Είπα καρπάτσο, στην προηγούμενη συνταγή, και σκέφτηκα ετούτα εδώ τα κολοκυθάκια, που μένουν αμαγείρευτα και κάνουν μια σούπερ αρωματική σαλάτα.
Το καλοκαίρι, όσο κι αν θέλω μου είναι πολύ δύσκολο να μπαίνω στην κουζίνα.
Είμαι από κείνους τους τυχερούς που μαγειρεύουνε σε γκάζι. Τα πλεονεκτήματα της ανοιχτής φωτιάς, αναντίρρητα όσο κι αν είναι, συνοδεύονται από ένα τραγικό μειονέκτημα. Τη ζέστη. Σκας κι απελπίζεσαι, μαννούλα μου, μόλις σταθείς μπροστά στη φωτιά. Κι όταν έχεις την πολυτέλεια να μην χρειάζεται μέρα μπει, μέρα βγει, να φτιάξεις φαί για την οικογένεια (εμένα, η οικογένειά μου τρέφεται με ξηρά τροφή), όσο να πεις κυττάς να το αποφύγεις.
Αυτό το πιάτο, δροσερό, πολύ αρωματικό και χωρίς μαγείρεμα, είναι ένα εξαιρετικό πρώτο πιάτο, αλλά λόγω του τυριού και του κουκουναριού μπορεί κι από μόνο του να αποτελέσει ένα ελαφρύ γεύμα.
Χρειαζόμαστε :
½ κιλό κολοκυθάκια
½ ματσάκι δυόσμο πολύ φρέσκο (μόνο τα φύλλα)
¼ κούπας κουκουναρόσπορο
150 γρ. παρμεζάνα
ελαιόλαδο
χυμό λεμονιού
αλάτι
πιπέρι
Πως το κάνουμε
Σε μαντολίνο κόβουμε τα κολοκυθάκια κατά μήκος σε εξαιρετικά λεπτές φέτες.
Ψιλοκόβουμε πάρα πολύ τα φύλλα του δυόσμου.
Στρώνουμε σε πιάτα σε μονή στρώση τις φέτες των κολοκυθιών ακτινωτά, έτσι ώστε να επικαλύπτονται ελάχιστα η μία φέτα από την άλλη.
Πασπαλίζουμε τον δυόσμο σε όλη την επιφάνεια των κολοκυθιών
Ανακατεύουμε το λάδι με το λεμόνι και ραντίζουμε τα κολοκυθάκια.
Αλατίζουμε και πιπερώνουμε κατά βούληση.
Σπέρνουμε πάνω από τα κολοκυθάκια το κουκουνάρι, ωμό.
Αφήνουμε τα πιάτα για κανένα τέταρτο στο ψυγείο ν’ αναμειχθούν οι γεύσεις.
Πριν το σερβίρισμα προσθέτουμε την παρμεζάνα σε ξύσματα.
Στολίζουμε με τουφίτσες δυόσμου και, αν έχουμε, με κορφούλες από τα λουλούδια των κολοκυθιών.
Πιο θρεπτική και τουρλού παραλλαγή.
Ανακατεύουμε ένα κεσεδάκι γιαούρτι με το λαδολέμονο το αλάτι και το πιπέρι. Προσθέτουμε τον πολύ ψιλοκομμένο δυόσμο.
Σε άνετο μπωλ, ανακατεύουμε με προσοχή για να μην σπάσουν τις φέτες των κολοκυθιών, που όμως τις έχουμε κόψει εγκάρσια, με το μείγμα του γιαρουρτιού.
Αφήνουμε δέκα – δεκαπέντε λεπτά στο ψυγείο.
Magica de Spell
Friday, July 22, 2005
Πάστα με ψαράκι
Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ζυμαρικά με ψάρι. Δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ.
Δεν καταλάβαινα γιατί κάποιος πρέπει να πάρει το ψάρι και να το ανακατέψει με την πάστα και να κουκουλώσει το όλον με κόκκινη σάλτσα. Μου φαινόταν διαστροφή.
Ώσπου πέρσυ, μια μέρα από κείνες που το εργένικο ψυγείο μου ήταν άδειο, η πείνα μου μεγάλη και η ώρα εξαιρετικά περασμένη για να κάνω ντου βρε πονηρή στο σουπερ μάρκετ, αποφάσισα να συνδιάσω τα μοναδικά ευρήματα των ντουλαπιών μου. Πάστα, σε σαράντα σχέδια και χρώματα, και 2 κονσέρβες τόνο.
Το καλό στο σπίτι μου, είναι ότι λόγω καταγωγής από τον Πόρο και παροικούσα το Λεμονοδάσος (το authentic, του Πολίτη), δεν μου λείπουν ποτέ τα λεμόνια. Το άλλο καλό είναι ότι η μοίρα με μοίρανε με μαρτύριο ως του Σισσύφου, να φυτεύω μυρωδικά στις γλάστρες κάθε καλοκαίρι και κάθε φθινόπωρο να ξεραίνονται και φτου κι απ την αρχή. Ευτυχώς, ήταν καλοκαίρι, σαν και τώρα, και οι γλάστρες μου ήταν ακόμα φουντωτές. «Alea jacta est» μονολόγησα. «Θα τα κάνω με λεϊμόνι και μυρωδικά.»
Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι, κούρεψα το δενδρολίβανο, το σχοινόπρασσο, τη φασκομηλιά, την μέντα, την ματζουράνα και γύρισα πίσω ν’ ακουμπήσω την πραμάτεια μου στον πάγκο. Έλαβα την μισοφεγγαρούνα που λέει κι ο φίλος μου ο Μητσούλης, και τους άλλαξα τον αδόξαστο στο ψιλοκόψιμο.
Διάλεξα τα τρία ωραιότερα λεϊμόνια του ψυγείου μου, έβγαλα το ξύσμα του ενός και τον χυμό και τον τριών και τα κράτησα με σεβασμό ον δε σάιντ.
Έβαλα την πάστα να βράζει και πήρα φόρα για την σάλτσα…
Ξεκίνησα ομνύοντας στο γνωστό τρίπτυχο σκόρδου.
Ψιλόκοψα σε φετούλες τρεις σκελίδες και τις γυροβόλισα στο τηγάνι το μεγάλο –μεγάλο με ελαιόλαδο και μερικούς (αρκετούς) κόκκους πιπέρι διαφόρων χρωμάτων.
Συνέχισα αδειάζοντας στο τηγάνι τα φιλέτα του τόνου, που τα είχα μαδήσει με τα χέρια, σε μπουκιές. Τα χοροπήδησα λίγο στο τηγάνι και προσέθεσα στην αρχή τον δενδρολίβανο και αμέσως μετά το σχοινόπρασσο. Εξακολούθησα το χοροπήδημα για 2-3 λεπτά σε πολύ χαμηλή φωτιά. Προσέθεσα και τα υπόλοιπα μυρωδικά. Άδειασα στο τηγάνι το χυμό λεμονιού και το ξύσμα, και σούρωσα τα ζυμαρικά. Τα πέταξα μέσα στο τηγάνι με ατημέλητη επιτήδευση και τα ανακάτεψα με το γνωστό χοροπηδηχτό στυλάκι που υιοθέτησα από την αρχή. (Λόγω ευαισθησίας του ψαριού, την συνταγή αυτή, δεν την ανακατεύουμε με κουτάλα για να μη γίνει νιανιά.)
