Tuesday, March 28, 2006

Αν έκανα το τραπέζι στον Κουκουζέλη…

Δεν τον γνωρίζω, μετά από την γνωριμία μου με τον Αθήναιο, έκλεισα θαρρώ ως “blogger meeter”. Δεν έχω καν ακούσει τα γούστα του στο φαγητό κι έχω ανταλλάξει μαζί του μόνο ένα δυο μέηλ. Είναι όμως ο blogger που εκτιμώ περισσότερο κι όταν τον διαβάζω, νοιώθω τα πιο ανάμεικτα (αλλά πάντα θετικά) συναισθήματα. Τόσο ανάμεικτα που αν του έκανα το τραπέζι θα του το έκανα με το ακόλουθο φαί, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να καταλάβει πως νοιώθω για το μπλογκ του.

Εχτές λοιπόν το μεσημέρι, βάλε απόγευμα, γύρισα στο σπίτι μου με το σκύλο και τη γειτόνισσα (σχολάμε την ίδια ώρα) και λιώμα από τη δουλειά κι αντικρύζοντας με δέος το υπόλοιπο της ημέρας που περιελάμβανε λούσιμο-χτένισμα, διάλεξη περί χαρακτικής, αγορά καθυστερημένων δώρων (ευτυχώς από το μουσείο), συγύρισμα, πλυντήριο, μαγείρεμα για αύριο, βόλτα σκύλου και άλλες διασκεδάσεις, κρίναμε ότι ήταν σκόπιμο, πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο να επιδοθούμε ακόλαστα στην κατανάλωση μεγάλης ποσότητας υδατανθράκων, προς θρέψιν των λιποκυττάρων μας και αποφυγή της κατάθλιψης. Ώσπου να αφήσω την τσάντα μου και να βγάλω το περιλαίμιο της Μάγιας της Αστραφτερής, η γειτόνισσα είχε βάλει νερό να βράζει. Σε μένα, έμενε το δύσκολο καθήκον ν’ αποφασίσω πως θα φάμε τα ζυμαρικά.

Ακολουθεί παράγραφος ακατάλληλη για ανηλίκους και παρωπιδοφορούντες (και άσχετη με το blog του kuk):

Όπως όλοι ξέρετε, νηστεύω. Νηστεία και εργασία είναι δυο πράγματα πολύ δύσκολο να συνδυαστούν. Ιδίως αν δεν είσαι ο τύπος που μπορεί να ζήσει με εληές και παξιμάδι. Γι αυτό κι έπραξα την εξής ατασθαλία προσφάτως. Πήγα στο σουπλιμάκι, (που λέει κι ένα γνωστό μου παιδάκι το σούπερ μάρκετ) και αγόρασα κονσέρβες. Τόσες κονσέρβες που αν δεν έπινα το χυμό ενός λεμονιού κάθε πρωί και δεν έτρωγα και τα δέοντα ακτινίδια θα είχανε μαυρίσει τα δόντια μου μέχρι τώρα. Το γεγονός ότι ο Αθήναιος δεν με έχει αποκηρύξει ακόμα, αποδεικνύει (ελπίζω) ότι τα δόντια μου τουλάχιστον δεν παρουσιάζουν δείγματα σκορβούτου. Κονσέρβες με μαύρα φασόλια, κονσέρβες με ανανά στο χυμό του, κονσέρβες καβούρι (εδώ θα με αποκηρύξει άλλος φίλος, νησιώτης) κονσέρβες με ντοματάκια πομοντορίνι, κονσέρβες καλαμπόκι. Η χαρά του μπακάλη έγινε το ντουλάπι μου. Εδώ και καιρό έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αν φερθεί κανείς στις κονσέρβες με στοργή και φαντασία, μπορεί να τις συμπεριλάβει σ’ ένα πιάτο κατά τρόπο ώστε να μη χάσει την αξιοπρέπεια του και να κερδίσει πολύ χρόνο. Βεβαίως εξαρτάται κι από την κονσέρβα. Μερικές, απλώς δεν τις βάζουμε στο σπίτι μας.


