Συγγνώμη.

Δεν είμαι καλά.
Συγκεκριμένα ξεχειλίζω δηλητήριο.
Μ’ έχει κάνει κουρέλι η απαγόρευση της κυκλοφορίας στη χώρα της ελευθερίας. Η καταστολή. Η βία. Η απόγνωση.
Μ’ έχει ξεσκίσει η βομβιστική επίθεση στην Ιορδανία. Δεν το αντέχω να παίζει το κράτος με το παρακράτος πινγκ πονγκ με ανθρώπινες ζωές για να κερδίσουν την μάχη των εντυπώσεων και άρα του πετρελαίου στα μάτια μου. Μ’ εξοργίζει και η υποψία αποδοχής ή κατανόησης έστω για τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα. Ακριβώς τόσο, όσο με εξοργίζει η στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στη Μ. Ανατολή.

Μ’ εξοργίζει, που έχει μείνει μια Έλλη Πασπαλά να θυμάται τον Χατζιδάκι. Και να μου τον θυμίζει. Ότι οι συγκεντρώσεις με θέμα τη μουσική του έχουν γίνει κρυφό σχολειό στις μέρες μας. Την ίδια στιγμή που η υποκουλτούρα κάνει «ποιοτική στροφή»… Έλεος. Οίκτο. Κάτι τέλος πάντων…
Μ’ εξοργίζει που έχει χαθεί το μέτρο. Που όποιος σκυλάς έχει περάσει τα πενήντα ή έχει πεθάνει, αίφνης, θεωρείται κλασσικός. Ήμαρτον, Μάνο μου. Μ’ εξοργίζει η ξεφτίλα του Νιόνιου, που τον πίστευα σα Θεό και κάθε τόσο μου γυρίζει το μαχαίρι στην πληγή που μου άνοιξε με τον συμβιβασμό του.

Για να ξαναγυρίσω στο πετρέλαιο αφρίζω από το θυμό μου που το εντεταλμένο όργανο των πετρελαϊκών εταιρειών που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται «Διεθνές Συμβούλιο για την Δημιουργία Κεφαλαίου» τολμάει να δυναμιτίζει την πρώτη και μοναδική προσπάθεια που έγινε ποτέ για τη ασφάλεια του περιβάλλοντος, το πρωτόκολλο του Κιότο. Κι αυτό που με πληγώνει και με πονάει σα γροθιά στο στομάχι, είναι που ξέρω ότι τους παίρνει να συμπεριφέρονται έτσι, γιατί οι κοιμισμένοι, εμείς, δεν αντιδρούμε. Στημένοι στις ουρές που περιγράφει ο Πολύβιος για να αποκτήσουμε τα must have αντικείμενα του πόθου μας, δεν αντιδρούμε.

Μου τη δίνει η αλαζονεία του ανθρώπινου είδους που δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι απλώς ένα είδος στον πλανήτη που ήρθε και μπορεί να παρέλθει όπως οι τριλοβίτες, τα μαμούθ, και οι δεινόσαυροι. Ότι το περιβάλλον αλλάζει, δεν πεθαίνει. Και αλλάζοντας απλώς δεν έχει χώρο για τον άνθρωπο. Ούτε για τα γελοία του λεφτά.

Με πονάνε οι φίλοι που σε κάνουν παρέα μόνο όσο σε χρειάζονται για να πούν τα προβλήματά τους. Όσο μπορούν να κερδίσουν από σένα έστω και μια ώρα ακρόασης. Με νευριάζουν γιατί είναι ηλίθιοι και με νευριάζει κι ο εαυτός μου που δεν κατάλαβα πόσο ηλίθιοι είναι πριν τους δώσω τα λουλούδια μου.

Και μέσα σε όλα αυτά, προσπαθώ μέρες να συγκεντρωθώ για να περιγράψω τις 3 υπέροχες μέρες που πέρασα στην Κρήτη. Μου είναι αδύνατον. Νοιώθω ένοχη να θυμάμαι ομορφιές, όταν διώκονται οι μετανάστες, οι φτωχοί, οι διαφορετικοί. Όταν εισάγουμε πολιτισμό με τη μορφή σήριαλ, από ένα κράτος στο οποίο η θρησκευτική ελευθερία είναι άγνωστη λέξη και οι μειονότητες απαγορεύεται να μιλάνε στην γλώσσα τους.

Θυμώνω.
Θυμώνω με τα λεφτά που ξοδεύονται στα ξενυχτάδικα. Είναι ύβρις.
Θυμώνω με τους ανθρώπους που βγάζουν έξω τους σκύλους τους κρατώντας σκουπόξυλα για να χτυπήσουν τους αδέσποτους. Σε λίγο θα δίνεται το σκουπόξυλο δώρο με κάθε κουτάβι – μελλοντικό αδέσποτο, εν ίδει προσφοράς «σκορδόψωμου».
Θυμώνω με τον εαυτό μου που παραπονιέμαι γιατί τα χρήματά μου δεν φτάνουν για να βγαίνω έξω, για να παίρνω καλλυντικά, για να αγοράζω επώνυμα ρούχα, για να πηγαίνω συχνότερα κομμωτήριο, για να κάνω δυο τρία ταξίδια. Είναι ύβρις.

Θυμώνω που ενώ γίνονται όλα αυτά, εγώ μιλάω για το ευ ζειν και τον λεγόμενο υλικό πολιτισμό κι αναζητώ την τελειότερη συνταγή για lemon pie.

Έτσι, θα σας δείξω μόνο τις φωτογραφίες από την Κρήτη. Θα τις δω κι εγώ και θα κλείσω τα μάτια και θα προσπαθήσω να θυμηθώ την ασφάλεια που νοιώθω εκεί.

Συγγνώμη, το ξέρω πως δεν έχω πολιτικό λόγο. Δεν ξέρω να τα πω καλά και πηδάω από θέμα σε θέμα. Όμως ο στόχος μου δεν είναι να σας κάνω εντύπωση. Είναι να ζητήσω συγγνώμη που μέσα σε τόση δυστυχία και αδικία, εγώ ασχολούμαι ακόμα με τον πάτο της κατσαρόλας σαν να ήταν ο καθρέπτης μου κι εγώ η Αλίκη του.

Συγγνώμη.
Αγαπάτε με.