Σερβίρισα σε κόκκινα πιάτα με ένα μπουκάλι λευκό κρασί που κανένας εργένης που σέβεται τον εαυτό του δεν δικαιολογείται να μην έχει.
Το πιάτο αυτό, λόγω ελαφρότητας, δροσιάς, αρωμάτων και πρωτίστως ευκολίας, έγινε αγαπημένο μου. Και τις επόμενες πολλές φορές το έκανα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κατ’ αρχήν αντικατέστησα τον τόνο με καπνιστό σολωμό, ή πέστροφα, Αργότερα με γάβρο μαρινάτο. Τελικά, φέτος, το έκανα με carpaccio ψαριού από πολύ φρέσκο φιλέτο. Αν βρείτε λοιπόν, πολύ πολύ φρέσκο τονάκι, τώρα που θα πάτε στας νήσους, είναι μια καλή ευκαιρία να το αξιοποιήσετε έτσι, τη βασική προυποθέσει, ότι θα έχετε μαζί σας μαχαίρι φιλεταρίσματος. Τι πιο συνηθισμένο για εκδρομέα δηλαδή!
Ξεκοκκαλίζουμε σαν χαρούμενα πουλάκια το ψάρι και φιλετάρουμε τη σάρκα του σε πολύ πολύ λεπτές φέτες. Τις αραδιάζουμε σε μεγάλη πιατέλα και τις κολυμπάμε σε χυμό λεμονιού για καμμιά ώρα. Μπορεί να παίξει και κρεμμυδάκι και μέρος των μυρωδικών μας στη μαρινάτα. Ακολουθούμε την συνταγή ως άνω, αλλά βάζουμε το ψάρι στο τηγάνι τελευταίο, πριν την πάστα, για να μην μαγειρευτεί. Γίνεται και με σολομό, που όσο να πεις βρίσκεται ευκολότερα.
Δοκιμάστε το.
Magica de Spell
Δεν καταλάβαινα γιατί κάποιος πρέπει να πάρει το ψάρι και να το ανακατέψει με την πάστα και να κουκουλώσει το όλον με κόκκινη σάλτσα. Μου φαινόταν διαστροφή.
Ώσπου πέρσυ, μια μέρα από κείνες που το εργένικο ψυγείο μου ήταν άδειο, η πείνα μου μεγάλη και η ώρα εξαιρετικά περασμένη για να κάνω ντου βρε πονηρή στο σουπερ μάρκετ, αποφάσισα να συνδιάσω τα μοναδικά ευρήματα των ντουλαπιών μου. Πάστα, σε σαράντα σχέδια και χρώματα, και 2 κονσέρβες τόνο.
Το καλό στο σπίτι μου, είναι ότι λόγω καταγωγής από τον Πόρο και παροικούσα το Λεμονοδάσος (το authentic, του Πολίτη), δεν μου λείπουν ποτέ τα λεμόνια. Το άλλο καλό είναι ότι η μοίρα με μοίρανε με μαρτύριο ως του Σισσύφου, να φυτεύω μυρωδικά στις γλάστρες κάθε καλοκαίρι και κάθε φθινόπωρο να ξεραίνονται και φτου κι απ την αρχή. Ευτυχώς, ήταν καλοκαίρι, σαν και τώρα, και οι γλάστρες μου ήταν ακόμα φουντωτές. «Alea jacta est» μονολόγησα. «Θα τα κάνω με λεϊμόνι και μυρωδικά.»
Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι, κούρεψα το δενδρολίβανο, το σχοινόπρασσο, τη φασκομηλιά, την μέντα, την ματζουράνα και γύρισα πίσω ν’ ακουμπήσω την πραμάτεια μου στον πάγκο. Έλαβα την μισοφεγγαρούνα που λέει κι ο φίλος μου ο Μητσούλης, και τους άλλαξα τον αδόξαστο στο ψιλοκόψιμο.
Διάλεξα τα τρία ωραιότερα λεϊμόνια του ψυγείου μου, έβγαλα το ξύσμα του ενός και τον χυμό και τον τριών και τα κράτησα με σεβασμό ον δε σάιντ.
Έβαλα την πάστα να βράζει και πήρα φόρα για την σάλτσα…
Ξεκίνησα ομνύοντας στο γνωστό τρίπτυχο σκόρδου.
Ψιλόκοψα σε φετούλες τρεις σκελίδες και τις γυροβόλισα στο τηγάνι το μεγάλο –μεγάλο με ελαιόλαδο και μερικούς (αρκετούς) κόκκους πιπέρι διαφόρων χρωμάτων.
Συνέχισα αδειάζοντας στο τηγάνι τα φιλέτα του τόνου, που τα είχα μαδήσει με τα χέρια, σε μπουκιές. Τα χοροπήδησα λίγο στο τηγάνι και προσέθεσα στην αρχή τον δενδρολίβανο και αμέσως μετά το σχοινόπρασσο. Εξακολούθησα το χοροπήδημα για 2-3 λεπτά σε πολύ χαμηλή φωτιά. Προσέθεσα και τα υπόλοιπα μυρωδικά. Άδειασα στο τηγάνι το χυμό λεμονιού και το ξύσμα, και σούρωσα τα ζυμαρικά. Τα πέταξα μέσα στο τηγάνι με ατημέλητη επιτήδευση και τα ανακάτεψα με το γνωστό χοροπηδηχτό στυλάκι που υιοθέτησα από την αρχή. (Λόγω ευαισθησίας του ψαριού, την συνταγή αυτή, δεν την ανακατεύουμε με κουτάλα για να μη γίνει νιανιά.)
Σερβίρισα σε κόκκινα πιάτα με ένα μπουκάλι λευκό κρασί που κανένας εργένης που σέβεται τον εαυτό του δεν δικαιολογείται να μην έχει.
Το πιάτο αυτό, λόγω ελαφρότητας, δροσιάς, αρωμάτων και πρωτίστως ευκολίας, έγινε αγαπημένο μου. Και τις επόμενες πολλές φορές το έκανα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κατ’ αρχήν αντικατέστησα τον τόνο με καπνιστό σολωμό, ή πέστροφα, Αργότερα με γάβρο μαρινάτο. Τελικά, φέτος, το έκανα με carpaccio ψαριού από πολύ φρέσκο φιλέτο. Αν βρείτε λοιπόν, πολύ πολύ φρέσκο τονάκι, τώρα που θα πάτε στας νήσους, είναι μια καλή ευκαιρία να το αξιοποιήσετε έτσι, τη βασική προυποθέσει, ότι θα έχετε μαζί σας μαχαίρι φιλεταρίσματος. Τι πιο συνηθισμένο για εκδρομέα δηλαδή!
Ξεκοκκαλίζουμε σαν χαρούμενα πουλάκια το ψάρι και φιλετάρουμε τη σάρκα του σε πολύ πολύ λεπτές φέτες. Τις αραδιάζουμε σε μεγάλη πιατέλα και τις κολυμπάμε σε χυμό λεμονιού για καμμιά ώρα. Μπορεί να παίξει και κρεμμυδάκι και μέρος των μυρωδικών μας στη μαρινάτα. Ακολουθούμε την συνταγή ως άνω, αλλά βάζουμε το ψάρι στο τηγάνι τελευταίο, πριν την πάστα, για να μην μαγειρευτεί. Γίνεται και με σολομό, που όσο να πεις βρίσκεται ευκολότερα.