Πάστα aspripetraxexaspri











από το mobile.goats.com



1 πακέτο fussili
3 σκελίδες σκόρδο (Κύριε ηλάσθητι τας αμαρτίας ημών)
2 κονσέρβες ψίχα καβουριού (αποφύγετε το ανακατεργασμένο σουρίμι)
Χυμό και ξύσμα 2 λεμονιών
1 ματσάκι σχοινόπρασσο
5-6 φουντίτσες φρέσκο αρισμαρί
5-6 κ.σ. φρέσκο θυμάρι
6 ροδέλες ανανά από κονσέρβα σε χυμό (όχι κομπόστα σε σιρόπι)
2 κ.σ. ταραμά αυθεντικό λευκό
Ελαιόλαδο
Μαύρο πιπέρι (εδώ, επιβάλεται φρεσκοτριμμένο)


Βράζουμε τα ζυμαρικά κατά τα ειωθότα.
Όσο τα ζυμαρικά βράζουν:
Σωτάρουμε ελαφρά το σκορδάκι ψιλοκομμένο στο ελαιόλαδο σε χαμηλή φωτιά
Αδειάζουμε στο τηγάνι το καβούρι και τις 2 κουταλιές ταραμά. Σε πολύ χαμηλή φωτιά το φέρνουμε μερικές βόλτες.
Προσθέτουμε τον ανανά κι ανακατεύουμε κουνώντας το τηγάνι.
Προσθέτουμε το ξύσμα και το χυμό των λεμονιών. Καλό είναι το ξύσμα να το βγάλουμε με ένα ζέστερ σε λεπτότατες λωριδούλες κι όχι σε σκόνη όπως βγαίνει από το τριφτάκι, ώστε να φαίνεται.
Τελικά προσθέτουμε τα μυρωδικά ψιλοκομμένα.
Αδειάζουμε τα βρασμένα ζυμαρικά στο τηγάνι και ανακατεύουμε καλά.
Σερβίρουμε αμέσως στα πιάτα στολίζουμε με τις ροδέλλες του ανανά και τρίβουμε από πάνω μπόλικο μαύρο πιπέρι.

Σουρεάλ? Κι όμως είναι ένα πολύ νόστιμο κι ελαφρύ πιάτο που γίνεται σε χρόνο dt. Ο ταραμάς του προσθέτει την απαιτούμενη θαλασσίλα που λείπει από το κονσερβοποιημένο καβούρι. Αλλά ύστερα, ποιος θα είχε ολόκληρο φρέσκο κάβουρα και θα τον έφτιαχνε με πάστα? Εγώ, πάντως, όχι! Δοκιμάστε το και πείτε μου τη γνώμη σας.

Το συνόδεψα με σπιτική ρακή, το μόνο «επιτραπέζιο αλκοόλ» που βρίσκεται στο διαλυμένο, κατεστραμμένο σπιτικό μου, που συντηρείται με κονσέρβες. Εννοείται, πως στη διάλεξη, πήγα ολίγον γκολ.

Kuk, στην υγειά σας.

Magica de Spell

16 comments:

Αθήναιος said...

Ήξερα ότι μια μέρα θα έπαιζα ξύλο με τον Κουκουζέλη. Θα'ταν νύχτα κ στο Θησείο κ ο Θας με τον Χοιροβοσκό θα τρώγαν τις περισσότερες " ξέμπαρκες" στην προσπάθειά τους να μας χωρίσουν ενώ την επόμενη μέρα ο Σραόσα θα δάγκωνε τη γροθιά του με μανία από τη λύσσα που έχασε τέτοιο μπρούχαχα.

Τουλάχιστον ας παίξουμε ξύλο εξαιτίας σας...

Λοιπόν, δεν μπορώ να διαβάζω περί κονσερβων, μου σπαράζει η καρδιά. Πρέπει να κάνω ένα ποστ περί χλιδάτης νηστείας...

Magica de Spell said...

Το ήξερα οτι θα διαφωνούσατε.
Δεν λαμβάνετε όμως υπόψη σας δύο πράγματα, τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να έχετε κατά νουν όταν γράψετε το σχετικό ποστ :'

αλφον : "νηστεία" και "χλιδάτη" είναι δυο λέξεις που δεν χωρούν στην ίδια πρόταση. Νηστεία δεν είναι η ούτως αποκαλούμενη "εαρινή αποτοξίνωση". Είναι η για πνευματικούς λόγους αποχή από ομάδες τροφίμων, μία κατηγορία των οποίων είναι και άπαντα τα "χλιδάτα" τρόφιμα. Π.χ. χαβιάρι, αστακός κλπ. Τοιαύτες επιλογές ευτελίζουν το νόημά της.

