Αγάπη μου, είμαστε ένοχοι. Αγάπη μου, και λίγοι.

sad look, originally uploaded by Agron.

Το έγκλημα στη Βέροια, δεν είχε ένα θύμα. Είχε έξι.
Δεν είχε έναν ξένο. Είχε έξι.
Τους ξένους, τόχω ξαναπεί, τους παράγει η κοινωνία.
Η έννοια του ξένου είναι μια έννοια κατασκευασμένη Από αυτούς που έχουν την ανάγκη να νοιώθουν «οικείοι» ενώ οι άλλοι τους βλέπουν σαν ξένους.

Η ανάγκη του ανθρώπου να ξεχωρίζει, να είναι καλύτερος, να είναι τέλειος, προκύπτει από την ανάγκη του για ασφάλεια. Ομοίως και η ανάγκη του ανήκειν. Έτσι ένας άνθρωπος που ανήκει στους καλύτερους, έχει ο καημένος, την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Είμαι τέλειος, άρα είμαι στο απυρόβλητο. Κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει. Είμαι ασφαλής. Ανήκω στους πολλούς, άρα θα με προστατέψουν, άρα είμαι ασφαλής. Η ασφάλεια είναι η ισχυρότερη συναλλακτική αξία στη χώρα των συναισθημάτων. Με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι σκοτώνουν για τα χρήματα με τον ίδιο ακριβώς σκοτώνουν για την ασφάλεια.

Φτηνή ψυχολογοδιάρροια? Ίσως. Για μένα όμως τα θύματα είναι 6. Είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας των ξένων, ο Αλεξ, που βαφτίστηκε ξένος γιατί βοήθησε κι η ταυτότητα των γονέων. Είναι όμως και οι ανήλικοι δράστες, που τους έκανε ξένους η υποκριτική κοινωνία μιας εκάστης Βέροιας. Είναι τα παιδιά αυτά που ίσως να ησύχαζαν περισσότερο αν αυτά είχαν βιολογικά σκοτωθεί, παρά τώρα που σκότωσαν βιολογικά, έχοντας τα ίδια μετατραπεί σε νεκροζώντανους άγουρους δολοφόνους.

Είναι ανάγκη να αρθρώσω ποιοι είναι οι πραγματικοί δολοφόνοι? Να το πω κι ας πέσει χάμω. Οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους οι αναίσχυντοι «σημαντικοί άλλοι» στις ζωές τους. Εσείς. Εγώ. Όλοι όσοι, τάχα εμβρόντητοι παρακολουθούμε το χαμό τους αγγέλου από τους δαίμονες. Σας θυμίζω, ότι οι δαίμονες, είναι πεπτωκότες άγγελοι.

Ναι υπάρχει ρατσισμός, υπάρχει ξενοφοβία. Όχι απλώς δεν την αρνούμαι, αλλά προσπαθώ έμπρακτα στη ζωή μου να την νικήσω. Όμως, ας μην καταπίνουμε την καμήλα και διυλίζουμε το κουνούπι. Η παιδική βία, απόρροια της αδιαφορίας και της διάτρησης του κοινωνικού ιστού, είναι το μείζον θέμα σ’ αυτήν την περίπτωση. Ο ρατσισμός ήταν η αφορμή για ένα φόνο που τα παιδιά θα τον έκαναν έτσι κι αλλιώς. Και οι πραγματικοί ένοχοι, οι γονείς τέρατα, οι δάσκαλοι τέρατα, οι γείτονες τέρατα, πρέπει να τιμωρηθούν. Αυτοί χρειάζονται σοφρωνισμό και αναμόρφωση. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν το χαμό του άγγελου. Αυτοί που δεν έδωσαν την ελάχιστη αγάπη στα παιδιά που την χρειάζονταν, την ώρα που την χρειάζονταν, για να μείνουν άγγελοι.

Και επιτέλους, αυτή η κτηνωδία, ας γίνει μάθημα σε όλους. Σ’ αυτούς που κάνουν παιδιά να ξέρουν ότι η τεκνογονία είναι δόσιμο απόλυτο και δέσμευση παντοτινή και αυταπάρνηση και προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Αλλιώς να μην κάνουνε παιδιά. Και σε όλους μας, είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε παιδιά, ότι τα παιδιά όλου του κόσμου, μας έχουν ανάγκη έμπρακτη. Ότι η συμμετοχή μας είναι απαραίτητη.

Δίπλα μου, σ’ ένα μικρό στενάκι μεταξύ Θησείου και Πετραλώνων, ζει μια ωραία, ήσυχη οικογένεια με 3 παιδιά. Ο πατέρας της οικογένειας, μαζεύει κάθε τόσο τα παιδιά της γειτονιάς, και τους μαθαίνει μπάσκετ στο λόφο του Φιλοπάππου. Είναι χαρά Θεού να βλέπεις την αγάπη και το σεβασμό που του έχουν τα παιδιά και την φροντίδα του ίδιου να ξεχειλίζει από τα στενά όρια του διαμερίσματός του και να αγκαλιάζει και τα παιδιά των γειτόνων. Για όλα τα παιδιά είμαστε υπεύθυνοι. Για όλα. Όλα είναι δικά μας. Και τα λάθη τους, λάθη μας.

Με πολύ βαθειά θλίψη και ενοχή


Magica de Spell