Μετακομίζω γιατί χωρίζω...

"Divorce Your Loved One With Dignity"
Originally uploaded by buhny.

... έχω δικαίωμα σαν άνθρωπος να ζήσω.

Δεν αντέχωάλλο βρε παιδιά στον blogger.
Να ποστάρω δεν μπορώ.
Να σχολιάσω, δε μ' αφήνει, ούτε στο ίδιο μου το Blog.
Για ν' αλλάξω τα links ή άλλες περίπλοκες διαδικασίες, δεν το συζητάμε.

Φεύγω λοιπόν.
Στο εξής θα βρίσκομαι στην ακόλουθη διεύθυνση :
http://magicacooking.wordpress.com/
με το ίδιο μενού : Κουζίνα και συμπάθεια.

Τρέχω για να μη με βρει η καινούργια χρονιά εδώ και πάει γκαντεμιά.


Down on my knees I' m begging you :

Αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει στη μετακόμιση, θα του οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη. Και τον ευχαριστώ προκαταβολικά.

Φιλάκια

Magica de Spell
(keeps cooking)

Christmas on the Island of La Grande Jatt
Originally uploaded by _mpd_.

Ήθελα κάτι να γράψω για τα Χριστούγεννα.
Μου ήταν σχεδόν αδύνατο.
Κατ’ αρχήν γιατί ποτέ δεν κατάφερα να περιγράψω με λόγια όλη την αγάπη που θα ‘θελα να υπάρχει στον κόσμο. Ο ακοίμητος ρομαντικός «Ρομπέν των πολυκατοικιών» μου, κλαίει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Βασανίζομαι που βλέπω ανθρώπους και ζώα να υποφέρουν. Βασανίζομαι που παρατηρώ τον εαυτό μου στην πνευματική του φτώχεια, να μη μπορεί να σηκωθεί δυο πόντους από τη γη, παρά σέρνεται σαν το σκουλήκι. Καταλαβαίνω κάτι τέτοιες μέρες, γιατί, όσο κι αν λες πως είσαι «αισθηματίας» κι ευαίσθητος, χωρίς πνευματικότητα δεν κάνεις τίποτε. Και κάθε χρόνο οι γιορτές μου, γεμίζουν στολίσματα και ψώνια και γυαλιστερά ρούχα και παπούτσια και βέβαια ακριβά μαγειρέματα, ακριβά όχι μόνο σε υλικά αλλά και σε εργασία. Κι όταν τελειώσουν οι γιορτές, έχω κουραστεί, έχω αποκάνει και νοιώθω πάλι άδεια και λίγο, εσωτερικά, μόνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο που όλοι οι άνθρωποι είναι μόνοι. Και καθόλου πιο κοντά δεν έχω έρθει στα μυστήρια του Θεού, μόνο σαν να ‘χω πάει λίγο μακρύτερα.

Σήμερα, ήθελα να βρω κάτι πνευματικό να γράψω. Να σας το χαρίσω μαζί με την ευχή μου, να έχετε ό,τι θέλετε κι εγώ ν’ ανέβω λίγο μισό ποντάκι μόνο από τον κόσμο. Δεν μπορούσα όμως να βρω τίποτε. Και σκέφτηκα να κλέψω κάποιον από σας. Πήγα στο Γιώργο και χωρίς να ζητήσω την άδειά του, σας στέλνω από κει, να διαβάσετε μια

Monday, December 11, 2006

Αποστολή εξετελέσθη!

Warped Christmas Reflection
Originally uploaded by markcveitch.

Η Παρασκευή, ήταν ίσως η δυσκολότερη μέρα της χρονιάς. Οι προσφορές μου έμειναν πίσω. Οι πελάτες γκρίνιαζαν, η γραμματέας μου με κυνηγούσε για να της δώσω και την πιο απλή απάντηση κι εγώ αντί γι αυτό την παρακαλούσα να μου τυπώσει 500 αντίτυπα της λίστας των χορηγών και 3 αντίγραφα από τα αυτοκόλλητα καρτελάκια με τα ονόματα των παιδιών. «Παιδιά είναι Μαρία μου, θα λερωθούν θα θέλουν ν’ αλλάξουν μπλούζα, να έχουν άλλο καρτελάκι τους το έχω υποσχεθεί.»
Η Μαρία άφησε εκείνη την ημέρα τα παιδιά στη μαμά της και δούλεψε μαζί μου μέχρι τις 5:30. Ο Γιώργος από την άλλη τύπωνε ετικέττες για τα ζυμαρικά του Άρτου και τα τουρσιά της Αλεξάνδρας και το σιρόπι της Λίας και την δικιά μου μοστάρντα. «Γιωργάκο, μου, δεν μου βγαίνουν ίσιες ετικέτες και το περίγραμμα του άβαταρ, ξέφυγε, κι αυτήν την ετικέτα δεν μπορώ να τη γυρίσω και μπορείς να μου βρεις ένα κλιπ σταριού να στολίσω την άλλη?»
Τα καλά μου τα παιδιά, όχι απλώς δε μου λένε ποτέ όχι, αλλά προσπαθούν να με βοηθήσουν όσο περισσότερο γίνεται κάθε χρόνο.

Η κυρία Λίτσα, η κα Μαρία, ο Θοδωρής έχουν έρθει από το πρωί και διακοσμούν το μπαζάρ. Αυτούς τους ανθρώπους, του γνώρισα πριν 3 χρόνια, που για πρώτη φορά ασχολήθηκα με το μπαζάρ των Δρόμων Ζωής, σαν αλεξιπτωτίστρια. Τι να σας πω ρε παιδιά, του έχω θαυμάσει. Η κα Λίτσα έχει ξεκινήσει 4 μήνες πριν. Μαζί με την 80αετή μαμά της, φτιάχνουν χριστουγεννιάτικα τραπεζομάντηλα, σουπλά γεμισμένα με ρύζι και γαρύφαλλο, που ακουμπάς το πυρεξ και μοσκοβολάει το σπίτι, αρωματικά λάδια, λιαστές ντομάτες, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ομοίως και η κα Μαρία. Εκείνη φτιαχνει στεφάνια, διαφορετικά κάθε χρόνο για να μην μας βαρεθεί και η πελατεία, άλλοτε χριστουγεννιάτικα, άλλοτε διακοσμητικά. Φέτος ξεκίνησε μήνες πριν να φτιάχνει τα στεφάνια της με λουλούδια και καρπούς από πηλό δεμένα με σύρμα. Χώρια τα λαδοτύρια μυτιλήνης, χώρια τα Μυτιληνιά γλυκά. Χώρια που τα λένε στις φίλες τους και φτιάχνουν και κείνες γιαουρτοτυράκια όνειρο, χριστουγεννιάτικα στολίδια, πάστα ελιάς, κουραμπιέδες, μελομακάρονα. Για τη Μάρω, από πού ν’ αρχίσω? Η Μάρω, ακοίμητος φρουρός του ταμείου, όσοι ψωνίσατε τη γνωρίσατε, είναι ο στρατηγός του μπαζάρ. Μόλις τη δεις ή ακούσεις τη φωνή της σου έρχεται να χτυπήσεις προσοχή αναφωνώντας “Oui, mon general!” Η Μάρω φέτος ζωγράφισε και προσέφερε πήλινους κουμπαράδες και ρόδια. Όχι μόνο όμως. Ήταν ο άνθρωπος που μας έφερε σ’ επαφή με σχεδόν όλους τους χορηγούς μας. Τι ψυχάρες που έχουμε στους Δρόμους Ζωής! Το σκεφτόμουν την Παρασκευή, καθώς έβλεπα τον Θοδωρή, να τακτοποιεί το δωμάτιο με τις χειροτεχνίες των παιδιών. Οι μάσκες της θεατρικής παράστασης «Μόγλης» που έπαιξαν τα παιδιά του Δημοτικού το καλοκαίρι, τα σουρωτήρια – ημερολόγια που έφτιαξαν τα νηπιαγωγάκια και τα πρωτάκια, κάτω από την επίβλεψη του ίδιου και του αδελφού του, του Μπάμπη.
Τη σκέψη μου διέκοψε η γλυκειά flo, που ήρθε για να μας φέρει χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τι να πω γι αυτήν την αλληλεγγύη του διαδικτύου?

Κατά το απόγευμα έφτασε στο γραφείο μου ο Αρτος του Δία. Είχε δηλώσει εθελοντής φρουρός, για όλα τα φρέσκα τρόφιμα και τις παραλαβές που θα γινόντουσαν το απόγευμα της Παρασκευής. Δυστυχώς, εγώ έπρεπε να λείψω για να τελειώσω την decadence και το ρολλό με μους πέστροφας. Με τέτοιο συναγωνισμό, ήταν ζήτημα τιμής να φέρω πετυχημένα πράγματα στο μπαζάρ. Γύρισα μετά από καμμιά δυο ώρες και βρήκα την ομάδα της Λίας φουλ αφοσιωμένη στην τιμολόγηση. Μητσούλης στα βιβλία, Βιολέτα στα είδη για το σπίτι, Χριστιάννα στο γιουσουρούμ, Μαρία στα κοσμήματα, Μάτα παντού (μα πως αντέχει?) και σε λίγο κατέφθασε κι ο Αθήναιος και επεδόθη στην τιμολόγηση των συσκευασμένων τροφίμων και ποτών. Κόσμος ερχόταν συνέχεια κι έφερνε πράγματα και τελευταίοι οι καταπληκτικοί μου φίλοι από την Θεσσαλονίκη, η Ασπα και ο Ντινάκος. Δυο, ή τρία κιβώτια πράγματα έφεραν οι άνθρωποι. Τι μουστοτσίπουρα, τι αρωματισμένα ελαιόλαδα, τι εληές καταπληκτικές, τι να σας λέω. Φύγαμε από κει 11:30 το βράδυ. Και φυσικά κοιμηθήκαμε κατά τις 1:30, αφού ένα κρασί το τραβούσε η περίσταση…

Το πρωί του, Σαββάτου ξύπνησα στις 6:00. Μπήκα από το κινητό μου στο my all time favourite blog του kuk. Ηθελα να δω αν έγραψε κάτι για το μπαζάρ. Κατά κάποιο τρόπο, είχα ανάγκη τη στήριξή του. Τον έχω λίγο πυξίδα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνετε, η γνώμη του, μετράει. Αλλά μη σας ζαλίσω κι εσάς μ’ αυτό το θέμα, αρκετά έπρηξα τον ζηλιάρη Αθήναιο. Βλέποντας το λονκ του για το μπαζάρ, ηρέμησα. Κι έτσι, μπόρεσα να βρω το κουράγιον να συρθώ μέχρι το κομμωτήριο. Όλα κι όλα, κυρίες μου και κύριοι, άλλο η ταλαιπώρια, άλλο η κουαφίρ. Δεν θα μας δει και τόσος κόσμος σαν κατσιβέλες που έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου!

9:45, το μπαζάρ, είχε ήδη κόσμο. Ένα μεγάλο χτυποκάρδι ένοιωθα μπαίνοντας μέσα. Την Παρασκευή, δεν είχε έρθει σχεδόν τίποτε για σερβίρισμα στο μπαρ. Λες να παθαίναμε κανένα καζίκι, και να μην είχαμε εδέσματα να προσφέρουμε? Μ’ ένα περίεργο τρόπο όμως, τα λίγα που είχαμε από χτες, σαν τα 2 ψωμια και τα πέντε ψάρια, πολλαπλασιάστηκαν και μόλις αντίκρυσα το μπουφέ τά ‘χασα. Ήταν γεμάτος! Το κερασάκι της τούρτας ήταν τα υπέροχα ψωμιά του Μανώλη Ζαχαριουδάκη, που ελπίζω να μου δώσει τη συνταγή. Ο απλός του τρόπος και το καθαρό του βλέμμα δείχνουν άνθρωπο της προσφοράς.


Δεν θα συνεχίσω λέγοντάς σας αναλυτικά όλες τις λεπτομέρειες του μπαζάρ. Ο Αθήναιος εξ’ άλλου έκανε μια πολύ αναλυτική περιγραφή. Ας μην επαναλαμβανόμαστε. Αυτό που θα σας πω, έιναι ότι από το πρωί του Σαββάτου, μέχρι το βράδυ της Κυριακής, κάθε στιγμή που έζησα ήταν μια αποκάλυψη. Αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο μπαζάρ μας και κάθε χρόνο με ξεπερνάει, είναι το πόσο πολύ οι άνθρωποι θέλουν να προσφέρουν. Πόσο είναι έτοιμοι να λύσουν τις κλωστές της τσεπης τους που λέει κι ο Φοίβος Δεληβοριάς, για να στηρίξουν έναν συνάνθρωπό τους. Και πόσο πολύ το κάνουν, όταν τους δείξεις το πώς και το που. Είδα τόσα υπέροχα γελαστά μάτια, είδα τόση αγάπη μέσα στο χώρο, που και μόνο γι αυτήν, θα το έκανα όλο από την αρχή. Χαλάλι η κούραση, χαλάλι το άγχος. Άξιζε κάθε λεπτό. Μόνο που του χρόνου θα το κάνω με πιο χαμηλά παπούτσια !!!

Θέλω να σας πω ευχαριστώ και δακρύζω. (Τα μπήζω εύκολα κι όχι τίποτε αλλά ρεζιλεύτηκα και στο χοιροβοσκό μια τέτοια στιγμή.) Θέλω να σας ευχαριστήσω, κυρίως για την εμπιστοσύνη που δείχνετε σ’ αυτό που σας προτείνουμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να σ’ εμπιστεύονται οι άνθρωποι και δεν ξεπληρώνεται. Σας ευχαριστώ λοιπόν.

Εκτός όμως απ’ όλους εσάς που ήρθατε να ψωνίσετε, θέλω να εκφράσω και την βαθειά μου ευγνωμοσύνη, σε όλους αυτούς που εργάστηκαν σκληρά επί 4 μήνες για να υλοποιηθεί αυτή η προσπάθεια. Τις κυρίες μου τις αγαπημένες, όλους τους εθελοντές των δρόμων ζωής και όλους τους εθελοντές του μπαζάρ από την μπλογκόσφαιρα και το χάνγκρυ που πρόσφεραν το χρόνο και την ενέργειά τους για μας. Είστε συγκινητικοί.

Και περισσότερο απ’ όλους, το Χριστουγεννιάτικο αστέρι του φετεινού μπαζάρ, το φίλο μου τον Αθήναιο. Κάθε χρόνο, το μπαζάρ μας έχει έναν σούπερ ήρωα. Φέτος ήταν αυτός. Και τον ευχαριστώ από καρδιάς για την φιλία και την εμπιστοσύνη του. Είμαι περήφανη που τον έχω φίλο. Και πολύ τυχερή που η ζωή, μου τον έφερε στο δρόμο μου. Αν δε ζήλευε και τον Κουκουζέλη, θα ήταν ο τέλειος άνδρας!

Αδέρφια, είστε όλοι υπέροχοι. Και είμαι περήφανη που σας ξέρω.

Καλά Χριστούγεννα

'twas 16 nights before Christmas...

Peace On Earth
Originally uploaded by skycaptaintwo.

Τα Χριστούγεννα φέτος αρχίζουν στις 16 νύχτες νωρίτερα στο Γκάζι.
Ελάτε να τα γιορτάσετε μαζί μας στο Bazaar των Δρόμων Ζωής, το απόγευμα του Σαββάτου, 9 Δεκεμβρίου, στις 6:00, στην οδό Περσεφόνης 49 στον 3ο όροφο.

Σας υπόσχομαι :

Εκλεκτά γλυκά
Απίθανα εδέσματα
Ζεστό gluhwein
Αρωματικό καφέ
Δυνατή μουσική
Πολλούς καλούς φίλους απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας
και γεύση αληθινής αγάπης

Σας περιμένω με αγωνία,

Magica de Spell
αλλιώς
Τίνα Σταύρου

Ιστορία μου, αμαρτία μου.

Αυτή τη φορά, δεν μπόρεσα να συμμετάσχω.
Οι συγκάτοικοί μου στο Hotel Memory, έγραψαν όμως!!!
Με θέμα την ιστορία ενός blogger που φέρει ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα και υποφέρει λόγω αυτού, που έθεσε, ο maitre του θέματος Γεώργιος Χοιροβοσκός.

Απολαύστε τους!

O come all ye faithfull...

prosklisi-2.indd
Originally uploaded by emotional anaemia.

Κρατάω στα χέρια μου την πρόσκληση και την αφίσα του μπαζάρ.

Βλέπω μπροστά μου τα γλυκά ντροπαλά μάτια του «αγγελάκι» του μπαζάρ Alien Lover. Ηρθε πριν περίπου 2 εβδομάδες, με αυτήν την αθωότητα που σου δίνει η νεότης. Είναι δεν είναι 20 χρονών. Γλυκό, απλό, συνεσταλμένο, μου άφησε το χαρτζιλίκι του για να ψωνίσω χριστουγεννιάτικα στολίδια για να πουληθούν στο μπαζάρ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του.