Δοκιμάστε το.
Magica de Spell
Friday, July 15, 2005
Ο Ιρφάν επιβιώνει παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες του συστήματος.
Irfan
Originally uploaded by emotional anaemia.
Οφείλω μια απάντηση σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με προσωπικά μηνύματα και τηλεφωνήματα συμμετείχαν στον αγώνα για την βοήθεια του Ιρφάν.
Η προσπάθεια ξεκίνησε αν θυμάμαι καλά γύρω στις 25 Ιουνίου.
Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί για την επέμβαση 2.930 Ευρώ.
Ποσό το οποίο δεν αγγίζει καν το 1/3 του κόστους της επέμβασης. Φανταστείτε ότι από αυτό θα πρέπει να πληρώσουμε και τον καθετηριασμό που έγινε στο παιδί πριν ένα μήνα.
Κοντά στ’ άλλα, το νοσοκομείο στο οποίο θα γίνει η επέμβαση είναι ιδιωτικό, και δεν είναι συμβεβλημένο με το Ι.Κ.Α. για τέτοιου είδους επεμβάσεις σε παιδάκια. Τα δημόσια νοσοκομεία Παίδων, μας έχουν δώσει ένα χαρτί που λέει ότι δεν αναλαμβάνουν την επέμβαση. Χρειάζεται όμως ένα ίδιο χαρτί και από το ιδιωτικό νοσοκομείο που είναι μεν συμβεβλημένο με το ΙΚΑ, αλλά δεν την αναλαμβάνει ούτε αυτό. Το χαρτί αυτό, έχει σταθεί αδύνατο να το πάρουμε. Δεν κάνουν βλέπετε εκεί το χειρουργείο, αλλά δεν θέλουν να το δώσουν και γραπτά…
Το μωρό αγωνίζεται να μείνει στη ζωή. Εμείς αγωνιζόμαστε να βρούμε χρήματα για να καλύψουμε το σύνολο του κόστους της επέμβασης. Κάποιοι αγωνίζονται για το αντίθετο. Ο χρόνος περνάει… Το τικ τακ του ρολογιού ακούγεται πια στ’ αυτιά μας σαν πένθιμη καμπάνα.
Εκ μέρους των Δρόμων Ζωής, εκ μέρους της Αισέ και του Μεχμέτ των γονέων του μωρού, θέλω να σας ευχαριστήσω θερμότατα για την συμμετοχή σας. Το ενδιαφέρον των ανθρώπων που θέλησαν να συμπαρασταθούν έμπρακτα στον Ιρφάν, ήταν συγκινητικό.
Θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο.
Ευχαριστούμε.
Sunday, July 10, 2005
Pasta Fredda
farfalle
Originally uploaded by emotional anaemia.
Το πιάτο αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου καλοκαιρινά πιάτα της Ιταλικής κουζίνας. Έχει τα χαρακτηριστικά τρία χρώματα της Ιταλίας, έχει τη φρεσκάδα και την απλότητα που σε φέρνουν πιο κοντά στην αλήθεια κι έχει και το πλεονέκτημα για του εργένηδες, ότι το μαγειρεύεις σήμερα και τρως και αύριο με χαρά.
Είναι επίσης, από τα λίγα κρύα πιάτα που στέκονται άριστα σαν κύρια.
Τι χρειάζεστε για να το φτιάξετε
1 κουτί πάστα μικρού μεγέθους (παραδοσιακά, χρησιμοποιούμε farfalle)
2-3 μπαλλίτσες μοτσαρέλλας (μακάρι να βρείτε βουβάλας)
3-4 πολύ σφιχτές αλλά ώριμες ντομάτες
1 ματσάκι πλατύφυλλο βασιλικό
1 σκελίδα σκόρδο
Ελαιόλαδο
Μαύρο πιπέρι από το μύλο
Πως το φτιάχνουμε
Καθαρίζουμε τις ντομάτες από τα σποράκια και κόβουμε την σάρκα τους σε μικρούς κύβους.
Σε μικρούς κύβους κόβουμε και τη μοτσαρέλλα.
Με τα χέρια μαδάμε τα φύλλα του βασιλικού σε μικρά κομμάτια.
Κόβουμε τη σκελίδα του σκόρδου στη μέση και τρίβουμε μ’ αυτήν πολύ καλά ένα μεγάλο γυάλινο μπωλ στο οποίο θα βάλουμε την πάστα.
Βράζουμε τα ζυμαρικά όσο πρέπει (όχι όσο-όσο) ώστε να κρατάνε στο δόντι αρκετά. Αυτό έχει σημασία γιατί οι ντομάτες θα βγάλουνε ζουμάκι, όπως και η μοτσαρέλλα και τα ζυμαρικά θα μαλακώσουν κι άλλο.
Σουρώνουμε τα ζυμαρικά και τα αδειάζουμε στο μπωλ.
Προσθέτουμε το βασιλικό και όσο ελαιόλαδο χρειάζεται και ανακατεύουμε καλά.
Όταν η πάστα κρυώσει, προσθέτουμε την ντομάτα και τη μοτσαρέλλα.
πασπαλίζουμε το σύνολο με μαύρο φρέσκο πιπέρι και ανακατεύουμε καλά. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο ακόμα ελαιόλαδο.
Βάζουμε το μπωλ στο ψυγείο σκεπασμένο με μεμβράνη για μία ώρα τουλάχιστον ώστε να κρυώσει καλά η πάστα και να αναμειχθούν οι γεύσεις.
Σας φαίνεται υπερβολικά απλό? Θα σας πω τη γνώμη μου. Στον καταιγισμό κρέμας γάλακτος, μαγιονέζας, σαλτσών και μπαχαρικών που μας περιβάλλει, έχουμε χάσει την δυνατότητα να εκτιμάμε τις λεπτές αποχρώσεις ανάμεσα στις απαλές γεύσεις. Το πιάτο αυτό είναι ένα λαμπερό παράδειγμα της ακριβής απλότητας. Και απευθύνεται σε ουρανίσκους, που δεν έχουν ανάγκη πυροτεχνήματα για να αντιληφθούν τις μικρές γιορτές της γεύσης.
Ελπίζω να σας αρέσει.
Thursday, July 07, 2005
La pêche Melba
Λατρεύω τα ροδάκινα. Από παιδί. Δεν έχω καταλάβει μέχρι σήμερα γιατί μ’ αρέσουν τόσο πολύ, έχω όμως βάσιμες υποψίες ότι οφείλεται στην απίστευτα σέξυ ζουμερή και αρωματική τους σάρκα που βρίσκεται κάτω από ένα αλλεργιογόνο και αθωότατο φλούδι.
Ένα πολύ ωραίο κι αγαπημένο μου επιδόρπιο για το καλοκαίρι είναι το γνωστό σε όλους peche melba. Ο συνδιασμός του ροδάκινου με την βανίλλια στρωμένος πάνω σε μια κουβέρτα πικ νικ από κόκκινα φρούτα και στολισμένος με σύννεφα σαντιγύ εκτός από αυτονόητα καλοκαιρινός είναι και απόλυτα μωρουδένιος και τρυφερός. Ησυχάζει έτσι την ψυχή του ανθρώπου, την γλυκαίνει, την απαλύνει και την παρηγορεί, στρογγυλεύοντας με την αθωότητά και την ευγένειά του της αιχμές της καθημερινότητας.
