Να σας ζητήσω μια χάρη?

Όπως σίγουρα όλοι ακούσατε, το Σάββατο που πέρασε, ήταν η δέκατη επέτειος από το θάνατο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

Γύρισα σήμερα το πρωί στο γραφείο, σίγουρη ότι η μπλογκόσφαιρα θα ήταν γεμάτη από λόγια γραμμές κι αφιερώσεις σ’ αυτή, την τόσο σημαντική επέτειο. Έψαξα σε όλα τα λινκς μου και δεν βρήκα τίποτε σχετικό, παρεκτός ένα μικρό μικρό σχολιάκι σ’ ένα άρθρο του πιτσιρίκου.

Θέλω να πιστεύω ότι η ημέρα αυτή πέρασε ντούκου γιατί ο καθένας τη θεώρησε τόσο σημαντική που δυσκολεύτηκε να μοιραστεί τα συναισθήματά του. Γιατί ίσως αφιερώθηκε στην ανάγνωση έργων του ποιητή και δεν πρόλαβε να γράψει γι αυτόν. Γιατί, η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη και δύσκολη και σκληρή που το ξέχασε. Αρνούμαι να πιστέψω ότι απλώς αδιαφορήσαμε συλλογικά για κάτι τέτοιο.

Θα σας πω τι είναι αυτό που με έκανε να στραφώ στην ποίηση. Τα τελευταία χρόνια, μερικοί το ξέρετε, πέρασα πολλά και δύσκολα, ανάμεσα σ’ αυτά και μια πολλή βαριά κατάθλιψη. Κάποια στιγμή, σε μια αναζήτηση, βρήκα ένα δικτυακό τόπο που φιλοξενεί ποιήματα των σημαντικότερων Αγγλόφωνων ποιητών. Θυμήθηκα τότε την αγάπη που είχα για την ποίηση από παιδί. Την αγάπη που εν μέρει μου εμφύσησε η μητέρα μου και που σ’ αυτήν βρήκε διέξοδο η δύσκολη εφηβεία μου. Θυμήθηκα την καθηγήτριά μου στα Νέα Ελληνικά την δεσποινίδα Ελπίδα Γούναρη, που η ματιά της πάνω στην ποίηση μ’ έσπρωξε να δω τους άλλους κόσμους, τους παράλληλους της ύπαρξής μου, της γλώσσας μου, της ψυχικής μου πατρίδας. Κι έτσι άρχισα να κάνω κάτι απλό. Κάθε πρωί, μόλις έμπαινα στο γραφείο, ξεκινούσα τη μέρα μου διαβάζοντας ένα ποίημα. Θυμήθηκα τον Σεφέρη, τον Ελύτη, μεγάλη μου αγάπη και οδηγό στο πανεπιστήμιο στους Γάλλους σουρρεαλιστές, τον Ελιοτ, το Ρίτσο, που τον ξαναβρήκα στα Ερωτικά του, ανακάλυψα την Κική Δημουλά, ξαναανακάλυψα τον Μπάυρον, αντίκρυσα για πρώτη φορά τον Poe, την Plath, τι να σας λέω μεγάλο ταξίδι.

Έτσι ξεκίνησε και ο Προμηθέας Λυόμενος. Αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν το πρώτο μου μπλογκ. Η ποίηση μ’ έκανε να σκεφτώ, ότι τίποτε από ότι σκέφτομαι να εκφράσω κάθε στιγμή δεν είναι καινούργιο και καινοτόμο στον χώρο της νόησης. Είμαι μια μετριότητα. Κάποιοι άλλοι, και μάλιστα πολύ ταλαντούχοι το έχουν εκφράσει με έναν συχνά ανυπέρβλητο τρόπο. Αναζητώντας λοιπόν τον δικό τους τρόπο να εκφράσουν κάτι που νοιώθω ή σκέφτομαι κι εγώ, βρίσκομαι συχνά μπροστά σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο στην ομορφιά, τον πόνο, την λύπη τη χαρά την αισιοδοξία, την ίδια την ουσία της ζωής. Σ’ ένα παράθυρο ανοιχτό στο στοχασμό.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση και μια και η επέτειος το θανάτου του σημαντικότερου κατ’ εμέ Ελληνα ποιητή του 20ου αι. πέρασε στ’ αζήτητα από τους μπλόγγερς, σας ζητάω μια χάρη. Βρείτε ένα ποίημα κι αναρτήστε το στο μπλογκ σας αυτή την εβδομάδα, σε όποια γλώσσα θέλετε. Αύριο, είναι η Παγκόσμια μέρα της ποίησης. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε πόσο η ποίηση μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά. Πόσο μπορεί «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» χρησιμοποιώντας τα φτερά της.

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά,

Magica de Spell ή
Emotional Anaemia

(όπως προτιμάτε)