Κάθε χρόνο, ο Θεός μου στέλνει πριν το μπαζάρ ένα αγγελάκι. Μου το στέλνει να καθίσει απέναντί μου στο γραφείο και να μου προσφέρει κάτι. Άλλοτε είναι πράγματα, άλλοτε είναι χρήματα. Ό,τι και να ‘ναι πάντως, είναι πάντα περιτυλιγμένο με τρυφερότητα και μόλις ανοίξεις το περιτύλιγμά του, το βλέπεις να κάθεται αναπαυτικά σε κατακόκκινα σύννεφα αγάπης. Δεν ξέρω γιατί ο Θεός τα στέλνει αυτά τα αγγελάκια, έχω όμως την υποψία, ότι τα στέλνει για να πάρω κουράγιο. Για να μην κουραστώ, για να μην σταματήσω για να μπορώ να συνεχίσω.

Φέτος μου ‘στειλε δύο. Εκτός από την Alien Lover, μου ‘στειλε κι ένα μικρό. Ένα οκτάχρονο ξανθό με μακριά κοτσίδα, από την Ουκρανία. Ας το πούμε Αλιόνα.
Η Αλιόνα, το αγγελάκι που ζωγραφίζει, ήρθε με του γονείς της στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη. Οι άνθρωποι, γονάτισαν. Δεν άντεξαν να προσπαθούν συνέχεια χωρίς αποτέλεσμα. Γονάτιζαν δίπλα σε μπουκάλια βότκας. Τους καταλαβαίνω, τους συμπονώ. Αλλά σκέφτομαι και την Αλιόνα, που δεν θέλει να πηγαίνει στο σπίτι της. Δεν αντέχει τη μυρωδιά της βότκας. Εχτές, η γειτόνισσα, η Λία, πήρε την Αλιόνα, τη μαμά της και τον μικρό της αδελφό και τους έφερε στο κέντρο. Ανέλαβε να φέρνει κάθε Δευτέρα στο κέντρο την Αλιόνα, να κάνει ελληνικά, και μετά να κάνει ζωγραφική. Ο μικρός γλύκας, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, μου απάντησε με το γλυκύτερο και πιο ναζιάρικο ύφος του κόσμου, «Βανιούσα», όταν τον ρώτησε πως τον λένε. Η Αλιόνα, ενθουσιάστηκε με το κέντρο, με τα παιδιά, με τη δασκάλα της ζωγραφικής και ανυπομονεί να ξεκινήσει την επόμενη Δευτέρα. Σαν να έχει λίγο παραπάνω αίσθημα για μένα το φετινό μπαζάρ.

Τα κορίτσια του κέντρου που πάνε γυμνάσιο, έχουν ενθουσιαστεί με την ιδέα να εργαστούν στο μπαζάρ. «Τι ωραία που περάσαμε πέρσυ, κυρία!» «Κυρία, τι ωραία βραχιολάκια που είχε!» «Κυρία, εγώ ξέρω να πουλάω. Οι γονείς μου είναι μικροπωλητές και πουλάμε στα πανηγύρια χαλβά Φαρσάλων και καλαμπόκι.»
Θα τις γνωρίσετε. Είναι υπέροχες.

Όπως υπέροχοι, είστε και όλοι εσείς που έχετε προσφερθεί να εργαστείτε στο μπαζάρ ή να προσφέρετε είδη για πώληση. Όπως υπέροχο είναι κι αυτό που είμαι σίγουρη ότι θα πετύχουμε και φέτος. Να δώσουμε περισσότερο χαμόγελο σε παιδάκια σαν την Αλιόνα.

Σας περιμένω, με ανοιχτή αγκαλιά.

Κέρασμα λόγω εορτής

self explaining addiction
Originally uploaded by procsilas.

Χωρίς άλλο σχόλιο, κερνάω σήμερα μια πολύ - πολύ αγαπημένη μου συνταγή, που κάποιοι από σας την γνωρίζετε κι άλλοι την έχετε δοκιμάσει.
Το κέρασμα είναι από την καρδιά μου και προορίζετε ειδικά για chocoholics. Απολαύστε το.


Αμαρτωλή, μαύρη κι αλκοολική (τούρτα)

Υλικά

Για το παντεσπάνι:

1 1/2 κουταλάκι μαύρο ρούμι της Jamaica
¾ κουταλάκια στιγμιαίος καφές
2/3 κούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
3 κουταλιές κακάο σκόνη
1/2 κουταλάκι σόδα
3 μεγάλα αυγά χωρισμένα
¾ κούπας ζάχαρη
¼ κουταλάκι κρεμόριο ή 1 κουταλάκι χυμός λεμονιού
¼ κ.γ. αλάτι

Για την κρέμα και την επικάλυψη:

4 κούπες κρέμα γάλακτος ζαχαροπλαστικής
¼ κούπας φρέσκο βούτυρο
¼ κούπας ζάχαρη
600 γρ. μαύρη σοκολάτα (με όσο γίνεται μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε κακάο)
ψιλοκομμένη
1/3 κούπας μαύρο ρούμι της Jamaica
2 κουταλάκια άρωμα βανίλιας

Σιρόπι:

¼ κούπας νερό
2 κουταλιές ζάχαρη
2 κουταλιές μαύρο ρούμι


Ετοιμασία
Ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά την κρέμα γάλακτος και το βούτυρο και τη ζάχαρη, μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και η κρέμα ν’ αρχίσει να σιγοβράζει αργά και με μικρές μπουρμπουλήθρες χαρακτηριστικές της κολάσεως.
Κατεβάζουμε από την φωτιά.
Προσθέτουμε στην κρέμα 550 γρ. από την σοκολάτα και την ανακατεύουμε με περισσή ελαφρότητα μέχρι να λιώσει και να ομογενοποιηθεί.
Προσθέτουμε το ρούμι και τη βανίλια και ανακατεύουμε.
Ξεχωρίζουμε μια κούπα από το μίγμα της κρέμας σε χωριστό μπολ και προσθέτουμε σ’ αυτήν την υπόλοιπη σοκολάτα.
Μεταφέρουμε σεβαστικά την υπόλοιπη κρέμα σε δοχείο, την σκεπάζουμε με στοργή και τοποθετούμε στο ψυγείο για 6 ώρες έως μία μέρα.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180° C.
Βουτυρώνουμε ένα ταψί 25 Χ 25 ή δύο στρογγυλά ταψάκια με διάμετρο 25 cm περίπου. Στρώνουμε τα ταψιά με χαρτί ψησίματος και το βουτυρώνουμε κι αυτό.
Λιώνουμε τον στιγμιαίο καφέ στο ρούμι και εισπνέουμε τους θεραπευτικούς ατμούς.
Κοσκινίζουμε, για τη χαρά του πράγματος, μαζί το αλεύρι, το κακάο (ο αδελφός μου το λέει κακάου) και τη σόδα και τα αφήνουμε ον δε σάιντ μέχρι να τα χρειαστούμε. Χτυπάμε τα ασπράδια μετά του κρεμορίου ή του λεμονιού και του άλατος σε μαρέγκα και σταδιακά προσθέτουμε το ¼ της κούπας ζάχαρη χτυπώντας σαδιστικά ώσπου η μαρέγκα να σφίξει και να γυαλίσει από την ηδονή. Αν την παραχτυπήσουμε και οργάσει, θα μας δώσει μεν τη χαρά της ικανοποίησης αλλά θα χάσει τη γυαλάδα της και θα στεγνώσει πράγμα το οποίο θα την καταστήσει άχρηστη και φτου κι απ’ την αρχή. Την αφήνουμε κι αυτήν ον δε σάιντ.
Χτυπάμε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη, για τρία περίπου λεπτά να σφίξουν και ν’ ασπρίσουν, προσθέτουμε το ρούμι με τον καφέ.
Ανακατεύοντας απαλά αλλά αποφασιστικά, προσθέτουμε στο μείγμα των κρόκων το 1/3 της μαρέγκας, κατόπιν το μισό μίγμα του αλευριού, συνεχίζουμε με άλλο 1/3 της μαρέγκας και το υπόλοιπο αλεύρι.
Τελειώνουμε με το τελευταίο τρίτο της μαρέγκας. Το μίγμα πρέπει να είναι κάπως ομοιογενές.
Το στρώνουμε στο ή τα ταψάκια και το πετάμε με χάρη στο φούρνο όπου το αφήνουμε για 18 λεπτά αν είναι 1 ταψί και περίπου 12 αν είναι 2.
Βγάζουμε το pain d’ Espagne από τον φούρνο, και ακουμπάμε το ταψί σε σχάρα να κρυώσει αλλά να μην πουντιάσει.
Κρυώνοντας θα μπει λιγάκι όπως τα μάλλινα πουλόβερ αν τα πλύνεις στο πλυντήριο.
Ζεσταίνουμε τη ζάχαρη με το νερό για το σιρόπι ώσπου να διαλυθεί. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το ρούμι. Το σκεπάζουμε και το αφήνουμε
Την επόμενη μέρα… Αν έχουμε φτιάξει σιρόπι, (λέω αν γιατί εγώ ως Α.Α. δεν βάζω σιρόπι αλλά σκέτο ρούμι σε μεγάλη ποσότητα) βρέχουμε με αυτό τα δύο δισκάκια του παντεσπανιού από την κάτω μεριά που είναι πορώδης. Αν έχουμε φτιάξει ένα παντεσπάνι, το κόβουμε στα δύο οριζόντια και κάνουμε το ίδιο στα δύο μισά του (εγώ επειδή υποφέρω από τα νεύρα μου και το πολύ το κέντημα με οδηγεί στο tavor, φτιάχνω 2 παντεσπανάκια). Τοποθετούμε το ένα παντεσπάνι με την καλή στο δίσκο και τη βρεγμένη με το ρούμι πλευρά επάνω.
Βγάζουμε από το ψυγείο το μπολ με την πολλή την κρέμα και την τοποθετούμαι στο μίξερ όπου την χτυπάμε να γίνει σφιχτή σαν σαντιγύ και να στέκεται στο ύψος της η παλιομιγάδα.
Βγάζουμε και το μικρό μπολάκι και δοκιμάζουμε με ένα κουτάλι να ανακατέψουμε την κρέμα να δούμε αν η πυκνότητά της είναι τέτοια που απλώνεται. Αν όχι, τη ζεσταίνουμε ελάχιστα των ελαχίστων ίσα να απλώνεται, όχι να ρευστοποιηθεί. Απλώνουμε τα ¾ της σαντιγύ πάνω στο ένα παντεσπάνι και με μια φιγούρα που στα πανηγύρια της πατρίδας μας είναι γνωστή ως τάμπα τούμπα παραράμ, αναποδογυρίζουμε το έτερον παντεσπάνι με την βρεγμένη πλευρά πάνω στην κρέμα.
Απλώνουμε επ' αυτού την άλλη κρέμα, τη σκούρα. Με το υπόλοιπο της σαντιγύ στολίζουμε τα πλαινά του κεικ και με ότι περισσέψει το αντικείμενο του πόθου μας. Αν δεν έχουμε τέτοιο, το τρώμε με το κουτάλι από το μπολ ή το βάζουμε σε άλλο μπολ για πιο κυριλέ. ΔΕΝ το δίνουμε στο σκύλο, όσο κι αν εκλιπαρεί, γιατί θα χάσει το φως του από τη σοκολάτα και δεν ξέρει κι ακορντεόν.
Βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο και το κόβουμε το νωρίτερο σε πέντε ώρες ή ιδανικά, την άλλη μέρα για να αναμιχθούν οι γεύσεις.

Δυο θλιβερές σκέψεις

Oh, the horror
Originally uploaded by wiseacre photo.

1. Η σάρια, ο μουσουλμανικός θρησκευτικός νόμος, καταδικάζει τη γυναίκα σε θάνατο δια λιθοβολισμού, αν αυτή είναι παντρεμένη και πέσει θύμα βιασμού. Βλέπεται ο βιασμός της παντρεμένης θεωρείται μοιχεία. Και η μοιχαλίδα, τιμωρείται με θάνατο. Πόσο απέχει αυτό από τους καθημερινούς θανάτους της κοπέλλας στην Ευβοια?
2. Έχω ένα μικρό βαφτιστήρι. Πρωτάκι φέτος. Ως τώρα δυο πράγματα με φόβιζαν ως προς το παιδί. Τα ναρκωτικά και η προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειάς του με οποιοδήποτε τρόπο. Τώρα έχω αρχίσει να φοβάμαι όχι μόνο την περίπτωση να πέσει θύμα, αλλά και να γίνει θύτης. Πιστεύω βαθειά μέσα μου ότι οι υπέροχοι γονείς του θα αποτρέψουν κάτι τέτοιο. Όμως ξαφνικά συναισθάνθηκα την ευθύνη μου ως «μεγάλος» για τα παιδιά που μεγαλώνουν γύρω μου.

Εμείς φταίμε. Όλοι εμείς.

Δεν έχω λόγια.

Censorship
Originally uploaded by Abbey Wuthrich.

Τι να πω γι' αυτά?.

Μόνο το τσιτάτο του Αινσταίν : Δυο πράγματα είναι απέραντα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο.

Κι εδώ που μένω, η Ελλάδα με πληγώνει.

Ψαρονέφρι με γλάσσο από σιρόπι σφενδάμου

Ψαρονέφρι με γλάσσο από σιρόπι σφενδάμου
Originally uploaded by emotional anaemia.

Για την συμπαθή μου Κλάρα Μπελ (έχει και δυο παιδάκια γιάλα-γιάλα) που με κέντρισε με αυτό το «ενίοτε» για τις συνταγές μου.

Χρειάζεστε 2 κομμάτια ψαρονέφρι γι αυτή τη συνταγή, κι ακόμα

Φασκόμηλο ξερό ή φρέσκο ψιλοκομμένο
1 κουταλιά βούτυρο
Αλάτι – πιπέρι
6 κ.σ. σιρόπι σφενδάμου
6 κ.σ. μηλόξιδο
2 κ.σ. μουστάρδα ντιζόν (αν τα παιδιά σας είναι μικρά, ίσως θέλετε μια πιο απαλή μουστάρδα)

Είναι απλό :

Τρίβετε τα ψαρονεφράκια με το εντελώς φτιαγμένο γι αυτά φασκόμηλο.
Ζεσταίνετε το βούτυρο σε δυνατή φωτιά κι όταν αρχίσει να αφρίζει, ρόδίζετε σ’ αυτό το άκοπο ψαρονέφρι καλά απ’ όλες τις πλευρές. Χαμηλώνετε τη φωτιά στο μέτριο κι αφήνετε το κρέας να ψηθεί γυρίζοντάς το που και που. Θα πάρει περίπου 10 λεπτά. Το αλατοπιπερώνετε.
Αποσύρετε το κρέας από το τηγάνι και το διατηρείτε ζεστό.
Ανακατεύετε σ’ ένα μπωλάκι το σιρόπι σφενδάμου με τη μουστάρδα να ομογενοποιηθούν κάπως.
Ζεσταίνετε το ξύδι μέσα στο τηγάνι που ψήσατε το ψαρονέφρι ώσπου να εξατμιστεί το αλκοόλ και να ενωθεί με τους χυμούς του ψησίματος.
Επαναφέρετε το κρέας στο τηγάνι και το καλύπτετε με το μείγμα σιροπιού – μουστάρδας. Το γυρίζετε μερικές φορές να γλασσαριστεί από παντού για κανένα δίλεπτο.
Αποσύρετε το κρέας από το τηγάνι, το κόβετε σε χοντρές ροδέλες και το γαρνίρετε με το γλάσσο.

Ταιριάζει πολύ με μια ζεστή πράσινη σαλάτα με φρέσκο βούτυρο (φασολάκια, σπαράγγια, βρυξελλάκια) και άγρι-όρυζο.
Πιείτε μαζί του κι ένα Gewürztraminer που είναι το αγαπημένο λευκό κρασί της Μάτζικας.

Σερβίρει 4 άτομα.

‘Cause I’m a supergirl and supergirls don’t cry…

drama queen
Originally uploaded by childish_david.

Βγήκα από το γραφείο μου εχτές το απόγευμα και μου ήρθε στη μύτη μια μυρωδιά Πάσχα. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Για μερικά δευτερόλεπτα γύρισαν στο μυαλό μου ανακατεμένα αυτή η θλίψη της μεγάλης Παρασκευής, η νοσταλγία των μεγάλων ερώτων, ένας μικρός πονοκέφαλος δεξιά, η γεύση ενός φιλιού και μια χορδή που τεντώνεται από το πίσω μέρος τους δεξιού μου αυτιού μέχρι χαμηλά κάτω απ΄ την κοιλιά μου.
Ήταν απλώς τα λουλούδια μιας δίφορης νερατζιάς. Όταν γύρισα να τα ξαναμυρίσω, τίποτε από αυτά δεν ξανάρθε στο μυαλό μου. Μόνο εκείνη η πρώτη στιγμή λειτούργησε μέσα μου σαν ξυπνητήρι του ασυνείδητου. Και χάθηκα στην άνοιξη μ’ ένα λίγο νοσταλγικό και πονεμένο τρόπο.