Τι χρειάζεστε για 4 άτομα (δύο αν είναι κυρίως γεύμα ή πρωινό)
4 ωραία ροδάκινα ώριμα αλλά σφιχτά
1 μπαστουνάκι βανίλιας
200 γρ. ζάχαρη άχνη
70 γρ ζάχαρη
200 γρ σμέουρα (ελληνιστί φραμπουάζ) φρέσκα ή κατεψυγμένα
χυμό μισού λεμονιού
1 κούπα κρέμα γάλακτος ζαχαροπλαστικής
Παγωτό βανίλια πολύ καλής ποιότητας (όχι κρέμα, βανίλια)
Πως το κάνουμε
Ξεφλουδίζουμε τα ροδάκινα.
Για να γίνει εύκολα αυτή η διαδικασία και να μην χαλάσει η εμφάνισή τους, μπορούμε να τα ζεματίσουμε σε βραστό νερό για 1 λεπτό και να ξεκολλήσει η φλούδα από τη σάρκα.
Φτιάχνουμε ένα αραιό σιρόπι με 1 λίτρο νερό, την άχνη και το μπαστουνάκι βανίλιας που το έχουμε ανοίξει στα δύο κατά μήκος. Μόλις βράσει το σιρόπι, χαμηλώνουμε τη φωτιά και βάζουμε μέσα ολόκληρα τα ροδάκινα να σιγοβράσουν για 10 λεπτά. Τα στραγγίζουμε με μια τρυπητή κουτάλα και τ’ αφήνουμε να κρυώσουν τελείως. Πριν τα σερβίρουμε τα κόβουμε στα δύο και αφαιρούμε το κουκούτσι με προσοχή.
Κρατάμε μερικά φραμπουάζ ον δε σάιντ για το ντεκόρ. τα υπόλοιπα τα πολτοποιούμε μαζί με τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού ώστε να γίνουνε ένας ομοιόμορφος πουρές (ελληνιστί κουλί). Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κι άλλα φρούτα του δάσους, αλλά αν έχουν μικρά κουκουτσάκια ή σποράκια θα πρέπει να περάσουμε τον πολτό τους από ψιλή σίτα πριν το αναμείξουμε με το λεμόνι και τη ζάχαρη.
Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος με ελάχιστη ή και καθόλου ζάχαρη σε σφιχτή σαντιγύ.
Σερβίρισμα :
α) εκδοχή α λα παλαιά.
Σε μια κουπ παγωτού βάζουμε μια κουταλιά κουλί. Μια μπάλλα παγωτό βανίλια. Την καπακώνουμε με ένα ή δύο μισά ροδάκινου. Στολίζουμε με κουλί και σαντιγύ.
β) εκδοχή ποστ μόντερν
Σε πιάτο μεγέθους σουπλά απλώνουμε μια λιμνούλα κουλί
Μέσα στο κουλί ακουμπάμε με χάρη μια μεγάλη ολοστρόγγυλη μπάλλα παγωτού.
Ενθεν και ένθεν του παγωτού ακουμπάμε τα 2 μισά του ροδάκινου (ενδεχομένως κομμένα σε μικρές φέτες κολλημένες στην άκρη τους εν είδη βεντάλιας).
Στολίζουμε με σαντιγύ κατά βούλησην, φρέσκα φυλλαράκια δυόσμου και τα εναπομείναντα ολόκληρα φραμπουάζ.
Καλή… διασκέδαση
(βάλτε και λίγο το πονηρό μυαλό σας να δουλέψει το σερβίρισμα!)
Magica de Spell
Ένα πολύ ωραίο κι αγαπημένο μου επιδόρπιο για το καλοκαίρι είναι το γνωστό σε όλους peche melba. Ο συνδιασμός του ροδάκινου με την βανίλλια στρωμένος πάνω σε μια κουβέρτα πικ νικ από κόκκινα φρούτα και στολισμένος με σύννεφα σαντιγύ εκτός από αυτονόητα καλοκαιρινός είναι και απόλυτα μωρουδένιος και τρυφερός. Ησυχάζει έτσι την ψυχή του ανθρώπου, την γλυκαίνει, την απαλύνει και την παρηγορεί, στρογγυλεύοντας με την αθωότητά και την ευγένειά του της αιχμές της καθημερινότητας.
Τι χρειάζεστε για 4 άτομα (δύο αν είναι κυρίως γεύμα ή πρωινό)
4 ωραία ροδάκινα ώριμα αλλά σφιχτά
1 μπαστουνάκι βανίλιας
200 γρ. ζάχαρη άχνη
70 γρ ζάχαρη
200 γρ σμέουρα (ελληνιστί φραμπουάζ) φρέσκα ή κατεψυγμένα
χυμό μισού λεμονιού
1 κούπα κρέμα γάλακτος ζαχαροπλαστικής
Παγωτό βανίλια πολύ καλής ποιότητας (όχι κρέμα, βανίλια)
Πως το κάνουμε
Ξεφλουδίζουμε τα ροδάκινα.
Για να γίνει εύκολα αυτή η διαδικασία και να μην χαλάσει η εμφάνισή τους, μπορούμε να τα ζεματίσουμε σε βραστό νερό για 1 λεπτό και να ξεκολλήσει η φλούδα από τη σάρκα.
Φτιάχνουμε ένα αραιό σιρόπι με 1 λίτρο νερό, την άχνη και το μπαστουνάκι βανίλιας που το έχουμε ανοίξει στα δύο κατά μήκος. Μόλις βράσει το σιρόπι, χαμηλώνουμε τη φωτιά και βάζουμε μέσα ολόκληρα τα ροδάκινα να σιγοβράσουν για 10 λεπτά. Τα στραγγίζουμε με μια τρυπητή κουτάλα και τ’ αφήνουμε να κρυώσουν τελείως. Πριν τα σερβίρουμε τα κόβουμε στα δύο και αφαιρούμε το κουκούτσι με προσοχή.
Κρατάμε μερικά φραμπουάζ ον δε σάιντ για το ντεκόρ. τα υπόλοιπα τα πολτοποιούμε μαζί με τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού ώστε να γίνουνε ένας ομοιόμορφος πουρές (ελληνιστί κουλί). Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κι άλλα φρούτα του δάσους, αλλά αν έχουν μικρά κουκουτσάκια ή σποράκια θα πρέπει να περάσουμε τον πολτό τους από ψιλή σίτα πριν το αναμείξουμε με το λεμόνι και τη ζάχαρη.
Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος με ελάχιστη ή και καθόλου ζάχαρη σε σφιχτή σαντιγύ.
Σερβίρισμα :
α) εκδοχή α λα παλαιά.
Σε μια κουπ παγωτού βάζουμε μια κουταλιά κουλί. Μια μπάλλα παγωτό βανίλια. Την καπακώνουμε με ένα ή δύο μισά ροδάκινου. Στολίζουμε με κουλί και σαντιγύ.
