Μεταφοραί – Μετακομίσεις.

ο γιώργος κι εγώ τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας


Μια ανεξήγητη στενοχώρια έχω από χτες και την απέδωσα στο PMS, ίσως εμφανώς επηρεασμένη από την Ελένη. Τέλος πάντων, εγώ όταν έχω στενοχώριες παίρνω τηλέφωνο τον ελπήνορα. Η απαλή του φωνή και η τρυφεράδα του, είναι μαλακτικά της ψυχής και πάντα με παρηγορεί. Πάντα με κάνει να πιστεύω ότι είμαι ακουμπισμένη σ’ ένα μαλακό ροζ μαξιλάρι, όταν του μιλάω.

Σήμερα όμως, στα κοφτο-μακαρονάκι-απανωτά –τηλεφωνήματά μας, μ’ έξυσε λίγο. Κάτι μου είπε για τη χαρά και κατάλαβα ότι ναι, η χαρά, η απλή ανεπιτήδευτη χαρά, ο all time classic χαβαλές, και τα μεγάλα τρανταχτά γάργαρα γέλια μου λείπουν πολύ.

Από νησάκι σε νησάκι της ψυχής πηδώντας, έφτασα μέσα σε μισή ωρίτσα να καταλάβω τι μου έφταιγε. Φεύγει ο αδελφός μου από την Αθήνα. Μετακομίζει. Όχι μακριά σε μια σχεδόν γειτονική πόλη, αλλά φεύγει. Ως σήμερα, ζούσαμε σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.

Ο Γιώργος είναι δυο χρόνια μικρότερός μου. Τον ξέρω όλη μου τη ζωή. Είναι ο κολλητός των κολλητών μου. Δεν ταιριάζουμε σε όλα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Όμως, αυτή η συνενοχή του μοιράσματος. Αυτή η μοκέτα της ασφάλειας και της απόλυτης αγάπης πάνω στην οποία περπατήσαμε 35 χρόνια, μας κάνει να γελάμε με το παραμικρό. Ακόμα και στη δουλειά μας τη σκληρή κι αδυσώπητη και κλέφτρα δουλειά μας, γελάμε. Γελάμε πηγαίνοντας στο εργοστάσιο, γελάμε γυρίζοντας από πελάτες ή πηγαίνοντας σε υπεργολάβους. Γελάμε όταν μας τρώει το άγχος για μεγάλες συμβάσεις, κι όταν κρυφά και συνενοχικά βρίζουμε τον πατέρα μας. Γελάμε, και κοροιδεύουμε τον κόσμο. Κι είναι τόσο λυτρωτικό αυτό το γέλιο και ήταν τόσο δίπλα μου μέχρι σήμερα, που αυτή τη στενοχώρια της αλλαγής, της απώθησα πολύ ως σήμερα. Τόσο που δεν την είχα δει.

Και πόσο ξαφνιαστικό είναι όταν μια λύπη που δεν την ήξερες βρίσκεται στην καρδιά σου. Μια λύπη που λογικά δεν στέκει γιατί η απόσταση είναι μικρή. Γιατί με το αυτοκίνητο είσαι εκεί σε μια ώρα και βουτάς στη θάλασσα. Γιατί, γιατί, γιατί, η λογική έχει απαντήσεις για όλα. Όμως η ψυχή, έχει το δικό της δρόμο κι αυτό είναι πολύ δύσκολος και μακρύς. Κι αναρωτιέμαι πότε είπα τελευταία φορά στον αδελφό μου πόσο τον αγαπάω. Κι αναρωτιέμαι αν το καταλαβαίνει πόσο τον έχω ανάγκη και πόσο ο απλός τρόπος που αντιμετωπίζει την ζωή, είναι το βαρίδι που δεμένο στον αστράγαλο μου με κρατάει σ’ επαφή με την πραγματικότητα. Πως είναι η γείωση που με προστατεύει από του κεραυνούς. Μάλλον δεν του τα έχω πει ποτέ όλα αυτά και μάλλον δεν θα του τα πω γιατί θα με πιάσουν τα κλάμματα και δεν θα μου βγαίνει λέξη.

Γι αυτό τα λέω σε σας. Μήπως κι εσείς δεν κλαίτε τόσο εύκολα κι αποφασίσετε να πείτε στους δικούς σας αγαπημένους, όχι γιατί πλησιάζει ένα τέλος αλλά γιατί αντέχετε και θέλετε, πόσο τους αγαπάτε.
Όσο για μένα, ο Γιώργος μετακομίζει αύριο, που είναι τα γενέθλιά μου. Ίσως αυτό να μου προξενεί λίγο περισσότερη θλίψη, ίσως όμως να είναι κι ένας τρόπος για να συμβάλλει στην ενηλικίωσή μου, που άργησε 19 χρόνια.