Thursday, November 10, 2005

Συγγνώμη.

Δεν είμαι καλά.
Συγκεκριμένα ξεχειλίζω δηλητήριο.
Μ’ έχει κάνει κουρέλι η απαγόρευση της κυκλοφορίας στη χώρα της ελευθερίας. Η καταστολή. Η βία. Η απόγνωση.
Μ’ έχει ξεσκίσει η βομβιστική επίθεση στην Ιορδανία. Δεν το αντέχω να παίζει το κράτος με το παρακράτος πινγκ πονγκ με ανθρώπινες ζωές για να κερδίσουν την μάχη των εντυπώσεων και άρα του πετρελαίου στα μάτια μου. Μ’ εξοργίζει και η υποψία αποδοχής ή κατανόησης έστω για τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα. Ακριβώς τόσο, όσο με εξοργίζει η στάση του ΝΑΤΟ απέναντι στη Μ. Ανατολή.

Μ’ εξοργίζει, που έχει μείνει μια Έλλη Πασπαλά να θυμάται τον Χατζιδάκι. Και να μου τον θυμίζει. Ότι οι συγκεντρώσεις με θέμα τη μουσική του έχουν γίνει κρυφό σχολειό στις μέρες μας. Την ίδια στιγμή που η υποκουλτούρα κάνει «ποιοτική στροφή»… Έλεος. Οίκτο. Κάτι τέλος πάντων…
Μ’ εξοργίζει που έχει χαθεί το μέτρο. Που όποιος σκυλάς έχει περάσει τα πενήντα ή έχει πεθάνει, αίφνης, θεωρείται κλασσικός. Ήμαρτον, Μάνο μου. Μ’ εξοργίζει η ξεφτίλα του Νιόνιου, που τον πίστευα σα Θεό και κάθε τόσο μου γυρίζει το μαχαίρι στην πληγή που μου άνοιξε με τον συμβιβασμό του.

Για να ξαναγυρίσω στο πετρέλαιο αφρίζω από το θυμό μου που το εντεταλμένο όργανο των πετρελαϊκών εταιρειών που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται «Διεθνές Συμβούλιο για την Δημιουργία Κεφαλαίου» τολμάει να δυναμιτίζει την πρώτη και μοναδική προσπάθεια που έγινε ποτέ για τη ασφάλεια του περιβάλλοντος, το πρωτόκολλο του Κιότο. Κι αυτό που με πληγώνει και με πονάει σα γροθιά στο στομάχι, είναι που ξέρω ότι τους παίρνει να συμπεριφέρονται έτσι, γιατί οι κοιμισμένοι, εμείς, δεν αντιδρούμε. Στημένοι στις ουρές που περιγράφει ο Πολύβιος για να αποκτήσουμε τα must have αντικείμενα του πόθου μας, δεν αντιδρούμε.

Μου τη δίνει η αλαζονεία του ανθρώπινου είδους που δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι απλώς ένα είδος στον πλανήτη που ήρθε και μπορεί να παρέλθει όπως οι τριλοβίτες, τα μαμούθ, και οι δεινόσαυροι. Ότι το περιβάλλον αλλάζει, δεν πεθαίνει. Και αλλάζοντας απλώς δεν έχει χώρο για τον άνθρωπο. Ούτε για τα γελοία του λεφτά.

Με πονάνε οι φίλοι που σε κάνουν παρέα μόνο όσο σε χρειάζονται για να πούν τα προβλήματά τους. Όσο μπορούν να κερδίσουν από σένα έστω και μια ώρα ακρόασης. Με νευριάζουν γιατί είναι ηλίθιοι και με νευριάζει κι ο εαυτός μου που δεν κατάλαβα πόσο ηλίθιοι είναι πριν τους δώσω τα λουλούδια μου.

Και μέσα σε όλα αυτά, προσπαθώ μέρες να συγκεντρωθώ για να περιγράψω τις 3 υπέροχες μέρες που πέρασα στην Κρήτη. Μου είναι αδύνατον. Νοιώθω ένοχη να θυμάμαι ομορφιές, όταν διώκονται οι μετανάστες, οι φτωχοί, οι διαφορετικοί. Όταν εισάγουμε πολιτισμό με τη μορφή σήριαλ, από ένα κράτος στο οποίο η θρησκευτική ελευθερία είναι άγνωστη λέξη και οι μειονότητες απαγορεύεται να μιλάνε στην γλώσσα τους.