Τη βλέπω τώρα από το παράθυρο του γραφείου μου αυτή τη φονική νερατζιά. Σκονισμένη, λουλουδιασμένη, στέκεται σαν κάτι ωραίες γυναίκες που έχουν αρχίσει να γερνάνε και φοβούνται πως δεν αρέσουν πια. Σαν εμένα, ίσως?

Η αλήθεια είναι πως αυτό τον καιρό συνειδητοποιώ κάθε μέρα το κόστος της ενηλικίωσης. Αργησα, έ! Μη με μαλώνετε. Οι μη έχοντες δικά τους παιδιά, έχουν την πολυτέλεια της διαρκούς εφηβείας. Είναι άλλο πράγμα να πονάει το αυτί του Κωστάκη και να τρέχεις στο Παίδων μες στη νύχτα, κι άλλο να ξενυχτάς γιατί έχεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις τη θλίψη μιας μοναχικής νύχτας. Στην πρώτη περίπτωση είσαι μαμά στη δεύτερη, παιδί. Και όσο δεν γίνεσαι η μαμά κάποιων άλλων, παραμένεις πάντα λίγο παιδί του εαυτού σου και προσπαθείς πάντα να τον κανακέψεις, να τον χαηδέψεις, να τον νανουρίσεις, ή … να πείσεις κάποιον άλλον να το κάνει.

Βλέπεις, όλοι έχουμε ανάγκη από αγκαλιά και φροντίδα. Όλοι θα θέλαμε κάποιος να ασχολείται με τις ανάγκες μας. Και τι άλλο είναι οι σχέσεις αν όχι ένας διαρκής αγώνας κάλυψης αναγκών, πότε δικών σου, πότε του άλλου. Παιχνίδια εξουσίας, ποιος αγαπάει ποιον περισσότερο. Και πως το αποδεικνύει. Εγώ κάνω τα πάντα για σένα, κι εσύ τίποτε. Μα όχι, εγώ κάνω τα περισσότερα και δεν τα αναγνωρίζεις.

Νομίζω καμμιά φορά πως όλα αυτά πηγάζουν από το αδιέξοδο, ότι εκεί που ο τρόπος ζωής μας, μας πουσάρει διαρκώς μέχρι τα 35 ας πούμε, μετά συνειδητοποιούμε ότι τρέχαμε «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη». Είσαι πιτσιρικάς, σε σπρώχνουν να πας σχολείο. Πας σχολείο, σε σπρώχνουν να το τελειώσεις. Μετά, πρέπει να σπουδάσεις. Μετά, να βρεις ένα καλό παιδί , να κάνεις οικογένεια. Μετά να κάνεις την οικογένεια. Όλα αυτά με διαφορετικά ενδιάμεσα στάδια. Μην κολλάτε στην ακριβή σειρά των γεγονότων. Και μετά έρχεται μια στιγμή, που τα έχεις κάνει όλα αυτά κι αναρωτιέσαι : τι διάτανο, αυτό ήταν όλο? Και τώρα, αυτή θα είναι η ζωή μου από δώ και πέρα? Και το ρίχνεις ανάλογα με την εποχή και το χαρακτήρα σου, άλλος στο βάλιουμ, άλλως στο Ζάναξ, άλλος στις γκόμενες, άλλος στο χρηματιστήριο, άλλος στην ψυχοθεραπεία, άλλος στις καλλιέργειες και τη γευσιγνωσία και ον έκαστος κατά διάνοιαν έχει.

Αμπελοφιλοσοφία, χμμ, ίσως. Μα η φιλία, είναι φιλία, θέλει ξενύχτι κι αμπελοφιλοσοφία, κατά πως τα λέει κι ο Νίκος. Και βέβαια το θέμα είναι, πως βρέθηκα στα 37 μου, να περνάω τη φάση «η Πολυάννα μεγαλώνει», αντί τη φάση, «μαμά γερνάω». Πήρα τη ζωή μου λάθος?

Έχω αρχίσει να διαπραγματεύομαι και το φόβο θανάτου. Άλλο κεφάλαιο αυτό. Εγώ που δεν έχω παιδιά, μήπως καταντήσω σαν τη γιαγιά στο καταπληκτικό νούμερο του Κοσμά Βίδου, που εγραψε για την επιθεώρηση «το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές»? Δείτε το και πείτε μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου βλέποντάς την καταπληκτική «Θεοπούλα» να το παίζει. Μήπως λοιπόν, γεράσω με μοναδική συντροφιά την μιας Νατάλιας, ή μιας Γκαλίνας?

Και τι θα μου έχει συμβεί τότε? Θα έχω περάσει μια ζωή όπου η μέρες εναλλάσσονται ίδιες για να καταλήξω σε γηρατειά ερημικά και ανιαρά? Λέω καμμιά φορά με τη γειτόνισσα να κάνουμε ένα τύπου «καταπίστευμα» για όταν γεράσουμε. Να το χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε σε ένα σούπερ ντούπερ γηροκομείο με πολυτελείς συνθήκες όπου θα μας επιτρέπουν να οδηγούμε εκείνη τη Harley Davidson των ονείρων της κι εμένα το ακριβό διθέσιο των δικών μου, με μέσα ένα μικρό λευκό τερριέ των δυτικών χάιλαντς… Όσο μεγαλώνω, μικραίνουν οι σκύλοι μου.
Θα με κοροιδεύει ο Νεγρεπόντης, γελώντας τρανταχτά από τον τάφο του. Εσύ ήσουν που είχες εθνικό σου ύμνο το «οικονομία κάνε, να ‘χεις στα γηρατειά»?

Και τελικά, αυτή η δίφορη νερατζιά, γιατί μου μίλησε χτες το απόγευμα? Τι ήθελε να μου πει? Και, αυτή είναι και η μεγάλη μου απορία, θα εξακολουθήσει να μου μιλάει όταν θα είμαι 80, ή θα μου κόψει την καλημέρα? Κατά πως το βλέπω, μάλλον δεν θα μου την κόψει. Έχω διαλέξει, να ζήσω τη ζωή μου όπως έρθει. Να μην προγραμματίσω απολύτως τίποτε. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Και ίσως αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος για να μπορείς να μιλάς με τις νερατζιές. Κι ας μη σου λένε πάντα ευχάριστα. Ας σου φέρνουν πάντα ένα δάκρυ στο βρυσάκι. Το συγκρατείς και δεν το αφήνεις να φύγει. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι σκληρή, η καθημερινότητα αμείλικτη και δεν έχεις την πολυτέλεια των άσκοπων δακρύων. Δεν έχεις τελικά την πολυτέλεια της εφηβείας. Και το δικό σου πουκάμισο ήταν αδειανό. Αλλά δεν κλαις. Σκουπίζεις τα μάτια σου με την ανάποδη του χεριού, μπάζεις το σκύλο στ’ αμάξι και πας στο βασιλόπουλο, που δεν είναι του παραμυθιού, για ν αγοράσεις χαρτί υγείας, να μπορείς να σκουπίσεις τουλάχιστον τα δάκρυά σου και την μπουκωμένη σου μύτη στο σπίτι. Μα γιατί να κλάψεις? Δεν επιτρέπεται.
You’re a supergirl and supergirls don’t cry. Θα περάσει κι αυτό. Οι νερατζιές, θα ανθίσουν και του χρόνου…

Γεύμα μ' ένα νεκρό

Ode to Boatswain
Originally uploaded by Psycho Crow.

Το δωμάτιο ήταν πολύ σκοτεινό. Ασυνήθιστα σκοτεινό. Σαν οι βαθυκόκκινοι τοίχοι να σκούρηναν απότομα και σαν να έσβησαν τα φώτα κι αντικαταστάθηκαν από κεριά. Είχα φορέσει το λευκό μου φουστάνι το καλό.
Στα πόδια μου ίσια μπαλετάκια. Καθόλου μακιγιαζ. Το είχα χώσει στο μπαούλο μαζί με τα ψηλοτάκουνα. Ήθελα να είμαι ο μικρός μου εαυτός η αληθινή Αλίκη.

Η συνέχεια εδώ.

Μήπως απορείτε ποιος είναι ο Boatswain?
Διαβάστε αυτό :

A Memorial to Boatswain

by Lord Byron

Newstead Abbey,

November 30, 1808.

Near this spot Are deposited the Remains of one Who possessed Beauty without Vanity, Strength without Insolence, Courage without Ferocity, And all the Virtues of Man without his Vices. This Praise, which would be unmeaning Flattery If inscribed over human ashes, Is but a just tribute to the Memory of BOATSWAIN, a DOG Who was born at Newfoundland, May, 1803, And died at Newstead, Nov 18th, 1808.

When some proud son of man returns to earth,
Unknown to glory, but upheld by birth,
The sculptor's art exhausts the pomp of woe,
And storied urns record who rest below:
When all is done, upon the tomb is seen,
Not what he was, but what he should have been:
But the poor dog, in life the firmest friend,
The first to welcome, foremost to defend,
Whose honest heart is still his master's own,
Who labours, fights, lives, breathes for him alone,
Unhonour'd falls, unnoticed all his worth,
Denied in heaven the soul he held on earth:
While man, vain insect! hopes to be forgiven,
And claims himself a sole exclusive heaven.
Oh man! thou feeble tenant of an hour,
Debased by slavery, or corrupt by power,
Who knows thee well must quit thee with disgust,
Degraded mass of animated dust!
Thy love is lust, thy friendship all a cheat,
Thy smiles hypocrisy, thy words deceit!
By nature vile, ennobled but by name,
Each kindred brute might bid thee blush for shame.
Ye! who perchance behold this simple urn,
Pass on --- it honours none you wish to mourn:
To mark a friend's remains these stones arise;

I never knew but one, --- and here he lies.

Για τη Μελένια, διαβάστε εδώ.

9-10/12/06 Bazaar Δρόμων Ζωής : Αποστολή μας καλύτερα χαμόγελα!

Paint Face
Originally uploaded by kittynn.

Ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου, είναι η συνάντησή μου με τους Δρόμους Ζωής. Έμαθα πολλά πράγματα και πήρα πολλές εμπειρίες και κυρίως ανακάλυψα μέσα μου την πραγματική έννοια του εθελοντισμού. Από όλα όσα έχω ζήσει όμως μέσα στα τελευταία 3 χρόνια στους Δρόμους, η δυνατότερη εμπειρία μου είναι το ετήσιο Χριστουγεννιάτικο Bazaar, που διοργανώνουμε για την εξοικονόμηση πόρων για τους σκοπούς των Δρόμων Ζωής.

Τι να σας πω βρε παιδιά. Αυτό που κάνει αυτή την εμπειρία μαγευτική, είναι αυτή η απίστευτη συνέργεια ανθρώπων, που δεν τους γνωρίζεις, που δεν τους έχεις ξαναδεί, η ακούσει, και που μαζεύονται, όχι απλώς από όλες τις γωνιές της Αθήνας, αλλά και από όλη την Ελλάδα, για να μην πω και το εξωτερικό. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, προσφέροντας άλλος εργασία, άλλος πράγματα για το μπαζάρ, άλλος και τα δυο, έρχονται κοντά ο ένας με τον άλλον, κάνουν το μπαζάρ δική τους υπόθεση κάνουν σχέσεις μεταξύ τους κάνουν σχέσεις με τους υποστηρικτές, κάνουν σχέσεις με τα παιδιά κι ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τους άλλους μέσα από την σκληρή δουλειά που την εμπνέει η πίστη ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει.

Αυτή είναι και η δική μου πίστη. Σας το έχω ξαναπεί, πώς αν ποτέ υποψιαστώ πως αυτό δεν είναι αλήθεια θα γκρεμιστεί το μικρό μου σύμπαν. Δουλεύω λοιπόν εθελοντικά για να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν είμαι καταδικασμένη να ζω στην ανασφάλεια του καταναλωτισμού και στην παραίτηση του μέσου ελληναρά. Ότι ο μικρόκοσμός μου εξαρτάται από μένα κι ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που προσπαθούν για το μικρόκοσμό τους κι ότι όταν όλοι αυτοί οι μικρόκοσμοι αλλάξουν θα ξυπνήσουμε σε έναν αλλαγμένο, ομορφότερο κόσμο. Το βλέπω σαν ένα μικρό αντάρτικο στις γωνιές της πόλης. Άλλοι δουλεύουν για τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά, άλλοι για τα ορφανά, άλλοι για τα σπαστικά, άλλοι για τα παιδιά με αναπηρίες, άλλοι για τα άγρια πουλιά κι άλλοι για τους αδέσποτους σκύλους κι όλοι μαζί για τους εαυτούς τους. Αν το καλοσκεφτείτε, ο κόσμος είναι γεμάτος εθελοντές που πιστεύουν ότι μπορούν να τον αλλάξουν. Τι άλλο θέλει κανείς για να γεμίσει η ψυχή του ελπίδα και κουράγιο?

Έτσι και στο μπαζάρ μας. Είναι γεμάτο από εθελοντές που έρχονται μόνο γι’ αυτό, δουλεύουν μόνο γι αυτό και υπογραμμίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο την εμπιστοσύνη τους στο έργο των Δρόμων Ζωής. Είναι μια μεγάλη γιορτή του αληθινού εθελοντισμού που δεν έχει καμμία σχέση με τον εθελοντισμό των Ολυμπιακών και της Γιουροβίζιον. Είναι μια γιορτή με ψυχοθεραπευτική δράση, που επιβάλλεται άπαξ ετησίως για να διατηρηθεί το χαμόγελο λαμπερό. Τι να σου κάνει μετά η ΑΙΜ? Αν η δική της αποστολή είναι καλύτερα χαμόγελα, τότε η δική μας τι είναι? Τα περισσότερα και ωραιότερα χαμόγελα που έχω δει μαζεμένα τα έχω δει στα δυο μπαζάρ που έχω ζήσει ως τώρα.

Σας προσκαλώ λοιπόν να τα δείτε κι εσείς φέτος. Το μπαζάρ μας θα γίνει το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη κι έχουμε πολύ δουλειά για να το οργανώσουμε και να το φτιάξουμε. Σας προσκαλώ να μας βοηθήσετε. Με ποιο τρόπο? Κατ’ αρχην δηλώστε συμμετοχή στην ομάδα εθελοντών του μπαζάρ. Από μισή ώρα εργασίας ή ένα πακέτο καραμέλλες, έως δυο μέρες εργασίας ή 5 ταψιά καρυδόπιτα, 5 παλιά ή καινούργια βιβλία, 8 cd ή ένα φορτίο χριστουγεννιάτικα στολίδια, ό,τι και να θέλετε να προσφέρετε είναι ευπρόσδεκτο και πολύτιμο. Κι αν δεν θέλετε να δούμε τα μάτια σας και δεν έχετε πρόχειρο κόσκινο να φορέσετε, θα σας πούμε που να στείλετε τη βοήθειά σας. Η ακόμα, μπορείτε να επισκεφτείτε το μπαζάρ incognito, όπως ταξιδεύαν παλιά οι ευγενείς. Εμένα μου αρκεί να το δείτε εσείς. Να νοιώσετε αυτή την εμπειρία της αγάπης και της προσφοράς, που μια φορά το χρόνο συμπυκνώνονται σε κάτι ορατό.

Παρακινήθηκα να γράψω αυτό το κείμενο από δύο e-mail που έλαβα την περασμένη εβδομάδα από δύο ανθρώπους που δεν τους έχω δει ποτέ στη ζωή μου και που δεν υπήρχε τρόπος να ξέρουν ότι ορίστηκε η ημερομηνία για το φετινό μπαζάρ. Την Ειρήνη και την Εύη. Μου έγραψαν για να μου πουν ότι θέλουν να συμμετέχουν στο μπαζάρ μας φέτος και με συγκίνησαν πολύ. Τις ευχαριστώ και τις περιμένω όπως κι εσάς.

Ο κόσμος αλλάζει. Ελάτε να τον αλλάξουμε μαζί.

Magica de Spell

Γαστρομανία.

Pomme de Granada
Originally uploaded by The Department.

Διαβάζω τον Αθήναιο περίπου 4 χρόνια.
Τον τελευταίο χρόνο γνωριστήκαμε και τον θεωρώ πια φίλο μου.
Σπάω το ρόδι μου στο χτεσινό γαστρονόμο και του εύχομαι καλή τύχη και ή συνεργασία του να έχει συνέχεια.
Είμαι πάντα περήφανη για τους φίλοπυς μου, αλλά να, ωραίο δεν είναι να καμαρώνεις κιόλας πως οι φίλοι σου προκόβουν επαξίως, σε μια χώρα που η αξιοκρατία είναι άγνωστη λέξη?

Συγχαρητήρια Αθήναιε, και σ' ανωτερα. Αντε και με την ευχή μας στο Larrousse Gastronomique, το Bon Apetit, το Gourmet, ό,τι θέτε τέλος πάντων. Αν κι εμένα η ευχή μου είναι να σας καλοπαντρέψω, το δηλώνω.