βήτον : Η νηστεία, τουλάχιστον στο δικό μου σπίτι, δεν συνοεδεύεται από "μαγειρική άδεια". Συνεπώς, το αφεντικό μου, δε μου λέει το πρωί, Μάτζικα κοριτσάρα μου, σήμερα από αύριο και μέχρι το Πάσχα να έρχεσαι το πρωί δυο ώρες αργότερα να έχεις χρόν να περνάς από την αγορά προς ψώνια καραβίδων τε και στρειδίων φρέσκων κι άμα σου περισσέψει ώρα δεν πειράζει, πήγαινε στο λούνα παρκ να ξελαμπικάρεις. Παναπεί, αν δεν υπάρχει στο σπίτι κονσέρβα απλώς πρέπει να βάλουμε ορό Ringer - lactate για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Εκτός αν βρεθεί κανένας εισοδηματίας που ξέρει να μαγειρεύει η να πληρώνει μάγειρα, να μας αναλάβει για το επίλοιπον του βίου. Αν με εννοείτε.

Γνωρίζω επαγγελματία μάγειρα που αγοράζει παντζάρια βρασμένα, αυτά τα γαλλικά στο σακκουλάκι εν κενώ. Να τον δείρουμε το Χριστιανό, να μην τον κατανοήσουμε? Λίγο αυστηρό σας βρίσκω σήμερα.

Την λοιπή φιλολογία την αφήνω σκοπίμως αναπάντητη.

Αθήναιος said...

Υπάρχει νηστεία χλιδάτη. Κ η ταχινόσουπα που γίνεται σε 2 λεπτά χλιδή είναι. Ορισμένες κονσέρβες είναι πολύ καλές. Μάλιστα θα έλεγα ότι είναι κ η μόνη δυνατότητα.

Το σχόλιο για τα παντζάρια τα έτοιμα το αντιπαρέρχομαι γιατί είναι απλά μαγειρεμένα στον ατμό με ημερομηνία λήξης κ αν σας πω εγώ ξανά στο τηλέφωνο τι έφαγα για βράδι να μου περάσατε χαλκά στη μύτη...

Ο,τι κ να πείτε, ο Κουκουζέλης δεν τη γλυτώνει τη χειροτονία.Οι Μάγειρες είναι άντρες κ καθαρίζουν ως άντρες.Τερμα.

:-Ρ

Katerina said...

Κοιτάχτε, εάν επιτρέπεται να επέμβω, λάβετε υπόψη σας και τους δύσμοιρους τους μαγειρεύοντες εις την αλλοδαπή (ωσάν και εμένα), που απλά βρε αδερφέ δεν μπορούν να βρουν όλα τα υλικά που τους χρειάζονται σε φρέκια βερσιόν! Εδώ στον κρύο βορρά ακόμη και τώρα που είναι άνοιξη, φυτρώνουν μόνον κάτι τζιτζιφιές σουηδικού τύπου (δεν τρώγονται), άιντε και κανα μήλο και καμιά πατάτα. Ό,τι μπορούμε κάνομε βεβαίως, αλλά στην απλή καθημερινή κουζίνα, η κονσέρβα σε σώζει σε πολλές περιπτώσεις. Δεν είναι και αμαρτία δα (νομίζω)! Αρκεί να μιλάμε πάντα για υλικά και συστατικά, ΟΧΙ για πλήρη γεύματα και προμαγειρεμένες καταστάσεις! μπλεχ!
Γιατί αλλεώς τρέχε να ψάχνεις aduki και cannellini στο φρέσκο τους.

Ελένη said...

Αχ κυρία Μάτζικά μου.

Ναι! Ναι! Κάντε το τραπέζι στον κύριο Κουκουζέλη για να δούμε αν υπάρχει πράγματι ή είναι απλά μια γυναικεία φαντασίωση...

Μα και εσείς, είναι δυνατόν να νηστεύετε και να σκέφτεστε τον κύριο Κουκουζέλη;

Αυτά τα δύο δεν είναι ασύμβατα;

Jamella said...

