Μπληγούρι με φλούδια !!!

Ο τίτλος του άρθρου είναι παραφθορά φράσης παμμεγίστου πιτσιρικά.
Γυρνώντας ο τύπος από τον παιδικό σταθμό, αντιμετώπισε την καθημερινή ερώτηση της μαμάς του : «τι φάγατε το μεσημέρι στο σχολείο?»
«Ρύζι με φλούδια.» απάντησε ο παμμέγιστος, περιγράφοντας έτσι τα γεμιστά…

Αλλά ας πιάσω την ιστορία μου από την πολύ άσχετη αρχή της.

Οι παρεπιδημούντες την επαρχία Τροιζηνίας, έχουμε ένα αγκάθι στην καρδιά από το 1981. Το Α.D. 1981, λοιπόν δημοπρατήθηκε με το ολέθριο για δημόσια έργα και εξαιρετικά προσοδοφόρο για τους εργολάβους σύστημα της μελετοκατασκευής, ο παραλιακός δρόμος Επιδαύρου – Καλλονής. Η μικρή μου αδελφή ήταν τότε ένα στρογγυλό μωρό ενός έτους και δεν μπορούσε να αντιληφθεί τις χαρές και τα πανηγύρια μας για το έργο, ούτε πόσο την αφορούσε, μια και το τμήμα της διαδρομής που θα αποφεύγαμε με αυτόν τον δρόμο ήταν μόνο 5 χλμ. και 8518 (διαβάζεται οκτακόσιες πενηνταδεκαοκτώ φουρκέτες μεγαλύτερο.
Τέλος πάντων μετά από ακριβώς 22 χρόνια ισάριθμα εγκαίνια από Νομάρχες, Δημάρχους και Βουλευτές της περιοχής μας, ο δρόμος παραδόθηκε πρόπερσυ στην κυκλοφορία με ευθύνη των οδηγών εννοείται, μια και ήταν ατελείωτος, μεγάλο μέρος χωματόδρομος και μεγάλο μέρος του χωματόδρομου, κακός, ψυχρός κι ανάποδος χωματόδρομος. Εντούτοις οι οδηγοί αγκάλιασαν με την απόδοχή τους το μεγάλο αυτό έργο πνοής για την περιοχή μας. Αυτό ίσως σας κάνει να καταλάβετε πόσο απελπισμένοι ήμαστε όλοι με τις αποφευχθείσες στροφές, οι οποίες, ειρρήσθω εν παρόδω, αποτέλεσαν επί μακρόν, ηρωικό τμήμα της ειδικής διαδρομής του Ράλλυ Ακρόπολις.
Την περασμένη εβδομάδα και αφού επί δύο χρόνια κάναμε πλούσια τα συνεργεία αλλάζοντας αμορτισέρ, τους ορθοπεδικούς για μέσες αυχενικά κλπ και τους φαρμακοποιούς για ζωνες και αντιφλεγμονώδη, ο δρόμος της Επιδαύρου έκλεισε οριστικά για να ολοκληρωθεί η τελευταία φάση του έργου (λέμε τώρα). Κληροδοτώ το δικαίωμά μου για διέλευση από το δρόμο αυτό στα βαφτιστήρια μου, Ευάγγελο και Μιχαήλ και στα παιδιά και εγγόνια τους μέχρι τετάρτης γενεάς, αν προλάβουν να τον δούν τελειωμένο και εντωμεταξύ η μετακίνηση με αυτοκίνητο δεν έχει δώσει τη θέση της σε εναέρια μέσα.