Θυμώνω.
Θυμώνω με τα λεφτά που ξοδεύονται στα ξενυχτάδικα. Είναι ύβρις.
Θυμώνω με τους ανθρώπους που βγάζουν έξω τους σκύλους τους κρατώντας σκουπόξυλα για να χτυπήσουν τους αδέσποτους. Σε λίγο θα δίνεται το σκουπόξυλο δώρο με κάθε κουτάβι – μελλοντικό αδέσποτο, εν ίδει προσφοράς «σκορδόψωμου».
Θυμώνω με τον εαυτό μου που παραπονιέμαι γιατί τα χρήματά μου δεν φτάνουν για να βγαίνω έξω, για να παίρνω καλλυντικά, για να αγοράζω επώνυμα ρούχα, για να πηγαίνω συχνότερα κομμωτήριο, για να κάνω δυο τρία ταξίδια. Είναι ύβρις.

Θυμώνω που ενώ γίνονται όλα αυτά, εγώ μιλάω για το ευ ζειν και τον λεγόμενο υλικό πολιτισμό κι αναζητώ την τελειότερη συνταγή για lemon pie.

Έτσι, θα σας δείξω μόνο τις φωτογραφίες από την Κρήτη. Θα τις δω κι εγώ και θα κλείσω τα μάτια και θα προσπαθήσω να θυμηθώ την ασφάλεια που νοιώθω εκεί.

Συγγνώμη, το ξέρω πως δεν έχω πολιτικό λόγο. Δεν ξέρω να τα πω καλά και πηδάω από θέμα σε θέμα. Όμως ο στόχος μου δεν είναι να σας κάνω εντύπωση. Είναι να ζητήσω συγγνώμη που μέσα σε τόση δυστυχία και αδικία, εγώ ασχολούμαι ακόμα με τον πάτο της κατσαρόλας σαν να ήταν ο καθρέπτης μου κι εγώ η Αλίκη του.

Συγγνώμη.
Αγαπάτε με.

8 comments:

---. said...

Καμμιά φορά όμως, πίσω από μία κατσαρόλα, μπρορεί να βρεις τον πιο οργισμένο άνθρωπο, που πονάει περισσότερο απ΄αυτούς που τα ζουν.
:)

peftasteri said...

Θέλω να σου πω και τα χείλη μου σωπαίνουν.
Θέλω να σου γράψω και τα βλέφαρα μου σφαλίζουν.
Είναι μια από τις χειρότερες μου μέρες.
Άμα συνέλθω θα τα πούμε από κοντά.
Μη μου απελπίζεσαι μόνο.

Τζων Μπόης said...

Γιατί τόση ενοχή;
Και γιατί δηλαδή ο πάτος της κατσαρόλας σου δεν είναι καλύτερος από τον πάτο στο οποίο ζούμε;
Κι εγώ θυμώνω και τα χώνω κι όσο τα χώνω τόσο εξοργίζω, αλλά εγώ θα τα χώνω, θα τα χώνω και θα την πληρώνω, γιατί συχάθηκα να ζω με το δήθεν, τη τζάμπα μαγκιά και το ψεύτικο αντριλίκι, γιατί το παν τελικά είναι ποιότητα στην καθημερινότητα, τα μεγάλα ιδανικά, οι ιδέες και οι υψηλές αξίες έπονται αν καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι στις καθημερινές μας συναναστροφές. Αλλά μάλλον ξεκινάμε ανάποδα, τι κι αν έχουμε κάνει τα του οίκου μας σκατά με το συμπάθειο; πάνω από όλα να πουλήσουμε μούρη και να κάνουμε την “αρπαχτή” μας. Αυτό γινόταν πάντα και δυστυχώς είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει, άλλωστε όλοι οι αποτυχημένοι ιδεολόγοι και “επαναστάτες” χαμένοι δεν βγήκαν.
Και σήμερα θύμωσα ακόμα πιο πολύ γιατί αγόρασα ένα cd κι αντί για μπαλάντες περιείχε ένα dvd με τον Isnogood, καλά που δεν είχε και τον Power Ranger.
Ο Όσκαρ Ουάλιντ είχε πει: “Ενώ βρίσκομαι μέσα στα σκατά εγώ κοιτάζω τ΄αστρα” και είναι το μόνο τσιτάτο που μπορώ να αντέξω.
Κατά τα άλλα, τα άστρα υπάρχουν και θα υπάρχουν και τον Χατζηδάκι κανείς δεν τον ξέχασε, είναι μέσα μας κι όσοι μπορούν να τον καταλάβουν τον καταλαβαίνουν, οι άλλοι ας ψάξουν να βρουν την ποιότητα στην παρακμή.
Ουφ, μη με θυμώνεις, δεν πιάνει η υδατική.

peftasteri said...