εγω γιατι ζω με σογια, μαυρο ρυζι και ωμα ξηροκαρπια? με προβληματιζεις!

Magica de Spell said...

Ελένη, πολύ εύκολα θα σας λύσω την απορία. Γιατί δι εμέ ο kuk έχει πρωτίστως πνευματική υπόσταση. Διαβάζει, διαβάζει, διαβάζει, μας δείχνει αυτά που διαβάζει, μας προβληματίζει...
Κι επιπλέον, είναι λιτός, όσο πρέπει ευγενής και λίγο απόμακρος στα μάτια μου σαν ήρωας του Παπαδιαμάντη, μάλλον σαν τον ίδιο τον Παπαδιαμάντη, που ενώ μπορούσε να μεταφέρει μεαπίστευτη ζωντάνια τους χαρακτήρες του στον κόσμο, ο ίδιος ήταν πάντα στο περιθώριο.

Βεβαίως, αντιλαμβάνομαι πλήρως, οτι οι ίδιες αυτές αρετές του, μπορείνα τον κάνουν στα δικά σας μάτια, αντί για πνευματικό συνοδοιπόρο, αντικείμενο πόθου. (Σας έχω πει, οτι είστε το αγαπημένο μου πειραχτήρι στη μπλογκόσφαιρα?)

jamella, έχετε προφανώς κατακτήσει τη λιτότητα. Μπραβο! Φοβάμαι πως οι δικές μου, λίγο ροκοκο-σουρεάλ καταβολές, θα με δυσκολέψουν πολύ στην κατάκτησή της. Τρελλαίνομαι για μαύρο ρύζι. Απλώς δεν μπορώ να το φάω σκέτο. Κι η σόγια μ' αρέσει, αλλά παραδεχτείτε το, αν δεν την κάνεις νερόβραστη (που μεταξύ μας δεν τρώγεται), δεν είναι και το λιτότερο πράγμα στον κόσμο στο μαγείρεμα, στα ξηροκάρπια μέσα. Είναι από μόνα τους μια καταπληκτική πινελιά σ' ένα πιάτο, αλλά για να χορτάσω με σκέτα ξηροκάρπια θα καταλήξω σαν τη Χοντρή του Θησαυρού. Όπως το είπα. Είστε τυχερή και προφανώς προικισμένη που κατακτήσατε τη λιτότητα.

Κατερινάκι : Ο Αθήναιος, έχει δίκιο. Οι κονσέρβες είναι φριχτή προσθήκη στην κουζίνα. Η εξομολόγησή μου, είχε περισσότερο τον στόχο να με συχωρέσετε γι αυτή. Παρ' όλα αυτά, συμφωνώ μαζί σου, οτι μερικές (ελάχιστες) κονσέρβες είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν στην καθημερινή οικιακή μαγειρική χωρίς να χάσει ο μάγειρας πλήρως την αξιοπρέπειά του. Πρόκειται κυρίως για κονσέρβες νερόβραστων οσπρίων, και ορισμένων θαλασσινών. Στην εν λόγω συνταγή παιδιά, το καβούρι, παίζει το ρόλλο του τόννου που απαγορεύεται στη νηστεία. Αλλά μήπως, όταν τρώμε τόννο κονσέρβα, έχουμε την αίσθηση οτι τρώμε ψάρι, όχι βέβαια. Ετσι κι εδώ, δεν έχουμε την αίσθηση οτι τρώμε καβούρι. Απλώς, οτι με την προσθήκη μιας πρωτεΐνης, το πιάτο έγινε πλήρες γεύμα. Νομίζω οτι κάτω από αυτό το πρίσμα, ίσως γίνομαι πιο κατανοητή.

Αθήναιε, αφήστε να σας πειράξουμε λίγο. Μόνο εσείς θέλετε να πειράζετε τους άλλους. Δεν είναι δα και τραγικό να τρώτε συσκευασμενα πατζάρια. Μπορώ να πω οτι μου φαίνεται ως και χαριτωμένο!
Υπόσχομαι, να μην ξαναναφερθώ σε ιδιωτική μας συνομιλία, αν υποσχεθείτε κι εσείς να κάνετε το ίδιο.

peftasteri said...

