιση έγινε στο καφενείο της γειτονιάς, με του γονείς, τους πατεράδες των παιδιών.

Προέκυψε ότι κάποια από αυτά τα παιδιά, ήταν παιδιά τουρκόφωνων οικογενειών Ελλήνων Μουσουλμάνων από την Κομοτηνή. Η ακτημοσύνη και η φτώχεια, είχε στείλει τις οικογένειες να ζήσουν στην Αθήνα. H οικογενειακή και κοινωνική δομή έφερνε σε επαφή τα παιδιά με την Ελληνική γλώσσα, μόλις στην ηλικία των 4-5 ετών που έβγαιναν στο δρόμο να παίξουν με ελληνόφωνα παιδιά. Η τόσο μικρή επαφή όμως με την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης και η αδυναμία των γονέων να αντιληφθούν την ανάγκη και το όφελος της εκπαίδευσης, είχε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολείου. Έτσι, μη βγάζοντάς τα πέρα με μια «ξένη γλώσσα» εγκατέλειπαν το σχολείο πολύ νωρίς.

Η ιδέα της Μάτας και του Κώστα, ήταν να μαζευτούν μερικοί εθελοντές και να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Πόσο απλό είναι, έ! Έτσι κι έγινε, που λένε και στα παραμύθια. Οι γονείς των παιδιών, δικαιολογημένα δύσπιστοι τους ανέκριναν κανονικά πριν πάρουν την απόφαση να τους καλέσουν στο σπίτι για να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Φυσικά, τότε αποκαλύφθηκε το μέγεθος του προβλήματος, όταν ανακάλυψαν στην πράξη ότι ένα παιδί που πήγαινε Πρώτη γυμνασίου, με δυσκολία διάβαζε ένα κείμενο για τη Δευτέρα δημοτικού. Όμως για κάθε πρόβλημα, υπάρχει τουλάχιστον μία λύση. Κι έτσι εκείνη η πρώτη παρέα κάλεσε τους Γιατρούς του Κόσμου, οργάνωσαν ομαδικούς εμβολιασμούς στο καφενείο, ενημερώσεις σε θέματα υγείας, επισκέψεις σε εθελοντές οδοντιάτρους, μια τεράστια προσπάθεια, που απέφερε καρπούς. Κι όλα αυτά έγιναν με πολύ πολύ αργά και προσεκτικά βήματα. Κύριο μέλημα των εθελοντών ήταν να μη διαταραχτεί η ισορροπία της κοινότητας, να μην προσβάλλουν συνήθειες, κοινωνικές και οικογενειακές δομές και να έχει η προσπάθειά τους διάρκεια.

Η Μάτα θυμάται ακόμα τη φράση που άκουσε τότε στην αρχή από το στόμα ενός παιδιού : «Εμείς, κυρία, δεν πάμε γυμνάσιο.» «Και ποιος θα σ’ εμποδίσει?» …Τα μάτια του παιδιού έδωσαν την απάντηση, ίσως για πρώτη φορά σκέφτηκε το παιδί αυτό ότι η εκπαίδευση ήταν δικαίωμα και το είχε.

Λίγο αργότερα, γράφτηκε το πρώτο παιδί στο Γυμνάσιο. Και τότε, γύρισε η βόλτα για το Γκάζι. Φάνηκε καθαρά πια η ανάγκη για ένα χώρο δραστηριοποίησης των εθελοντών κι έτσι πήραν μορφή οι Δρόμοι Ζωής και δημιουργήθηκε το κέντρο επικοινωνίας. Τα πρώτα 3 νοίκια ήταν προσφορές φίλων, μαζί με ότι έπιπλο, βιβλίο, παιχνίδι και χρωματιστό μολύβι είχαν διαθέσιμο. Το Σεπτέμβριο του 2000, όταν άνοιξαν οι πόρτες του κέντρου, τα παιδιά είχαν φτάσει πριν τους εθελοντές. Η μικρή, τότε, Μελτέμ χαρούμενα ένα βράδυ είπε ρυθμικά μια φράση που έγινε και είναι σλόγκαν εμψύχωσης για όλους, «Στο Γκάζι ο κόσμος αλλάζει». Όταν καλέσανε για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μας στο πάρτι χριστιανού συμμαθητή του κι αυτό έβαλε τα καλά του και πήγε κρατώντας κι ένα δωράκι, είδαμε την πρώτη μικρή σχισμή σ’ ένα κατεστημένο που θα έπρεπε να καταρρεύσει για όλους μας. …..και για την συνέχεια της ιστορίας, το παιδί που πρώτο πήγε σε πάρτι με το δωράκι του φέτος έχοντας τελειώσει τη Σιβιτανίδειο (ηλεκτρολόγος) ελπίζει ότι θα συνεχίσει τις σπουδές του στα Τ.Ε.Ι

Την συνέχεια την ξέρετε. Έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Γκάζι, κάθε μέρα, με φροντίδα όχι μόνο τα μαθήματα του σχολείου, αλλά την επίλυση καθημερινών προβλημάτων, την ενασχόληση με την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, την επαφή τους με των πολιτισμό και την πλήρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν ως εξής.