Μάκια

Είναι γλυκό το φαί της αμαρτίας.

apple
Originally uploaded by tamjpn.

Τα μήλα δεν με έπεισαν ποτέ ως αμαρτωλά φρούτα. Αντιθέτως τα θεωρούσα ανέκαθεν τα αθωότερα των αθώων. Επιπλέον, δεν υπήρξαν ποτέ αγαπημένα μου φρούτα. Σπάνια τρώω ωμά μήλα και τις περισσότερες φορές μέσα σε πράσινες σαλάτες.

Μ’ αρέσει όμως πολύ να τα μαγειρεύω. Κι επειδή την περασμένη εβδομάδα έφαγα σε μια από τις πιο αγαπημένες μου και ίσως την γνησιότερη τραττορία της Αθήνας, τον Κλαύδιο, μου ‘ρθαν ξανά γεύσεις ζυμαρικών με φρούτα. Όχι άσχετα. Το πιάτο που διάλεξα ήταν faggotini alle pere. Μικρά δηλαδή πουγκάκια γεμιστά με αχλάδι και καρύδι.

Σας δίνω την ακόλουθη πολύ εύκολη συνταγή που μου είναι πολύ αγαπημένη και την βρίσκω εξαιρετική για τη μετάβαση στο φθινόπωρο. Μέσα σ’ αυτή του σουρεαλιτέ που ζούμε, 30 βαθμοί έξω και χειμωνιάτικα στις βιτρίνες, πρέπει να υπάρχει και κάτι να μας καλμάρει τα νεύρα, να μας στρογγυλέψει τη γεύση και να μας σπρώξει λίγο στην αμαρτία, που με τη δροσιά, είναι όσο να πεις και λιγότερο κουραστική και πιο ευφάνταση.

Πάστα με μήλο, καρύδι και κρόκο

Θα χρειαστείτε
500 γρ pipe rigate
200 γρ παντσέτα κατά το δυνατόν άπαχη
2 – 3 κ.σ. σούπας ελαιόλαδο
½ κούπας λευκό κρασί
1 φακελάκι τριμμένο κρόκο κοζάνης
1 μήλο
καρύδι χονδροκοπανισμένο

Κόβετε την παντσέτα σε κύβους και τη ροδίζετε στο λάδι. Προσθέτετε το μήλο καθαρισμένο και κομμένο κι αυτό σε κύβους και το ροδίζετε κι αυτό. Μπανιάρετε με το κρασί και ανεβάζετε τη θερμοκρασία για να εξατμιστεί το αλκοόλ. Διορθώνετε τη γεύση με αλάτι και πιπέρι και προσθέτετε τον κρόκο.
Βράζετε τα ζυμαρικά όπως πρέπει να είναι για να σέβονται τον εαυτό τους και τα ανακατεύεται με τη σάλτσα μήλου. Σερβίρετε στα πιάτα και πασπαλίζετε τα ζυμαρικά με το καρύδι.

Σας προτείνω να απεγκλωβιστείτε από τη σχέση ζυμαρικών – τυριού και να δοκιμάσετε αυτή τη συνταγή χωρίς τυρί. Αν δεν διανοείστε τα ζυμαρικά σας χωρίς τριμμένο τυρί, χρησιμοποιείστε Parmiggiano ή Grana. Οποιοδήποτε άλλο τυρί θα κουκουλώσει εντελώς τα φίνα αρώματα αυτού του πιάτου.

Απολαυστικό Φθινόπωρο σας εύχομαι.

Μόλις έλαβα ένα προσκλητήριο...

... για το γάμο του Πάνου και της Αθηνάς.

Πάντα είχα στο μυαλό μου τον γάμο σαν την πιο αισιόδοξη απόφαση στη ζωή των ανθρώπων.
Πριν από το materialistic δώρο μου, τους στέλνω αυτό, με την ευχή ν' αγαπιούνται πάντα όπως το νερό με το νούφαρο.

"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει."

Η ώρα η καλή.

Magica de Spell

Ήταν καιρός για μια ανακαίνιση!

Doors, originally uploaded by Today is a good day.

Εδώ και πολλούς μήνες, ήθελα να αλλάξω το template του blog μου.
Να ξαναφτιάξω τα links, να αλλάξω χρώματα, αρώματα, αίσθηση στο χώρο.

Φυσικά το διαρκές μου εμπόδιο, η δουλειά, δε μου έδωσε την ευκαιρία. Και τώρα, που είναι Αύγουστος, που όλοι σας λείπετε διακοπές και κάνετε βουτιές και μακροβούτια, βρήκα τον καιρό να καθαρίσω, να ξεσκονίσω, να φρεσκάρω λίγο το χώρο.

Ελπίζω να σας αρέσει.
Ελπίζω να έχω και το χρόνο να γράφω πιο συχνά. Εχω να σας πω αρκετά. Από το πιο ενδιαφέρον παλαιοπωλείο που βρήκα στο Γύθειο, μέχρι το πιο κλασσάτο και πιο ωραίο χωριό της νησιωτικής Ελλάδας.
Κι ελπίζω και το τετραήμερο που έρχεται να μου δώσει αφορμές να γράψω για την Άνδρο.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.

Να μού 'στε καλά, αδέλφια!

Magica de Spell

Υ.Γ. Μήπως μπορεί να με βοηθήσει κάποιος να βάλω την φωτογραφία μου κοντά στον τίτλο του Blog? Θα του οφείλω αιώνια ευγνωμοσύνη. Και θα του φτιάξω και μια τούρτα!!!!

Μεζεδάκι γενεθλίων

Δέκα λεπτά πριν φύγω από το γραφείο, σας καλώ για ένα μεζεδάκι, βιαστικό.
Όλους. Και κυρίως εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια μου γράφουν στο προσωπικό μου μέηλ κάτι αναπάντεχα γράμματα, γεμάτα αγάπη κι αισιοδοξία.
Ανθρώπους που επιλέγουν να μη μιλήσουν φωναχτά, να ψυθιρίσουν στο αυτί μου, ότι συμφωνούν ή ότι διαφωνούν με κάτι και , όπως μυστικά και ήσυχα, να φυσήξουν μέσα στην καρδιά μου το αεράκι της φιλίας.

Θυμάμαι ανθρώπους που ποτέ δεν σχολίασαν ούτε ένα γραπτό μου, που ποτέ δεν σχολίασαν ούτε μια συνταγή μου, να μου γράφουν για να μου πουν ότι μ’ έχουν ανάμεσα στους δικούς τους ανθρώπους. Ότι σ’ ένα κείμενο μου, καθρέφτισαν κάτι από τη δική τους πραγματικότητα. Ή, τι τιμή για μένα, ότι με εμπιστεύονται στην επιλογή μου να στηρίξω το έργο των Δρόμων Ζωής και ότι θέλουν να το κάνουν κι ίδιοι κάτι για αυτό το έργο.

Θέλω να φωνάξω ευχαριστώ σε όλους πολύ δυνατά και ν’ ανοίξω διάπλατα την αγκαλιά μου, να τους βάλω όλους μέσα. Τα γράμματά τους είναι για μένα πανάκριβα δώρα. Είναι πολύτιμα. Τα φυλάω στην καρδιά μου.

Όπως και την αγάπη, όλων των άλλων φίλων, των λίγο πιο ομιλητικών, που γνώρισα στον ιστό και που μου έδειξαν την αγάπη τους με πολλούς τρόπους.

Αν μπορούσατε να έρθετε σπίτι μου απόψε, και να πιούμε ένα ρακάκι σπιτικό, θα σας τράτταρα μια πολύ απλή συνταγή του ποδαριού. Από αυτές που ξεπηδάνε απ’ τα τηγάνια την ώρα που ήρθανε απρόσκλητοι επισκέπτες και που θες οπωσδήποτε να τους βγάλεις κάτι από το χέρι σου, κι όχι σουβλάκια.
Καλοκαιρινή φτωχοσυνταγή αλλά μυρωδάτη κι αγαπημένη. Σας την κερνάω ελπίζοντας ότι αν ερχόμουνα εγώ σπίτι σας, ίσως να με κερνούσατε τυρί, ντομάτα και βρεμένο παξιμάδι, όπως τους πιο δικούς σας ανθρώπους. Τους πιο αγαπημένους.

Κολοκυθοφρουτάλια.

3-4 κολοκυθάκια από φιλικό κήπο
3-4 κρεμμυδάκια φρέσκα
2-3 κλωνάρια φρέσκου δυόσμου.
4 αυγά
Λίγο γάλα
Αλάτι και πιπέρι.

Κόβετε σε ροδέλλες τα κολοκυθάκια. Ομοίως και τα κρεμμυδάκια. Ψιλοκόβετε το δυόσμο.
Σωτάρετε το κρεμμυδάκι και το κολοκύθι σε ελαιόλαδο, ώσπου να μαραθούν ελαφρά. Δεν χρειάζεται να τηγανιστούν πολύ.
Χτυπάτε τα αυγά. Προσθέτετε το γάλα κι συνεχίζετε λίγο το χτύπημα. Προσθέτετε αλάτι και πιπέρι.
Αδειάζετε το μείγμα των αυγών στο τηγάνι με τα κολοκυθάκια.
Όταν η φρουτάλια ψηθεί από τη μια μεριά, την αναποδογυρίζετε.
Σερβίρετε όσο είναι ακόμα ζεστή, σε πολύ αγαπημένους με χωριάτικη σαλάτα και ρακή, ή λευκό κρασί παγωμένο.

Να με χαίρεστε και να σας χαίρομαι κι εγώ.

Μεταφοραί – Μετακομίσεις.

ο γιώργος κι εγώ τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας


Μια ανεξήγητη στενοχώρια έχω από χτες και την απέδωσα στο PMS, ίσως εμφανώς επηρεασμένη από την Ελένη. Τέλος πάντων, εγώ όταν έχω στενοχώριες παίρνω τηλέφωνο τον ελπήνορα. Η απαλή του φωνή και η τρυφεράδα του, είναι μαλακτικά της ψυχής και πάντα με παρηγορεί. Πάντα με κάνει να πιστεύω ότι είμαι ακουμπισμένη σ’ ένα μαλακό ροζ μαξιλάρι, όταν του μιλάω.

Σήμερα όμως, στα κοφτο-μακαρονάκι-απανωτά –τηλεφωνήματά μας, μ’ έξυσε λίγο. Κάτι μου είπε για τη χαρά και κατάλαβα ότι ναι, η χαρά, η απλή ανεπιτήδευτη χαρά, ο all time classic χαβαλές, και τα μεγάλα τρανταχτά γάργαρα γέλια μου λείπουν πολύ.

Από νησάκι σε νησάκι της ψυχής πηδώντας, έφτασα μέσα σε μισή ωρίτσα να καταλάβω τι μου έφταιγε. Φεύγει ο αδελφός μου από την Αθήνα. Μετακομίζει. Όχι μακριά σε μια σχεδόν γειτονική πόλη, αλλά φεύγει. Ως σήμερα, ζούσαμε σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.

Ο Γιώργος είναι δυο χρόνια μικρότερός μου. Τον ξέρω όλη μου τη ζωή. Είναι ο κολλητός των κολλητών μου. Δεν ταιριάζουμε σε όλα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Όμως, αυτή η συνενοχή του μοιράσματος. Αυτή η μοκέτα της ασφάλειας και της απόλυτης αγάπης πάνω στην οποία περπατήσαμε 35 χρόνια, μας κάνει να γελάμε με το παραμικρό. Ακόμα και στη δουλειά μας τη σκληρή κι αδυσώπητη και κλέφτρα δουλειά μας, γελάμε. Γελάμε πηγαίνοντας στο εργοστάσιο, γελάμε γυρίζοντας από πελάτες ή πηγαίνοντας σε υπεργολάβους. Γελάμε όταν μας τρώει το άγχος για μεγάλες συμβάσεις, κι όταν κρυφά και συνενοχικά βρίζουμε τον πατέρα μας. Γελάμε, και κοροιδεύουμε τον κόσμο. Κι είναι τόσο λυτρωτικό αυτό το γέλιο και ήταν τόσο δίπλα μου μέχρι σήμερα, που αυτή τη στενοχώρια της αλλαγής, της απώθησα πολύ ως σήμερα. Τόσο που δεν την είχα δει.

Και πόσο ξαφνιαστικό είναι όταν μια λύπη που δεν την ήξερες βρίσκεται στην καρδιά σου. Μια λύπη που λογικά δεν στέκει γιατί η απόσταση είναι μικρή. Γιατί με το αυτοκίνητο είσαι εκεί σε μια ώρα και βουτάς στη θάλασσα. Γιατί, γιατί, γιατί, η λογική έχει απαντήσεις για όλα. Όμως η ψυχή, έχει το δικό της δρόμο κι αυτό είναι πολύ δύσκολος και μακρύς. Κι αναρωτιέμαι πότε είπα τελευταία φορά στον αδελφό μου πόσο τον αγαπάω. Κι αναρωτιέμαι αν το καταλαβαίνει πόσο τον έχω ανάγκη και πόσο ο απλός τρόπος που αντιμετωπίζει την ζωή, είναι το βαρίδι που δεμένο στον αστράγαλο μου με κρατάει σ’ επαφή με την πραγματικότητα. Πως είναι η γείωση που με προστατεύει από του κεραυνούς. Μάλλον δεν του τα έχω πει ποτέ όλα αυτά και μάλλον δεν θα του τα πω γιατί θα με πιάσουν τα κλάμματα και δεν θα μου βγαίνει λέξη.

Γι αυτό τα λέω σε σας. Μήπως κι εσείς δεν κλαίτε τόσο εύκολα κι αποφασίσετε να πείτε στους δικούς σας αγαπημένους, όχι γιατί πλησιάζει ένα τέλος αλλά γιατί αντέχετε και θέλετε, πόσο τους αγαπάτε.
Όσο για μένα, ο Γιώργος μετακομίζει αύριο, που είναι τα γενέθλιά μου. Ίσως αυτό να μου προξενεί λίγο περισσότερη θλίψη, ίσως όμως να είναι κι ένας τρόπος για να συμβάλλει στην ενηλικίωσή μου, που άργησε 19 χρόνια.

Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη

Ξύπνησα μ’ ένα δάκρυ σήμερα.
Είναι από αυτές τις μέρες, που το εφηβάκι μέσα μου αρνείται πεισματικά να κλείσει το στόμα του. Μια μαχαιριά μέσα στην καρδιά μου χάσκει εδώ και δώδεκα χρόνια.
Το εφηβάκι ξέρει ότι ο θάνατος είναι οριστικός. Δεν έχει καταλάβει όμως ότι δεν είναι πάντα τέλος. Κι όλο κλαίει σπαρακτικά κάθε τέτοια μέρα, γιατί νομίζει πως τέτοια μέρα θάφτηκε η ομορφιά και το ήθος.
Όταν ο λαχειοπώλης τα’ ουρανού κύτταξε τον καθρέφτη είδε μέσα του μια συνουσία. Στα μάτια μου, ήταν η ένωση της ομορφιάς και του ήθους. Σας το λέω με μεγάλο σπαραγμό. Έχασα την ελπίδα μου στις 15 Ιουνίου του 1994.

Πέθανε ο Μάνος.

Για μας που είμαστε απλώς μονάδες του πληθυσμού αυτής της γης, που δεν συμμετέχουμε στην ιστορία της, δεν την διαμορφώνουμε, το να χαθεί ο οδηγός μας είναι οριστική κι ανυπέρβλητη απώλεια. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι ο Μάνος θα ζούσε για πάντα. Ότι δεν θα πέθαινε ποτέ. Ούτε ο θάνατος του κυρίου Νίκου δεν με υποψίασε. Κλείνοντας τα μάτια του ο Γκάτσος δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα τα κλείσει κι ο Μάνος. Ο Μάνος ήταν η ομορφιά. Ήταν το ήθος. Η ομορφιά και το ήθος δεν πεθαίνουν.

Πεθαίνουν όμως. Και μείναμε μόνοι μας. Μέσα στο θηρίο της ασχήμιας και με κανένα χορό έτοιμο να το ποδοπατήσει. Το θηρίο έγινε ο βασιλιάς και μετατρέπει σιγά – σιγά τα πάντα γύρω του σε ασχήμια. Και μέσα σ’ αυτή την ασχήμια, καλούμαστε, όχι απλώς να επιβιώσουμε, αλλά να ζήσουμε. Να ζήσουμε με περηφάνια κι αξιοπρέπεια. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες…

Το έργο του Μάνου, εξακολουθεί όμως να υπάρχει. Κι έτσι η ψυχή του, η αισθητική του, το καλλιτεχνικό του ήθος, εξακολουθούν να δείχνουν έναν δρόμο, σ’ όποιον θέλει να τον δει. Φοβάμαι μόνο τη μέρα, που το έργο του θα παίζεται μόνο σε επετείους. Μόνο αυτό φοβάμαι. Τη σκύλευση αυτής της μοναδικής κληρονομιάς από τους παραγοντίσκους που ο ίδιος αγνοούσε επιδεικτικά. Την ιδιοποίηση του δώρου του, από αυτούς που λιγότερο τον αγάπησαν. Το είπε εξ’ άλλου ο ίδιος :

«Αυτά όλα που σας διηγήθηκα είναι τα τραγούδια μου. Καθώς καταλαβαίνετε δεν τα έγραψα για να διασκεδάσετε. Τα έγραψα για να τα’ ακούσετε και για να κάνετε δικό σας ό,τι σας ταίριαζε ή ό,τι σας αρμόζει. Τα’ άλλα αφήστε τα για τους άλλους και ό,τι περισσεύει για μένα. Γιατί πρέπει να ομολογήσω πως τα τραγούδια μου τα ‘γραψα για να συμπληρώσω τα κενά της προσωπικής μου ζωής. Γι’ αυτό και η ευαισθησία μου στον τρόπο που τα αποδέχεστε. Προσοχή! Μη με πληγώσετε παίρνοντας αυτό που σας ανήκει.»