Όλα καλά και άγια Μάτζικα μου και για του λόγου το αληθές θα αναβάλω το κουνουπίδι καπαμά για το Σάββατο.

Λύσε μου όμως μια απορία για θα σκάσω... τι είναι μαρή το αρισμαρί;

:-)

Magica de Spell said...

το δενδρολίβανο πεφταστέρι.
Κρητιστί.

Katerina said...

Εγώ πάντως, μια που τ'αναφέραμε και κάνουμε εξομολογήσεις, το όσπριο και το καλαμπόκι σε κονσέρβα το τιμώ ορισμένες φορές ως καλή προσθήκη σε σαλάτα. Το φρούτο σε κονσέρβα σπανίως, αλλά ώρες ώρες ταιριάζει σε ορισμένες συνταγές. Το μεγάλο κρίμα μου θα το πω! Και ντομάτα ψιλοκομμένη σε κονσέρβα χρησιμοποιώ. Αφού το κλειδί είναι να χρησιμοποιεί κανείς σωστά μπαχαρικά και μυρωδικά. Θεωρώ.
Όταν όμως θα με καλέσουν στα σουηδικά ανάκτορα να τους κάνω το τραπέζι, σας υπόσχομαι, όλα φρέσκα θα τους τα σερβίρω! :D
Λέμε τώρα!

Jamella said...

η λιτοτητα, το μινιμαλ, το λιγο και απαραιτητο εμπεριεχεται στις αγωνιες μου. κι επειδη ειμαι ενα σκορποχωρι, μια ασκοπως και ακοπως σπαταλη και παραχωρητρια αφειδως , προσπαθω να ισορροπησω οπως μπορω.
καλυτερες συνταγες δεν ξαναδα ποτε μου αγαπητη ματζικα, και δεν εννοω το αποτελεσμα στην κατσαρολα.

kukuzelis said...

Αφού τώρα μόλις πήρα χαμπάρι το ποστ, κανονικά πρέπει όχι μόνο να μαγειρέψεις, αλλά και να μου τα ψάλλεις, (μέρες που 'ναι κιόλας.) Σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πάρα πολύ. Γράφω εν θερμώ, θα το αναλύσω και θα επανέλθω.
*
Σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν κάτι μου ξεφεύγει και το μαθαίνω καθυστερημένα, θυμάμαι το μονόστιχο του Αναγνωστάκη: "Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνο της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο."
*
Δράττομαι της ευκαιρίας για να διαπιστώσω: Αυτός ο Αθήναιος...Quel homme!
*

Magica de Spell said...

Μα να σου πω!
Quel homme enfin!!!

Αθήναιος said...

Αγαπητή Μάτζικα. Πηγαίνετε, αν έχετε την καλωσύνη, στο μπλογκ του κυρίου Κουκουζέλη να βεβαιώσετε ότι την Παρασκευή 31/3 συνεφάγαμεν. Το ανέφερα την πρωταπριλιά για να ζήσει 24 ώρες με την ελπίδα ότι έλεγα ψέμματα.

Alpha said...

τι ειναι το αρισμαρί?και από που μπορεί κάποιος να το αγοράσει?

τα ιδια ισχύουν και για το σχοινόπρασο

Magica de Spell said...

Το αρισμαρί, είναι το δενδρολίβανο.
Το λένε έτσι στην Κρήτη και προφανώς κάποια σχέση έχει με τις λατινογενείς λέξεις rosemary και romarin (αγγλ. και γαλλ.)

Το σχοινόπρασσο είναι το ίδιο φυτό που στην κοινή καθομιλουμένη λέμε chives.

Και τα δύο μπορείς να τα αγοράσεις στην Ευριπίδου κοντά στα μπαχαράδικα που πουλάνε μικρά φυτά κηπευτικών και μυρωδικών, αλλά και ο Βασιλόπουλος τα πουλάει σε μικρές γλαστρούλες. Δύο τέτοιες αγόρασα εγώ και τις μεταφύτευσα και ζουν και βασιλεύουν.
Βεβαίως κυκλοφορούν και σε αποξηραμένη μορφή στην οποία θα τα βρεις στα μπαχαράδικα και στα σούπερ μάρκετ.