Η φετινή σχολική χρονιά ήταν μια χρονιά μεστή από προσπάθεια και επιτυχίες. Όλες αυτές τι προσπάθειες τις υλοποίησαν τα 58 παιδιά του κέντρου και οι 70 ενεργοί εθελοντές του. Ξεκινώντας την σχολική χρονιά, είχαμε 5 παιδιά στο Λύκειο, 18 παιδιά στο Γυμνάσιο και 35 παιδιά στις τάξεις του Δημοτικού. Στο πλαίσιο του «λίγο καλύτερα», εκτός από τα υποστηρικτικά μαθήματα για το σχολείο, φέτος οργανώσαμε και κάποιες ιδιαίτερες δραστηριότητες. Μια από τις πιο σημαντικές είναι η καθιέρωση μεσημβρινών μαθημάτων ανάγνωσης για τα παιδιά της α’ και β’ δημοτικού. Η επιτυχία των μαθημάτων ήταν αξιοσημείωτη κι έτσι τώρα τα παιδιά μπορούν να περάσουν στην επόμενη τάξη, χωρίς να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ανάγνωση που θα δυσκολεύουν τη μελέτη και την πρόοδό τους. Παράλληλα καθιερώθηκε συνάντηση όλων των παιδιών μια φορά το δίμηνο, συνάντηση που προσέφερε στη λειτουργία του κέντρου σημαντική ώθηση, μια και δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά να πουν την γνώμη τους για τη λειτουργία του κέντρου επικοινωνίας.

Εκτός από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, προσπαθήσαμε να αναλάβουμε και πολιτιστικές δράσεις. Σε μια προσπάθεια εξοικείωσης των παιδιών με το θέατρο, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 5 θεατρικές παραστάσεις. Επιπλέον παρακολούθησαν και δύο κινηματογραφικές ταινίες. Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στον τομέα του αθλητισμού πολύ σημαντική στιγμή της χρονιάς ήταν και η δημιουργία δύο ομάδων ποδοσφαίρου από 18 παιδιά του κέντρου που συμμετέχουν σε ποδοσφαιρικά τουρνουά.

Η ομάδα του πυλού έφερε στην επιφάνεια κρυφά ταλέντα, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη «υποστηρικτική ομάδα» για τις γυναίκες.



Όλα αυτά τα πράγματα έχει σημασία να τονιστεί, ότι γίνονται όλα από εθελοντές. Όλα , μα όλα. Δεν έχουμε λάβει ποτέ καμμία επιχορήγηση ή χρηματοδότηση και τα έσοδά μας πηγάζουν από τις συνδρομές των υποστηρικτών μας και το Χριστουγεννιάτικο Bazaar που κάνουμε κάθε χρόνο το οποίο υποστηρίζεται από μια αφοσιωμένη ομάδα εθελοντών και πάρα πολλούς υποστηρικτές, ιδιώτες καθώς και εταιρείες που μας στηρίζουν προσφέροντάς μας τα προϊόντα που διαθέτουμε. Γι αυτό και οι Δρόμοι Ζωής τιμήθηκαν με το βραβείο «νησίδες ποιότητας» για την εθελοντική τους προσφορά.

Δεν έχω να σας πω άλλα.
Ήθελα να κάνω λίγο περισσότερο σαφές ποιοι είναι οι Δρόμοι Ζωής που σας λέω τόσο συχνά. Αυτό πάντως που εμένα με γοήτευσε σ’ αυτή την προσπάθεια είναι ακριβώς ο εθελοντισμός. Ο αληθινός εθελοντισμός. Ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν τους Δρόμους, είναι αφοσιωμένοι στους συνανθρώπους τους και δεν νομίζουν ότι καθάρισαν με την φιλανθρωπία δίνοντας απλώς χρήματα για τους «λιγότερο τυχερούς». Δίνουν το υστέρημα του χρόνου τους και το πλεόνασμα του ψυχικού τους πλούτου για να είναι δίπλα σ’ αυτόν που τους χρειάζεται. Και τον αντιμετωπίζουν σαν ισότιμο. Όχι σαν ευεργετημένο. Σαν φίλο.