Ξύπνησα μ’ ένα δάκρυ σήμερα. Μια μοναξιά. Μια ψύχρα.

Αγάπη μου, είμαστε ένοχοι. Αγάπη μου, και λίγοι.

sad look, originally uploaded by Agron.

Το έγκλημα στη Βέροια, δεν είχε ένα θύμα. Είχε έξι.
Δεν είχε έναν ξένο. Είχε έξι.
Τους ξένους, τόχω ξαναπεί, τους παράγει η κοινωνία.
Η έννοια του ξένου είναι μια έννοια κατασκευασμένη Από αυτούς που έχουν την ανάγκη να νοιώθουν «οικείοι» ενώ οι άλλοι τους βλέπουν σαν ξένους.

Η ανάγκη του ανθρώπου να ξεχωρίζει, να είναι καλύτερος, να είναι τέλειος, προκύπτει από την ανάγκη του για ασφάλεια. Ομοίως και η ανάγκη του ανήκειν. Έτσι ένας άνθρωπος που ανήκει στους καλύτερους, έχει ο καημένος, την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Είμαι τέλειος, άρα είμαι στο απυρόβλητο. Κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει. Είμαι ασφαλής. Ανήκω στους πολλούς, άρα θα με προστατέψουν, άρα είμαι ασφαλής. Η ασφάλεια είναι η ισχυρότερη συναλλακτική αξία στη χώρα των συναισθημάτων. Με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι σκοτώνουν για τα χρήματα με τον ίδιο ακριβώς σκοτώνουν για την ασφάλεια.

Φτηνή ψυχολογοδιάρροια? Ίσως. Για μένα όμως τα θύματα είναι 6. Είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας των ξένων, ο Αλεξ, που βαφτίστηκε ξένος γιατί βοήθησε κι η ταυτότητα των γονέων. Είναι όμως και οι ανήλικοι δράστες, που τους έκανε ξένους η υποκριτική κοινωνία μιας εκάστης Βέροιας. Είναι τα παιδιά αυτά που ίσως να ησύχαζαν περισσότερο αν αυτά είχαν βιολογικά σκοτωθεί, παρά τώρα που σκότωσαν βιολογικά, έχοντας τα ίδια μετατραπεί σε νεκροζώντανους άγουρους δολοφόνους.

Είναι ανάγκη να αρθρώσω ποιοι είναι οι πραγματικοί δολοφόνοι? Να το πω κι ας πέσει χάμω. Οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους οι αναίσχυντοι «σημαντικοί άλλοι» στις ζωές τους. Εσείς. Εγώ. Όλοι όσοι, τάχα εμβρόντητοι παρακολουθούμε το χαμό τους αγγέλου από τους δαίμονες. Σας θυμίζω, ότι οι δαίμονες, είναι πεπτωκότες άγγελοι.

Ναι υπάρχει ρατσισμός, υπάρχει ξενοφοβία. Όχι απλώς δεν την αρνούμαι, αλλά προσπαθώ έμπρακτα στη ζωή μου να την νικήσω. Όμως, ας μην καταπίνουμε την καμήλα και διυλίζουμε το κουνούπι. Η παιδική βία, απόρροια της αδιαφορίας και της διάτρησης του κοινωνικού ιστού, είναι το μείζον θέμα σ’ αυτήν την περίπτωση. Ο ρατσισμός ήταν η αφορμή για ένα φόνο που τα παιδιά θα τον έκαναν έτσι κι αλλιώς. Και οι πραγματικοί ένοχοι, οι γονείς τέρατα, οι δάσκαλοι τέρατα, οι γείτονες τέρατα, πρέπει να τιμωρηθούν. Αυτοί χρειάζονται σοφρωνισμό και αναμόρφωση. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν το χαμό του άγγελου. Αυτοί που δεν έδωσαν την ελάχιστη αγάπη στα παιδιά που την χρειάζονταν, την ώρα που την χρειάζονταν, για να μείνουν άγγελοι.

Και επιτέλους, αυτή η κτηνωδία, ας γίνει μάθημα σε όλους. Σ’ αυτούς που κάνουν παιδιά να ξέρουν ότι η τεκνογονία είναι δόσιμο απόλυτο και δέσμευση παντοτινή και αυταπάρνηση και προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Αλλιώς να μην κάνουνε παιδιά. Και σε όλους μας, είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε παιδιά, ότι τα παιδιά όλου του κόσμου, μας έχουν ανάγκη έμπρακτη. Ότι η συμμετοχή μας είναι απαραίτητη.

Δίπλα μου, σ’ ένα μικρό στενάκι μεταξύ Θησείου και Πετραλώνων, ζει μια ωραία, ήσυχη οικογένεια με 3 παιδιά. Ο πατέρας της οικογένειας, μαζεύει κάθε τόσο τα παιδιά της γειτονιάς, και τους μαθαίνει μπάσκετ στο λόφο του Φιλοπάππου. Είναι χαρά Θεού να βλέπεις την αγάπη και το σεβασμό που του έχουν τα παιδιά και την φροντίδα του ίδιου να ξεχειλίζει από τα στενά όρια του διαμερίσματός του και να αγκαλιάζει και τα παιδιά των γειτόνων. Για όλα τα παιδιά είμαστε υπεύθυνοι. Για όλα. Όλα είναι δικά μας. Και τα λάθη τους, λάθη μας.

Με πολύ βαθειά θλίψη και ενοχή


Magica de Spell

Αδέξια αφήγηση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας.

banksy old street
Originally uploaded by Stew Dean.

Για την Ειρήνη, το Σπύρο και όλους όσους ζητούν να μάθουν περισσότερα για τους Δρόμους Ζωής.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από περίπου 10 χρόνια. Την ξεκίνησαν ο Κώστας και η Μάτα Βαρλά με μια παρέα φίλων, στην προσπάθειά τους, αρχικά, να ανιχνεύσουν μέσα τους ποιότητες και δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Ένα σεμινάριο συνταξιούχων κοινωνικών λειτουργών για τα παιδιά των φαναριών κι ένας δάσκαλος, τους έδειξαν το δρόμο για το Γκάζι.

Η πρώτη επαφή με τα παιδιά, έγινε συμπτωματικά τέτοια εποχή πριν10 χρόνια. Στη γιορτή του σχολείου. Λίγο μετά μια δεύτερη προσέγγιση έγινε στο καφενείο της γειτονιάς, με του γονείς, τους πατεράδες των παιδιών.

Προέκυψε ότι κάποια από αυτά τα παιδιά, ήταν παιδιά τουρκόφωνων οικογενειών Ελλήνων Μουσουλμάνων από την Κομοτηνή. Η ακτημοσύνη και η φτώχεια, είχε στείλει τις οικογένειες να ζήσουν στην Αθήνα. H οικογενειακή και κοινωνική δομή έφερνε σε επαφή τα παιδιά με την Ελληνική γλώσσα, μόλις στην ηλικία των 4-5 ετών που έβγαιναν στο δρόμο να παίξουν με ελληνόφωνα παιδιά. Η τόσο μικρή επαφή όμως με την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης και η αδυναμία των γονέων να αντιληφθούν την ανάγκη και το όφελος της εκπαίδευσης, είχε σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολείου. Έτσι, μη βγάζοντάς τα πέρα με μια «ξένη γλώσσα» εγκατέλειπαν το σχολείο πολύ νωρίς.

Η ιδέα της Μάτας και του Κώστα, ήταν να μαζευτούν μερικοί εθελοντές και να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Πόσο απλό είναι, έ! Έτσι κι έγινε, που λένε και στα παραμύθια. Οι γονείς των παιδιών, δικαιολογημένα δύσπιστοι τους ανέκριναν κανονικά πριν πάρουν την απόφαση να τους καλέσουν στο σπίτι για να βοηθήσουν τα παιδιά στα μαθήματα του σχολείου. Φυσικά, τότε αποκαλύφθηκε το μέγεθος του προβλήματος, όταν ανακάλυψαν στην πράξη ότι ένα παιδί που πήγαινε Πρώτη γυμνασίου, με δυσκολία διάβαζε ένα κείμενο για τη Δευτέρα δημοτικού. Όμως για κάθε πρόβλημα, υπάρχει τουλάχιστον μία λύση. Κι έτσι εκείνη η πρώτη παρέα κάλεσε τους Γιατρούς του Κόσμου, οργάνωσαν ομαδικούς εμβολιασμούς στο καφενείο, ενημερώσεις σε θέματα υγείας, επισκέψεις σε εθελοντές οδοντιάτρους, μια τεράστια προσπάθεια, που απέφερε καρπούς. Κι όλα αυτά έγιναν με πολύ πολύ αργά και προσεκτικά βήματα. Κύριο μέλημα των εθελοντών ήταν να μη διαταραχτεί η ισορροπία της κοινότητας, να μην προσβάλλουν συνήθειες, κοινωνικές και οικογενειακές δομές και να έχει η προσπάθειά τους διάρκεια.

Η Μάτα θυμάται ακόμα τη φράση που άκουσε τότε στην αρχή από το στόμα ενός παιδιού : «Εμείς, κυρία, δεν πάμε γυμνάσιο.» «Και ποιος θα σ’ εμποδίσει?» …Τα μάτια του παιδιού έδωσαν την απάντηση, ίσως για πρώτη φορά σκέφτηκε το παιδί αυτό ότι η εκπαίδευση ήταν δικαίωμα και το είχε.

Λίγο αργότερα, γράφτηκε το πρώτο παιδί στο Γυμνάσιο. Και τότε, γύρισε η βόλτα για το Γκάζι. Φάνηκε καθαρά πια η ανάγκη για ένα χώρο δραστηριοποίησης των εθελοντών κι έτσι πήραν μορφή οι Δρόμοι Ζωής και δημιουργήθηκε το κέντρο επικοινωνίας. Τα πρώτα 3 νοίκια ήταν προσφορές φίλων, μαζί με ότι έπιπλο, βιβλίο, παιχνίδι και χρωματιστό μολύβι είχαν διαθέσιμο. Το Σεπτέμβριο του 2000, όταν άνοιξαν οι πόρτες του κέντρου, τα παιδιά είχαν φτάσει πριν τους εθελοντές. Η μικρή, τότε, Μελτέμ χαρούμενα ένα βράδυ είπε ρυθμικά μια φράση που έγινε και είναι σλόγκαν εμψύχωσης για όλους, «Στο Γκάζι ο κόσμος αλλάζει». Όταν καλέσανε για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μας στο πάρτι χριστιανού συμμαθητή του κι αυτό έβαλε τα καλά του και πήγε κρατώντας κι ένα δωράκι, είδαμε την πρώτη μικρή σχισμή σ’ ένα κατεστημένο που θα έπρεπε να καταρρεύσει για όλους μας. …..και για την συνέχεια της ιστορίας, το παιδί που πρώτο πήγε σε πάρτι με το δωράκι του φέτος έχοντας τελειώσει τη Σιβιτανίδειο (ηλεκτρολόγος) ελπίζει ότι θα συνεχίσει τις σπουδές του στα Τ.Ε.Ι

Την συνέχεια την ξέρετε. Έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας στο Γκάζι, κάθε μέρα, με φροντίδα όχι μόνο τα μαθήματα του σχολείου, αλλά την επίλυση καθημερινών προβλημάτων, την ενασχόληση με την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, την επαφή τους με των πολιτισμό και την πλήρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Αυτή τη στιγμή τα πράγματα έχουν ως εξής.

Η φετινή σχολική χρονιά ήταν μια χρονιά μεστή από προσπάθεια και επιτυχίες. Όλες αυτές τι προσπάθειες τις υλοποίησαν τα 58 παιδιά του κέντρου και οι 70 ενεργοί εθελοντές του. Ξεκινώντας την σχολική χρονιά, είχαμε 5 παιδιά στο Λύκειο, 18 παιδιά στο Γυμνάσιο και 35 παιδιά στις τάξεις του Δημοτικού. Στο πλαίσιο του «λίγο καλύτερα», εκτός από τα υποστηρικτικά μαθήματα για το σχολείο, φέτος οργανώσαμε και κάποιες ιδιαίτερες δραστηριότητες. Μια από τις πιο σημαντικές είναι η καθιέρωση μεσημβρινών μαθημάτων ανάγνωσης για τα παιδιά της α’ και β’ δημοτικού. Η επιτυχία των μαθημάτων ήταν αξιοσημείωτη κι έτσι τώρα τα παιδιά μπορούν να περάσουν στην επόμενη τάξη, χωρίς να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ανάγνωση που θα δυσκολεύουν τη μελέτη και την πρόοδό τους. Παράλληλα καθιερώθηκε συνάντηση όλων των παιδιών μια φορά το δίμηνο, συνάντηση που προσέφερε στη λειτουργία του κέντρου σημαντική ώθηση, μια και δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά να πουν την γνώμη τους για τη λειτουργία του κέντρου επικοινωνίας.

Εκτός από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, προσπαθήσαμε να αναλάβουμε και πολιτιστικές δράσεις. Σε μια προσπάθεια εξοικείωσης των παιδιών με το θέατρο, τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 5 θεατρικές παραστάσεις. Επιπλέον παρακολούθησαν και δύο κινηματογραφικές ταινίες. Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων επισκεφτήκαμε την Ακρόπολη και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Στον τομέα του αθλητισμού πολύ σημαντική στιγμή της χρονιάς ήταν και η δημιουργία δύο ομάδων ποδοσφαίρου από 18 παιδιά του κέντρου που συμμετέχουν σε ποδοσφαιρικά τουρνουά.

Η ομάδα του πυλού έφερε στην επιφάνεια κρυφά ταλέντα, ενώ ξεκίνησε και μια δεύτερη «υποστηρικτική ομάδα» για τις γυναίκες.



Όλα αυτά τα πράγματα έχει σημασία να τονιστεί, ότι γίνονται όλα από εθελοντές. Όλα , μα όλα. Δεν έχουμε λάβει ποτέ καμμία επιχορήγηση ή χρηματοδότηση και τα έσοδά μας πηγάζουν από τις συνδρομές των υποστηρικτών μας και το Χριστουγεννιάτικο Bazaar που κάνουμε κάθε χρόνο το οποίο υποστηρίζεται από μια αφοσιωμένη ομάδα εθελοντών και πάρα πολλούς υποστηρικτές, ιδιώτες καθώς και εταιρείες που μας στηρίζουν προσφέροντάς μας τα προϊόντα που διαθέτουμε. Γι αυτό και οι Δρόμοι Ζωής τιμήθηκαν με το βραβείο «νησίδες ποιότητας» για την εθελοντική τους προσφορά.

Δεν έχω να σας πω άλλα.
Ήθελα να κάνω λίγο περισσότερο σαφές ποιοι είναι οι Δρόμοι Ζωής που σας λέω τόσο συχνά. Αυτό πάντως που εμένα με γοήτευσε σ’ αυτή την προσπάθεια είναι ακριβώς ο εθελοντισμός. Ο αληθινός εθελοντισμός. Ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν τους Δρόμους, είναι αφοσιωμένοι στους συνανθρώπους τους και δεν νομίζουν ότι καθάρισαν με την φιλανθρωπία δίνοντας απλώς χρήματα για τους «λιγότερο τυχερούς». Δίνουν το υστέρημα του χρόνου τους και το πλεόνασμα του ψυχικού τους πλούτου για να είναι δίπλα σ’ αυτόν που τους χρειάζεται. Και τον αντιμετωπίζουν σαν ισότιμο. Όχι σαν ευεργετημένο. Σαν φίλο.

Αυτά τα λίγα, για να περιγράψω μια εμπειρία ζωής, που όλα τα βιβλία και όλα τα ταξίδια του κόσμου, δεν στη δίνουν. Κάθε φορά που πάμε στο κέντρο επικοινωνίας φεύγουμε πλουσιότεροι. Υπάρχει καλύτερος λόγος για να πηγαίνουμε?

Καληνύχτα Ιρφάν. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ?

