Leftovers
Originally uploaded by John Baird.
Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο και οι αποχρώσεις του. Θέλω η ζωή να είναι φωτεινή και λαμπερή σαν τη φλούδα της ντομάτας γυαλισμένη πάνω στην μαγειρική ποδιά, όπως την κυττάζω και καθρεφτίζομαι μέσα της λίγο πριν τη δαγκώσω. Κόκκινο ντοματί παλλόμενο και λαμπερό.
Όμως αγαπώ και το μαύρο. Γιατί? Γιατί το μαύρο δίνει βάθος και βιμπράτο στα χρώματα της ζωής, όπως η καστανή ζάχαρη στη σοκολάτα. Είναι επίσης το χρώμα της περισυλλογής. Το χρώμα της συγκέντρωσης στον εαυτό σου.
Οι μέρες των γιορτών, είναι για μένα μέρες περισυλλογής. Μέρες πασπαλισμένες με την χαρακτηριστική εφηβική μελαγχολία που μακάρι να μην αποχωριστώ ποτέ. Ακόμα και φέτος, που οπλισμένη με μεγάλο θάρρος αποφάσισα να περάσω το βράδυ της πρωτοχρονιάς «αυτή τη νύχτα που σκοτώνει» με κέφι και αγαπημένους φίλους, αυτή η μελαγχολία με ζώνει. Νοιώθω ότι έχω ζήσει τη μισή μου ζωή. Αναρωτιέμαι αν ο τρόπος που την έζησα δικαιώνει το σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου. Δεν ξέρω. Νομίζω πως σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχει απάντηση.
Καμμιά φορά, ένοιωθα ένα εσωτερικό κρύο αυτές τις μέρες. Φέτος δεν το χω νοιώσει. Είμαι καλά. Όμως αυτή η συναισθηματική αναιμία που περιγράφει ο Ezra Pound, με θυμήθηκε. Και τα χρώματα απορροφήθηκαν όλα από την ψυχή μου με αποτέλεσμα να φαίνεται μαύρη. Όμως δεν είναι. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι το μαύρο προκύπτει όταν μια επιφάνεια απορροφάει όλα τα χρώματα. Τα χρώματα λοιπόν, τα έχω. Και θα σας τα ξαναδώσω. Είναι που τα έχω λίγο ανάγκη για να περάσω τη νύχτα της πρωτοχρονιάς.
Δεν έχω New year’s resolution για φέτος. Είπα να ζήσω τη χρονιά που έρχεται με το μαλακό. Να μην πάρω αποφάσεις. Στο κάτω-κάτω, το «ντιβάνι» είναι εκεί και με περιμένει. Απόφαση δεν είναι κι αυτό? Κι ας είναι παρμένη πριν από χρόνια. Ίσως μια μικρούλα απόφαση να ήταν «να εκφράζω σ’ αυτό το blog όλα όσα περνάνε από το μυαλό μου και θα ‘θελα να μοιράζομαι» όχι μόνο συνταγές. Δεν ξέρω αν θα την πάρω. Υπάρχουν άλλοι μπλόγκερς που το κάνουν καλύτερα από μένα. Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά φοβάμαι καμμιά φορά μην μπω στο trip που πέφτει πολύς κόσμος και κυρίως οι διαδικτυακώς εκφραζόμενοι, ότι έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Είμαι σε μια φάση αναζήτησης της ποιότητας. Κι αυτή η φάση συχνά με φιμώνει. Από φόβο ότι αυτό που θέλω να πω δεν χρειάζεται σε κανέναν. Δεν θα λείψει από κανέναν αν δεν το μάθει. Ίσως με στοιχειώνει τελικά ο Προμηθέας και το στοίχημά του.
Μπα,… αυτός ο μονόλογος ίσως πρέπει να τελειώσει τελικά μ’ ένα resolution. Να πιστέψω κάποια στιγμή ότι δεν είμαι supergirl. Μπορώ να κλαίω άφοβα. Αρκεί να μη συμβαίνει πάνω από την κατσαρόλα.
Καλή κι αγαπημένη χρονιά σε όλους.
Και για να μην ξεχνιόμαστε
«αγαπάτε με»
Η προστακτική, είναι παρακλήσεως και εκθέσεως σημαντική.
11 comments:
Εμένα μ αρες και πως γράφεις και πως μιλάς και οι δυό συνταγές σου που δοκίμασα μ άρεσαν (κι άρεσαν και του αυτοκράτορα - αυτό που το βάζεις;) κι ας με τρόμαξε η ζύμη.
Μ αρες κι η ηλικία σου κι ο γυναικείος σου τρόπος κι η αίσθηση της κοινής αλήθειας που λέει ότι η "επιτυχία" για τον κόσμο είναι συνήθως ματαιότητα.