Αυτά τα λίγα, για να περιγράψω μια εμπειρία ζωής, που όλα τα βιβλία και όλα τα ταξίδια του κόσμου, δεν στη δίνουν. Κάθε φορά που πάμε στο κέντρο επικοινωνίας φεύγουμε πλουσιότεροι. Υπάρχει καλύτερος λόγος για να πηγαίνουμε?

Καληνύχτα Ιρφάν. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ?

Ήταν η γειτόνισσα στο τηλέφωνο.
- Έχω να σου πω ένα πολύ δυσάρεστο νέο.
- Το περίεργο θα ήταν να έχεις να μου πεις ευχάριστω.
Έχω τις κλειστές μου αυτόν τον καιρό. Πνίγομαι στη δουλειά, δεν παίρνω ανάσα. Όλα μου φαίνονται βουνό.
- Το νέο που θα σου πω, είναι πραγματικά δυσάρεστο.
- Τι έγινε ρε?
- Ο Ιρφάν. Παύση. Πέθανε.

Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της με τον ίδιο τρόπο που βγαίνουν πάντα. Όπως πάντα βγαίνουν οι λέξεις από τα στόματα τον ανθρώπων. Θέλω να πω, όσο κι αν θλίβεσαι, όσο κι αν κομπιάζεις, οι λέξεις δεν αλλάζουν. Είναι πάντα ίδιες. Κυλάνε από το στόμα αποστασιοποιημένες. Γεννήθηκε, πέθανε. Αλλάζει το ύφος, αλλάζει η εκφορά, αλλάζεις εσύ. Ο τρόπος που προφέρεις δεν αλλάζει. Και απορείς με το πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα σου η λέξη «πέθανε». Πόσο μακριά είσαι από το οριστικό, το αμετάκλητο, το αξεπέραστο. Πόσο μικρός και μόνος και αμήχανος.














Τον είχα πάρει στην αγκαλιά μου. Τον είχα κρατήσει. Ήταν ελαφρύς σαν φτεράκι. Ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τα ματάκια του μεγάλα κι ορθάνοιχτα. Του έκαναν εντύπωση τα ξύλινα βραχιόλια μου, τα κόκκινα νύχια μου, η καρφίτσα που φορούσα στο πέτο. Ότι ήταν μεγάλο γυαλιστερό και με έντονο χρώμα. Του μιλούσα με τη φωνή που μιλούσα στα μωρά και τα ζώα. Στη Μελένια, στην Μάγια στο βαφτιστήρι, στα κουτάβια, στα πολύ μικρά μωρά. Με καταλάβαινε. Μου γελούσε. Το χεράκι του ήταν πολύ δυνατό. Έπιανε το χέρι μου και το κρατούσε δυνατά.

Η μαμά του, 20 χρονών. Η ίδια, ένα κοριτσάκι. Άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πεισματικά αφοσιωμένη στον αγώνα να επιβιώσει το μωρό που γέννησε. Σαν η ζωή που του έδωσε να μην ήταν όλη. Να ήταν μέρος. Ένα όχι αρκετό μέρος. Κι έβαζε κι άλλη από τη δική της. Συνέχεια. Έβαζε ζωή για να συμπληρώσει του Ιρφάν. Όμως το δοχείο δε γέμιζε. Αντίθετα, άδειαζε.

Θυμάμαι πέρσυ, που είχαμε ξεκινήσει τις προσπάθειες να μαζέψουμε χρήματα για την εγχείρηση. Ήταν ένα μικρό διάστημα, στο οποίο άνθισε η ελπίδα. Οι φίλοι μου, οι γονείς οι συγγενείς, οι υποστηρικτές των Δρόμων Ζωής, έδωσαν ό,τι μπορούσαν. Ένας φίλος έδωσε ένα μεγάλο ποσό. Πολύ μεγάλο. Δεν ήθελε να ξέρει τ’ όνομά του κανείς. Τι να του πω? Τι να πω στους άλλους? Φίλοι, τα χρήματά σας δεν φτάσανε για πάντα. Φτάσανε για ένα χρόνο. Τόση ζωή δώσανε. Κι όσα και να ήτανε τόση θα δίνανε. Το δοχείο δεν γεμίζει με λεφτά. Δεν γεμίζει με τίποτε.