β) εκδοχή ποστ μόντερν
Σε πιάτο μεγέθους σουπλά απλώνουμε μια λιμνούλα κουλί
Μέσα στο κουλί ακουμπάμε με χάρη μια μεγάλη ολοστρόγγυλη μπάλλα παγωτού.
Ενθεν και ένθεν του παγωτού ακουμπάμε τα 2 μισά του ροδάκινου (ενδεχομένως κομμένα σε μικρές φέτες κολλημένες στην άκρη τους εν είδη βεντάλιας).
Στολίζουμε με σαντιγύ κατά βούλησην, φρέσκα φυλλαράκια δυόσμου και τα εναπομείναντα ολόκληρα φραμπουάζ.
Καλή… διασκέδαση
(βάλτε και λίγο το πονηρό μυαλό σας να δουλέψει το σερβίρισμα!)
Magica de Spell
Tuesday, July 05, 2005
Μπληγούρι με φλούδια !!!
Ο τίτλος του άρθρου είναι παραφθορά φράσης παμμεγίστου πιτσιρικά.
Γυρνώντας ο τύπος από τον παιδικό σταθμό, αντιμετώπισε την καθημερινή ερώτηση της μαμάς του : «τι φάγατε το μεσημέρι στο σχολείο?»
«Ρύζι με φλούδια.» απάντησε ο παμμέγιστος, περιγράφοντας έτσι τα γεμιστά…
Αλλά ας πιάσω την ιστορία μου από την πολύ άσχετη αρχή της.
Οι παρεπιδημούντες την επαρχία Τροιζηνίας, έχουμε ένα αγκάθι στην καρδιά από το 1981. Το Α.D. 1981, λοιπόν δημοπρατήθηκε με το ολέθριο για δημόσια έργα και εξαιρετικά προσοδοφόρο για τους εργολάβους σύστημα της μελετοκατασκευής, ο παραλιακός δρόμος Επιδαύρου – Καλλονής. Η μικρή μου αδελφή ήταν τότε ένα στρογγυλό μωρό ενός έτους και δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις χαρές και τα πανηγύρια μας για το έργο, ούτε πόσο την αφορούσε, μια και το τμήμα της διαδρομής που θα αποφεύγαμε με αυτόν τον δρόμο ήταν μόνο 5 χλμ. και 8518 (διαβάζεται οκτακόσιες πενηνταδεκαοκτώ φουρκέτες μεγαλύτερο.
Τέλος πάντων μετά από ακριβώς 22 χρόνια ισάριθμα εγκαίνια από Νομάρχες, Δημάρχους και Βουλευτές της περιοχής μας, ο δρόμος παραδόθηκε πρόπερσυ στην κυκλοφορία με ευθύνη των οδηγών εννοείται, μια και ήταν ατελείωτος, μεγάλο μέρος χωματόδρομος και μεγάλο μέρος του χωματόδρομου, κακός, ψυχρός κι ανάποδος χωματόδρομος. Εντούτοις οι οδηγοί αγκάλιασαν με την απόδοχή τους το μεγάλο αυτό έργο πνοής για την περιοχή μας. Αυτό ίσως σας κάνει να καταλάβετε πόσο απελπισμένοι ήμαστε όλοι με τις αποφευχθείσες στροφές, οι οποίες, ειρρήσθω εν παρόδω, αποτέλεσαν επί μακρόν, ηρωικό τμήμα της ειδικής διαδρομής του Ράλλυ Ακρόπολις.
Την περασμένη εβδομάδα και αφού επί δύο χρόνια κάναμε πλούσια τα συνεργεία αλλάζοντας αμορτισέρ, τους ορθοπεδικούς για μέσες αυχενικά κλπ και τους φαρμακοποιούς για ζωνες και αντιφλεγμονώδη, ο δρόμος της Επιδαύρου έκλεισε οριστικά για να ολοκληρωθεί η τελευταία φάση του έργου (λέμε τώρα). Κληροδοτώ το δικαίωμά μου για διέλευση από το δρόμο αυτό στα βαφτιστήρια μου, Ευάγγελο και Μιχαήλ και στα παιδιά και εγγόνια τους μέχρι τετάρτης γενεάς, αν προλάβουν να τον δούν τελειωμένο και εντωμεταξύ η μετακίνηση με αυτοκίνητο δεν έχει δώσει τη θέση της σε εναέρια μέσα.
Το κλείσιμο του Δρόμου, ήταν μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία για άσκηση της φαντασίας μας και για οικονομία. Άσκηση της φαντασίας κατ’ αρχήν στο δαφνοστεφές πεδίο της κατάρας. Ύστερα στο πεδίο της εξεύρεσης shortcuts. Η φράση αυτή που όλοι γνωρίζετε οι εξ’ ημών άρρενες γιατί την λέτε οι δε γυναίκες γιατί δεν θέλετε να την ακούτε, θριαμβεύει αυτόν τον καιρό. «Πάμε από … να κόψουμε δρόμο?» λέει ο οδηγός και βασιζόμενος στην εξουσία που του δίνει το κράτημα του τιμονιού στρίβει χωρίς να περιμένει απάντηση. Εγώ τα πράματα αυτά τα θεωρώ του Σατανά. Ουδέποτε κόβεις πραγματικά δρόμο από τέτοιες παρακάμψεις. Ουδέποτε κερδίζεις χρόνο. όχι πως δεν έχουν τα οφέλη τους. Για παράδειγμα, βλέπεις καινούργια μέρη. Χωριά που δεν είχες ξαναδεί ποτέ, με χαρακτηριστική την αισθητική της Ελληνικής υπαίθρου. Περνάς ας πούμε από την κεντρική πλατεία ενός χωριού βλέπεις ένα κοσμικόν κέντρον με χαρακτηριστικούς της τοπικής αρχιτεκτονικής οβελίσκους να κοσμούν την είσοδό του, μάνι-μάνι, προσδίδεται στην εκδρομή σου κι ένας πολιτιστικός χαρακτήρας. Καλέ, για όλα έχει φροντίσει το κράτος. Όχι, που έχετε το θράσος να το υβρίζετε.
Αυτό όμως για το οποίο νοιώθω την ανάγκη να αποτίσω την ευγνωμοσύνη μου στο κράτος, είναι το πνεύμα οικονομίας από το οποίο φροντίζει να διαπνέονται αυτές οι παρακάμψεις. Μπορεί βέβαια να καις ένα ρεζερβουάρ παραπάνω. Τι είναι όμως ένα ρεζερβουάρ, μπροστά στην τεράστια οικονομία που θα κάνεις αγοράζοντας ζαρζαβατικά από το παρακείμενο του δρόμου παράπηγμα?
Σταματάμε που λέτε παιδιά μου σε μια παράγκα στο πλάι του δρόμου κι ενώ ο αδελφός μου, όχι χωρίς ένα σφίξιμο στην καρδιά βλέπει να μας προσπερνάει μια νταλίκα που μόλις είχαμε προσπεράσει εμείς, εγώ ψώνισα :
2 κιλά ντομάτες,
1 ½ κιλό μελιτζάνες,
1 ½ κιλό πιπεριές,
1 κιλό κρεμμύδια βατικιώτικα εξαιρετικά,
1 κιλό ολόφρεσκα κολοκυθάκια με τα λουλούδια τους
και 3 αγγούρια με το συμπάθειο,
προς 5 ευρώ και 40 λεπτά ακριβώς.