Ήταν η γειτόνισσα στο τηλέφωνο.
- Έχω να σου πω ένα πολύ δυσάρεστο νέο.
- Το περίεργο θα ήταν να έχεις να μου πεις ευχάριστω.
Έχω τις κλειστές μου αυτόν τον καιρό. Πνίγομαι στη δουλειά, δεν παίρνω ανάσα. Όλα μου φαίνονται βουνό.
- Το νέο που θα σου πω, είναι πραγματικά δυσάρεστο.
- Τι έγινε ρε?
- Ο Ιρφάν. Παύση. Πέθανε.

Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της με τον ίδιο τρόπο που βγαίνουν πάντα. Όπως πάντα βγαίνουν οι λέξεις από τα στόματα τον ανθρώπων. Θέλω να πω, όσο κι αν θλίβεσαι, όσο κι αν κομπιάζεις, οι λέξεις δεν αλλάζουν. Είναι πάντα ίδιες. Κυλάνε από το στόμα αποστασιοποιημένες. Γεννήθηκε, πέθανε. Αλλάζει το ύφος, αλλάζει η εκφορά, αλλάζεις εσύ. Ο τρόπος που προφέρεις δεν αλλάζει. Και απορείς με το πόσο εύκολα βγαίνει από το στόμα σου η λέξη «πέθανε». Πόσο μακριά είσαι από το οριστικό, το αμετάκλητο, το αξεπέραστο. Πόσο μικρός και μόνος και αμήχανος.














Τον είχα πάρει στην αγκαλιά μου. Τον είχα κρατήσει. Ήταν ελαφρύς σαν φτεράκι. Ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Τα ματάκια του μεγάλα κι ορθάνοιχτα. Του έκαναν εντύπωση τα ξύλινα βραχιόλια μου, τα κόκκινα νύχια μου, η καρφίτσα που φορούσα στο πέτο. Ότι ήταν μεγάλο γυαλιστερό και με έντονο χρώμα. Του μιλούσα με τη φωνή που μιλούσα στα μωρά και τα ζώα. Στη Μελένια, στην Μάγια στο βαφτιστήρι, στα κουτάβια, στα πολύ μικρά μωρά. Με καταλάβαινε. Μου γελούσε. Το χεράκι του ήταν πολύ δυνατό. Έπιανε το χέρι μου και το κρατούσε δυνατά.

Η μαμά του, 20 χρονών. Η ίδια, ένα κοριτσάκι. Άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πεισματικά αφοσιωμένη στον αγώνα να επιβιώσει το μωρό που γέννησε. Σαν η ζωή που του έδωσε να μην ήταν όλη. Να ήταν μέρος. Ένα όχι αρκετό μέρος. Κι έβαζε κι άλλη από τη δική της. Συνέχεια. Έβαζε ζωή για να συμπληρώσει του Ιρφάν. Όμως το δοχείο δε γέμιζε. Αντίθετα, άδειαζε.

Θυμάμαι πέρσυ, που είχαμε ξεκινήσει τις προσπάθειες να μαζέψουμε χρήματα για την εγχείρηση. Ήταν ένα μικρό διάστημα, στο οποίο άνθισε η ελπίδα. Οι φίλοι μου, οι γονείς οι συγγενείς, οι υποστηρικτές των Δρόμων Ζωής, έδωσαν ό,τι μπορούσαν. Ένας φίλος έδωσε ένα μεγάλο ποσό. Πολύ μεγάλο. Δεν ήθελε να ξέρει τ’ όνομά του κανείς. Τι να του πω? Τι να πω στους άλλους? Φίλοι, τα χρήματά σας δεν φτάσανε για πάντα. Φτάσανε για ένα χρόνο. Τόση ζωή δώσανε. Κι όσα και να ήτανε τόση θα δίνανε. Το δοχείο δεν γεμίζει με λεφτά. Δεν γεμίζει με τίποτε.

Καταλαβαίνω τώρα, ότι δεν ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό. Το έλεγαν όλοι. Το παιδί είναι ανεγχείρητο. Όμως εγώ δεν άκουγα αυτό που έλεγαν. Δεν το μετέφραζα σωστά. Δεν καταλάβαινα «το παιδί θα πεθάνει». Καταλάβαινα θα ζήσει όπως είναι». Δεν ήθελα να πεθάνει. Μου φαινόταν άδικο. Ο θάνατος όμως δεν είναι ποτέ δίκαιος ή άδικος. Απλώς είναι. Και οι προσπάθειες της Αισέ, οι ελπίδες μου, οι βοήθειά σας, πέσανε στο κενό. Δεν μου φαίνεται λιγότερο άδικο τώρα. Απλώς έχω καταλάβει, ότι ακόμα κι όταν ξέραμε ότι δεν έπαιρνε επέμβαση, εξακολουθούσαμε να ελπίζουμε. Γιατί χωρίς ελπίδα, δεν γίνεται προσπάθεια. Γιατί χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτε.

Η ελπίδα μα συντηρεί στη ζωή. Η ελπίδα μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο κόσμος αλλάζει. Ο Θεός ξέρει πόσο το πιστεύω αυτό. Είναι η αλήθεια με την οποία πορεύομαι. Αν ένα πρωί ξυπνήσω και δω ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, δεν θα έχει νόημα η ζωή μου. Και αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια με κλόνισε. Μ’ έριξε στα γόνατα. Μου ‘δειξε ότι δεν έχω τον έλεγχο σε τίποτε. Έχω μόνο την ελπίδα και τα χέρια μου να δουλέψω. Και την ελπίδα. Κι άλλη ελπίδα. Κι ένα όραμα που κυνηγάω από παιδί με ματωμένα γόνατα. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Έχω μια ανάγκη να το λέω συνέχεια. Να το πω χίλιες φορές. Προσπαθούμε κι ελπίζουμε. Ελπίζουμε το ισοζύγιο να είναι στο τέλος θετικό. Να είναι λιγότερες οι αποτυχίες από τις επιτυχίες.

Με τσάκισε. Με συνέτριψε αυτός ο θάνατος. Μ’ έκανε κομμάτια.
Προσπαθώ να θυμηθώ τη χαρά που ένοιωθα το βράδυ της Κυριακής, όταν τέλειωσε η γιορτή. Την ώρα που ήθελα να δοξάσω τον Θεό για την ευλογία αυτή που είδα. Τα μάτια των παιδιών γελαστά. Τα παιδιά στα πόστα τους. Δίπλα μας. Δίπλα στους εθελοντές. Να δουλεύουν γι αυτό που όλοι πιστεύουμε. Ότι ο κόσμος αλλάζει. Δυστυχώς, όχι για σένα, Ιρφάν μου.
Μικρέ μου τρυφερούλη, με τα μικρά δαχτυλάκια, τα μεγάλα μάτια και τα χλωμά μάγουλα.

Ζητείται, ξανά, ελπίς.

Καληνύχτα Ιρφάν. Και δεν θα σου πω, «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ».
Ότι μπορώ, θα το αλλάξω εγώ. Και θα στο αφιερώσω. Και θα σε θυμάμαι. Θα φωτίζεις το δρόμο μου. Το Δρόμο της Ζωής μου.

Καληνύχτα.

Πρόσκληση σε γιορτή!!!!

Η γιορτή αυτή στην οποία θα μου δώσετε μεγάλη χαρά αν έρθετε, είναι η σημαντικότερη εκδήλωση των Δρόμων Ζωής, στη διάρκεια του έτους. Είναι η στιγμή ακριβώς, που όλοι, υποστηρικτές, εθελοντές, φίλοι και απλοί παρατηρητές, έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα αποτελέσματα της συλλογικής μας προσπάθειας.

Εννοείται πως η είσοδος είναι δωρεάν.

Σας περιμένουμε με λαχτάρα.


Magica de Spell

Για τον Αθήναιο

Mayiatiko Stefani 1
Originally uploaded by emotional anaemia.

Για να μη μου παραπονιέστε.
Δεν ταιριάζει με το "μύθο" σας.

Magica

Post Modern Ratattouille

post modern ratattouille
Originally uploaded by emotional anaemia.

Μπριάμ, τουρλού, ρατατούιγ, όπως και να το πείτε, ήταν το χειρότερό μου φαγητό.
Τις περισσότερες φορές στην κατσαρόλα και με τόνους ντομάτας, κατέληγε να είναι κοκκινιστά λαχανικά. Υπάρχουν δε, δυο λαχανικά που ποτέ δεν μπόρεσα να φάω κοκκινιστά. Οι πατάτες και τα κολοκυθάκια. Στη δική μου, ξανθιά λογική, κάποια ξένα κέντρα εξουσίας, περιλάβανε το κολοκυθάκι και την πατάτα, τα αγαπημένα μου και τα τυλίξανε με ντομάτα ίσα-ίσα για να μην τρώγονται. Κι έτσι ποτέ δεν έφτιαξα αυτό το φαί. Μια και όπου το έφαγα ήταν κοκκινιστό της κατσαρόλας.

Πριν λίγο καιρό, ήθελα να φτιάξω ένα συνοδευτικό πολύχρωμο, νηστίσιμο και με λίγες θερμίδες. Να ξέρετε, δεν υπάρχει χειρότερη περίοδος από τη νηστεία για να κάνεις τραπέζια. Μα δεν υπάρχει, σας τ’ ορκίζομαι. Τέλος πάντων, οι καλεσμένοι, ήταν αφενός πολύ αγαπημένοι μου, αφετέρου οι πιο ιπποτικοί και gallants τύποι, που μπορείτε να φανταστείτε. Κι έτσι, τους προσκάλεσα με την σιγουριά, πως ότι και να γίνει δεν θα μου έφερναν το φαί στο κεφάλι.

Για να φτιάξω λοιπόν το συνοδευτικό μου (ελληνιστί σάιντ ντις), έλαβον τα εξής :

3 μελιτζάνες
1 κιλό κολοκυθάκια λιανούλια
1 κεσεδάκι ντοματίνια τσέρρυ
2 πιπεριές φλωρίνης
(Προαιρετικά : κρεμμύδια, πατάτες, καρόττα)
1 φούχτα θυμάτι από τη γλάστρα
3 σκελίδες σκόρδο (για να μην ξεχνιόμαστε)
3 κ.σ. πέστο τζενοβέζε
3 κ.σ. ελαιόλαδο
Πιπέρι χονδρό
Αλάτι θαλασσινό με αρωματικά από τα ωραία μυλέλια.

Κατ’ αρχήν ξεπικρίστε τις μελιτζάνες. Δεν υπάρχει βασικότερο βήμα σε οποιαδήποτε συνταγή με μελιτζάνα. Κόψτε τις σε μεγάλα κυβάκια και αλατίστε τις. Το αλάτι κάνει την στρυχνίνη της μελιτζάνας να βγαίνει κι έτσι της αφαιρεί την πικρίλα. Όταν τα κυβάκια της μελιτζάνας έχουν γεμίσει από καφέ δροσοσταλίδες, ξεπλύνετέ τα. Είναι έτοιμα για χρήση.

Κόψτε τα κολοκυθάκια σε ροδέλες όχι πολύ λεπτές γιατί με το ψήσιμο μαζεύουν.
Κόψτε τις πιπεριές σε τετράγωνα κομμάτια.
Πλύντε τα ντοματίνια.
Ανακατέψτε όλα τα λάχανικά σε ένα πυρέξ.
Πασπαλίστε από πάνω το σκόρδο ψιλοκομμένο.
Ραντίστε με το λάδι ανακατεμένο με το πέστο.
Στολίστε με τα κλαδάκια του θυμαριού
Προσθέστε το αλάτι και το πιπέρι χονδροκοπανισμένα.

Ψήστε στο φούρνο στους 180 βαθμούς. Σε περίπου 20 λεπτά, ανακατέψτε το φαγητό μία φορά. Συνεχίστε το ψήσιμο για άλλα 20 λεπτά περίπου.

Σερβίρετε χλιαρό, ή κρύο σαν κύριο ή συνοδευτικό πιάτο.
Λουκούμι, ελαφρύ, πολύχρωμο, η χαρά του καλοκαιριού.
Σήμερα που θα το ξανακάνω, θα προσθέσω κρεμμύδια κομμένα στα τέσσερα και κάπαρη.

Για το πεφταστέρι. Με την αγάπη μου.


Magica de Spell

Πω,πω κλεισούρα!

Misty Morning
Originally uploaded by Turambar.

Γέμισε αράχνες κι υγρασία το σπιτάκι μου.

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Πνίγομαι στη δουλειά αυτόν τον καιρό, αλλά εδώ που τα λέμε έχω και στο πίσω μέρος του μυαλού μου, οτι΄σε ό,τι με αφορά, είναι μάλλον υγιέστερο να μην είμαι στον ιστό, παρά να είμαι.

Ελπίζω να μου είστε καλά.
Ήθελα να σας γράψω μια συνταγήαγαπημένη αλλά είχε πολύ πιπεριά κι είπα μήπως ο διαδικτυακός μου αγαπημένος, ο Αθήναιος, με κακοχαρακτηρήσει. Δεν βαριέσαι, επειδή τον έχω κόψει για μεγάλη και συγχωρητική καρδιά, μπορεί να την γράψω τελικά.

Τα ξαναλέμε, φιλιά σε όλους, ελπίζω να μάθω κανένα νεό σας. Εγώ, έχω πολλά να σας πω.

Magica de Spell

It's party time.

Παρ' όλο που λίγο ακόμα και δεν θα ανήκω στην μπλογκοκοινότητα τόσο αραιά που γράφω, μέχρι να με διώξετε, δράττομαι της ευκαιρίας για να χαρώ μαζί σας για το

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΤΥ των BLOGGERS.

Εύχομαι μεγάλη επιτυχία και τρελλές φούρλες.

Πικραμένη κι απογοητευμένη

Διαβάζω τον thas και τον Big fat opinion και παίρνω λίγο επάνω μου. Λέω, παρά τη διαφωνία, ή εξαιτίας αυτής, υπάρχει ακόμα διάλογος πάνω σε μερικά θέματα που σου θυμίζουν οτι είσαι και κάτι άλλο εκτός από μηχανή παραγωγής, γρανάζι των μοντέρνων καιρών. Χαίρομαι. Γυρνάω στην πίστη μου οτι ο κόσμος αλλάζει, ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει.

Υστερα διαβάζω τον Πάνο, που στα μυστικά του για τη Θεσσαλονίκη μου θυμίζει οτι ο άνθρωπος δεν έχει συνειδητοποιήσει, τις εξής απλές έννοιες :
Το περιβάλλον δεν τον έχει ανάγκη.
Αυτός έχει ανάγκη το περιβάλλον.
Το περιβάλλον αλλάζει αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει.
Απλώς δεν ξέρουμε ποια είδη θα μπορούν να επιβιώσουν σ' αυτό εκτός από τις κατσαρίδες.
Το οτι εκδιώκουμε οικοσυστήματα και ωθούμε στην εξαφάνιση είδη με εξαιρετικά συγγενικό DNA προς το δικό μας, δεν μας προβληματίζει?

Παρακαλώ, βάλτε ένα link όπου μπορείτε για το συγκεκριμένο θέμα. Ισως αυτό το μικρό διαδικτυακό αντάρτικο, γίνει αρχή για να σταματήσουν επιτέλους να ανατρέπουν οι λίγοι ηλίθιοι την λογική επιβίωσης ημών των πολλών για λόγους προσωπικού ωφέλους.

Στο κάτω κάτω στο τέλος όλους θα μας φάει η μαρμάγκα!

Αν έκανα το τραπέζι στον Κουκουζέλη…

Δεν τον γνωρίζω, μετά από την γνωριμία μου με τον Αθήναιο, έκλεισα θαρρώ ως “blogger meeter”. Δεν έχω καν ακούσει τα γούστα του στο φαγητό κι έχω ανταλλάξει μαζί του μόνο ένα δυο μέηλ. Είναι όμως ο blogger που εκτιμώ περισσότερο κι όταν τον διαβάζω, νοιώθω τα πιο ανάμεικτα (αλλά πάντα θετικά) συναισθήματα. Τόσο ανάμεικτα που αν του έκανα το τραπέζι θα του το έκανα με το ακόλουθο φαί, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να καταλάβει πως νοιώθω για το μπλογκ του.

Εχτές λοιπόν το μεσημέρι, βάλε απόγευμα, γύρισα στο σπίτι μου με το σκύλο και τη γειτόνισσα (σχολάμε την ίδια ώρα) και λιώμα από τη δουλειά κι αντικρύζοντας με δέος το υπόλοιπο της ημέρας που περιελάμβανε λούσιμο-χτένισμα, διάλεξη περί χαρακτικής, αγορά καθυστερημένων δώρων (ευτυχώς από το μουσείο), συγύρισμα, πλυντήριο, μαγείρεμα για αύριο, βόλτα σκύλου και άλλες διασκεδάσεις, κρίναμε ότι ήταν σκόπιμο, πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο να επιδοθούμε ακόλαστα στην κατανάλωση μεγάλης ποσότητας υδατανθράκων, προς θρέψιν των λιποκυττάρων μας και αποφυγή της κατάθλιψης. Ώσπου να αφήσω την τσάντα μου και να βγάλω το περιλαίμιο της Μάγιας της Αστραφτερής, η γειτόνισσα είχε βάλει νερό να βράζει. Σε μένα, έμενε το δύσκολο καθήκον ν’ αποφασίσω πως θα φάμε τα ζυμαρικά.