Κι η προστακτική σου μ αρες (που δεν μ αρεσουν αυτες καθόλου) -- η προστακτική σου ειν απ αυτές που πάνε με το μαύρο-κόκκινο (αναρχοπονηριά σου κάνω εδώ :-)
Χρόνια πολλά, καλή χρονια και το πιο όμορφο πάρτυ της ως τώρα ακέραιας ζωής σου εύχομαι!
Μιραντολίνα, σ' ευχαριστώ.
Για την στήριξη, για όλα.
Ανάμεσα στ' άλλα θα φτιάξω μια mousse σολωμού που θα την σερβίρω σε indivia. Αν πετύχει, την έχεις εξασφαλίσει την συνταγή.
Οι επιθυμίες σου ευχές μου.
Απίστευτη σύμπτωση. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο. Κάποτε ήταν το μαύρο κ τώρα μου αρέσει κάτι φορές γιατί με δείχνει απρόσιτο κ μοιραίο. ;-)
Κόκκινο παντού.
Σύμπτωση δεύτερη. Για κοίτα!Και οι δικές σας κατσαρόλες έχουν άσπρα στιγματάκια από τα άλατα που δεν καταφέρνει κανένα χημικό να καθαρίσει;Κατσαρόλες με άλατα από δάκρυα! Όπως κ οι δικές μου. Μάλιστα νομίζω ότι η ένταση του αγαπημένου μου κόκκινου ήταν ανάλογη των δακρύων που έχω χύσει μέσα στις κατσαρόλες μου. Όσο έκλαιγα,τόσο αγαπούσα το κόκκινο κ εβγαζα τα μαύρα.
Απόψε θα πιω στην υγειά των ονειροπαρμένων μαγείρων που έχουν κατσαρόλες μαύρες από τις μαγειριές κ με μια κρούστα άλατα από τα δάκρυα που έχουν χύσει μαγειρεύοντας σε αυτές!
Τιμημένες κατσαρόλες, εαν δεν είσασταν κ εσείς τι θα γινόμασταν κ εμείς οι ονειροπαρμένοι μάγειρες; :-)
Καλή χρονιά Μάγισσα.
ολοκοκκινη χρονια ευχομαι .
Αθήναιε,
μια γερόντισσα μου είπε κάποτε.Δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Αυτά που λέει ο κόσμοςσυμπτώσεις, εγώ τα λέω συναντήσεις.
Καλή χρονιά σας εύχομαι. Μόνο που δεν ξέρω τι είναι καλύτερα να σας ευχηθώ. Να κλείσει εκείνη η πληγή στην καρδιά που ανοίγει τις βρύσες και γεμίζουν οι κατσαρόλες άλατα, ή να μην κλείσει?
Να μην κλείσει. Αυτό σας εύχομαι. Αυτή η πληγή, είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Αυτή είναι που μας κρατάει νέους.
Ελπήνωρ, τι να πω.
Το ξέρεις οτι είσαι η αδυναμία μου. Εύχομαι και σε σένα ολοκόκκινη χρονιά και, ξανά,
σ' ευχαριστώ.
Magica, επρεπε να στο πω, η τελευταια σου συνταγη εσκισε!!Βεβαια, την εφτιαξα κατα προσεγγιση (9 στους 10 δεν ειχαν ακουστα τα κεδρομηλα) αλλα το αποτελεσμα ηταν ιδιαιτερα γευστικο και τους ενθουσιασε ολους (και μεταξυ μας, αυτο που αντεγραψα κυριως απο τη συνταγη σου, ηταν το κεφι σου!!)
Καλη Χρονιαααααααααααα! :-))
χρόνια πολλά καλυτερότερη χρονιά, γεμάτη χρώματα και όχι μόνο μαύρο και κόκκινο ;)
Ωραίο το κόκκινο, ωραιότερο το μαύρο (έναν μαζοχισμό τον έχω), πειράζει αν διαλέξω το πορτοκαλί του δειλινού;
Τούτο το πορτοκαλοκόκκινο τα λέει όλα! Για ένα τέτοιο πορτοκαλένιο δειλινό εν τω μέσω θέρους μόνο την ψυχή μου δεν δίνω!
Υ.Σ.
τούτη η τάρτα λεμονιού, η...ξινή του κερατά,ξέρεις.. έκλεψε καρδιές. Κατασπαράχθηκε στην υγειά σου και να φανταστεί κανείς πως τα 5 λεμόνια ίσον 10. Τόσο ζουμερά ήταν τα άτιμα!
Μάκια στα μαγουλάκια δροσεμένα από αλμυρές σταλιές.
Kali xronia se olous!!! :D
Ωραία μου κυρία, λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι τα αγόρια τα βιεννέζικα σας περιμένουν στη λοκάντα για βαλσάκι.
Τσεκάρετε τα e-mail accounts σας όποτε μπορέσετε. Το λέω γιατί την πατήσαμε την προηγούμενη φορά.
Post a Comment