Καταλαβαίνω τώρα, ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό. Το έλεγαν όλοι. Το παιδί είναι ανεγχείρητο. Όμως εγώ δεν άκουγα αυτό που έλεγαν. Δεν το μετέφραζα σωστά. Δεν καταλάβαινα «το παιδί θα πεθάνει». Καταλάβαινα θα ζήσει όπως είναι». Δεν ήθελα να πεθάνει. Μου φαινόταν άδικο. Ο θάνατος όμως δεν είναι ποτέ δίκαιος ή άδικος. Απλώς είναι. Και οι προσπάθειες της Αισέ, οι ελπίδες μου, οι βοήθειά σας, πέσανε στο κενό. Δεν μου φαίνεται λιγότερο άδικο τώρα. Απλώς έχω καταλάβει, ότι ακόμα κι όταν ξέραμε ότι δεν έπαιρνε επέμβαση, εξακολουθούσαμε να ελπίζουμε. Γιατί χωρίς ελπίδα, δεν γίνεται προσπάθεια. Γιατί χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτε.

Η ελπίδα μα συντηρεί στη ζωή. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος αλλάζει. Ο Θεός ξέρει πόσο το πιστεύω αυτό. Είναι η αλήθεια με την οποία πορεύομαι. Αν ένα πρωί ξυπνήσω και δω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, δεν θα έχει νόημα η ζωή μου. Και αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια με κλόνισε. Μ’ έριξε στα γόνατα. Μου ‘δειξε ότι δεν έχω τον έλεγχο σε τίποτε. Έχω μόνο την ελπίδα και τα χέρια μου να δουλέψω. Και την ελπίδα. Κι άλλη ελπίδα. Κι ένα όραμα που κυνηγάω από παιδί με ματωμένα γόνατα. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Έχω μια ανάγκη να το λέω συνέχεια. Να το πω χίλιες φορές. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Ελπίζουμε το ισοζύγιο να είναι στο τέλος θετικό. Να είναι λιγότερες οι αποτυχίες από τις επιτυχίες.

Με τσάκισε. Με συνέτριψε αυτός ο θάνατος. Μ’ έκανε κομμάτια.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη χαρά που ένοιωθα το βράδυ της Κυριακής, όταν τέλειωσε η γιορτή. Την ώρα που ήθελα να δοξάσω τον Θεό για την ευλογία αυτή που είδα. Τα μάτια των παιδιών γελαστά. Τα παιδιά στα πόστα τους. Δίπλα μας. Δίπλα στους εθελοντές. Να δουλεύουν γι αυτό που όλοι πιστεύουμε. Ότι ο κόσμος αλλάζει. Δυστυχώς, όχι για σένα, Ιρφάν μου.
Μικρέ μου τρυφερούλη, με τα μικρά δαχτυλάκια, τα μεγάλα μάτια και τα χλωμά μάγουλα.

Ζητείται, ξανά, ελπίς.

Καληνύχτα Ιρφάν. Και δεν θα σου πω, «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ».
Ότι μπορώ, θα το αλλάξω εγώ. Και θα στο αφιερώσω. Και θα σε θυμάμαι. Θα φωτίζεις το δρόμο μου. Το Δρόμο της Ζωής μου.

Καληνύχτα.

Πρόσκληση σε γιορτή!!!!

Η γιορτή αυτή στην οποία θα μου δώσετε μεγάλη χαρά αν έρθετε, είναι η σημαντικότερη εκδήλωση των Δρόμων Ζωής, στη διάρκεια του έτους. Είναι η στιγμή ακριβώς, που όλοι, υποστηρικτές, εθελοντές, φίλοι και απλοί παρατηρητές, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα αποτελέσματα της συλλογικής μας προσπάθειας.

Εννοείται πως η είσοδος είναι δωρεάν.

Σας περιμένουμε με λαχτάρα.


Magica de Spell

Για τον Αθήναιο

Mayiatiko Stefani 1
Originally uploaded by emotional anaemia.

Για να μη μου παραπονιέστε.
Δεν ταιριάζει με το "μύθο" σας.

Magica

Post Modern Ratattouille

post modern ratattouille
Originally uploaded by emotional anaemia.

Μπριάμ, τουρλού, ρατατούιγ, όπως και να το πείτε, ήταν το χειρότερό μου φαγητό.
Τις περισσότερες φορές στην κατσαρόλα και με τόνους ντομάτας, κατέληγε να είναι κοκκινιστά λαχανικά. Υπάρχουν δε, δυο λαχανικά που ποτέ δεν μπόρεσα να φάω κοκκινιστά. Οι πατάτες και τα κολοκυθάκια. Στη δική μου, ξανθιά λογική, κάποια ξένα κέντρα εξουσίας, περιλάβανε το κολοκυθάκι και την πατάτα, τα αγαπημένα μου και τα τυλίξανε με ντομάτα ίσα-ίσα για να μην τρώγονται. Κι έτσι ποτέ δεν έφτιαξα αυτό το φαί. Μια και όπου το έφαγα ήταν κοκκινιστό της κατσαρόλας.

