Πάστα με ψαράκι

Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ζυμαρικά με ψάρι. Δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ.
Δεν καταλάβαινα γιατί κάποιος πρέπει να πάρει το ψάρι και να το ανακατέψει με την πάστα και να κουκουλώσει το όλον με κόκκινη σάλτσα. Μου φαινόταν διαστροφή.

Ώσπου πέρσυ, μια μέρα από κείνες που το εργένικο ψυγείο μου ήταν άδειο, η πείνα μου μεγάλη και η ώρα εξαιρετικά περασμένη για να κάνω ντου βρε πονηρή στο σουπερ μάρκετ, αποφάσισα να συνδιάσω τα μοναδικά ευρήματα των ντουλαπιών μου. Πάστα, σε σαράντα σχέδια και χρώματα, και 2 κονσέρβες τόνο.

Το καλό στο σπίτι μου, είναι ότι λόγω καταγωγής από τον Πόρο και παροικούσα το Λεμονοδάσος (το authentic, του Πολίτη), δεν μου λείπουν ποτέ τα λεμόνια. Το άλλο καλό είναι ότι η μοίρα με μοίρανε με μαρτύριο ως του Σισσύφου, να φυτεύω μυρωδικά στις γλάστρες κάθε καλοκαίρι και κάθε φθινόπωρο να ξεραίνονται και φτου κι απ την αρχή. Ευτυχώς, ήταν καλοκαίρι, σαν και τώρα, και οι γλάστρες μου ήταν ακόμα φουντωτές. «Alea jacta est» μονολόγησα. «Θα τα κάνω με λεϊμόνι και μυρωδικά.»

Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι, κούρεψα το δενδρολίβανο, το σχοινόπρασσο, τη φασκομηλιά, την μέντα, την ματζουράνα και γύρισα πίσω ν’ ακουμπήσω την πραμάτεια μου στον πάγκο. Έλαβα την μισοφεγγαρούνα που λέει κι ο φίλος μου ο Μητσούλης, και τους άλλαξα τον αδόξαστο στο ψιλοκόψιμο.

Διάλεξα τα τρία ωραιότερα λεϊμόνια του ψυγείου μου, έβγαλα το ξύσμα του ενός και τον χυμό και τον τριών και τα κράτησα με σεβασμό ον δε σάιντ.

Έβαλα την πάστα να βράζει και πήρα φόρα για την σάλτσα…

Ξεκίνησα ομνύοντας στο γνωστό τρίπτυχο σκόρδου.
Ψιλόκοψα σε φετούλες τρεις σκελίδες και τις γυροβόλισα στο τηγάνι το μεγάλο –μεγάλο με ελαιόλαδο και μερικούς (αρκετούς) κόκκους πιπέρι διαφόρων χρωμάτων.
Συνέχισα αδειάζοντας στο τηγάνι τα φιλέτα του τόνου, που τα είχα μαδήσει με τα χέρια, σε μπουκιές. Τα χοροπήδησα λίγο στο τηγάνι και προσέθεσα στην αρχή τον δενδρολίβανο και αμέσως μετά το σχοινόπρασσο. Εξακολούθησα το χοροπήδημα για 2-3 λεπτά σε πολύ χαμηλή φωτιά. Προσέθεσα και τα υπόλοιπα μυρωδικά. Άδειασα στο τηγάνι το χυμό λεμονιού και το ξύσμα, και σούρωσα τα ζυμαρικά. Τα πέταξα μέσα στο τηγάνι με ατημέλητη επιτήδευση και τα ανακάτεψα με το γνωστό χοροπηδηχτό στυλάκι που υιοθέτησα από την αρχή. (Λόγω ευαισθησίας του ψαριού, την συνταγή αυτή, δεν την ανακατεύουμε με κουτάλα για να μη γίνει νιανιά.)

Σερβίρισα σε κόκκινα πιάτα με ένα μπουκάλι λευκό κρασί που κανένας εργένης που σέβεται τον εαυτό του δεν δικαιολογείται να μην έχει.

Το πιάτο αυτό, λόγω ελαφρότητας, δροσιάς, αρωμάτων και πρωτίστως ευκολίας, έγινε αγαπημένο μου. Και τις επόμενες πολλές φορές το έκανα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κατ’ αρχήν αντικατέστησα τον τόνο με καπνιστό σολωμό, ή πέστροφα, Αργότερα με γάβρο μαρινάτο. Τελικά, φέτος, το έκανα με carpaccio ψαριού από πολύ φρέσκο φιλέτο. Αν βρείτε λοιπόν, πολύ πολύ φρέσκο τονάκι, τώρα που θα πάτε στας νήσους, είναι μια καλή ευκαιρία να το αξιοποιήσετε έτσι, τη βασική προυποθέσει, ότι θα έχετε μαζί σας μαχαίρι φιλεταρίσματος. Τι πιο συνηθισμένο για εκδρομέα δηλαδή!
Ξεκοκκαλίζουμε σαν χαρούμενα πουλάκια το ψάρι και φιλετάρουμε τη σάρκα του σε πολύ πολύ λεπτές φέτες. Τις αραδιάζουμε σε μεγάλη πιατέλα και τις κολυμπάμε σε χυμό λεμονιού για καμμιά ώρα. Μπορεί να παίξει και κρεμμυδάκι και μέρος των μυρωδικών μας στη μαρινάτα. Ακολουθούμε την συνταγή ως άνω, αλλά βάζουμε το ψάρι στο τηγάνι τελευταίο, πριν την πάστα, για να μην μαγειρευτεί. Γίνεται και με σολομό, που όσο να πεις βρίσκεται ευκολότερα.

Δοκιμάστε το.

Magica de Spell