Το κλείσιμο του Δρόμου, ήταν μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία για άσκηση της φαντασίας μας και για οικονομία. Άσκηση της φαντασίας κατ’ αρχήν στο δαφνοστεφές πεδίο της κατάρας. Ύστερα στο πεδίο της εξεύρεσης shortcuts. Η φράση αυτή που όλοι γνωρίζετε οι εξ’ ημών άρρενες γιατί την λέτε οι δε γυναίκες γιατί δεν θέλετε να την ακούτε, θριαμβεύει αυτόν τον καιρό. «Πάμε από … να κόψουμε δρόμο?» λέει ο οδηγός και βασιζόμενος στην εξουσία που του δίνει το κράτημα του τιμονιού στρίβει χωρίς να περιμένει απάντηση. Εγώ τα πράματα αυτά τα θεωρώ του Σατανά. Ουδέποτε κόβεις πραγματικά δρόμο από τέτοιες παρακάμψεις. Ουδέποτε κερδίζεις χρόνο. όχι πως δεν έχουν τα οφέλη τους. Για παράδειγμα, βλέπεις καινούργια μέρη. Χωριά που δεν είχες ξαναδεί ποτέ, με χαρακτηριστική την αισθητική της Ελληνικής υπαίθρου. Περνάς ας πούμε από την κεντρική πλατεία ενός χωριού βλέπεις ένα κοσμικόν κέντρον με χαρακτηριστικούς της τοπικής αρχιτεκτονικής οβελίσκους να κοσμούν την είσοδό του, μάνι-μάνι, προσδίδεται στην εκδρομή σου κι ένας πολιτιστικός χαρακτήρας. Καλέ, για όλα έχει φροντίσει το κράτος. Όχι, που έχετε το θράσος να το υβρίζετε.
Αυτό όμως για το οποίο νοιώθω την ανάγκη να αποτίσω την ευγνωμοσύνη μου στο κράτος, είναι το πνεύμα οικονομίας από το οποίο φροντίζει να διαπνέονται αυτές οι παρακάμψεις. Μπορεί βέβαια να καις ένα ρεζερβουάρ παραπάνω. Τι είναι όμως ένα ρεζερβουάρ, μπροστά στην τεράστια οικονομία που θα κάνεις αγοράζοντας ζαρζαβατικά από το παρακείμενο του δρόμου παράπηγμα?

Σταματάμε που λέτε παιδιά μου σε μια παράγκα στο πλάι του δρόμου κι ενώ ο αδελφός μου, όχι χωρίς ένα σφίξιμο στην καρδιά βλέπει να μας προσπερνάει μια νταλίκα που μόλις είχαμε προσπεράσει εμείς, εγώ ψώνισα :
2 κιλά ντομάτες,
1 ½ κιλό μελιτζάνες,
1 ½ κιλό πιπεριές,
1 κιλό κρεμμύδια βατικιώτικα εξαιρετικά,
1 κιλό ολόφρεσκα κολοκυθάκια με τα λουλούδια τους
και 3 αγγούρια με το συμπάθειο,
προς 5 ευρώ και 40 λεπτά ακριβώς.

Ενθουσιασμένη λοιπόν από τα εξαιρετικά όσο και πάμφθηνα ψώνια μου, την παράκαμψη των μεσαζόντων που λυγίζουν την εθνική οικονομία και που ισοφάρισα τον αδελφό μου για την σιχαμένη παράκαμψη με μια στάση που εκείνος σιχαίνεται, ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο σα χαρούμενο πουλάκι, για άλλες δυόμιση ώρες ευτυχούς μποτιλιαρίσματος.

Εχτές το απογευματάκι λοιπόν σκέφτηκα πηγαίνοντας τη Μάγια στο κομμωτήριο για μπάνιο και χτένισμα μια και είχε τζιβιάσει στη θάλασσα το μαύρο, δεν φτιάχνω γεμιστά, να φάω και αύριο, να βάλω και μερικά στην κατάψυξη, τώρα που τα κηπευτικά μου είναι φρέσκα?