Ενθουσιασμένη λοιπόν από τα εξαιρετικά όσο και πάμφθηνα ψώνια μου, την παράκαμψη των μεσαζόντων που λυγίζουν την εθνική οικονομία και που ισοφάρισα τον αδελφό μου για την σιχαμένη παράκαμψη με μια στάση που εκείνος σιχαίνεται, ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο σα χαρούμενο πουλάκι, για άλλες δυόμιση ώρες ευτυχούς μποτιλιαρίσματος.
Εχτές το απογευματάκι λοιπόν σκέφτηκα πηγαίνοντας τη Μάγια στο κομμωτήριο για μπάνιο και χτένισμα μια και είχε τζιβιάσει στη θάλασσα το μαύρο, δεν φτιάχνω γεμιστά, να φάω και αύριο, να βάλω και μερικά στην κατάψυξη, τώρα που τα κηπευτικά μου είναι φρέσκα?
Χρησιμοποίησα :
4 μελιτζάνες
3 ντομάτες
4 πιπεριές
7 κολοκυθοανθούς
2 κρεμμύδια
αντίστοιχο ενός μάτσου δυόσμου από τη γλάστρα μου
1 ματσάκι μαιντανό αγοραστό
επαρκή ποσότητα σχοινόπρασσου επίσης από τη γλάστρα
2 κ.σ. φρέσκια ρίγανη
2 σακουλάκια κουκουνάρι
3 κ.σ. σταφίδα
1 ποτήρι χυμό ντομάτας
10 κ.σ. ελαιόλαδο
Φτάνωντας στο βασικό υλικό της γέμισης σκέφτηκα ότι στην διατροφή χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη που ακολουθώ, το λευκό ρύζι δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το αναποφλείωτο πάλι, φοβήθηκα μήπως δεν βράσει. Λέω λοιπόν δεν βάζω μπληγούρι?
Κι έβαλα και
2 κούπες μπληγούρι
Πως τα έφτιαξα :
Κατ αρχήν άδειασα τις μελιτζάνες από τη σάρκα τους και την ψιλόκοψα. Πασπάλισα με αλάτι το εσωτερικό των μελιτζάνων και την ψιλοκομμένη ψίχα και τα άφησα να ξεπικρίσουν.
Άδειασα την σάρκα των ντοματών και των πιπεριών. πασπάλισα ελάχιστη ζάχαρη στο εσωτερικών των ντοματών.
Αράδιασα τα πάντα σε ταψάκια.
Ψιλόκοψα όλα τα μυρωδικά και τα κρεμμύδια.
Σε κατσαρόλα ζέστανα το ελαιόλαδο και ρόδισα το κρεμμύδι να γίνει διαφανές. Προσέθεσα το μπληγούρι και το έφερα 1-2 γυροβολιές να καβουρδισθεί ελάχιστα. Αυτή η διαδικασία βοηθάει να μη λασπώσει στο μαγείρεμα. Προσέθεσα την ψιλοκομμένη ψίχα της μελιτζάνας (αφού την ξέβγαλα με νεράκι), της ντομάτας και της πιπεριάς. Λίγο χυμό ντομάτας, τα μυρωδικά και ανακάτεμα. Τέλος προσθέτω τα κουκουνάρια και τις σταφίδες, 1 κούπα νερό και χαμηλώνω τη φωτιά. Αφήνω να πάρει μια βράση και σβήνω τη φωτιά. πασπαλίζω σύμπασα τη γέμιση με πιπέρι από το μύλο.
Γέμισα τα αδειασμένα λαχανικά και τους κολοκυθοανθούς. Έβρεξα τα γεμιστά με άλλο λίγο χυμό ντομάτας και ελάχιστο ελαιόλαδο.
Τα έψησα στους 180 βαθμούς για περίπου μισή ώρα.
Το μπληγούρι γίνεται γρηγορότερα από το ρύζι. Αν τα κάνετε με ρυζάκι υπολογίστε κανένα τεταρτάκι ακόμα.
Κι ένα tip για κλάσσικά γεμιστά με ρύζι. Αν και παραδοσιακά οι γιαγιάδες μας τα φτιάχνανε με ρύζι καρολίνα, εμένα τα στούμπος γεμιστά δε μ’ αρέσουν. Χρησιμοποιούσα λοιπόν νυχάκι, ώσπου μια φορά αποφάσισα να τα κάνω με αρωματικό ρύζι γιασεμί. Σας πληροφορώ ότι είναι έξοχα. Δοκιμάστε τα όμως μόνο αν τα θέλετε πιο σπυρωτά.
Το αποτέλεσμα των γεμιστών με μπληγούρι ήταν αναπάντεχα πετυχημένο. Όσο έπρεπε σπυρωτό, και πολύ νόστιμο, έδινε μια άλλη διάσταση στα κλασσικά γεμιστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνει σημαντικά από την αναμενόμενη μαμαδίλα που περιμένει κανείς να έχουν αυτά τα φαγητά.
Καλή επιτυχία
Magica de Spell
Γυρνώντας ο τύπος από τον παιδικό σταθμό, αντιμετώπισε την καθημερινή ερώτηση της μαμάς του : «τι φάγατε το μεσημέρι στο σχολείο?»
«Ρύζι με φλούδια.» απάντησε ο παμμέγιστος, περιγράφοντας έτσι τα γεμιστά…
Αλλά ας πιάσω την ιστορία μου από την πολύ άσχετη αρχή της.
Οι παρεπιδημούντες την επαρχία Τροιζηνίας, έχουμε ένα αγκάθι στην καρδιά από το 1981. Το Α.D. 1981, λοιπόν δημοπρατήθηκε με το ολέθριο για δημόσια έργα και εξαιρετικά προσοδοφόρο για τους εργολάβους σύστημα της μελετοκατασκευής, ο παραλιακός δρόμος Επιδαύρου – Καλλονής. Η μικρή μου αδελφή ήταν τότε ένα στρογγυλό μωρό ενός έτους και δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις χαρές και τα πανηγύρια μας για το έργο, ούτε πόσο την αφορούσε, μια και το τμήμα της διαδρομής που θα αποφεύγαμε με αυτόν τον δρόμο ήταν μόνο 5 χλμ. και 8518 (διαβάζεται οκτακόσιες πενηνταδεκαοκτώ φουρκέτες μεγαλύτερο.
Τέλος πάντων μετά από ακριβώς 22 χρόνια ισάριθμα εγκαίνια από Νομάρχες, Δημάρχους και Βουλευτές της περιοχής μας, ο δρόμος παραδόθηκε πρόπερσυ στην κυκλοφορία με ευθύνη των οδηγών εννοείται, μια και ήταν ατελείωτος, μεγάλο μέρος χωματόδρομος και μεγάλο μέρος του χωματόδρομου, κακός, ψυχρός κι ανάποδος χωματόδρομος. Εντούτοις οι οδηγοί αγκάλιασαν με την απόδοχή τους το μεγάλο αυτό έργο πνοής για την περιοχή μας. Αυτό ίσως σας κάνει να καταλάβετε πόσο απελπισμένοι ήμαστε όλοι με τις αποφευχθείσες στροφές, οι οποίες, ειρρήσθω εν παρόδω, αποτέλεσαν επί μακρόν, ηρωικό τμήμα της ειδικής διαδρομής του Ράλλυ Ακρόπολις.