Ακολουθεί παράγραφος ακατάλληλη για ανηλίκους και παρωπιδοφορούντες (και άσχετη με το blog του kuk):

Όπως όλοι ξέρετε, νηστεύω. Νηστεία και εργασία είναι δυο πράγματα πολύ δύσκολο να συνδυαστούν. Ιδίως αν δεν είσαι ο τύπος που μπορεί να ζήσει με εληές και παξιμάδι. Γι αυτό κι έπραξα την εξής ατασθαλία προσφάτως. Πήγα στο σουπλιμάκι, (που λέει κι ένα γνωστό μου παιδάκι το σούπερ μάρκετ) και αγόρασα κονσέρβες. Τόσες κονσέρβες που αν δεν έπινα το χυμό ενός λεμονιού κάθε πρωί και δεν έτρωγα και τα δέοντα ακτινίδια θα είχανε μαυρίσει τα δόντια μου μέχρι τώρα. Το γεγονός ότι ο Αθήναιος δεν με έχει αποκηρύξει ακόμα, αποδεικνύει (ελπίζω) ότι τα δόντια μου τουλάχιστον δεν παρουσιάζουν δείγματα σκορβούτου. Κονσέρβες με μαύρα φασόλια, κονσέρβες με ανανά στο χυμό του, κονσέρβες καβούρι (εδώ θα με αποκηρύξει άλλος φίλος, νησιώτης) κονσέρβες με ντοματάκια πομοντορίνι, κονσέρβες καλαμπόκι. Η χαρά του μπακάλη έγινε το ντουλάπι μου. Εδώ και καιρό έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αν φερθεί κανείς στις κονσέρβες με στοργή και φαντασία, μπορεί να τις συμπεριλάβει σ’ ένα πιάτο κατά τρόπο ώστε να μη χάσει την αξιοπρέπεια του και να κερδίσει πολύ χρόνο. Βεβαίως εξαρτάται κι από την κονσέρβα. Μερικές, απλώς δεν τις βάζουμε στο σπίτι μας.


Πάστα aspripetraxexaspri











από το mobile.goats.com



1 πακέτο fussili
3 σκελίδες σκόρδο (Κύριε ηλάσθητι τας αμαρτίας ημών)
2 κονσέρβες ψίχα καβουριού (αποφύγετε το ανακατεργασμένο σουρίμι)
Χυμό και ξύσμα 2 λεμονιών
1 ματσάκι σχοινόπρασσο
5-6 φουντίτσες φρέσκο αρισμαρί
5-6 κ.σ. φρέσκο θυμάρι
6 ροδέλες ανανά από κονσέρβα σε χυμό (όχι κομπόστα σε σιρόπι)
2 κ.σ. ταραμά αυθεντικό λευκό
Ελαιόλαδο
Μαύρο πιπέρι (εδώ, επιβάλεται φρεσκοτριμμένο)


Βράζουμε τα ζυμαρικά κατά τα ειωθότα.
Όσο τα ζυμαρικά βράζουν:
Σωτάρουμε ελαφρά το σκορδάκι ψιλοκομμένο στο ελαιόλαδο σε χαμηλή φωτιά
Αδειάζουμε στο τηγάνι το καβούρι και τις 2 κουταλιές ταραμά. Σε πολύ χαμηλή φωτιά το φέρνουμε μερικές βόλτες.
Προσθέτουμε τον ανανά κι ανακατεύουμε κουνώντας το τηγάνι.
Προσθέτουμε το ξύσμα και το χυμό των λεμονιών. Καλό είναι το ξύσμα να το βγάλουμε με ένα ζέστερ σε λεπτότατες λωριδούλες κι όχι σε σκόνη όπως βγαίνει από το τριφτάκι, ώστε να φαίνεται.
Τελικά προσθέτουμε τα μυρωδικά ψιλοκομμένα.
Αδειάζουμε τα βρασμένα ζυμαρικά στο τηγάνι και ανακατεύουμε καλά.
Σερβίρουμε αμέσως στα πιάτα στολίζουμε με τις ροδέλλες του ανανά και τρίβουμε από πάνω μπόλικο μαύρο πιπέρι.

Σουρεάλ? Κι όμως είναι ένα πολύ νόστιμο κι ελαφρύ πιάτο που γίνεται σε χρόνο dt. Ο ταραμάς του προσθέτει την απαιτούμενη θαλασσίλα που λείπει από το κονσερβοποιημένο καβούρι. Αλλά ύστερα, ποιος θα είχε ολόκληρο φρέσκο κάβουρα και θα τον έφτιαχνε με πάστα? Εγώ, πάντως, όχι! Δοκιμάστε το και πείτε μου τη γνώμη σας.

Το συνόδεψα με σπιτική ρακή, το μόνο «επιτραπέζιο αλκοόλ» που βρίσκεται στο διαλυμένο, κατεστραμμένο σπιτικό μου, που συντηρείται με κονσέρβες. Εννοείται, πως στη διάλεξη, πήγα ολίγον γκολ.

Kuk, στην υγειά σας.

Magica de Spell

Γιατί βαθιά μου δόξασα

Black Clyde
Originally uploaded by .Oss..

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...


Αγγελος Σικελιανός

Να σας ζητήσω μια χάρη?

Όπως σίγουρα όλοι ακούσατε, το Σάββατο που πέρασε, ήταν η δέκατη επέτειος από το θάνατο του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

Γύρισα σήμερα το πρωί στο γραφείο, σίγουρη ότι η μπλογκόσφαιρα θα ήταν γεμάτη από λόγια γραμμές κι αφιερώσεις σ’ αυτή, την τόσο σημαντική επέτειο. Έψαξα σε όλα τα λινκς μου και δεν βρήκα τίποτε σχετικό, παρεκτός ένα μικρό μικρό σχολιάκι σ’ ένα άρθρο του πιτσιρίκου.

Θέλω να πιστεύω ότι η ημέρα αυτή πέρασε ντούκου γιατί ο καθένας τη θεώρησε τόσο σημαντική που δυσκολεύτηκε να μοιραστεί τα συναισθήματά του. Γιατί ίσως αφιερώθηκε στην ανάγνωση έργων του ποιητή και δεν πρόλαβε να γράψει γι αυτόν. Γιατί, η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη και δύσκολη και σκληρή που το ξέχασε. Αρνούμαι να πιστέψω ότι απλώς αδιαφορήσαμε συλλογικά για κάτι τέτοιο.

Θα σας πω τι είναι αυτό που με έκανε να στραφώ στην ποίηση. Τα τελευταία χρόνια, μερικοί το ξέρετε, πέρασα πολλά και δύσκολα, ανάμεσα σ’ αυτά και μια πολλή βαριά κατάθλιψη. Κάποια στιγμή, σε μια αναζήτηση, βρήκα ένα δικτυακό τόπο που φιλοξενεί ποιήματα των σημαντικότερων Αγγλόφωνων ποιητών. Θυμήθηκα τότε την αγάπη που είχα για την ποίηση από παιδί. Την αγάπη που εν μέρει μου εμφύσησε η μητέρα μου και που σ’ αυτήν βρήκε διέξοδο η δύσκολη εφηβεία μου. Θυμήθηκα την καθηγήτριά μου στα Νέα Ελληνικά την δεσποινίδα Ελπίδα Γούναρη, που η ματιά της πάνω στην ποίηση μ’ έσπρωξε να δω τους άλλους κόσμους, τους παράλληλους της ύπαρξής μου, της γλώσσας μου, της ψυχικής μου πατρίδας. Κι έτσι άρχισα να κάνω κάτι απλό. Κάθε πρωί, μόλις έμπαινα στο γραφείο, ξεκινούσα τη μέρα μου διαβάζοντας ένα ποίημα. Θυμήθηκα τον Σεφέρη, τον Ελύτη, μεγάλη μου αγάπη και οδηγό στο πανεπιστήμιο στους Γάλλους σουρρεαλιστές, τον Ελιοτ, το Ρίτσο, που τον ξαναβρήκα στα Ερωτικά του, ανακάλυψα την Κική Δημουλά, ξαναανακάλυψα τον Μπάυρον, αντίκρυσα για πρώτη φορά τον Poe, την Plath, τι να σας λέω μεγάλο ταξίδι.

Έτσι ξεκίνησε και ο Προμηθέας Λυόμενος. Αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν το πρώτο μου μπλογκ. Η ποίηση μ’ έκανε να σκεφτώ, ότι τίποτε από ότι σκέφτομαι να εκφράσω κάθε στιγμή δεν είναι καινούργιο και καινοτόμο στον χώρο της νόησης. Είμαι μια μετριότητα. Κάποιοι άλλοι, και μάλιστα πολύ ταλαντούχοι το έχουν εκφράσει με έναν συχνά ανυπέρβλητο τρόπο. Αναζητώντας λοιπόν τον δικό τους τρόπο να εκφράσουν κάτι που νοιώθω ή σκέφτομαι κι εγώ, βρίσκομαι συχνά μπροστά σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο στην ομορφιά, τον πόνο, την λύπη τη χαρά την αισιοδοξία, την ίδια την ουσία της ζωής. Σ’ ένα παράθυρο ανοιχτό στο στοχασμό.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση και μια και η επέτειος το θανάτου του σημαντικότερου κατ’ εμέ Ελληνα ποιητή του 20ου αι. πέρασε στ’ αζήτητα από τους μπλόγγερς, σας ζητάω μια χάρη. Βρείτε ένα ποίημα κι αναρτήστε το στο μπλογκ σας αυτή την εβδομάδα, σε όποια γλώσσα θέλετε. Αύριο, είναι η Παγκόσμια μέρα της ποίησης. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε πόσο η ποίηση μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά. Πόσο μπορεί «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» χρησιμοποιώντας τα φτερά της.

Σας ευχαριστώ προκαταβολικά,

Magica de Spell ή
Emotional Anaemia

(όπως προτιμάτε)

Βαριά η καλογερική…

Νηστεία. Φαίνεται ατελείωτη. Είναι δύσκολη και είναι μόνο η αρχή!!!
Το κύριο πρόβλημα στη νηστεία, είναι ότι τα νηστίσιμα φαγητά έχουν «πολύ εργατικό» που λέει κι η μαμά της φίλης μου της Χάρης. Για ένα working girl σαν ελόγου μου, που έχει συνηθίσει στις μαγειρικές του μισάωρου, τα νηστίσιμα φαγητά, φαίνονται Οδύσσεια. Αυτό ήταν που με ώθησε να περάσω όλη τη χτεσινή ημέρα, μαγειρεύοντας.

Ξεκίνησα το Σάββατο, κατεβαίνοντας στην κεντρική αγορά της Αθήνας, στην Αρμοδίου. Αγόρασα 200 είδη χόρτα, με σκοπό την Παρασκευή χορτοπιτών και μυρωδικά βεβαίως τόσο για τις ωμές σαλάτες, όσο και για τα αγαπημένα μου, all time favourite της νηστείας, τα ντολμαδάκια γιαλαντζί.

Είναι αστείο αλλά έμαθα να φτιάχνω ντολμαδάκια, από την τηλεόραση. Όχι όμως κάποια εκπομπή μαγειρικής, αλλά βλέποντας τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου, στην ασπρόμαυρη τιβί των παιδικών μου χρόνων. Θυμόμουν για χρόνια την Λωξάντρα να λέει στον Ταρνανά, ότι ο γιαλαντζί ντολμάς θέλει μπόλικο σκορδάκι και κρεμμυδάκι και μπόλικο δυόσμο και μαιδανό. Αυτή η κλασσική αξία της ισορροπίας όχι μόνο της γευστικής αλλά και της πεπτικής, αλλά και η υπερβολή των εδεσμάτων και των ποσοστήτων ήταν που έκανε τη Λωξάντρα τόσο υπαρκτή στα μάτια μου και τόσο αληθινή. Βλέπετε η Λωξάντρα ήταν για μένα το δύο σ’ ένα του παιδικού μου κόσμου. Υπερβολική, πληθωρική και τρυφερή σαν την θεία μου την Ελένη και ισόρροπη, τακτική και αφέντρα του νοικοκυριού της σαν τη γιαγιά μου.

Έφτιαξα για πρώτη φορά γιαλαντζί ντολμάδες, την ίδια χρονιά που έφτιαξα για πρώτη φορά χειροποίητο χαρταετό. Ήταν η Κυριακή της Τυρινής του 1995, στην Αίγινα. Σε μια από κείνες τις τεράστιες παρέες που δεν υπάρχουν πια, σε μια εκδρομή που έγινε θεσμός για τις Απόκριες. Είχα αγοράσει κόλλες γλασσέ, κόλλα «γόμα», καλούμπα καναβένια για νάναι ελαφριά, αμπελόφυλλα, ρυζάκι, σκορδάκι κρεμμυδάκι και 3 ματσάκια δυόσμο, άνιθο και μαιδανό. Αυτά καθιερώθηκαν στη ζωή μου έκτοτε ως σύνεργα της Καθαρής Δευτέρας. Την Κυριακή λοιπόν της Τυρινής, με τα νύχια μου βαμμένα κατακόκκινα από το χτεσινό ξενύχτι της Αποκριάς, τύλιγα ντολμαδάκια, την ώρα που η παρέα κοιμόταν, στην ηλιόλουστη βεράντα της Αίγινας, δίπλα στον ολοκαίνουργο πανώριο χαρταετό μου. Τα ντολμαδάκια μου κάνανε θραύση. Ο χαρταετός επίσης. Και μόνο ένας είπε : «εγώ προτιμώ τα Ζαναέ» και μετά από 3 χρόνια χωρίσαμε. Πόσα ν’ αντέξει ο άνθρωπος…

Φέτος, πέρασα την καθαρή Δευτέρα με μανιτάρια πορτομπέλο γεμιστά με αρωματικά χόρτα και ξηρούς καρπούς, όλα αγορασμένα από τη Λαική της οδού Portobello στο Notting Hill. Είχα πάει να δω τα’ αδέρφι μου, το «οικονομικός μετανάστης» στη Λόντρα. Κι έτσι, ούτε αετός φτιάχτηκε, ούτε ντολμαδάκια. Μόνο εχτές, έστρωσα τα αμπελόφυλλα στο τραπεζάκι του σαλονιού και βλέποντας για 120η φορά τον «πατέρα της νύφης», τύλιξα καμμιά 50αριά γιαλαντζί ντολμαδάκια. Γίνανε σούπερ.

Βέβαια η μέρα μου είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ασπρίζοντας αμύγδαλα για το χαλβά, καθαρίζοντας μισό κιλό ζωχούς, μισό κιλό παπαρούνα δύο ματσάκια μυρώνια δυο ματσάκια λάπαθα για πίττα και μισό κιλό σταμναγκάθι για σαλάτα. Την πίτα θα την φτιάξω σήμερα, γιατί εχτές δεν άντεχα ν’ ανοίξω φύλλο. Τελειώνοντας όμως τα ντολμαδάκια, έφτιαξα και τον χαλβά με τη γνωστή συνταγή 1-2-3-4.
Αν σας έρθει ποτέ η όρεξη για ντολμαδάκια γιαλαντζί, να ξέρετε ένα πράγμα. Τα ντολμαδάκια δεν είναι δύσκολα. Είναι πανεύκολα. Το μόνο που θέλουν είναι λίγη υπομονή για το τύλιγμα. Αν μάλιστα δεν έχετε υπομονή, είναι μια καλή άσκηση για να αποκτήσετε.
Τα ντολμαδάκια χρειάζονται βεβαίως, αμπελόφυλλα. Αν έχετε πρόσβαση σε φρέσκα, είστε τυχεροί. Αν όχι, μη σκάτε. Πάρτε αμπελόφυλλα κονσέρβας. Σας διαβεβαιώ, ότι είναι ελάχιστος συμβιβασμός. Αν τα περιποιηθείτε όπως τους αξίζει, δεν θα καταλάβετε τη διαφορά. Κι όπως λέει κι ο Αθήναιος, πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, μην ακούτε τα θέσφατα των κολλημένων που σας απομακρύνουν από την κουζίνα. Η ουσία είναι στη χαρά της δημιουργίας και στην απόλαυση της γεύσης, η γκρίνια είναι για τους γεροντοκόρους.

Πάρτε λοιπόν τα εξής :

Μια κονσέρβα αμπελόφυλλα, ή περίπου 150 γρ. φρέσκα, ζεματισμένα.
Λίγο παραπάνω από μια κούπα ρύζι (οι περισσότεροι θα σας προτείνουν καρολίνα, εγώ βάζω νυχάκι)
3 μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα με το χέρι
3-4 σκελίδες σκόρδο
½ ματσάκι μαιδανό
½ ματσάκι δυόσμο
½ ματσάκι άνιθο
Χυμό 4 λεμονιών
¾ κούπας ελαιόλαδο
½ κούπα νερό (για τη γέμιση)
Αλάτι πιπέρι.