Χρησιμοποίησα :
4 μελιτζάνες
3 ντομάτες
4 πιπεριές
7 κολοκυθοανθούς
2 κρεμμύδια
αντίστοιχο ενός μάτσου δυόσμου από τη γλάστρα μου
1 ματσάκι μαιντανό αγοραστό
επαρκή ποσότητα σχοινόπρασσου επίσης από τη γλάστρα
2 κ.σ. φρέσκια ρίγανη
2 σακουλάκια κουκουνάρι
3 κ.σ. σταφίδα
1 ποτήρι χυμό ντομάτας
10 κ.σ. ελαιόλαδο

Φτάνωντας στο βασικό υλικό της γέμισης σκέφτηκα ότι στην διατροφή χαμηλού γλυκαιμικού δείκτη που ακολουθώ, το λευκό ρύζι δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Το αναποφλείωτο πάλι, φοβήθηκα μήπως δεν βράσει. Λέω λοιπόν δεν βάζω μπληγούρι?
Κι έβαλα και

2 κούπες μπληγούρι

Πως τα έφτιαξα :

Κατ αρχήν άδειασα τις μελιτζάνες από τη σάρκα τους και την ψιλόκοψα. Πασπάλισα με αλάτι το εσωτερικό των μελιτζάνων και την ψιλοκομμένη ψίχα και τα άφησα να ξεπικρίσουν.
Άδειασα την σάρκα των ντοματών και των πιπεριών. πασπάλισα ελάχιστη ζάχαρη στο εσωτερικών των ντοματών.
Αράδιασα τα πάντα σε ταψάκια.

Ψιλόκοψα όλα τα μυρωδικά και τα κρεμμύδια.
Σε κατσαρόλα ζέστανα το ελαιόλαδο και ρόδισα το κρεμμύδι να γίνει διαφανές. Προσέθεσα το μπληγούρι και το έφερα 1-2 γυροβολιές να καβουρδισθεί ελάχιστα. Αυτή η διαδικασία βοηθάει να μη λασπώσει στο μαγείρεμα. Προσέθεσα την ψιλοκομμένη ψίχα της μελιτζάνας (αφού την ξέβγαλα με νεράκι), της ντομάτας και της πιπεριάς. Λίγο χυμό ντομάτας, τα μυρωδικά και ανακάτεμα. Τέλος προσθέτω τα κουκουνάρια και τις σταφίδες, 1 κούπα νερό και χαμηλώνω τη φωτιά. Αφήνω να πάρει μια βράση και σβήνω τη φωτιά. πασπαλίζω σύμπασα τη γέμιση με πιπέρι από το μύλο.

Γέμισα τα αδειασμένα λαχανικά και τους κολοκυθοανθούς. Έβρεξα τα γεμιστά με άλλο λίγο χυμό ντομάτας και ελάχιστο ελαιόλαδο.
Τα έψησα στους 180 βαθμούς για περίπου μισή ώρα.

Το μπληγούρι γίνεται γρηγορότερα από το ρύζι. Αν τα κάνετε με ρυζάκι υπολογίστε κανένα τεταρτάκι ακόμα.
Κι ένα tip για κλάσσικά γεμιστά με ρύζι. Αν και παραδοσιακά οι γιαγιάδες μας τα φτιάχνανε με ρύζι καρολίνα, εμένα τα στούμπος γεμιστά δε μ’ αρέσουν. Χρησιμοποιούσα λοιπόν νυχάκι, ώσπου μια φορά αποφάσισα να τα κάνω με αρωματικό ρύζι γιασεμί. Σας πληροφορώ ότι είναι έξοχα. Δοκιμάστε τα όμως μόνο αν τα θέλετε πιο σπυρωτά.

Το αποτέλεσμα των γεμιστών με μπληγούρι ήταν αναπάντεχα πετυχημένο. Όσο έπρεπε σπυρωτό, και πολύ νόστιμο, έδινε μια άλλη διάσταση στα κλασσικά γεμιστά, χωρίς όμως να παρεκκλίνει σημαντικά από την αναμενόμενη μαμαδίλα που περιμένει κανείς να έχουν αυτά τα φαγητά.

Καλή επιτυχία

Magica de Spell