Την περασμένη εβδομάδα και αφού επί δύο χρόνια κάναμε πλούσια τα συνεργεία αλλάζοντας αμορτισέρ, τους ορθοπεδικούς για μέσες αυχενικά κλπ και τους φαρμακοποιούς για ζωνες και αντιφλεγμονώδη, ο δρόμος της Επιδαύρου έκλεισε οριστικά για να ολοκληρωθεί η τελευταία φάση του έργου (λέμε τώρα). Κληροδοτώ το δικαίωμά μου για διέλευση από το δρόμο αυτό στα βαφτιστήρια μου, Ευάγγελο και Μιχαήλ και στα παιδιά και εγγόνια τους μέχρι τετάρτης γενεάς, αν προλάβουν να τον δούν τελειωμένο και εντωμεταξύ η μετακίνηση με αυτοκίνητο δεν έχει δώσει τη θέση της σε εναέρια μέσα.
Το κλείσιμο του Δρόμου, ήταν μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία για άσκηση της φαντασίας μας και για οικονομία. Άσκηση της φαντασίας κατ’ αρχήν στο δαφνοστεφές πεδίο της κατάρας. Ύστερα στο πεδίο της εξεύρεσης shortcuts. Η φράση αυτή που όλοι γνωρίζετε οι εξ’ ημών άρρενες γιατί την λέτε οι δε γυναίκες γιατί δεν θέλετε να την ακούτε, θριαμβεύει αυτόν τον καιρό. «Πάμε από … να κόψουμε δρόμο?» λέει ο οδηγός και βασιζόμενος στην εξουσία που του δίνει το κράτημα του τιμονιού στρίβει χωρίς να περιμένει απάντηση. Εγώ τα πράματα αυτά τα θεωρώ του Σατανά. Ουδέποτε κόβεις πραγματικά δρόμο από τέτοιες παρακάμψεις. Ουδέποτε κερδίζεις χρόνο. όχι πως δεν έχουν τα οφέλη τους. Για παράδειγμα, βλέπεις καινούργια μέρη. Χωριά που δεν είχες ξαναδεί ποτέ, με χαρακτηριστική την αισθητική της Ελληνικής υπαίθρου. Περνάς ας πούμε από την κεντρική πλατεία ενός χωριού βλέπεις ένα κοσμικόν κέντρον με χαρακτηριστικούς της τοπικής αρχιτεκτονικής οβελίσκους να κοσμούν την είσοδό του, μάνι-μάνι, προσδίδεται στην εκδρομή σου κι ένας πολιτιστικός χαρακτήρας. Καλέ, για όλα έχει φροντίσει το κράτος. Όχι, που έχετε το θράσος να το υβρίζετε.
Αυτό όμως για το οποίο νοιώθω την ανάγκη να αποτίσω την ευγνωμοσύνη μου στο κράτος, είναι το πνεύμα οικονομίας από το οποίο φροντίζει να διαπνέονται αυτές οι παρακάμψεις. Μπορεί βέβαια να καις ένα ρεζερβουάρ παραπάνω. Τι είναι όμως ένα ρεζερβουάρ, μπροστά στην τεράστια οικονομία που θα κάνεις αγοράζοντας ζαρζαβατικά από το παρακείμενο του δρόμου παράπηγμα?
Σταματάμε που λέτε παιδιά μου σε μια παράγκα στο πλάι του δρόμου κι ενώ ο αδελφός μου, όχι χωρίς ένα σφίξιμο στην καρδιά βλέπει να μας προσπερνάει μια νταλίκα που μόλις είχαμε προσπεράσει εμείς, εγώ ψώνισα :
2 κιλά ντομάτες,
1 ½ κιλό μελιτζάνες,
1 ½ κιλό πιπεριές,
1 κιλό κρεμμύδια βατικιώτικα εξαιρετικά,
1 κιλό ολόφρεσκα κολοκυθάκια με τα λουλούδια τους
και 3 αγγούρια με το συμπάθειο,
προς 5 ευρώ και 40 λεπτά ακριβώς.
Ενθουσιασμένη λοιπόν από τα εξαιρετικά όσο και πάμφθηνα ψώνια μου, την παράκαμψη των μεσαζόντων που λυγίζουν την εθνική οικονομία και που ισοφάρισα τον αδελφό μου για την σιχαμένη παράκαμψη με μια στάση που εκείνος σιχαίνεται, ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο σα χαρούμενο πουλάκι, για άλλες δυόμιση ώρες ευτυχούς μποτιλιαρίσματος.
Εχτές το απογευματάκι λοιπόν σκέφτηκα πηγαίνοντας τη Μάγια στο κομμωτήριο για μπάνιο και χτένισμα μια και είχε τζιβιάσει στη θάλασσα το μαύρο, δεν φτιάχνω γεμιστά, να φάω και αύριο, να βάλω και μερικά στην κατάψυξη, τώρα που τα κηπευτικά μου είναι φρέσκα?
Χρησιμοποίησα :
4 μελιτζάνες
3 ντομάτες
4 πιπεριές
7 κολοκυθοανθούς
2 κρεμμύδια
αντίστοιχο ενός μάτσου δυόσμου από τη γλάστρα μου
1 ματσάκι μαιντανό αγοραστό
επαρκή ποσότητα σχοινόπρασσου επίσης από τη γλάστρα
2 κ.σ. φρέσκια ρίγανη
2 σακουλάκια κουκουνάρι
3 κ.σ. σταφίδα
1 ποτήρι χυμό ντομάτας
10 κ.σ. ελαιόλαδο
Φτάνωντας στο βασικό υλικό της γέμισης σκέφτηκα ότι στην διατροφή χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη που ακολουθώ, το λευκό ρύζι δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το αναποφλείωτο πάλι, φοβήθηκα μήπως δεν βράσει. Λέω λοιπόν δεν βάζω μπληγούρι?
Κι έβαλα και
2 κούπες μπληγούρι
Πως τα έφτιαξα :
Κατ αρχήν άδειασα τις μελιτζάνες από τη σάρκα τους και την ψιλόκοψα. Πασπάλισα με αλάτι το εσωτερικό των μελιτζάνων και την ψιλοκομμένη ψίχα και τα άφησα να ξεπικρίσουν.
Άδειασα την σάρκα των ντοματών και των πιπεριών. πασπάλισα ελάχιστη ζάχαρη στο εσωτερικών των ντοματών.
Αράδιασα τα πάντα σε ταψάκια.
Ψιλόκοψα όλα τα μυρωδικά και τα κρεμμύδια.
Σε κατσαρόλα ζέστανα το ελαιόλαδο και ρόδισα το κρεμμύδι να γίνει διαφανές. Προσέθεσα το μπληγούρι και το έφερα 1-2 γυροβολιές να καβουρδισθεί ελάχιστα. Αυτή η διαδικασία βοηθάει να μη λασπώσει στο μαγείρεμα. Προσέθεσα την ψιλοκομμένη ψίχα της μελιτζάνας (αφού την ξέβγαλα με νεράκι), της ντομάτας και της πιπεριάς. Λίγο χυμό ντομάτας, τα μυρωδικά και ανακάτεμα. Τέλος προσθέτω τα κουκουνάρια και τις σταφίδες, 1 κούπα νερό και χαμηλώνω τη φωτιά. Αφήνω να πάρει μια βράση και σβήνω τη φωτιά. πασπαλίζω σύμπασα τη γέμιση με πιπέρι από το μύλο.