Για πάμε γερά!

Στο μισό λάδι, σωτάρουμε το κρεμμύδι, ώσπου να γίνει διαφανές, σε μέτρια φωτιά.
Προσθέτουμε το σκορδάκι σε φετούλες. Το φέρνουμε μια δυο γυροβολιές να βγάλει το άρωμά του.
Προσθέτουμε το ρύζι και το καβουρδίζουμε ελαφρά.
Προσθέτουμε το μισό χυμό λεμονιού, τα μυρωδικά ψιλοκομμένα, το νερό, αλάτι και πιπέρι και αφήνουμε τη γέμιση σκεπασμένη να σιγοβράσει για λίγη ώρα ώσπου να πιεί τα υγρά της.
Εν τω μεταξύ αν έχουμε φύλλα κονσέρβας τα έχουμε πλύνει και στραγγίξει, αν έχουμε φρέσκα, τα έχουμε ζεματίσει και τα απλώνουμε στην επιφάνεια εργασίας.
Τυλίγουμε τα ντολμαδάκια ως εξής :
Απλώνουμε ένα φύλλο με ην γυαλιστερή μεριά προς τα κάτω. Στη βάση του φύλλου αδειάζουμε ένα κουταλάκι του γλυκού φουσκωτό από τη γέμιση. Διπλώνουμε προς τα μέσα τη δεξιά και την αριστερή πλευρά του φύλλου ώστε να σκεπάσουν τη γέμιση. Στη συνέχεια τυλίγουμε το ντολμαδάκι σαν πουράκι.
Τοποθετούμε τα ντολμαδάκια στην κατσαρόλα σμιχτά για να μην ξεδιπλωθούν με την διπλωμένη άκρη προς τα κάτω.
Όταν γεμίσει η κατσαρόλα, προσθέτουμε νερό τόσο όσο να σκεπάζει τα ντολμαδάκια, το υπόλοιπο ελαιόλαδο και πατάμε τα ντολμαδάκια μ’ ένα πιάτο για να μη χοροπηδήσουν από το βρασμό. Οι γιαγιάδες έβαζαν πάνω από το πιάτο μια πέτρα. Τι να σας πω, στο θέμα βάρος, αυτοσχεδιάστε.
Σιγοβράζουμε τα ντολμαδάκια ώσπου να πιούν το νερό και να μείνουν μόνο με το λάδι τους. Στο τέλος προσθέτουμε τον υπόλοιπο χυμό λεμονιού και τ’ αφήνουμε να πάρουν μια τελευταία βράση.
Γίνονται σούπερ, ταιριάζουν πολύ με ρακή και για τους μη νηστεύοντες, αν τα συνοδέψετε με στραγγιστό γιαούρτι. Έχετε ένα πολύ ισορροπημένο γεύμα ελαφρύ και πολύ υγιεινό.

Καλή επιτυχία.
Ελπίζω σήμερα να θυμηθώ να τα φωτογραφήσω για να σας δείξω και μια φωτογραφία.


Magica de Spell

Υ.Γ. Αθήναιε, εχτές σας τηλεφωνούσα για να σας φέρω ντολμαδάκια και χαλβά πολίτικο με αμύγδαλα. Που αλητεύατε και χάσατε τέτοιο πεσκέσι?

So long, fairwell, auf Wiedersehen, good night

empty seats
Originally uploaded by Little Dragon.

Παίδες σας φιλώ σταυρωτά.

Δεν σας αποχαιρετώ οριστικά, αλλά ξεκρεμάω την ταμπελίτσα "επιστρεφω αμέσως" και την "ρίψατε σημείωμα" και κρεμάω άλλη :

"Κλειστόν λόγω διακοπών"

Έχει πέσει δουλειά με φούντα, φεύγω κι ένα ταξιδάκι εις τη Λόντρα, να δω τ' αδέρφι μου, που πήγε οικονομικός μετανάστης (πως λέμε Αλβανός τουρίστας) και θα επιστρέψω σε καμμιά δεκαριά μέρες.

Αφενός λοιπόν φεύγω, αφεδύο πινίγομαι και δεν το συντηρώ το blogάκι κατά πως του πρέπει, σας ασπάζομαι αμφοτερόπλευρα και θα τα λέμε λίγο πιο αραιά στο εξής.

Το mail μου το κοιτάω όμως τακτικά οπότε, για ότι θέλετε, "ρίψατε σημείωμα". (Τελικά θα την αφήσω αυτή την ταμπελίτσα.)

See you in a while crocodile

Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας

Στο σχολείο που πήγα από Νηπιαγωγείο μέχρι Τρίτη Λυκείου, τη φράση αυτή την είδα γραμμένη πολλές φορές.
Αναρτημένη στους τοίχους άλλοτε γραμμένη με καλλιγραφικά γράμματα πάνω σε χρωματιστό χαρτόνι, άλλοτε από γράμματα κομμένα σε κανσόν, άλλοτε προβεβλημένη από κάποιο προτζέκτορ, άλλοτε διαβασμένη, μεταφρασμένη, η φράση αυτή πάντα έπαιζε. Συνήθως περιτριγυριζόταν από φωτογραφίες. Θυμάμαι μερικές από αυτές : Ένα παράθυρο από αυτά που εγώ λέω «νοικοκυραίων ανθρώπων» με καλοσιδερωμένο κατάλευκο κουρτινάκι με κοφτό κέντημα. Ένα κλαδί αμυγδαλιάς ανθισμένο. Ένα ωραία στρογγυλό σιδερένιο τραπεζάκι με ένα ελληνικό καφέ κι ένα ποτήρι νερό στο δίσκο. Δεν ξέρω τι καταλάβαινα από αυτές τις εικόνες. Όμως τις θυμάμαι.

…

Η γιαγιά μου η Θεοδότη, μητέρα της μητέρας μου, στον Πόρο, ήταν ένας άνθρωπος που βασανιζόταν από μια ιδεοληψία για την τάξη και την συμμετρία. Το σίδερό της, ήταν τέλειο. Τα αμυγδαλωτά, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονά της, τα τσουρέκια της τα ψωμιά της, ήταν όλα πάντα ίδιου μεγέθους, άψογου σχήματος. Τα ψωμιά, ειδικά τα γιορτινά, καλοκεντημένα, στολισμένα με αμύγδαλα και καρύδια και κεντίδια από ζύμη. Πάντα γυαλιστερά. Τα ρούχα που έραβε, ήταν από την ανάποδη τόσο ωραία όσο κι απ’ την καλή. Παντού καρικωμένα, καλοστριφωμένα. Τα κεντήματα και τα πλεκτά της με το βελονάκι, αψεγάδιαστα, κατάλευκα και σιδερωμένα στην εντέλεια. Όλα της, ήταν πολύ όμορφα. Κι εγώ, φορούσα τα πιο ωραία πλεκτά γιακαδάκια στο σχολείο. Οι άλλες μαμάδες ζητούσαν από τη μαμά μου το σχέδιο, και εκείνη απαντούσε, δεν το έπλεξα εγώ, η μητέρα μου. Ο παππούς μου, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε από το σπίτι, φορούσε πάντα παντελόνι με φρεσκοσιδερωμένη τσάκιση, «στάσου να το πατήσω μια στιγμή» και φρέσκο καθαρό πουκάμισο, ατσαλάκωτο σαν καινούργιο. Τα παπούτσια του τα γυάλιζε η γιαγιά κάθε μέρα και ο παππούς ήταν πολύ όμορφος.
Η γιαγιά ήταν τελειομανής. Όλα της ήταν τέλεια.

…

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον Flaubert, αντελήφθην, ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το γραπτό του έπρεπε απλώς να είναι τέλειο. Η ομορφιά, υπήρχε γι αυτόν στην τελειότητα. Αργότερα ανακάλυψα τον Wilde και διαπίστωσα ότι ο αισθητισμός είναι παντρεμένος με την φιλοκαλία. Μ’ ένα Χατζιδακικό τρόπο, η ποιότητα ενέχει την ομορφιά, η ομορφιά την απλότητα και η απλότητα την ποιότητα. Η ευτέλεια, στην φράση των αρχαίων, προσδιορίζει φυσικά την απλότητα. Την λιτότητα. Και η φιλοκαλία την προυποθέτει.

…

Αργότερα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους αισθητιστές. Ίσως γιατί αυτοί τους ξεβολεύουν. Ίσως γιατί η εποχή που ζούμε διακατέχεται από μια μαρκετίστικη αισθητική, μια μαζικοποιημένη ομορφιά, η οποία ανάλογα με το φαίνεσθαι του καθενός καθορίζει το αισθητικό του πρότυπο. Έτσι η απλότητα έγινε “Less is more”. Η λιτότητα συνάντησε την επιτήδευση. Η φιλοκαλία εξοστρακίστηκε από το λεξικό και όσοι αγαπάμε τη μορφή, γίναμε «εστέτ».

…

Οι φίλοι μου με έχουν ακούσει συχνά να λέω, ότι θεωρώ την ομορφιά ύψιστη πολιτική αξία. Νομίζω ότι η ουσιαστική της επιδίωξη και η σφυρηλάτηση της ψυχής σ’ αυτήν, η παιδεία της ομορφιάς, σφυρηλατεί πολίτες. Πολίτες που δεν ανέχονται την ασχήμια. Σε καμμία έκφραση της ζωής. Αυτοί βέβαια οι πολίτες είναι κακοί καταναλωτές. Κι έτσι η δύναμη της οικονομίας δεν θα επιτρέψει ποτέ στην φιλοκαλία ν’ ανθίσει. Μπορούμε όμως να της δώσουμε μια ευκαιρία στην ψυχή μας.

…

Η αιτία για την οποία δεν μ’ αρέσει ο εορτασμός του Αγ. Βαλεντίνου ως Ημέρας των Ερωτευμένων, είναι όλη αυτή η νάυλον συνομωσία χαρτοπολών, ανθοπολών και ζαχαροπλαστών, να προσβάλλουν την αισθητική μου. Δεν αντέχω άλλο τα λούτρινα αρκουδάκια με κόκκινους φιόγκους. Τις κόκκινες καρδιές με λευκή νάυλον δαντελίτσα φρίλι γύρω-γύρω. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον έρωτα να ταυτίζεται με ψεύτικης ομορφιάς γυναίκες και άντρες. Δεν μπορώ να φαντάζομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούν υποχρέωσή τους να βγουν να «γιορτάσουν» μια μέρα που ακόμα και το σουβλατζίδικο της γειτονιάς έχει ταμπλ ντ’ οτ (τρομάρα του) και να τους σερβίρουν απελπισμένοι σερβιτόροι καταϊδρωμένοι και κατακουρασμένοι. Δεν αντέχω αυτό το κιτς των εορτασμών γενικότερα, αλλά η συγκεκριμένη γιορτή προσβάλλει την αισθητική μου ανεπανόρθωτα. Εκεί και μόνο εκεί αποδώστε την anti- Valentine στάση μου.

Τι σας προτείνω? Να ανακηρύξετε την συγκεκριμένη μέρα σε ημέρα φιλοκαλίας και να θυμηθείτε την ομορφιά. Αν βρείτε φίλους να μαζέψετε, μαζέψτε τους. Και κάντε ένα πάρτυ με κεντρικό θέμα την ομορφιά. Και την ποιότητα. Διαβάστε ποίηση, φωναχτά. Ακούστε το ρυθμό των ποιητικών φράσεων. Είτε με τους φίλους, είτε με τους συντρόφους σας, είτε μόνοι σας. Η ομορφιά, δεν θέλει πολλούς. Θέλει εσάς να την αναζητήσετε και να την αναγνωρίσετε. Ακούστε Χατζιδάκι. Απολαύστε τους στίχους του Γκάτσου, έναν-έναν. Απομονώστε τους και σκεφτείτε τους. Απολαύστε αν θέλετε ένα πολύ καλό κρασί ή ένα πολύ καλό ουίσκι αλλά αυτή τη μέρα, της ομορφιάς, δεν είναι ανάγκη να μαγειρέψετε. Αν θέλετε οπωσδήποτε να το κάνετε, διαλέξτε πολύ καλά υλικά και πολύ απλές συνταγές. Στολίστε πολύ όμορφα τα πιάτα. Είναι η μοναδική κληρονομιά της νουβελ κιουιζιν. Αξιοποιήστε την φιλοκαλώντας.
Μια άλλη ιδέα είναι να κάνετε ένα μπουφέ γλυκών με σαμπάνια. Φτιάξτε δυο – τρία γλυκά υψηλής ποιότητας και μοιραστείτε τα με τους φίλους σας στην υγειά της ομορφιάς. Κι αν θέλετε να κάνετε οπωσδήποτε ένα ολίσθημα στην παρακμή, ακολουθείστε αυτή τη συνταγή. Ανήκει σ’ αυτό που εγώ λέω «αμαρτίες ποιότητας».


Decadence noire

Θα χρειαστείτε :

3 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 ½ κ.γ. baking powder
¾ κ.γ. αλάτι
350 γρ. μαύρη σοκολάτα
1 ½ κούπα βούτυρο κομμένο σε μικρά κομματάκια
1 κούπα πολύ δυνατό καφέ φίλτρου
1 1/3 κούπας μαύρο ρούμι
2 ¼ κούπας ζάχαρη
3 μεγάλα αυγά ελαφρα χτυπημένα
1 ½ κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
βούτυρο για το βουτύρωμα της φόρμας
κακάο για να πασπαλίσετε τη φόρμα.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 150 βαθμούς.
Βουτυρώνουμε μια φόρμα που να χωράει 12 κούπες περιεχόμενο (3 λίτρα). Βουτυρώνουμε πολύ προσεκτικά ιδιαίτερα αν η φόρμα έχει πολλά σκαλίσματα. Κοσκινίζουμε τη σκόνη του κακάο σε όλη την επιφάνεια της φόρμας. Αναποδογυρίζουμε τη φόρμα και τινάζουμε όσο κακάο δεν έχει κολλήσει στο βούτυρο.

Σ’ ένα μπωλ, κοσκινίζουμε το αλεύρι, το baking powder και το αλάτι. Σε μεγάλο μεταλλικό μπωλ, λιώνουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά σε μπαιν μαρί τη σοκολάτα μαζί με το βούτυρο, ανακατεύοντας ώσπου να λιώσει τελείως και να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Κατεβάζουμε τη σοκολάτα από τη φωτιά και της προσθέτουμε ανακατεύοντας το ρούμι, τον καφέ και τη ζάχαρη.
Με ηλεκτρικό μίξερ χτυπάμε το μείγμα της σοκολάτας, προσθέτοντας λίγο-λίγο το αλεύρι και μετά τα ελαφρώς χτυπημένα αυγά και τέλος τη βανίλια ώσπου το μείγμα να ομογενοποιηθεί πλήρως. Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα και την τοποθετούμε στη μέση του φούρνου.

Ψήνουμε για περίπου 1 ώρα και πενήντα λεπτά. Μετά την μιάμιση ώρα, ελέγχουμε με ένα σουβλάκι αν το κέηκ έχει ψηθεί. Το σουβλάκι πρέπει να βγαίνει με μικρά ψιχουλάκια κολλημένα επάνω του (ούτε τελείως καθαρό ούτε με ζύμη κολλημένη). Ανάλογα με το φούρνο, ίσως πάρει αρκετά λιγότερη ή αρκετά περισσότερη ώρα να ψηθεί σωστά. Λάβετε υπόψη σας ότι το μείγμα είναι πάρα πολύ υδαρές (μην τρομάξετε), η φόρμα πολύ μεγάλη και η θερμοκρασία σχετικά χαμηλούτσικη.

Όταν βγάλετε το κέηκ από το φούρνο, αφήστε τη φόρμα να κρυώσει ακουμπισμένη σε μία σχάρα τελείως. Θα χρειαστεί πολλές ώρες, ίσως και όλη τη νύχτα, εκτός αν το βγάλετε στο μπαλκόνι. Όταν είναι τελείως μα τελείως κρύο, αναποδογυρίστε το στη σχάρα για να το στολίσετε.

Ταιριάζει να το πασπαλίσει κανείς με άχνη. Μπορείτε όμως να το στολίστε και με ένα γλάσσο από κλασσική ganache (μισή κρέμα - μισή σοκολάτα). Αν δεν θέλετε να βάλετε γλάσσο, κλείστε το σε κουτί που να κλείνει αεροστεγώς ως τη στιγμή που θα το σερβίρετε και, σε κάθε περίπτωση, φυλάξτε το στο ψυγείο. Βγάλτε το από το ψυγείο 1 ώρα πριν το κόψετε.

Ελπίζω να την απολαύσετε. Και είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με τον εορτασμό της Ημέρας των Ερωτευμένων, σας εύχομαι έτσι κι αλλιώς, να ερωτευτείτε την ομορφιά και η μέρα αυτή να σημάνει για σας την αναζήτηση της φιλοκαλίας.
Να είστε ευτυχισμένοι.