Καληνύχτα Ιρφάν. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ?

Ήταν η γειτόνισσα στο τηλέφωνο.
- Έχω να σου πω ένα πολύ δυσάρεστο νέο.
- Το περίεργο θα ήταν να έχεις να μου πεις ευχάριστω.
Έχω τις κλειστές μου αυτόν τον καιρό. Πνίγομαι στη δουλειά, δεν παίρνω ανάσα. Όλα μου φαίνονται βουνό.
- Το νέο που θα σου πω, είναι πραγματικά δυσάρεστο.
- Τι έγινε ρε?
- Ο Ιρφάν. Παύση. Πέθανε.

Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της με τον ίδιο τρόπο που βγαίνουν πάντα. Όπως πάντα βγαίνουν οι λέξεις από τα στόματα τον ανθρώπων. Θέλω να πω, όσο κι αν θλίβεσαι, όσο κι αν κομπιάζεις, οι λέξεις δεν αλλάζουν. Είναι πάντα ίδιες. Κυλάνε από το στόμα αποστασιοποιημένες. Γεννήθηκε, πέθανε. Αλλάζει το ύφος, αλλάζει η εκφορά, αλλάζεις εσύ. Ο τρόπος που προφέρεις δεν αλλάζει. Και απορείς με το πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα σου η λέξη «πέθανε». Πόσο μακριά είσαι από το οριστικό, το αμετάκλητο, το αξεπέραστο. Πόσο μικρός και μόνος και αμήχανος.














Τον είχα πάρει στην αγκαλιά μου. Τον είχα κρατήσει. Ήταν ελαφρύς σαν φτεράκι. Ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τα ματάκια του μεγάλα κι ορθάνοιχτα. Του έκαναν εντύπωση τα ξύλινα βραχιόλια μου, τα κόκκινα νύχια μου, η καρφίτσα που φορούσα στο πέτο. Ότι ήταν μεγάλο γυαλιστερό και με έντονο χρώμα. Του μιλούσα με τη φωνή που μιλούσα στα μωρά και τα ζώα. Στη Μελένια, στην Μάγια στο βαφτιστήρι, στα κουτάβια, στα πολύ μικρά μωρά. Με καταλάβαινε. Μου γελούσε. Το χεράκι του ήταν πολύ δυνατό. Έπιανε το χέρι μου και το κρατούσε δυνατά.

Η μαμά του, 20 χρονών. Η ίδια, ένα κοριτσάκι. Άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πεισματικά αφοσιωμένη στον αγώνα να επιβιώσει το μωρό που γέννησε. Σαν η ζωή που του έδωσε να μην ήταν όλη. Να ήταν μέρος. Ένα όχι αρκετό μέρος. Κι έβαζε κι άλλη από τη δική της. Συνέχεια. Έβαζε ζωή για να συμπληρώσει του Ιρφάν. Όμως το δοχείο δε γέμιζε. Αντίθετα, άδειαζε.

Θυμάμαι πέρσυ, που είχαμε ξεκινήσει τις προσπάθειες να μαζέψουμε χρήματα για την εγχείρηση. Ήταν ένα μικρό διάστημα, στο οποίο άνθισε η ελπίδα. Οι φίλοι μου, οι γονείς οι συγγενείς, οι υποστηρικτές των Δρόμων Ζωής, έδωσαν ό,τι μπορούσαν. Ένας φίλος έδωσε ένα μεγάλο ποσό. Πολύ μεγάλο. Δεν ήθελε να ξέρει τ’ όνομά του κανείς. Τι να του πω? Τι να πω στους άλλους? Φίλοι, τα χρήματά σας δεν φτάσανε για πάντα. Φτάσανε για ένα χρόνο. Τόση ζωή δώσανε. Κι όσα και να ήτανε τόση θα δίνανε. Το δοχείο δεν γεμίζει με λεφτά. Δεν γεμίζει με τίποτε.

Καταλαβαίνω τώρα, ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό. Το έλεγαν όλοι. Το παιδί είναι ανεγχείρητο. Όμως εγώ δεν άκουγα αυτό που έλεγαν. Δεν το μετέφραζα σωστά. Δεν καταλάβαινα «το παιδί θα πεθάνει». Καταλάβαινα θα ζήσει όπως είναι». Δεν ήθελα να πεθάνει. Μου φαινόταν άδικο. Ο θάνατος όμως δεν είναι ποτέ δίκαιος ή άδικος. Απλώς είναι. Και οι προσπάθειες της Αισέ, οι ελπίδες μου, οι βοήθειά σας, πέσανε στο κενό. Δεν μου φαίνεται λιγότερο άδικο τώρα. Απλώς έχω καταλάβει, ότι ακόμα κι όταν ξέραμε ότι δεν έπαιρνε επέμβαση, εξακολουθούσαμε να ελπίζουμε. Γιατί χωρίς ελπίδα, δεν γίνεται προσπάθεια. Γιατί χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτε.

Η ελπίδα μα συντηρεί στη ζωή. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος αλλάζει. Ο Θεός ξέρει πόσο το πιστεύω αυτό. Είναι η αλήθεια με την οποία πορεύομαι. Αν ένα πρωί ξυπνήσω και δω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, δεν θα έχει νόημα η ζωή μου. Και αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια με κλόνισε. Μ’ έριξε στα γόνατα. Μου ‘δειξε ότι δεν έχω τον έλεγχο σε τίποτε. Έχω μόνο την ελπίδα και τα χέρια μου να δουλέψω. Και την ελπίδα. Κι άλλη ελπίδα. Κι ένα όραμα που κυνηγάω από παιδί με ματωμένα γόνατα. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Έχω μια ανάγκη να το λέω συνέχεια. Να το πω χίλιες φορές. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Ελπίζουμε το ισοζύγιο να είναι στο τέλος θετικό. Να είναι λιγότερες οι αποτυχίες από τις επιτυχίες.

Με τσάκισε. Με συνέτριψε αυτός ο θάνατος. Μ’ έκανε κομμάτια.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη χαρά που ένοιωθα το βράδυ της Κυριακής, όταν τέλειωσε η γιορτή. Την ώρα που ήθελα να δοξάσω τον Θεό για την ευλογία αυτή που είδα. Τα μάτια των παιδιών γελαστά. Τα παιδιά στα πόστα τους. Δίπλα μας. Δίπλα στους εθελοντές. Να δουλεύουν γι αυτό που όλοι πιστεύουμε. Ότι ο κόσμος αλλάζει. Δυστυχώς, όχι για σένα, Ιρφάν μου.
Μικρέ μου τρυφερούλη, με τα μικρά δαχτυλάκια, τα μεγάλα μάτια και τα χλωμά μάγουλα.

Ζητείται, ξανά, ελπίς.

Καληνύχτα Ιρφάν. Και δεν θα σου πω, «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ».
Ότι μπορώ, θα το αλλάξω εγώ. Και θα στο αφιερώσω. Και θα σε θυμάμαι. Θα φωτίζεις το δρόμο μου. Το Δρόμο της Ζωής μου.

Καληνύχτα.