Γέμισα τα αδειασμένα λαχανικά και τους κολοκυθοανθούς. Έβρεξα τα γεμιστά με άλλο λίγο χυμό ντομάτας και ελάχιστο ελαιόλαδο.
Τα έψησα στους 180 βαθμούς για περίπου μισή ώρα.
Το μπληγούρι γίνεται γρηγορότερα από το ρύζι. Αν τα κάνετε με ρυζάκι υπολογίστε κανένα τεταρτάκι ακόμα.
Κι ένα tip για κλάσσικά γεμιστά με ρύζι. Αν και παραδοσιακά οι γιαγιάδες μας τα φτιάχνανε με ρύζι καρολίνα, εμένα τα στούμπος γεμιστά δε μ’ αρέσουν. Χρησιμοποιούσα λοιπόν νυχάκι, ώσπου μια φορά αποφάσισα να τα κάνω με αρωματικό ρύζι γιασεμί. Σας πληροφορώ ότι είναι έξοχα. Δοκιμάστε τα όμως μόνο αν τα θέλετε πιο σπυρωτά.
Το αποτέλεσμα των γεμιστών με μπληγούρι ήταν αναπάντεχα πετυχημένο. Όσο έπρεπε σπυρωτό, και πολύ νόστιμο, έδινε μια άλλη διάσταση στα κλασσικά γεμιστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνει σημαντικά από την αναμενόμενη μαμαδίλα που περιμένει κανείς να έχουν αυτά τα φαγητά.
Καλή επιτυχία
Magica de Spell
Monday, July 04, 2005
Η ιστορία του Ιρφάν
irfan
Originally uploaded by emotional anaemia.
Ο Ιρφάν είναι 6 μηνών. Η Αϊσέ είναι 21.
Είναι ο γιος της και είναι η μαμά του.
Αγαπιούνται πολύ και θα ‘θελαν να μπορούν να αγαπιούνται για πάντα.
Όμως το «πάντα» του Ιρφάν, φαίνεται να είναι πολύ μικρό…
Γεννήθηκε με μια δυσπλασία της καρδιάς τόσο σοβαρή που οι περισσότεροι γιατροί στην Ελλάδα αρνούνται να χειρουργήσουν. Η κατάσταση της υγείας του Ιρφάν, χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Διάφορες επιπλοκές επιβαρύνουν το μικρό του σωματάκι και κάνουν όλο και δυσχερέστερη την πρόγνωση για τη ζωή του.
Βρέθηκε επιτέλους ένας γιατρός που μπορεί να προχωρήσει στην επέμβαση στην Ελλάδα. Εχθές ήμασταν στο νοσοκομείο. Ο Ιρφάν έδειξε μεγάλη υπομονή και παλληκαροσύνη. Στο τέλος κουράστηκε από την εξέταση που κρατούσε ήδη μία ώρα. Άρχισε να κλαίει. Μια σταλίτσα μωρό, είναι σκάρτα 4,800 κιλά στους 6 μήνες, ταλαιπωρείται όπως είπε ο καρδιολόγος με πάρα πολλές διαγνωστικές πράξεις χωρίς να έχει υποβληθεί ούτε σε μία θεραπευτική. Μένει ακόμα μία. Πρέπει να γίνει ένας καθετηριασμός που θα ορίσει το ακριβές είδος της επέμβασης. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Από μας εξαρτάται.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε. Η Αϊσέ κλαίει. «Πρέπει να σκεφτώ και το οικονομικό» μου λέει. Η Αϊσέ έχει τελειώσει και την 1η Λυκείου. Τα ελληνικά της είναι πολύ καλύτερα από πάρα πολλά παιδιά της ηλικίας της. «Είχα όνειρα. Να σαραντίσει το μωρό μου και να βρω μια δουλειά. Τώρα δουλεύει μόνο ο άντρας μου και τα χρήματα δεν φτάνουν στο σπίτι. Χρωστάμε ένα νοίκι και προχτές ήρθε δεύτερη φορά η ΔΕΗ και δεν την πληρώσαμε. Με τη δεύτερη φορά το κόβουν, ή με την τρίτη κα Magica?» Το μωρό θέλει φάρμακα. Το μωρό θέλει φαγητό. Το μωρό θέλει νοσοκομείο. Το μωρό πρέπει να ζήσει.
Η βοήθειά σας είναι πολύτιμη. Μπορείτε να την προσφέρετε καταθέτοντας στο λογαριασμό των Δρόμων Ζωής το ποσό που θέλετε. Σ’ αυτή την περίπτωση παρακαλούμε γράψτε το όνομά σας στο καταθετήριο και ενημερώστε μας με ένα mail για την κατάθεση, ώστε να ξέρουμε ότι δεν πρόκειται για άλλη ενίσχυση παρά για δωρεά για τον συγκεκριμένο σκοπό. Εναλλακτικά μπορείτε να αποστείλετε το καταθετήριο με fax στον αριθμό 210 34 11 062 με την ένδειξη : Προς Δρόμους Ζωής – Για τον Ιρφάν. Ο λογαριασμός των Δρόμων Ζωής είναι στην Eurobank και είναι ο εξής : 00260076500200041684 (Για κάθε κατάθεση, ανεξαρτήτως ποσού, θα πάρετε απόδειξη δωρεάς, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στην φορολογική σας δήλωση για φοροαπαλλαγή.).
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη συμμετοχή σας,
Εκ μέρους των Δρόμων Ζώης
Magica de Spell
Υ.Γ. Λίγα λόγια για τους Δρόμους Ζωής
Οι Δρόμοι Ζωής είναι αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1996 και έχει κύριους σκοπούς:
• Την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού ατόμων και ιδιαίτερα παιδιών και οικογενειών λόγω φυλετικών, θρησκευτικών ή μαθησιακών ιδιαιτεροτήτων, χαμηλού βιοτικού επιπέδου ή οποιασδήποτε άλλης έλλειψης, υπερασπίζοντας έτσι το δικαίωμα που έχει κάθε άνθρωπος σε μια κανονική ζωή και μια δίκαιη μεταχείριση.
• Την εθελοντική και ανιδιοτελή πνευματική, ηθική και υλική συμπαράσταση σε παιδιά, εφήβους, οικογένειες (και ειδικά μητέρες), που ανήκουν σε ομάδες με πολιτισμικές ή κοινωνικές ιδιαιτερότητες, ώστε να μπορέσουν να αναλάβουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη της προσωπικής τους ζωής και των πράξεών τους.
• Την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, της άγνοιας, της αδιαφορίας, της ημιμάθειας και του κοινωνικού φόβου, προσβλέποντας στην αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του ατόμου και την υποστήριξη της προσωπικότητάς του.
Περισσότερα για τις δραστηριότητες και το έργο των Δρόμων Ζωής, μπορείτε να μάθετε στην διεύθυνση : www.dromoi-zois.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)