Πριν λίγο καιρό, ήθελα να φτιάξω ένα συνοδευτικό πολύχρωμο, νηστίσιμο και με λίγες θερμίδες. Να ξέρετε, δεν υπάρχει χειρότερη περίοδος από τη νηστεία για να κάνεις τραπέζια. Μα δεν υπάρχει, σας τ’ ορκίζομαι. Τέλος πάντων, οι καλεσμένοι, ήταν αφενός πολύ αγαπημένοι μου, αφετέρου οι πιο ιπποτικοί και gallants τύποι, που μπορείτε να φανταστείτε. Κι έτσι, τους προσκάλεσα με την σιγουριά, πως ότι και να γίνει δεν θα μου έφερναν το φαί στο κεφάλι.

Για να φτιάξω λοιπόν το συνοδευτικό μου (ελληνιστί σάιντ ντις), έλαβον τα εξής :

3 μελιτζάνες
1 κιλό κολοκυθάκια λιανούλια
1 κεσεδάκι ντοματίνια τσέρρυ
2 πιπεριές φλωρίνης
(Προαιρετικά : κρεμμύδια, πατάτες, καρόττα)
1 φούχτα θυμάτι από τη γλάστρα
3 σκελίδες σκόρδο (για να μην ξεχνιόμαστε)
3 κ.σ. πέστο τζενοβέζε
3 κ.σ. ελαιόλαδο
Πιπέρι χονδρό
Αλάτι θαλασσινό με αρωματικά από τα ωραία μυλέλια.

Κατ’ αρχήν ξεπικρίστε τις μελιτζάνες. Δεν υπάρχει βασικότερο βήμα σε οποιαδήποτε συνταγή με μελιτζάνα. Κόψτε τις σε μεγάλα κυβάκια και αλατίστε τις. Το αλάτι κάνει την στρυχνίνη της μελιτζάνας να βγαίνει κι έτσι της αφαιρεί την πικρίλα. Όταν τα κυβάκια της μελιτζάνας έχουν γεμίσει από καφέ δροσοσταλίδες, ξεπλύνετέ τα. Είναι έτοιμα για χρήση.

Κόψτε τα κολοκυθάκια σε ροδέλες όχι πολύ λεπτές γιατί με το ψήσιμο μαζεύουν.
Κόψτε τις πιπεριές σε τετράγωνα κομμάτια.
Πλύντε τα ντοματίνια.
Ανακατέψτε όλα τα λάχανικά σε ένα πυρέξ.
Πασπαλίστε από πάνω το σκόρδο ψιλοκομμένο.
Ραντίστε με το λάδι ανακατεμένο με το πέστο.
Στολίστε με τα κλαδάκια του θυμαριού
Προσθέστε το αλάτι και το πιπέρι χονδροκοπανισμένα.

Ψήστε στο φούρνο στους 180 βαθμούς. Σε περίπου 20 λεπτά, ανακατέψτε το φαγητό μία φορά. Συνεχίστε το ψήσιμο για άλλα 20 λεπτά περίπου.

Σερβίρετε χλιαρό, ή κρύο σαν κύριο ή συνοδευτικό πιάτο.
Λουκούμι, ελαφρύ, πολύχρωμο, η χαρά του καλοκαιριού.
Σήμερα που θα το ξανακάνω, θα προσθέσω κρεμμύδια κομμένα στα τέσσερα και κάπαρη.

Για το πεφταστέρι. Με την αγάπη μου.


Magica de Spell

Πω,πω κλεισούρα!

Misty Morning
Originally uploaded by Turambar.

Γέμισε αράχνες κι υγρασία το σπιτάκι μου.

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Πνίγομαι στη δουλειά αυτόν τον καιρό, αλλά εδώ που τα λέμε έχω και στο πίσω μέρος του μυαλού μου, οτι΄σε ό,τι με αφορά, είναι μάλλον υγιέστερο να μην είμαι στον ιστό, παρά να είμαι.

Ελπίζω να μου είστε καλά.
Ήθελα να σας γράψω μια συνταγήαγαπημένη αλλά είχε πολύ πιπεριά κι είπα μήπως ο διαδικτυακός μου αγαπημένος, ο Αθήναιος, με κακοχαρακτηρήσει. Δεν βαριέσαι, επειδή τον έχω κόψει για μεγάλη και συγχωρητική καρδιά, μπορεί να την γράψω τελικά.

Τα ξαναλέμε, φιλιά σε όλους, ελπίζω να μάθω κανένα νεό σας. Εγώ, έχω πολλά να σας πω.

Magica de Spell