Αδέξια αφήγηση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας.

banksy old street
Originally uploaded by Stew Dean.

Για την Ειρήνη, το Σπύρο και όλους όσους ζητούν να μάθουν περισσότερα για τους Δρόμους Ζωής.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από περίπου 10 χρόνια. Την ξεκίνησαν ο Κώστας και η Μάτα Βαρλά με μια παρέα φίλων, στην προσπάθειά τους, αρχικά, να ανιχνεύσουν μέσα τους ποιότητες και δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Ένα σεμινάριο συνταξιούχων κοινωνικών λειτουργών για τα παιδιά των φαναριών κι ένας δάσκαλος, τους έδειξαν το δρόμο για το Γκάζι.

Η πρώτη επαφή με τα παιδιά, έγινε συμπτωματικά τέτοια εποχή πριν10 χρόνια. Στη γιορτή του σχολείου. Λίγο μετά μια δεύτερη προσέγγιση έγινε στο καφενείο της γειτονιάς, με του γονείς, τους πατεράδες των παιδιών.

Προέκυψε ότι κάποια από αυτά τα παιδιά, ήταν παιδιά τουρκόφωνων οικογενειών Ελλήνων Μουσουλμάνων από την Κομοτηνή. Η ακτημοσύνη και η φτώχεια, είχε στείλει τις οικογένειες να ζήσουν στην Αθήνα. H οικογενειακή και κοινωνική δομή έφερνε σε επαφή τα παιδιά με την Ελληνική γλώσσα, μόλις στην ηλικία των 4-5 ετών που έβγαιναν στο δρόμο να παίξουν με ελληνόφωνα παιδιά. Η τόσο μικρή επαφή όμως με την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης και η αδυναμία των γονέων να αντιληφθούν την ανάγκη και το όφελος της εκπαίδευσης, είχε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολείου. Έτσι, μη βγάζοντάς τα πέρα με μια «ξένη γλώσσα» εγκατέλειπαν το σχολείο πολύ νωρίς.

Η ιδέα της Μάτας και του Κώστα, ήταν να μαζευτούν μερικοί εθελοντές και να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Πόσο απλό είναι, έ! Έτσι κι έγινε, που λένε και στα παραμύθια. Οι γονείς των παιδιών, δικαιολογημένα δύσπιστοι τους ανέκριναν κανονικά πριν πάρουν την απόφαση να τους καλέσουν στο σπίτι για να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Φυσικά, τότε αποκαλύφθηκε το μέγεθος του προβλήματος, όταν ανακάλυψαν στην πράξη ότι ένα παιδί που πήγαινε Πρώτη γυμνασίου, με δυσκολία διάβαζε ένα κείμενο για τη Δευτέρα δημοτικού. Όμως για κάθε πρόβλημα, υπάρχει τουλάχιστον μία λύση. Κι έτσι εκείνη η πρώτη παρέα κάλεσε τους Γιατρούς του Κόσμου, οργάνωσαν ομαδικούς εμβολιασμούς στο καφενείο, ενημερώσεις σε θέματα υγείας, επισκέψεις σε εθελοντές οδοντιάτρους, μια τεράστια προσπάθεια, που απέφερε καρπούς. Κι όλα αυτά έγιναν με πολύ πολύ αργά και προσεκτικά βήματα. Κύριο μέλημα των εθελοντών ήταν να μη διαταραχτεί η ισορροπία της κοινότητας, να μην προσβάλλουν συνήθειες, κοινωνικές και οικογενειακές δομές και να έχει η προσπάθειά τους διάρκεια.

Η Μάτα θυμάται ακόμα τη φράση που άκουσε τότε στην αρχή από το στόμα ενός παιδιού : «Εμείς, κυρία, δεν πάμε γυμνάσιο.» «Και ποιος θα σ’ εμποδίσει?» …Τα μάτια του παιδιού έδωσαν την απάντηση, ίσως για πρώτη φορά σκέφτηκε το παιδί αυτό ότι η εκπαίδευση ήταν δικαίωμα και το είχε.

Λίγο αργότερα, γράφτηκε το πρώτο παιδί στο Γυμνάσιο. Και τότε, γύρισε η βόλτα για το Γκάζι. Φάνηκε καθαρά πια η ανάγκη για ένα χώρο δραστηριοποίησης των εθελοντών κι έτσι πήραν μορφή οι Δρόμοι Ζωής και δημιουργήθηκε το κέντρο επικοινωνίας. Τα πρώτα 3 νοίκια ήταν προσφορές φίλων, μαζί με ότι έπιπλο, βιβλίο, παιχνίδι και χρωματιστό μολύβι είχαν διαθέσιμο. Το Σεπτέμβριο του 2000, όταν άνοιξαν οι πόρτες του κέντρου, τα παιδιά είχαν φτάσει πριν τους εθελοντές. Η μικρή, τότε, Μελτέμ χαρούμενα ένα βράδυ είπε ρυθμικά μια φράση που έγινε και είναι σλόγκαν εμψύχωσης για όλους, «Στο Γκάζι ο κόσμος αλλάζει». Όταν καλέσανε για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μας στο πάρτι χριστιανού συμμαθητή του κι αυτό έβαλε τα καλά του και πήγε κρατώντας κι ένα δωράκι, είδαμε την πρώτη μικρή σχισμή σ’ ένα κατεστημένο που θα έπρεπε να καταρρεύσει για όλους μας. …..και για την συνέχεια της ιστορίας, το παιδί που πρώτο πήγε σε πάρτι με το δωράκι του φέτος έχοντας τελειώσει τη Σιβιτανίδειο (ηλεκτρολόγος) ελπίζει ότι θα συνεχίσει τις σπουδές του στα Τ.Ε.Ι