Γιατί βρε πουλάκι μου με πιλατεύεις και συ? ε? Η μέρα είναι συννεφιασμένη, η νύχτα αστέριωτη. Θέλουμε να μελαγχολήσουμε, μη μας δίνεις γιατρικό. Το ξέρεις πως πιάνει. Είσαι η φωνή μου. Σώπα. σςςςςς

Magica de Spell said...

Να σου πω βρε Αρμυρίκι,
Εχω ένα πρόβλημα με την ενοχή.
Σαν να παραέχει γίνει της μόδας η απενοχοποίηση και έχει ταυτιστεί με την ολική αναισθησία.
Σαν πολύ Φρόυντ έχουμε διαβάσει ως κοινωνίες και δεν τον έχουμε καταλάβει κιόλας.
Διάκριση πάντως δεν υπάρχει. Συμμετοχή δεν υπάρχει. Και είναι λίγοι εκείνοι που αναμειγνύονται στα πράγματα και συμμετέχουν. Είναι ελάχιστοι όσοι αδιαφορούν για τις ισορροπίες και κυττάζουν να δράσουν αλλάζοντας τον εαυτό τους κάθε μέρα λίγο, αντί να εύχονται ν' αλλάξει η κοινωνία...
Πάει. Μαύρισε το τρυφερό μου ροζ και σήμερα!

Τζων Μπόης said...

...δεν συμπαθώ τις ισορροπίες και πάνω από όλα προσπαθώ να αλλάξω τον δικό μου κόσμο γιατί αν κάνω το αντίθετο, να αλλάξω δηλαδή τον κόσμο όλο πριν φτιάξω τον δικό μου τότε θα είμαι κι εγώ ένας από εκείνους που κατηγορώ.
Άλλωστε ίσως να ξέρεις - τα έχουμε πει και κατ'ιδίαν - ότι όταν κάτι δε μου πάει το κόβω μαχαίρι ακόμα κι αν αυτό μετά το πληρώνω.
Κατι ανάλογο έκανα πολύ πρόσφατα και το γνωρίζεις, ευτυχώς έχω ανθρώπους και ιδίως τη γυναίκα μου που με στηρίζουν.
Κι όπως σου είπα πάνω από όλα να κοιτάξουμε τα του οίκου μας και μετά τα του οίκου των άλλων. Αυτή είναι η γνώμη μου, όσο για τη συμμετοχή, την έχω κι αυτή απομυθοποιήσει άλλωστε πριν από λίγες μέρες καταρήφθηκε μέχρι και ο τελευταίος μου μύθος κι ως εκ τούτου είμαι μια χαρά. Εμείς πάντως συμμετέχουμε όσο για τους άλλους, δεν ξέρω, μήπως τελικά οι άλλοι κι εμείς είμαστε ένα;

M. said...

Όταν παίρνω προσωπικά όσα συμβαίνουν γύρω μας δείχνει ότι είμαι ενοχική με τάσεις να σηκώσω το σταυρό για τον κόσμο όλο? Δε νομίζω, φτάνει να μη μένω στις τύψεις και την απορία "και τι μπορώ να κάνω εγώ". Basta. Και φυσικά η δράση ξεκινάει από τον εαυτό μου. Και από το άμεσο περιβάλλον μου. Αλλά δεν μένει εκεί. Κύκλος είναι και μεγαλώνει και ανοίγει για να απλώσει τη δράση. Και τη συμμετοχή. Και καμιά φορά χρειάζεται το κέντρο του κύκλου να φύγει από μένα, να τοποθετηθεί κάπου αλλού ή σε κάποιον άλλο, αλλά δε σημαίνει ότι ένας μέρος του δεν καλύπτει τη δική μου δράση. Και η δουλειά στον εαυτό μου, στο περιβάλλον μου το στενό και στο περιβάλλον το ευρύτερο γίνεται παράλληλα, δεν έχει προαπαιτούμενα.

Και ο θυμός δώρο είναι. Την απάθεια φοβάμαι περισσότερο. Να μην αλλάζει τίποτα στο μάτι όταν κάνω ζάπινγκ από τις ειδήσεις στο -εκάστοτε- σίριαλ. Μπρρρ...

Anonymous said...

For many people, the first type of Men’ Footwear that we believe that during the consideration of Hogan scarpe for men in May of tennis shoes or even a generic cross-training shoes. For others, they believe in May of Hogan scarpe donna , it depends on your background. In fact, this category of hogan donna covers a wide range of sports shoes and leisure activities ranging from golf and basketball and soccer shoes race. I tend to buy Hogan scarpe uomo against training only because I am involved in a wide range of sports and weightlifting, the race to play basketball.