Την συνέχεια την ξέρετε. Έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Γκάζι, κάθε μέρα, με φροντίδα όχι μόνο τα μαθήματα του σχολείου, αλλά την επίλυση καθημερινών προβλημάτων, την ενασχόληση με την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, την επαφή τους με των πολιτισμό και την πλήρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν ως εξής.

Η φετινή σχολική χρονιά ήταν μια χρονιά μεστή από προσπάθεια και επιτυχίες. Όλες αυτές τι προσπάθειες τις υλοποίησαν τα 58 παιδιά του κέντρου και οι 70 ενεργοί εθελοντές του. Ξεκινώντας την σχολική χρονιά, είχαμε 5 παιδιά στο Λύκειο, 18 παιδιά στο Γυμνάσιο και 35 παιδιά στις τάξεις του Δημοτικού. Στο πλαίσιο του «λίγο καλύτερα», εκτός από τα υποστηρικτικά μαθήματα για το σχολείο, φέτος οργανώσαμε και κάποιες ιδιαίτερες δραστηριότητες. Μια από τις πιο σημαντικές είναι η καθιέρωση μεσημβρινών μαθημάτων ανάγνωσης για τα παιδιά της α’ και β’ δημοτικού. Η επιτυχία των μαθημάτων ήταν αξιοσημείωτη κι έτσι τώρα τα παιδιά μπορούν να περάσουν στην επόμενη τάξη, χωρίς να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ανάγνωση που θα δυσκολεύουν τη μελέτη και την πρόοδό τους. Παράλληλα καθιερώθηκε συνάντηση όλων των παιδιών μια φορά το δίμηνο, συνάντηση που προσέφερε στη λειτουργία του κέντρου σημαντική ώθηση, μια και δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά να πουν την γνώμη τους για τη λειτουργία του κέντρου επικοινωνίας.

Εκτός από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, προσπαθήσαμε να αναλάβουμε και πολιτιστικές δράσεις. Σε μια προσπάθεια εξοικείωσης των παιδιών με το θέατρο, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 5 θεατρικές παραστάσεις. Επιπλέον παρακολούθησαν και δύο κινηματογραφικές ταινίες. Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στον τομέα του αθλητισμού πολύ σημαντική στιγμή της χρονιάς ήταν και η δημιουργία δύο ομάδων ποδοσφαίρου από 18 παιδιά του κέντρου που συμμετέχουν σε ποδοσφαιρικά τουρνουά.

Η ομάδα του πυλού έφερε στην επιφάνεια κρυφά ταλέντα, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη «υποστηρικτική ομάδα» για τις γυναίκες.



Όλα αυτά τα πράγματα έχει σημασία να τονιστεί, ότι γίνονται όλα από εθελοντές. Όλα , μα όλα. Δεν έχουμε λάβει ποτέ καμμία επιχορήγηση ή χρηματοδότηση και τα έσοδά μας πηγάζουν από τις συνδρομές των υποστηρικτών μας και το Χριστουγεννιάτικο Bazaar που κάνουμε κάθε χρόνο το οποίο υποστηρίζεται από μια αφοσιωμένη ομάδα εθελοντών και πάρα πολλούς υποστηρικτές, ιδιώτες καθώς και εταιρείες που μας στηρίζουν προσφέροντάς μας τα προϊόντα που διαθέτουμε. Γι αυτό και οι Δρόμοι Ζωής τιμήθηκαν με το βραβείο «νησίδες ποιότητας» για την εθελοντική τους προσφορά.

Δεν έχω να σας πω άλλα.
Ήθελα να κάνω λίγο περισσότερο σαφές ποιοι είναι οι Δρόμοι Ζωής που σας λέω τόσο συχνά. Αυτό πάντως που εμένα με γοήτευσε σ’ αυτή την προσπάθεια είναι ακριβώς ο εθελοντισμός. Ο αληθινός εθελοντισμός. Ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν τους Δρόμους, είναι αφοσιωμένοι στους συνανθρώπους τους και δεν νομίζουν ότι καθάρισαν με την φιλανθρωπία δίνοντας απλώς χρήματα για τους «λιγότερο τυχερούς». Δίνουν το υστέρημα του χρόνου τους και το πλεόνασμα του ψυχικού τους πλούτου για να είναι δίπλα σ’ αυτόν που τους χρειάζεται. Και τον αντιμετωπίζουν σαν ισότιμο. Όχι σαν ευεργετημένο. Σαν φίλο.

Αυτά τα λίγα, για να περιγράψω μια εμπειρία ζωής, που όλα τα βιβλία και όλα τα ταξίδια του κόσμου, δεν στη δίνουν. Κάθε φορά που πάμε στο κέντρο επικοινωνίας φεύγουμε πλουσιότεροι. Υπάρχει καλύτερος λόγος για να πηγαίνουμε?